Φελνίκος

Σίγουρα η θεατρική παράσταση του καλοκαιριού είναι το... γερμανικό νούμερο του κυρίου Μιχαήλ Χριστοφοράκου. Όπως όμως εξελίσσεται η υπόθεση, έχει κουράσει και δεν κόβει πια εισιτήρια.

Μόνον οι κομματικές ηγεσίες και τα Μέσα Ενημέρωσης, ιδίως η τηλεόραση, επιμένουν να την ανεβάζουν με έναν τρόπο αξιοθρήνητο, που πληγώνει βάναυσα -εκτός από τη νοημοσύνη- και την αισθητική των εχέφρονων πολιτών.

Σε καμία χώρα του κόσμου, ακόμη και στην πλέον υπανάπτυκτη, οι κάτοικοί της δεν θα υποβάλλονταν καθημερινά στο μαρτύριο να κοιμούνται και να ξυπνούν με τον ενοχλητικό τηλεοπτικό - πολιτικό θόρυβο τού αν και πότε μας έρχεται για να δικαστεί για όλα ή για ελάχιστα αδικήματα ο αξιότιμος κύριος Χριστοφοράκος.

Σε καμία στοιχειωδώς σοβαρή χώρα τα κόμματα, αλλά και τα Μέσα Ενημέρωσης, δεν θα αντιδρούσαν σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ στα λεγόμενα ή τους υπαινιγμούς των συνηγόρων ενός πρώην ισχυρού άνδρα μιας εταιρείας, της Siemens, που αποδεδειγμένα λάδωνε κυβερνητικούς και κρατικούς λειτουργούς, προκειμένου να αναλαμβάνει προμήθειες και έργα του Δημοσίου.

Σε καμία στοιχειωδώς σοβαρή χώρα η κυβέρνησή της δεν θα συναρτούσε απόλυτα την πολιτική της, τον ανασχηματισμό του Yπουργικού Συμβουλίου της και την προκήρυξη ή όχι εκλογών με την ώρα άφιξης ενός αεροσκάφους, το οποίο θα μεταφέρει έναν υπόδικο και με τον τρόπο με τον οποίο αυτός θα εμφανιστεί (με ή όχι χειροπέδες) στα εκράν των τηλεοράσεων.

Σε καμία στοιχειωδώς σοβαρή χώρα η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα επέλεγε, χωρίς να προκαλέσει τον γέλωτα, να ανοίξει «πολεμικό» διάλογο με τους συνηγόρους ενός υπόδικου, προκειμένου να αποδείξει δήθεν την αθωότητα του παρελθόντος της.

Σε καμία στοιχειωδώς σοβαρή χώρα ένας χώρος, αυτός της Αριστεράς, δεν θα γινόταν μαλλιά-κουβάρια επειδή ένας βουλευτής της, έστω και ευρισκόμενος σε «κατάσταση αφροσύνης, μακαριότητας και ανευθυνότητας», ζήτησε να ξεκαθαρίσει και το κόμμα του τη στάση του για παλιές (του ’89) βρόμικες υποθέσεις όπως οι αναθέσεις ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ σε Siemens - Intracom.

Σε καμία στοιχειωδώς σοβαρή χώρα η υποκρισία δεν θα μπορούσε να είναι τόσο εξόφθαλμη και ξεδιάντροπη όσο στις εγχώριες υποθέσεις κομματικής και κρατικής διαφθοράς.

Και βέβαια σε καμία στοιχειωδώς σοβαρή χώρα οι διωκτικές και δικαστικές Αρχές δεν θα δέχονταν να αυτοεξευτελιστούν υπακούοντας πειθήνια και χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας σε πολιτικά ή αλλότρια συμφέροντα.

Έχουμε φθάσει στο σημείο, τα πάντα -και ειδικά στην οικονομία- να καταρρέουν γύρω μας και εμείς να ασχολούμαστε μόνο με το τι θα πουν κάποιοι Γερμανοί δικολάβοι, οι οποίοι είναι σίγουρο ότι θα γελούν, πίνοντας άφθονη μπίρα, με την απρόσμενη δημοσιότητα που αίφνης απολαμβάνουν σε μια χώρα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, ήτις μάλιστα ανήκει -έστω και τύποις- στην Ευρωζώνη.

