Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

 

Το μολύβι των Ρώσων... (2-12-2006)

Όταν η NASA ξεκίνησε την εκτόξευση αστροναυτών στο Διάστημα, ανακαλύφθηκε ότι τα στιλό δεν δούλευαν σε μηδενική βαρύτητα, καθώς το μελάνι δεν κυλούσε στην επιφάνεια γραφής.

Για να λύσουν αυτό το πρόβλημα προσέλαβαν την Andersen Consulting (Accenture σήμερα). Τους πήρε μια δεκαετία και 12 εκατομμύρια δολάρια. Έφτιαξαν ένα στιλό που δούλευε σε μηδενική βαρύτητα, ανάποδα, μέσα σε νερό, σε κάθε είδους επιφάνεια, συμπεριλαμβανομένου και του κρυστάλλου και σε θερμοκρασίες από πάγο μέχρι και πάνω από 300 βαθμούς Κελσίου. Οι Ρώσοι χρησιμοποίησαν μολύβι...

Ο Γ. Παπανδρέου χρειάστηκε να φτάσουμε έξι ή το αργότερο δέκα μήνες πριν από τις εκλογές για να κατανοήσει ότι το ΠΑΣΟΚ, έτσι όπως πολιτεύεται, οδηγείται σε νέα ήττα. Αφού πειραματίστηκε για σχεδόν τρία χρόνια με οργανωτικά σχήματα, πολιτικές τακτικές και θεωρητικά υποδείγματα, κατέληξε στο αυτονόητο συμπέρασμα ότι το τελεσφόρο στην πολιτική είναι το μολύβι των Ρώσων.

Όταν είσαι στην αντιπολίτευση και ηγείσαι ενός κόμματος το οποίο για σχεδόν είκοσι χρόνια ήταν στην κυβέρνηση, δεν έχεις και πολλά περιθώρια να πεις δεν μ’ ενδιαφέρει το εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου για να ηρεμήσεις και να αποτοξινωθείς από τον κυβερνητισμό. Τόσο οι οπαδοί σου όσο και η πλειονότητα των στελεχών σου θέλουν να επανέλθουν όσο το δυνατόν ταχύτερα στην εξουσία και τα ωφελήματά της.

Από την άλλη, ο τρόπος που έγινε η διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με τη μετάλλαξη του ριζοσπαστικού Κινήματος των μη προνομιούχων σε καθεστωτικό κόμμα αξιωματούχων, κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η ικανότητα του Γ. Παπανδρέου δεν μετριέται με τις καινοτόμους ιδέες, τον αντικομφορμισμό, τις εναλλακτικές προσεγγίσεις και πολιτικές. Η ικανότητά του είναι συνάρτηση της δυνατότητάς του να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές.

Όσο σκληρό κι αν είναι αυτό για έναν «πρίγκιπα» της πολιτικής, αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Το σύστημα εξουσίας και συμφερόντων που έχει οικοδομηθεί και εκφράζει το ΠΑΣΟΚ απαιτεί ένα και μόνο πράγμα: το γκουβέρνο.

Ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου μπορεί να άργησε να το καταλάβει, αλλά φαίνεται ότι το κατάλαβε. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν οι αλλαγές που δρομολογεί. Ο Γ. Παπανδρέου μέχρι τώρα έδειχνε να πιστεύει ότι η ανανέωση, η συμμετοχική δημοκρατία, η πολυφωνία, τα νέα και εναλλακτικά κινήματα θα ήταν το μέτρο επιτυχίας του ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Τώρα δίνει την εντύπωση ότι κατανόησε πως τα πάντα θα κριθούν από το εκλογικό ποσοστό που θα λάβει.

Το αποτέλεσμα της κάλπης είναι αυτό που θα αποδείξει αν μπορεί να ηγείται του ΠΑΣΟΚ και να μην αμφισβητείται το αρχηγικό του ιμπέριουμ. Μέχρι τώρα προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στο «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα» και στο να κρατήσει το κόμμα ενωμένο. Αποδείχθηκε ότι δεν τα κατάφερε. Το παραγόμενο αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό και για τον ίδιο και για το ΠΑΣΟΚ.

