Φελνίκος

Τα παγανά φεύγουν και οι καλικάντζαροι επιστρέφουν στο υποχθόνιο έργο τους μόλις αγιαστούν τα ύδατα.

Φευ, αυτά ισχύουν μόνον στην εκκλησιαστική παράδοση. Στην πολιτική τα πράγματα είναι αλλιώς. Αρκεί να πετάξει κάποιος μια πέτρα στη λίμνη και να σηκωθεί φουρτούνα. Δείτε τι έγινε ξαφνικά. Εκεί που η χώρα ξυπνούσε και κοιμόταν με το πόσα DVD, ροζ ή άλλου περιεχομένου, του Χρήστου Ζαχόπουλου υπάρχουν, ανέκυψε πρόβλημα διάσπασης του ΠΑΣΟΚ, αλλαγής της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας, ίδρυσης νέου κόμματος από τη Γιάννα Αγγελοπούλου, εκτόξευσης του Αλέξη Τσίπρα σε θέση δυνάμει αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλα φαιδρά.

Η δημοσκοπούμενη άμα και πραγματική πτώση του δικομματισμού έλαβε διαστάσεις κατακλυσμιαίας καταστροφής. Το υφιστάμενο πολιτικό στάτους, εν μια νυχτί, εξαερώθηκε. Η Ελλάδα απέκτησε 1.500.000 και πλέον κομμουνιστές και σχεδόν 500.000 ακροδεξιούς. Αίφνης, επειδή βγήκε μια δημοσκόπηση, επειδή τα... ζαχοπουλικά συνεχίζονται, επειδή μια εφημερίδα έκανε ένα πρωτοσέλιδο μοντάζ και επειδή κάποιος κύριος, ονόματι Μάκης Κοψίδης, δήλωσε ότι προσχωρεί στο «ρεύμα Βενιζέλου», ορισμένοι θέλουν να μας πείσουν ότι η «ιταλοποίηση» της πολιτικής ζωής της χώρας είναι δεδομένη και μάλιστα πρέπει ν’ αρχίσουμε από τώρα να συνηθίζουμε να ζούμε με τη νέα πραγματικότητα!

Αστεία και θλιβερά πράγματα, που όμως καταδεικνύουν τη φτώχεια, την ανεπάρκεια και τον καλικαντζαρισμό όχι μόνον της ιθύνουσας πολιτικής τάξης και των δημοσιολογούντων, αλλά και ευρύτερα της κοινωνίας. Είναι άραγε τυχαίο ότι οι πολίτες αυτής της χώρας αρέσκονται να ακούν με ενδιαφέρον, να συζητούν σοβαρά και να προβληματίζονται από τις «αποκαλύψεις» που σερβίρουν διάφοροι τυχάρπαστοι τύποι, ακόμα και χαμηλής διαβάθμισης υπάλληλοι υπηρεσιών; Δείτε από ποιους διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος και ποιοι «καθοδηγούν την κοινή γνώμη αυτές τις ημέρες, με αφορμή τη σκανδαλώδη συμπεριφορά ενός κυβερνητικού αξιωματούχου, και θα βγάλετε συμπεράσματα.

Για είκοσι και πλέον ημέρες, γινόμαστε θεατές μιας κακόγουστης και αντιαισθητικής «τσόντας». Αντί η έρευνα να επικεντρωθεί στην αποκάλυψη των πολιτικών ευθυνών, η Ελλάδα αναζητεί μαζί με τους δημοσιογράφους τον πληροφοριοδότη και κομιστή του αλλοιωμένου ροζ βίντεο. Ναι, είναι «ξεφτίλας» και όλα όσα του έχουν αποδοθεί ως χαρακτηρισμοί ο δημοσιογράφος που συναλλάχτηκε, άγνωστο για ποιο ίδιον όφελος, με τον διευθυντή του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού. Όμως αυτό είναι το πρόβλημα;