Επειδή όμως η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος της αβύσσου, είναι καιρός να σταματήσει το καλαμπούρι. Το θέρος σε μερικές ημέρες εκπνέει και καλό είναι να σοβαρευτούμε, αποδίδοντας την πολιτικοδημοσιογραφική ευθυμία -γιατί περί αυτής πρόκειται- στη ραστώνη της εποχής.

Η μόνη αντιμετώπιση που μπορεί να έχει εφεξής ο κ. Χριστοφοράκος είτε από τα κόμματα είτε από τα Μέσα Ενημέρωσης είτε -κυρίως- από τη Δικαιοσύνη είναι αυτή του υπόδικου και του εγκληματία. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως φερέγγυος συνομιλητής, ούτε βεβαίως να αναγορεύεται τιμητής του δημόσιου βίου και των πολιτικών υποθέσεων. Είναι δωροδόκος, ποινικά υπόλογος και πρέπει να δικαστεί για τις ατιμίες του. Βεβαίως έχει και δικαιώματα, όπως κάθε υπόδικος, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να του αποστερηθούν. Μέχρι εκεί όμως.

Όπως υποχρεώσεις έχουν και οι δημόσιοι λειτουργοί έναντι των πολιτών και της πολιτείας. Όταν ο κύριος Χριστοφοράκος υποστηρίζει ή διοχετεύει ότι έχει CD με 153 πολιτικούς που λαδώθηκαν από την εταιρεία του, οφείλει ο αξιότιμος ανακριτής κύριος Ζαγοριανός να τον αναγκάσει να τα προσκομίσει, ειδάλλως να του απαγγείλει και επιπρόσθετη κατηγορία, όταν με το καλό μάς έρθει στη χώρα μας.

Εδώ κάνω μια παρένθεση για να διηγηθώ μια ιστορία, η οποία νομίζω είναι πολύ διδακτική για το πώς οφείλει να ενεργεί η Δικαιοσύνη. Τη δεκαετία του ’80, στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρχε μία τράπεζα, η Drexel Burham, με έδρα τη Νέα Υόρκη και αφεντικό τον Mike Milken, ο οποίος εθεωρείτο κορυφαίος τραπεζίτης στα junk bonds, τα ομόλογα υψηλού κινδύνου, όπως ευπρεπώς θα τα λέγαμε στη γλώσσα μας.

Ο κύριος Milken είχε καταφέρει να στήσει ένα ελεγχόμενο δίκτυο δανεισμού με 10-15%, όταν όλες οι άλλες τράπεζες δάνειζαν τις εταιρείες με 3-5%. Έπειτα από λίγα χρόνια παρενέβη ο εισαγγελέας και, αφού τον συνέλαβε, πήγαν αμέσως στο γραφείο και το σπίτι του και κατέσχεσαν τα πάντα. Πέντε φορτηγά γέμισαν με το κατασχεμένο υλικό. Με βάση αυτό, ο κ. Milken καταδικάστηκε σε πολυετή φυλάκιση και η τράπεζά του έκλεισε.

Δεν ξέρω αν είναι άλλο το αμερικανικό Δίκαιο και άλλο το ευρωπαϊκό ή το ελληνικό, αλλά είναι απαράδεκτο ο κ. Ζαγοριανός ή όποιος άλλος εισαγγελικός λειτουργός ασχολήθηκε εξαρχής με την υπόθεση να μην έχει εξαρχής κατασχέσει όποια έγγραφα και στοιχεία διέθετε ο κ. Χριστοφοράκος. Και αν δεν το έπραξαν τότε, ας το κάνουν τώρα. Να κατασχεθούν πρέπει -εάν βέβαια υπάρχουν- τα CD ή όποια άλλα στοιχεία διαθέτει και τα οποία ενοχοποιούν, όπως λέει, πολιτικούς.

Έτσι θα μάθουμε όλοι τους «λαδιάρηδες», θα τους τιμωρήσουμε και θα τους εξορίσουμε, με πρώτα -υποθέτω- τα κόμματά τους, από τον δημόσιο βίο.
Εκτός κι αν υπάρχουν μεταξύ των κομμάτων «θύλακοι» που δεν επιθυμούν να λάμψει η αλήθεια. Και μάλλον υπάρχουν και είναι ισχυροί. Γι’ αυτό και υφιστάμεθα το καραγκιοζιλίκι με τα... γερμανικά νούμερα του Μιχαήλ Χριστοφοράκου.