Η στροφή που κάνει δείχνει ότι ενστερνίζεται πλέον την άποψη ότι την ανανέωση και την αλλαγή των πάντων την έχασε. Μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να τα επαναφέρει στην επικαιρότητα, εφόσον κερδίσει τις εκλογές. Ίσως τότε να έχει μια ευκαιρία να ξαναδοκιμάσει, καθώς η κυβερνητική εξουσία είναι ένα πανίσχυρο όπλο επιβολής. Κατά κάποιον τρόπο, επαναλαμβάνει αυτό που έκανε ο Κ. Καραμανλής. Ο πρωθυπουργός, όταν ήταν στην αντιπολίτευση και προσπάθησε να εμφανιστεί σαν σοβαρή εναλλακτική διαχείριση του συστήματος, έσπασε τα μούτρα του.

Αργότερα, και αφού ηττήθηκε στις εκλογές του 2000, πέρασε στην πλειοδοσία και τον λαϊκισμό. Υπεσχέθη τα πάντα. «Δέκα», έλεγε ο Σημίτης. «Εκατό», απαντούσε ο Καραμανλής. «Αυτό», διακήρυττε ο Σημίτης. «Αυτό και άλλα τόσα», απαντούσε ο Καραμανλής. Είχε βλέπετε προσχωρήσει στη σχολή των κυνικών της εξουσίας. Τα πάντα για να κερδηθούν οι εκλογές. Για το μετά, υπήρχε το προηγούμενο του Ανδρέα Παπανδρέου. Το «παραλάβαμε καμένη γη». Η «καμένη γη» απλώς βαφτίστηκε «απογραφή».

Το ίδιο κάνει τώρα και ο Γ. Παπανδρέου, πιεζόμενος πανταχόθεν και αμφισβητούμενος από δελφίνους και συμφέροντα. Απλώς δεν περιμένει να το κάνει στη δεύτερη τετραετία, μετά από ήττα σε εκλογές. Ίσως γιατί δεν έχει το «αβάντζο» του χρόνου που είχε ο Καραμανλής. Επειδή το ΠΑΣΟΚ είναι ανυπόμονο και δεν έχει μάθει να περιμένει για πολύ στην αντιπολίτευση.

Ο Γ. Παπανδρέου, εξάλλου, έχει να αντιμετωπίσει και δελφίνους που δεν είχε ο Καραμανλής. Οι δικοί του δελφίνοι εμφανίζονται ισοϋψείς και ισοδύναμοι με τον ίδιο, ενώ ο Καραμανλής είχε καταφέρει να επιβληθεί ως αδιαμφισβήτητος και μοναδικός αρχηγός. Αν λοιπόν πρέπει να ερμηνεύσουμε τις αλλαγές που επιχειρεί ο Γ. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ, ένα μόνο πρίσμα έχουμε: τον φόβο της εκλογικής ήττας και της μετέπειτα αμφισβήτησης του ιδίου.

Ο Γ. Παπανδρέου διαπίστωσε, με τη βοήθεια και των συνεχιζόμενων αρνητικών γι’ αυτόν δημοσκοπήσεων, ότι πλέον ο κόμπος έφθασε στο χτένι. Ότι ορισμένοι, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, του σκάβουν συστηματικά και μεθοδικά τον λάκκο. Τραβάνε το σκοινί της αμφισβήτησης μέχρι εκεί που δεν θα σπάσει. Άργησε, αλλά κατανόησε ότι τον οδηγούσαν αιχμάλωτο στην ήττα και την έξοδο από την ηγεσία.

Με τις αλλαγές προσπαθεί, λοιπόν, να δραπετεύσει. Επιχειρεί να βγει εκτός των τειχών που του έχτιζαν και να χτίσει αυτός νέα τείχη, στα οποία θα κλείσει τους αμφισβητίες του. Τους βάζει όλους μέσα και τους καθιστά συνυπεύθυνους για την ήττα και συμμέτοχους στη νίκη. Κάνει δηλαδή αυτό που έπρεπε να κάνει από καιρό, όταν από δική του πρωτίστως ολιγωρία δεν προχώρησε το αίτημα της ανανέωσης και της εκ βάθρων ανατροπής.

Εκεί που το σύστημα ήταν χαλαρό, τώρα το σφίγγει. Το σχήμα «άλλο το Πολιτικό Συμβούλιο άλλο οι Συντονιστές στη Βουλή» δεν λειτούργησε. Τώρα το ενοποιεί. Κατά κάποιον τρόπο, φωτογραφίζει και τη νέα ηγετική ομάδα. Δείχνει με ποιους θα δώσει τη μάχη για να κερδίσει τις εκλογές και να κυβερνήσει τη χώρα. Πλέον, δεν μπορεί κάποιος να τον κατηγορήσει ότι κάνει παιχνίδι με τους δικούς του ανθρώπους και δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τους άλλους. Μοίρασε σχεδόν σε όλους πόστα και ρόλους.