Αυτού του τύπου η έρευνα τον μόνον που συμφέρει είναι ο πρωθυπουργός. Αυτός είναι ο κατεξοχήν και αποκλειστικά υπεύθυνος. Δικός του φίλος ήταν ο υποψήφιος αυτόχειρας, αυτός τον διόρισε, αυτός τον ανέχτηκε, αυτός τον στήριζε, παρά τις καταγγελίες που υπήρχαν ακόμα και από υπουργούς του. Τον έδιωξε όχι για να προστατεύσει το δημόσιο συμφέρον, αλλά για να μην εκτεθεί προσωπικά ο ίδιος από τους χυδαίους σεξουαλικούς κορδακισμούς του φίλου του. Αυτή είναι η αλήθεια. Και είναι σκληρή και αμείλικτη για τον πρωθυπουργό.

Και το τίμημα θα κληθεί να το πληρώσει πολιτικά. Ήδη το πληρώνει, με την αδέσποτη σπερμολογία, η οποία τον απονομιμοποιεί ηθικά τόσο στον σκληρό πυρήνα των συντηρητικών ψηφοφόρων όσο και των σοβαρών και εχεφρόνων πολιτών, που πίστεψαν στις διακηρύξεις του περί νέου ήθους, σεμνότητας και ταπεινότητας στη διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων. Όλα αυτά ακούγονται πλέον ως πομφόλυγες. Δεν λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν και μάλιστα ενοχλούν όταν επαναλαμβάνονται με το ίδιο μονότονο τέμπο.

Η αντίστροφη μέτρηση που άρχισε για τον πρωθυπουργό δρομολογούσε, όμως, διαφορετικά τις εξελίξεις απ’ ό,τι ορισμένοι ανέμεναν. Πίστευαν ότι η ηγεμονία Καραμανλή θα έμενε αδιατάρακτη, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές. Τότε πίστευαν ότι μπορούσε να τεθεί μπροστά το σχέδιο για συνολική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού.

Τα δεδομένα που υπήρχαν μέχρι να κάνει ο Ζαχόπουλος το βήμα στο κενό ήταν τα εξής: Η Ν.Δ., παρά τη φθορά της και την πτώση των ποσοστών της, θα κέρδιζε, έστω και οριακά, το ΠΑΣΟΚ. Ο Γ. Παπανδρέου εάν υπολειπόταν έστω και μίας ψήφου του Κ. Καραμανλή στις ευρωεκλογές θα αμφισβητούνταν, και δικαιολογημένα, έντονα. Πιθανότατα θα ανατρεπόταν. Ακόμα και όσοι τον στήριξαν θα απέσυραν από το πρόσωπό του την εμπιστοσύνη τους, αφού, όπως θα αποδεικνυόταν από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, δεν θα υπήρχε προοπτική επανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.

Η αποκαθήλωση του Παπανδρέου θα ήταν η ρεβάνς που αποζητούν οι δυνάμεις, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, που στήριξαν τον Ευάγγ. Βενιζέλο για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και μέχρι πρότινος «σνόμπαραν» το επικείμενο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Το θεωρούσαν μία ανούσια διαδικασία, η οποία απλώς θα επιβεβαίωνε τον οργανωτισμό του παπανδρεϊσμού. Αυτό δήλωναν τόσο οι εκπρόσωποι του «ρεύματος Βενιζέλου» όσο και τα Μέσα Ενημέρωσης που τον είχαν στηρίξει. Η τακτική του «ρεύματος» ήταν απαξιωτική για το επικείμενο συνέδριο. Δεν τους ενδιέφερε.

Η τακτική τους ήταν «ο Γιώργος και οι δικοί του να βράσουν στο ζουμί τους». Αυτό που πρόσεχαν ήταν να μη δώσουν οι ίδιοι αφορμή για να τους διαγράψει. Ήθελαν μέσω διαρροών και της «λευκής απεργίας» οι μεν ίδιοι να παραμείνουν ζωντανοί, το δε ΠΑΣΟΚ να παραμένει καθηλωμένο. Το μόνο προωθητικό υλικό του «ρεύματος» θα ήταν η δημιουργία ενός ομίλου, στον οποίο δεν θα συμμετείχαν πολιτικά στελέχη, αλλά παράγοντες της κοινωνίας.