Είναι αστείο τα κόμματα να κάνουν τις διαπορούσες παρθένες όταν είναι περίπου κοινό μυστικό ότι η Siemens μοίραζε τις μίζες στα τρία με αναλογία 1 στο ένα κόμμα, 2 σε ισχυρή πολιτική οικογένεια και 3 στο άλλο κόμμα εξουσίας. Η αναλογία άλλαζε ανάλογα με το κόμμα που κάθε φορά ήταν στην εξουσία.

Όπως κοινό μυστικό είναι ότι η Siemens πρωτομπήκε στον χώρο των προμηθειών του Δημοσίου πρώτα μέσω της Ιατρικής (βιοϊατρικά μηχανήματα στα νοσοκομεία) και μετά μέσω των τηλεπικοινωνιών. Αρκεί, λοιπόν, να ανατρέξουμε -εκτός από τους ταμίες των κομμάτων- και στους διατελέσαντες υπουργούς Υγείας και Μεταφορών και θα βρούμε με ποιους πολιτικούς, εκτός των κρατικών στελεχών και υπαλλήλων, συνήψαν ή μπορούσαν να συνάψουν «σχέσεις στοργής» τα διευθυντικά στελέχη της Siemens.

Αντί, λοιπόν, τα κόμματα να προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι αθώοι του αίματος, ας φροντίσουν να λάβουν αποστάσεις από τα στελέχη που λαδώθηκαν και τα γνωρίζουν, ας κάνουν αυτοκριτική για το παρελθόν τους και ας συνεννοηθούν μήπως και γίνουν ποτέ πράξη κάποια έστω από αυτά τα ωραία που λέγονται για πάταξη της διαφθοράς και κόψιμο του ομφάλιου λώρου των πολιτικών με τη διαπλοκή συμφερόντων.

Όσο επιμένουν στη γραμμή «Εμείς δεν τα πήραμε, αλλά εσείς» ή «Εμείς πήραμε τα λιγότερα και εσείς τα περισσότερα» γίνονται καταγέλαστοι και θυμίζουν τις στρουθοκαμήλους. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι εξοργιστικό ειδικά για τη Ν.Δ. (αφού το ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον διά του Θ. Τσουκάτου, έχει ομολογήσει) να αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τη σχέση της (του κόμματος ή στελεχών της) με τον κ. Χριστοφοράκο και τη Siemens.

Είναι γνωστό, τουλάχιστον στους παροικούντες την πολιτικοεπιχειρηματική Ιερουσαλήμ, ότι ο περί ου ο λόγος ατσαλάκωτος μάνατζερ της Siemens είχε ισχυρές και προσωπικές σχέσεις με τη Ρηγίλλης και στελέχη της. Όπως γνωστό είναι ότι οι προκάτοχοί του είχαν πιο εκλεκτικές σχέσεις με παράγοντες του ΠΑΣΟΚ.

Όπως εξοργιστική -σε βαθμό μάλιστα πολιτικής ηλιθιότητας- είναι η τακτική του ΠΑΣΟΚ να συνεχίζει να ασχολείται με τόση ένταση με τον κ. Χριστοφοράκο και τη Siemens. Από άποψη πολιτικής τακτικής, ορθά το Μαξίμου και η Ρηγίλλης προσπαθούν (και μέσω των ΜΜΕ) να διατηρούν στην επικαιρότητα την υπόθεση Χριστοφοράκου και Siemens.

Αφενός επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο η πολιτική αντιπαράθεση δεν επικεντρώνεται στα μείζονα προβλήματα, και δη στην οικονομία, για τα οποία έχει -ως κυβέρνηση- την αποκλειστική ευθύνη, και αφετέρου επειδή συμφέρει την κυβέρνηση να εμφανίζονται και τα δύο κόμματα ως γουρούνια που κυλιούνται στη λάσπη.

