Φελνίκος

Hαδολεσχία όσον αφορά τις εκλογές είναι το νέο σύμπτωμα της πολιτικής ζωής.
Πριν καλά καλά μπει το 2007 και προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, το ένα μετά
το άλλο τα κυβερνητικά στελέχη ομιλούν ακαταπαύστως περί των εκλογών. Αποκλείοντάς τες!

Δεν ξέρω πόσο έξυπνο είναι και ποιες επικοινωνιακές ανάγκες ενδεχομένως εξυπηρετεί, όμως η φλυαρία αυτή πρέπει να σταματήσει, γιατί μάλλον κακό κάνει στον τόπο, αφού το μόνο απτό αποτέλεσμα που παράγει είναι της περαιτέρω απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών. Οι πολίτες ήκιστα ενδιαφέρονται για τα μικροκομματικά παίγνια του γκουβέρνου. Έχουν σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούν και περισσότερα προβλήματα του καθημερινού τους βίου να επιλύσουν.

Εάν ο Κ. Καραμανλής θέλει να κάνει πρόωρες εκλογές, ας τις κάνει. Όποτε νομίζει. Το προνόμιο αυτό είναι αποκλειστικά δικό του και ο ίδιος θα αποφασίσει πότε θα το ασκήσει. Δεν χρειάζεται να μας ζαλίζουν με ημερομηνίες, δήθεν σχέδια και τακτικές. Εάν υπήρχε οξύτατο πολιτικό, οικονομικό, εθνικό ή κάποιο άλλο κοινωνικό πρόβλημα, θα μπορούσαν οι πρόωρες εκλογές να του επιβληθούν από τη δυναμική των πραγμάτων.

Προσώρας κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Η αντιπολίτευση, όσο κι αν ρητορεύει περί της αναγκαιότητος να γίνουν ενωρίτερον, αφ’ ης στιγμής δεν μπορεί να τις προκαλέσει, ρίχνει τουφεκιές στον αέρα. Από πλευράς κομματικής τακτικής, ίσως και να πράττει ορθώς. Η φιλολογία περί των εκλογών συσπειρώνει τους οπαδούς της, καλύπτει πολιτικές της αδυναμίες, εδραιώνει το ιμπέριουμ του αρχηγού της και εν τινι τρόπω προκαλεί αστάθεια στο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, στο οποίο καλείται να παραχθεί το κυβερνητικό έργο.

Το πρόβλημα είναι με την κυβέρνηση, η οποία «τσιμπάει» το δόλωμα. Γιατί αφήνεται τόσο εύκολα στους πλάγιους ήχους της εκλογολογίας; Μόνον αφελής δεν είναι ο πρωθυπουργός ώστε να μην καταλαβαίνει ότι η ακατάπαυστη φλυαρία περί εκλογών δρα αποσταθεροποιητικά για τη συνοχή και το έργο της κυβέρνησής του. Υπουργοί, βουλευτές, κρατικά και κομματικά στελέχη, αλλά και οι επιχειρηματίες και τα Μέσα Ενημέρωσης ροντάρουν τη δράση τους σε διαφορετικές στροφές όσο αισθάνονται ότι επίκειται πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Είναι διαφορετική η συμπεριφορά των παραγόντων του δημόσιου βίου και συνακόλουθα το κλίμα που διαμορφώνεται στην κοινωνία, το κράτος και την αγορά εάν υπάρχει η εντύπωση ότι οι εκλογές θα γίνουν σε 3-4 μήνες και διαφορετική εάν είναι εδραία η πεποίθηση ότι θα διεξαχθούν κανονικά σε 13-14 μήνες.

Επειδή προφανέστατα αυτά ο πρωθυπουργός τα γνωρίζει, προκαλεί απορία η ενσκήψασα εκλογολογία. Και μην αντιτείνει κάποιος: «Μα, οι δηλώσεις τόσον του ιδίου όσον και των υπουργών και βουλευτών στοχεύουν στο να καθαρίσουν το τοπίο». Οι προηγηθείσες δηλώσεις, είτε ευθείες είτε επαμφοτερίζουσες, πλειάδας κυβερνητικών στελεχών περί της χρησιμότητος των πρόωρων εκλογών, καθώς και η διακινούμενη ψιθυρολογία ήταν αυτά που φούντωσαν τα σενάρια. Μάλιστα, φωτιά στα τόπια έβαλε ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής όταν -προκειμένου να απαντήσει σε σχετικό αίτημα του Γ. Παπανδρέου- κατέφυγε στον εξυπνακισμό: «Μην υποβάλλετε αιτήματα, γιατί ενίοτε γίνονται δεκτά».