Η εικόνα του «ΠΑΣΟΚ των δύο κομμάτων σε ένα» ενίσχυε τις φυγόκεντρες τάσεις προς τα Αριστερά. Αιμοδοτούσε τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Ταυτόχρονα, η εικόνα της περιθωριοποίησης του ΠΑΣΟΚ ενισχυόταν και από τον περίεργο και εν πολλοίς ανεξήγητο οργανωτισμό που επιδείκνυε ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου. Ο εγκλωβισμός του στην κομματική κουλτούρα των περισσότερων εκ των υποστηρικτών του αφυδάτωνε τις πολιτικές πρωτοβουλίες που ήταν αναγκαίες να ληφθούν προκειμένου να λάβει υπόσταση η ουσιαστική επανίδρυση του χώρου της Κεντροαριστεράς – για κάτι που άλλωστε είχε υπερψηφιστεί στις 11 Νοεμβρίου.

Το «είδα, έμαθα, άλλαξα» ύστερα από λίγο καιρό έγινε σύνθημα κενό περιεχομένου. Η δέσμευσή του «τώρα θα κάνω αυτά που δεν έκανα τα προηγούμενα τριάμισι χρόνια» κατέληξε σε περίπου μία από τα ίδια. Αντί για ρήξεις, πάλι συμβιβασμός με το σχεδόν μισό τώρα ΠΑΣΟΚ.

Η δικαιολογία ότι «η υπονόμευση από κέντρα εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται» μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό αληθής. Όμως αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Αυτός εξελέγη αρχηγός, αυτός πρέπει και να την αντιμετωπίσει. Είτε με διαζύγιο είτε με συμβιβασμό και ενσωμάτωση.

Τούτων δοθέντων, στις ευρωεκλογές του 2009 θα είχαμε την εξής εικόνα. Η Ν.Δ. θα ήταν πρώτο κόμμα, με μειωμένη όμως δύναμη. Η ανάταξή της θα μπορούσε να γίνει πιο εύκολα αν ο Κ. Καραμανλής έδινε το «δαχτυλίδι» στην Ντόρα Μπακογιάννη και ο ίδιος μετακόμιζε στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Οι επόμενες κάλπες, το 2010, θα μπορούσαν εκ μέρους της Ν.Δ. να έχουν ένα «δίδυμο» προς ψήφισιν: Καραμανλής για Πρόεδρος, Ντόρα για πρωθυπουργός.

Το ΠΑΣΟΚ, διχασμένο και πιθανότατα διασπασμένο από την εικαζόμενη και νέα ήττα στις ευρωεκλογές, θα ήταν εύκολος αντίπαλος. Αιφνιδίως, όμως όλα άλλαξαν. Το άλμα στο κενό του Χρ. Ζαχόπουλου παρασύρει και τον Κ. Καραμανλή. Το ΠΑΣΟΚ, παρά τα όποια προβλήματά του και έπειτα από ένα συνέδριο που θα επικύρωνε την ηγεμονία Παπανδρέου, πιθανότατα θα περνούσε μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Αυτό θα άλλαζε τα δεδομένα. Η ψυχολογία των οπαδών του θα καλυτέρευε. Οι ελπίδες θα μεγάλωναν. Αντί για φυγόκεντρες τάσεις προς τα Αριστερά, θα αναπτύσσονταν κεντρομόλες προς το ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος θα έμενε από... ρεύμα. Η Αριστερά θα «ξεφούσκωνε». Το όνειρο της Ντόρας για πρωθυπουργία μέσα από μια βελούδινη αλλαγή θα γινόταν απατηλό.