Ο K. Καραμανλής και οι επιτελείς του γνωρίζουν ότι η επόμενη εκλογική μάχη έχει χαθεί γι’ αυτούς. Αυτό που θέλουν είναι να μην υπάρξει αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ. Όσο λοιπόν εδραιώνεται η πεποίθηση ότι και τα δύο κόμματα είναι «λερωμένα», κερδισμένη είναι η κυβέρνηση. Γιατί; Επειδή στη Ν.Δ. δεν κοστίζει τίποτε αν λόγω Siemens από το 35-36% πέσει στο 32-33%. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.

Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ, αν από το 41-42% πέσει στο 38-39%, ναι μεν θα είναι πρώτο κόμμα, αλλά δεν θα έχει αυτοδυναμία. Η συνεχής, λοιπόν, ενασχόληση με τη Siemens το μόνο κόμμα που βλάπτει ουσιαστικά είναι το ΠΑΣΟΚ και γι’ αυτό, αν η Ιπποκράτους θέλει να έχει σοβαρές πιθανότητες αυτοδυναμίας, πρέπει να κόψει μαχαίρι την ενασχόληση των στελεχών του με τη Siemens και να ασχοληθεί με την οικονομία και τα ζέοντα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών.

Ευτυχώς, πάντως, για την αξιωματική αντιπολίτευση που βρέθηκε και ο Περικλής Κοροβέσης. Οι πιθανές απώλειες του ΠΑΣΟΚ -λόγω της επιστροφής στο πολιτικό προσκήνιο του αμαρτωλού παρελθόντος του- δεν θα προσμετρηθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η εντύπωση που σχηματίζεται ενδεχομένως να οδηγήσει εκτός Βουλής το μικρό κόμμα της Αριστεράς και εξ αντιδιαστολής να ενισχυθεί η πιθανότητα αυτοδυναμίας του κόμματος του Γ. Παπανδρέου.

Το ερώτημα είναι αν αυτό το θέλουν και οι λεγόμενοι βαρόνοι των media. Προφανώς όχι. Θα ήθελαν ρευστές πολιτικές εξελίξεις, ώστε η δυνατότητα παρέμβασής τους στον δημόσιο βίο να ήταν αυξημένη. Επειδή όμως δεν διαθέτουν στρατηγική, γι’ αυτό και εμφανίζονται να χτυπούν μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Ανεβάζουν και κρατούν ακόμη και με «κωλοτούμπες» το θέμα της Siemens στην επικαιρότητα, που κατά βάσιν πλήττει το ΠΑΣΟΚ, αλλά υπερτονίζουν και το θέμα Κοροβέση, που εξ αντικειμένου ευνοεί το ΠΑΣΟΚ, καθώς στο κάδρο -εκτός των δύο κομμάτων εξουσίας- εμφανίζεται και η Αριστερά, οπότε η ηθική απαξία διαχέεται σε όλο το πολιτικό προσωπικό, με αποτέλεσμα να ευνοείται το κόμμα που προηγείται, και εν προκειμένω το ΠΑΣΟΚ.

Κάποιος θα υποστηρίζει ότι το πράττουν για λόγους αντικειμενικότητας. Η αλήθεια είναι ότι και οι ίδιοι (οι βαρόνοι των media) είναι ανεπαρκείς, ζαλισμένα κοτόπουλα χωρίς στρατηγική και, το κυριότερο, ενώ δεν μπορούν τον Κ. Καραμανλή, δεν θέλουν και τον Γ. Παπανδρέου κυρίαρχο και κυρίως αδιάφθορο και ακηδεμόνευτο.

Πολύ θα ήθελαν μέσω και της Siemens η επομένη των εκλογών να εμπεριέχει υψηλό βαθμό απροσδιοριστίας, ώστε οι ίδιοι να μπορούν μέσω των ενεργούμενών τους στα κόμματα να κάνουν… παιχνίδι.

Όμως, όπως έχει δείξει και η Ιστορία, οι δυσώδεις υποθέσεις διαφθοράς μπορεί για κάποιο χρονικό διάστημα να θολώνουν το τοπίο του δημόσιου βίου, τελικά όμως λειτουργούν εξυγιαντικά και προωθητικά για τις πολιτικές υποθέσεις. Απομένει να δούμε αν όντως η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Ουχί ως φάρσα ή ως τραγωδία, αλλά ως μαμή…