Δυστυχώς, η πρόσκαιρη ανάγκη για «ρούμπο» επί του αντιπάλου και για το χειροκρότημα των δεξιών εδράνων της Βουλής απεδείχθη υπερτέρα της σύνεσης από την οποία οφείλει να εμφορείται ένας κυβερνήτης. Και τώρα τρέχει να τα μαζέψει, αλλά είναι αμφίβολο εάν μπορεί να ξανακλείσει ο ασκός της εκλογολογίας. Το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού, αλλά και των πάσης φύσεως δημοσιολογούντων την σήμερον ημέρα ανταποκρίνεται ουχί στις πραγματικές ανάγκες της χώρας, των πολιτών και του έθνους, αλλά στην παραφιλολογία, τη συνωμοσιολογία και την «κλειδαρότρυπα». Ανίκανοι να παράγουν και να δημιουργούν, αρέσκονται στα εφευρήματα, τα ευφυολογήματα και τα σενάρια.

Δεν είναι τυχαίο ότι η σύγχρονη Ελλάς χαρακτηρίζεται από τις αποκαλύψεις και
όχι από τις ανακαλύψεις. Η διαφορά στην πρόθεση (από αντί ανά) προσδιορίζει
και τη μεταλλαγή που έχει επέλθει στον πολιτιστικό, αξιακό και ιδεολογικό κώδικα των νεοελλήνων, αλλά και την κοινωνική δομή. Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι εφεξής η πολιτική ζωή θα πορευτεί με την εκλογολογία καθημερινά στην επικαιρότητα. Απλώς κάποιοι θα προαναγγέλλουν και άλλοι θα αποκλείουν το γεγονός. Μέχρις ότου συμβεί.

Βέβαια, υπάρχει και η άλλη εκδοχή, που ίσως είναι και η πιθανότερη και ταυτόχρονα η χειρότερη. Ο πρωθυπουργός να καταφεύγει στην εκλογολογία για τους ίδιους λόγους που το πράττει και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Για να καλύψει αδυναμίες. Φαίνεται ότι έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως η απλή διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων και εκκρεμοτήτων είναι πιο εύκολη υπόθεση από τη στρατηγική των αλλαγών μέσω ρήξεων και συγκρούσεων. Το εκλογικό σώμα μπορεί να είναι κουρασμένο από την πολυετή διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ταυτόχρονα όμως είναι και βολεμένο. Καλές οι μεταρρυθμίσεις, αλλά μπορούν να περιμένουν για αργότερα. Όμορφος ακούγεται ο τίτλος του αναμορφωτή, αλλά ο χρόνος στην πρωθυπουργία επιμηκύνεται όταν... δεν σπας και πολλά αυγά.

Βεβαίως και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί -και ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου- χρειάζονται και άλλοθι για την αλλαγή πορείας και την προσχώρηση στην πεπατημένη. Ο μεν πρωθυπουργός επικαλείται την κοινωνική ευαισθησία για να αναβάλει για αργότερα τις συγκρούσεις για πράγματα και υποθέσεις που έχει χαρακτηρίσει ως εθνικές αναγκαιότητες, οι οποίες έπρεπε από πολλού χρόνου να έχουν αλλάξει. Ο δε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να δικαιολογήσει την εγκατάλειψη της πολιτικής του, που συμπυκνώθηκε στο σύνθημα «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα», προβάλλει τη ζημία που υφίσταται η χώρα από τη διακυβέρνηση της Ν.Δ. και -ως εκ τούτου- τη συστράτευση όλων («σημαδεμένων» και μη του ΠΑΣΟΚ) για τον... νυν υπέρ πάντων αγώνα.

Αν κάποιος πάντως συζητήσει και με τους δύο, θα σχηματίσει την εντύπωση ότι και οι δύο αρχηγοί πιστεύουν τα «άλλοθι» που προβάλλουν. Προφανώς αυτό ανάγεται στην ερμηνεία των ψυχαναλυτικών μηχανισμών που αναπτύσσουν οι άνθρωποι, οι οποίοι αναγκάζονται να προσχωρήσουν στον ρεαλισμό για να μην πληγωθούν από την πραγματικότητα. Αυτό μπορεί να τους απαλλάσσει από την κατηγορία των πολιτικάντηδων και των επαγγελματιών ψευτών, όμως δεν δικαιώνει και τις επιλογές τους να εγκαταλείψουν μεσοστρατίς τους ρόλους για τους οποίους είχαν υπερψηφιστεί. Του αναμορφωτή για τον έναν και του ανανεωτή για τον άλλον.


Αν θέλουμε λοιπόν να ερμηνεύσουμε την εκλογολογία, η οποία τον τελευταίο καιρό πυρπολεί την πολιτική ζωή, πρέπει να παραδεχθούμε ότι αυτή εγείρεται για να καλυφθούν τα κενά και οι αδυναμίες των δύο κομμάτων εξουσίας και πρωτίστως των αρχηγών τους.

Η μεν αντιπολίτευση -δεδομένων των πολιτικών ειωθότων- μπορεί και να δικαιολογείται. Αφού δεν έχει κάτι καλύτερο να πει, καταφεύγει στην κλασική συνταγή της φθοράς του αντιπάλου μέσω της θόλωσης του τοπίου. Στρατηγικά βέβαια βλάπτει το ΠΑΣΟΚ, αφού το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι αφενός να εγγράψει και το όνομα του Γ. Παπανδρέου στη λίστα των πρωθυπουργών της χώρας και αφετέρου να ξαναδώσει τροφή στα λυγκόνια της εξουσίας. Τίποτε άλλο.