Ο ίδιος δείχνει ότι θα είναι πιο ομαδικός. Αυτό μπορεί να τον στενοχωρεί, όμως στενοχωρεί και κάποιους άλλους οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι τον ιδιότυπο σύστημα «απολυταρχίας» του, έριχναν όλες τις ευθύνες στον ίδιο και κρατούσαν για τον εαυτό τους το ανεύθυνο.

Η στελέχωση των επιτροπών για το πρόγραμμα, το συνέδριο και τις εκλογές προφανέστατα θα είναι το επόμενο βήμα. Στην ίδια κατεύθυνση αναμένεται να κινηθούν και οι σχεδιαζόμενες αλλαγές στο ΙΣΤΑΜΕ, στο ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΛΙΤΗΣ, ακόμη και στο ελληνικό τμήμα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, της οποίας είναι πρόεδρος.

Με απλά λόγια, ο Γ. Παπανδρέου, αφού κατανάλωσε άσκοπα χρόνο και προσπάθεια, επιχειρεί την ύστατη κυριολεκτικά στιγμή να ξαναστήσει την παρτίδα. Ρίχνει την τελευταία ζαριά του εν όψει των εκλογών. Ξεκαθαρίζει και απλοποιεί το οργανωτικό του σχήμα. Βάζει όλους -ή σχεδόν όλους- τους σοβαρούς παίκτες στο παιχνίδι. Δείχνει μια δεκάδα στελεχών με την οποία θα προχωρήσει. Ενοποιεί κόμμα και Κοινοβουλευτική Ομάδα. Απομένει να δούμε τις προγραμματικές του θέσεις για να τον κρίνουμε. Το ότι όλα αυτά τα πραγματοποιεί θέτοντας ταυτόχρονα το κόμμα σε προεκλογική τροχιά είναι σίγουρα πλεονέκτημα για τον ίδιο.

Εφεξής, δύσκολα θα υπάρξουν, ατιμώρητα, διαφωνίες δημόσια. Δεν είναι μόνον ο κίνδυνος να βρεθεί κάποιος «έξω από το μαντρί», είναι και η οργή των οπαδών που θα έχει να αντιμετωπίσει. Βλέπετε, όσο πλησιάζουν οι εκλογές, η τάση συσπείρωσης των οπαδών των κομμάτων είθισται να αυξάνεται και να μη συγχωρούνται διαφωνίες. Ό,τι σε μη προεκλογικό χρόνο σε κάποιον διαφωνούντα μπορεί να πιστωθεί σε προεκλογικό τού χρεώνεται.

Σε μη εκλογικό χρόνο είναι επιθυμητές ενίοτε και αναγκαίες οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφωνίες – κατά κάποιο τρόπο δίνουν νόημα ύπαρξης στα κομματικά στελέχη και μέλη. Στον εκλογικό, όμως, χρόνο προκαλεί δυσθυμία ό,τι εμφανίζει το κόμμα διχασμένο. Είναι η συλλογική θέληση ή αυταπάτη που έχουν και τα στρατεύματα την ώρα της μάχης. Κυρίως όμως είναι το ένστικτο, η ανάγκη επιβίωσης αυτά που κυριαρχούν. Και στο ΠΑΣΟΚ, παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, είναι ιδιαιτέρως ανεπτυγμένα. Όταν μάλιστα το γέρας της νίκης είναι τα «πιλάφια» και τα «ουρί» της εξουσίας, τότε αυτά γίνονται ισχυρότερα.

Βέβαια ουδείς μπορεί να πει ότι η προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου θα τελεσφορήσει. Τα πάντα θα κριθούν από το εκλογικό αποτέλεσμα. Και το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα καθοριστεί από τις οργανωτικές αλλαγές. Θα κριθεί από την ποιότητα της αντιπολίτευσης, τις εναλλακτικές πολιτικές διακυβέρνησης και τις προγραμματικές θέσεις.

Αυτά άλλωστε είναι κα τα μόνα που μπορούν να εμπνεύσουν τους πολίτες, να συσπειρώσουν τους οπαδούς, να διεγείρουν την κοινωνία, να πυροδοτήσουν κινήματα και να οικοδομήσουν συμμαχίες. Αυτά είναι τα ουσιαστικά και αυτά ενδιαφέρουν την κοινωνία. Για να τα καταφέρεις, όμως, όλα αυτά όταν είσαι στην αντιπολίτευση, προϋπόθεση είναι να έχεις λυμένα τα θέματα της ενότητας και του επιτελείου του κόμματος. Έστω και αργά, αυτό φαίνεται να προσπαθεί να κάνει ο Γ. Παπανδρέου. Αν θα το καταφέρει, μέλλει να αποδειχθεί...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006

 

Η νέα άλωση της Πόλης... (25-11-2006)

Eξετάσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει αυτές τις ημέρες η Τουρκία και, δυστυχώς, οι επιδόσεις της δεν είναι καλές. Ο τρόπος με τον οποίο ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον πάπα Βενέδικτο θυμίζει, αν όχι αλήτη και ταραξία, τουλάχιστον κακομαθημένο παιδί.

Η βεβήλωση της Αγίας Σοφίας από τους «Γκρίζους λύκους» προστίθεται στον εθνικιστικό και αντιχριστιανικό παροξυσμό αντιδυτικών και ακραίων κύκλων της γείτονος. Λάδι στη φωτιά ρίχνει και η άρνηση του πρωθυπουργού Ερντογάν να συναντήσει τον προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Ο λόγος που προβάλλεται είναι προσχηματικός και αντιστρατεύεται ακόμη και το ελάχιστο των κανόνων φιλοξενίας.

Η επίκληση επιχειρημάτων τύπου «νέα συμμαχία των Σταυροφόρων» είναι αστεία και προφανέστατα γίνεται από κύκλους που επιθυμούν να εξάψουν τον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό σε ένα κράτος τυπικά λαϊκό, όπου οι ισλαμιστές του τουλάχιστον μέχρι τώρα χαρακτηρίζονται από μετριοπάθεια. Όσο ανόητο είναι να καλλιεργείται στο όνομα της Δύσης και του Χριστού η απομόνωση της Τουρκίας, εξίσου βλακώδης άμα και επικίνδυνη για την ίδια την Τουρκία είναι και η αντιδυτική και αντιχριστιανική προπαγάνδα που φουντώνει στην Άγκυρα.

Και αν οι Έλληνες και οι Κύπριοι δεν έχουν ιδιαίτερες δυνάμεις να συμμορφώσουν την Τουρκία στο κοινοτικό κεκτημένο, το Βατικανό μπορεί να πνίξει στον Βόσπορο το ευρωπαϊκό όνειρο της Τουρκίας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μπορεί από τους ισχυρούς να ακούει λόγια συμπάθειας και μόνον για την «αιχμαλωσία» του στο Φανάρι από την τουρκική διοίκηση, ο πάπας Βενέδικτος όμως έχει τη δύναμη εφόσον το θελήσει να επιβάλει στους ισχυρούς τον κατ’ οίκον περιορισμό της Τουρκίας. Άλλες οι δυνάμεις και οι δυνατότητες των ελληνο-ορθόδοξων και άλλες των ρωμαιο-καθολικών.

Οι Τούρκοι μπορούν να συνεχίζουν να συμπεριφέρονται ως πασάδες έναντι των Ρωμιών, όμως οι Λατίνοι μπορούν να αλώσουν εκ νέου την Κωνσταντινούπολη και να επιφυλάξουν στην Τουρκία την τύχη του Βυζαντίου. Ο Γερμανός Ράτζιγκερ μπορεί -τηρουμένων των αναλογιών- να αναδειχθεί σε έναν σύγχρονο Ευγένιο της Σαβοΐας. Όπως ο πρίγκηψ της Αυστρίας το 1716 κατατρόπωσε τους Τούρκους στη μάχη του Πετερβαντάιν, έτσι και ο πάπας Βενέδικτος μπορεί να επηρεάσει τους Ευρωπαίους ηγέτες και στη Σύνοδο Κορυφής του Ελσίνκι τον Δεκέμβριο οι Ερντογάν και Γκιουλ να ηττηθούν κατά κράτος.

Θα ήταν κρίμα για τη γείτονα να ναυαγήσει στη Βαλτική θάλασσα. Όμως με τη συμπεριφορά που επιδεικνύει είναι μαθηματικά βέβαιον ότι το τουρκικό σκάφος δύσκολα θα προσορμίσει στο ευρωπαϊκό λιμάνι. Όσο το πλήρωμά του αρνείται να αποδεχθεί τους κοινοτικούς κανόνες ναυσιπλοΐας και ταυτόχρονα προβαίνει και σε πράξεις πειρατείας, είναι βέβαιον ότι θα εξοργίσει περισσότερο τους λαούς της Ευρώπης και τις ηγεσίες τους.