Η δε κυβέρνηση -δεδομένων και γι’ αυτήν των πολιτικών ειωθότων- είναι αδικαιολόγητη. Προσφεύγοντας κι αυτή στην εκλογολογία (έστω και διά της επ’ εσχάτων απόρριψής της) δίνει την εντύπωση ότι το πράττει επειδή δεν είναι αποφασισμένη να κυβερνήσει εφαρμόζοντας εις το ακέραιον το πρόγραμμά της. Αυτό δημιουργεί σειρά παρενεργειών, οι οποίες διαγενομένου του χρόνου θα γίνονται εναργέστερες και θα καθιστούν έτι δυσκολότερη την παραγωγή κυβερνητικού έργου.

Η λογική του Καραγκιόζη για να εξοντώσει τον Βεληγκέκα «θα τον κάνω να τρέξει, να ιδρώσει, να πάθει πνευμονία, να πεθάνει» δεν μπορεί να μεταφέρεται στην πολιτική ως τακτική: «αφήστε τους να μιλούν και να ετοιμάζονται για εκλογές μέχρι να εξαντληθούν και τότε θα τις κάνουμε».

Το δυστύχημα και με τους δύο αρχηγούς είναι ότι αποφάσισαν να ακολουθήσουν την πεπατημένη του κυβερνητισμού και να ενστερνιστούν τον δήθεν ρεαλισμό, όταν αποδεδειγμένα το σύστημα (πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό) είχε κουραστεί με τις φαυλότητες του παρελθόντος και ήταν έτοιμο να δεχτεί και να βαδίσει τους νέους δρόμους, τους οποίους Καραμανλής και Παπανδρέου διακήρυτταν ότι θα ακολουθήσουν. Γι’ αυτό τούς πίστεψε και γι’ αυτό τούς ψήφισε.

Τώρα είναι αργά να ξαναγυρίσουν στην αρχική κοίτη. Έχει τρέξει πολύ νερό στο ποτάμι και έχουν δημιουργηθεί πολλοί παραπόταμοι. Ένας εξ αυτών είναι και η στρέβλωση της πολιτικής αντιπαράθεσης μέσω της ανούσιας εκλογολογίας.

Οι πολίτες, στη συντριπτική τους πλειονότητα, όπως δείχνουν άλλωστε και όλες οι έρευνες, επιθυμούν να κυβερνηθεί ο τόπος και να επιλυθούν τα προβλήματά τους. Ήκιστα τους ενδιαφέρει αν οι εκλογές θα γίνουν τον Απρίλιο, τον Σεπτέμβριο ή του χρόνου τον Μάρτιο. Εάν επιθυμούσαν πρόωρες εκλογές, θα έβρισκαν τον τρόπο και να τις επιβάλουν.

Αντί λοιπόν το ΠΑΣΟΚ να καταφεύγει στην εκλογολογία, καλύτερα είναι να βρει τρόπους επανασύνδεσης με τα κοινωνικά κινήματα. Μόνον έτσι μπορεί να έχει ελπίδες να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Όσον δεν αιμοδοτείται από αυτά, το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να συσπειρώσει το διαλυμένο στράτευμα. Η ανασύνταξη των δυνάμεων δεν αρκεί για να νικήσεις στον πόλεμο. Αντίθετα, υπάρχουν περιπτώσεις στην Ιστορία που στρατοί ολόκληροι σφαγιάστηκαν, επειδή ο εχθρός βρήκε τις δυνάμεις τους συγκεντρωμένες σ’ ένα μέρος που δεν προσφερόταν για μάχη.

Αποτελεσματικούς τρόπους για να σταματήσει η εκλογολογία πρέπει να αναζητήσει -όσο κι αν τώρα με τη φορά των πραγμάτων είναι δύσκολο- και η κυβέρνηση. Αν συνεχίζει να σπαταλά τις δυνάμεις της, για να παραπλανήσει τον αντίπαλο, κλείνοντας το μάτι τη μια στις πρόωρες εκλογές και την άλλη αποκηρύσσοντάς τες, στο τέλος μπορεί να την πάθει σαν το τσοπανόπουλο με τον λύκο στα πρόβατα.

Ας κοιτάξει να δει τι θα κάνει από εβδομάδος με τους φοιτητές, τους πανεπιστημιακούς και τους γιατρούς, και ας προσέξει μην την πάθει όπως με τους λιμενεργάτες στον ΟΛΠ, τον βασικό μέτοχο παλαιότερα με τους εκδότες και άλλες διαπραγματεύσεις με κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες για εργασιακά ή ασφαλιστικά θέματα. Εάν δεν είναι αποφασισμένη να κυβερνήσει, η εκλογολογία θα φουντώνει και ουδόλως αποκλείεται, εφόσον παρατείνεται, να την κάψει.

Ας διαλέξει λοιπόν ο Κ. Καραμανλής: ή θα κυβερνήσει ωσάν να είχε εκλεγεί σήμερα ή ας κάνει εκλογές τώρα. Η διολίσθηση το μόνο που σου εξασφαλίζει είναι ο πάτος...