Ήδη η συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι της Κύπρου είναι απαράδεκτη, όχι όμως προσώρας και ικανή για να εγερθεί βέτο στην ευρωπαϊκή της πορεία. Είναι απορίας άξιον, λοιπόν, πώς ενώ βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν από την κρίση των Ευρωπαίων για το μέλλον της, οι πονηροί διπλωμάτες της Άγκυρας επιτρέπουν να ορθώνονται και νέα εμπόδια στον ευρωπαϊκό της δρόμο.

Αν ήθελε η πολιτική και στρατιωτική τάξη της Τουρκίας να «πνίξει» την οργή πολιτών της για την επίσκεψη του ποντίφικα, θα μπορούσε να το έχει κάνει. Έχει αποδείξει ότι οι κατασταλτικοί της μηχανισμοί είναι ικανοί και κυρίως αποτελεσματικοί κατά των αντιφρονούντων. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι η «πολιτισμένη» εικόνα που έδειξαν έναντι των βέβηλων της Αγίας Σοφίας. Προφανώς θέλει να αναγκάσει τον πάπα να μην αναγνωρίσει την οικουμενικότητα του πατριάρχη Βαρθολομαίου και η επίσκεψή του να είναι τόσον ήσυχη ως μη γενόμενη.

Η Άγκυρα δεν θέλει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος να εμφανίζεται ως θρησκευτικός ηγέτης ισότιμος του πάπα. Εάν αποδεχθεί την οικουμενικότητα του θρόνου και του ρόλου του, θα πρέπει να αλλάξει και τη συμπεριφορά απέναντί του. Δεν θα μπορεί το Φανάρι να είναι ένα απλό νομικό πρόσωπο, υπαγόμενο στη νομαρχία της Κωνσταντινούπολης. Εκ παραλλήλου η Άγκυρα αφήνει, εάν δεν πυροδοτεί, τον ισλαμικό φανατισμό αφενός για λόγους εσωτερικής ισορροπίας του συστήματος εξουσίας και αφετέρου θέλει να τον βάλει στη ζυγαριά των διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

«Έχετε να διαλέξετε μεταξύ ενός φανατικού και ενός μετριοπαθούς Ισλάμ», είναι το μήνυμα που αποστέλλεται. «Μη μας στριμώχνετε πολύ με τα κοινοτικά κεκτημένα, γιατί θα χαθεί ο έλεγχος και υπάρχει κίνδυνος στο νοτιοανατολικό σύνορό σας να βρεθεί στο προβλεπτό μέλλον ένα κράτος της μαντίλας και της μπούργκας. Βάλτε μας λοιπόν τώρα, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, στην Ευρώπη για να ανακόψουμε τον ισλαμικό φονταμενταλισμό». Η Τουρκία με τη συμπεριφορά που επιδεικνύει έναντι και της επισκέψεως του πάπα δείχνει τι θέλει και πώς εννοεί τον «γάμο» της με την Ευρώπη.

Η Ευρώπη είναι, λοιπόν, αυτή που τώρα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει. Θέλει μια χώρα στην οποίαν δεν θα εφαρμόζεται το κοινοτικό κεκτημένο; Θέλει μια χώρα που αρνείται να συμμορφωθεί στις υποχρεώσεις που τις έχουν τεθεί; Θέλει μια χώρα όπου οι πολιτικές, πολιτιστικές και θρησκευτικές ελευθερίες τελούν υπό αίρεση; Θέλει μια χώρα πασάδων ή μια χώρα πολιτών;

Μέχρι τώρα δεν άκουγε τις ενστάσεις των Κυπρίων και των Ελλήνων και δεν έπαιρνε σοβαρά υπ’ όψιν της τις εκκλήσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το νομικό του καθεστώς, τις ελευθερίες του, τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης κ.ά. Τώρα πρέπει να κοιταχτεί κατάματα στον καθρέφτη και να αποφασίσει αν θέλει και αν μπορεί να συμβιώσει αρμονικά με την Τουρκία. Αν η διεύρυνσή της προς Ανατολάς θα βοηθήσει τη συνοχή της ή θα ελευθερώσει φυγόκεντρες δυνάμεις. Οι εκκρεμότητες που έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση από το σύνταγμα και τον ευρωστρατό μέχρι τη θεσμική της ολοκλήρωση και εμβάθυνση είναι πολλές και μεγάλες.

Το Ελσίνκι σίγουρα δεν μπορεί να γίνει μια δεύτερη Βιέννη για την Τουρκία. Από το 1683 έχουν παρέλθει 323 χρόνια, ούτε ο Ταγίπ Ερντογάν είναι Μωάμεθ Δ΄. Η ταπείνωση της Τουρκίας θα βλάψει την Ευρώπη. Η συμμόρφωσή της, όμως, θα ωφελήσει την Τουρκία. Η ένταξη της γείτονος στην ευρωπαϊκή οικογένεια ίσως πρέπει να καθυστερήσει – όχι όμως και να ακυρωθεί. Μέχρι πάντως να πραγματοποιηθεί, πρέπει να πολλαπλασιαστούν οι οικονομικές και πολιτιστικές συνέργες ώστε να εξομαλυνθεί το έδαφος. Στην κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να είναι και το πόρισμα της 6ης Δεκεμβρίου και η απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής στις 14 Δεκεμβρίου.

Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι η επίσκεψη του πάπα στις 28 Νοεμβρίου στην Άγκυρα θα εξελιχθεί ομαλά και θα επιτραπεί να ευοδωθεί ο σκοπός συνάντησής του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο την επομένη, 29 Νοεμβρίου, στην Κωνσταντινούπολη. Ειδικά για τη δεύτερη, λόγο πρέπει να έχει και η Ελλάδα και να το καταστήσει σαφές όχι μόνον στην Άγκυρα, αλλά και στο Βατικανό, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά και την Ουάσινγκτον. Δεν μπορεί να ενδιαφέρεται η Άνγκελα Μέρκελ για τον γερμανικής καταγωγής ποντίφικα και να σφυρίζει αδιάφορα ο Καραμανλής για τον Έλληνα το γένος Οικουμενικό Πατριάρχη. Ούτε 73 από τους 100 Αμερικανούς γερουσιαστές με αφορμή τη συνάντηση Βαρθολομαίου-Βενέδικτου να στέλνουν γράμμα στον Μπους για να προστατέψει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Ορθόδοξη Εκκλησία, και το εδώ κοινοβούλιο να υπνώττει και να μην απαιτεί από το ευρωκοινοβούλιο να πράξει κάτι ανάλογο με τους Αμερικανούς γερουσιαστές.

Αν η επίσκεψη του πάπα συνοδευτεί από ακρότητες και έκτροπα, σίγουρα το κλίμα για την Άγκυρα εν όψει των αποφάσεων του Δεκεμβρίου θα βαρύνει έτι περαιτέρω. Όλα κρέμονται σε μια κλωστή. Καλόν είναι αυτή να μη σπάσει. Η Κωνσταντινούπολη ας μη γίνει η μήτρα ενός σχίσματος. Της Τουρκίας με την Ευρώπη. Αυτό θα ήταν πολύ δυσάρεστο για όλους. Η Κωνσταντινούπολη όμως μακάρι να κλείσει το σχίσμα μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων. Αυτό θα ήταν ευχάριστο τουλάχιστον για τους χριστιανούς.

Σε τελική ανάλυση οι Λατίνοι μάς το οφείλουν. Η άλωση της Πόλης το 1204 από τους Σταυροφόρους ουσιαστικά προετοίμασε την Άλωση του 1453. Αν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έμεινε μόνος να πολεμά στην πύλη του Ρωμανού τον Μωάμεθ τον Πορθητή, ας μη μείνει και ο Βαρθολομαίος μόνος μπροστά στο ιερό του Αγίου Γεωργίου. Ας έχει δίπλα του τον Βενέδικτο να συλλειτουργεί. Αυτή η εικόνα θα είναι η καλύτερη απάντηση στους φανατικούς. Μόνον έτσι και ο σκοπός της επίσκεψης του πάπα θα έχει επιτευχθεί. Αν μάλιστα οι δυο τους προσευχηθούν μαζί και με τον μεγάλο μουφτή Αλί Μπαρντάκογλου στην Αγία Σοφία ή και στο απέναντι ευρισκόμενο Μπλε Τζαμί, τότε σίγουρα ο διάλογος μεταξύ των χριστιανών και του μετριοπαθούς Ισλάμ μπορεί να καρποφορήσει.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Εγγραφή σε Αναρτήσεις [Atom]