Γι’ αυτό και παρατηρείται, επ’ εσχάτων, όλη αυτή η κινητικότητα. Γι’ αυτό ο Κ. Μητσοτάκης συναντάται και συζητά, εν κρυπτώ και παραβύστω, ακόμη και με πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και η κρισιολογία φουντώνει. Γι’ αυτό και τα σενάρια διάσπασης και «ιταλοποίησης» φουντώνουν. Γι’ αυτό και το «ρεύμα Βενιζέλου» απέκτησε και πάλι port parole. Γι’ αυτό και ξαναανακάλυψε το συνέδριο. Γι’ αυτό και οι επικλήσεις για εσωκομματική δημοκρατία και οι αιτιάσεις για αποκλεισμούς (ξανα)ακούγονται στεντορεία τη φωνή.

Η πτώση του Χρ. Ζαχόπουλου ήταν το «τυχαίο γεγονός» που μπορούσε να φέρει τα πάνω κάτω. Και το τυχαίο στην πολιτική είναι, πολλές φορές, καθοριστικός παράγοντας εξελίξεων. Ιδίως σε χώρες με πολιτικό προσωπικό και στάτους τόσο σαθρό.

Το τυχαίο λοιπόν συνέβη. Και τώρα, αυτοί που... αλλιώς το είχαν φανταστεί και αλλιώς το πράγμα τούς προκύπτει μηχανεύονται τρόπους για να συνεχίσει το αρχικό σενάριο να υφίσταται. Δεν θα το καταφέρουν, αν οι δυνάμεις που επιθυμούν κυβερνητική αλλαγή δείξουν σύνεση, ωριμότητα και διάθεση για πολιτική και προγραμματική ενότητα. Αν απλώς πολιτεύονται με βάση σενάρια, όπως τα προαναφερόμενα, είναι σίγουρο ότι θα αποτύχουν. Αν απλώς σκέφτονται και ενεργούν όπως όλα τα κόμματα, περιλαμβανομένης και της ΕΔΑ, το 1965, δηλαδή τι «σκέφτεται ο άναξ» (όπου στη θέση του άνακτος βάλτε σήμερα το όποιο εκδοτικό συγκρότημα ή επιχειρηματικό συμφέρον εικάζεται ότι ποδηγετεί τις εξελίξεις), είναι σίγουρο ότι η «ιταλοποίηση» έρχεται, αφού, ευτυχώς, δεν μπορούν να έρθουν τα τανκς.

Και θα έρθει πιο γρήγορα, αν κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούν να επανασυστήσουν σήμερα την... Ένωση Κέντρου. Όσοι δηλαδή νομίζουν ότι η στροφή του Γ. Παπανδρέου προς τα Αριστερά και η ηθική και πολιτική απονομιμοποίηση του Κ. Καραμανλή στον μεσαίο χώρο αφήνουν κενό για τη δημιουργία κεντρώου κόμματος. Ξεχνούν ότι η Ιστορία μπορεί να κάνει κύκλους, όμως η ανέλιξή της είναι σπειροειδής. Άσε που το 2008 απέχει 43 χρόνια από το 1965 και από τότε πολλά έχουν αλλάξει.

Εκτός ίσως από τον Μητσοτάκη και ορισμένους άλλους, οι οποίοι ακόμα και να θέλουν δεν μπορούν να κάνουν νεο-αποστασίες. Επειδή ο «άναξ» δεν υπάρχει. Μπορεί κάποιοι να φαντασιώνονται ή να παλιμπαιδίζουν, όμως το ρολόι της Ελλάδας σε λίγο χτυπάει μεσάνυχτα και κάποιος πρέπει να την κυβερνήσει.

Αυτό είναι και το μόνο κριτήριο με το οποίο οι Έλληνες θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές. Έχουν αρκετά προβλήματα και περισσεύει η ανασφάλεια για το μέλλον και τα επερχόμενα. Δεν είναι τόσο ηλίθιοι ώστε, μόνοι τους, να προσθέσουν κι άλλα επειδή κάποιοι θέλουν να μιμηθούμε την Ιταλία των προηγούμενων δεκαετιών. Τις κομματικές μάχες μπορεί να τις κερδίζουν όσοι εγγυώνται τη διάσπαση, τον πολιτικό όμως πόλεμο τον κερδίζει όποιος προσφέρει σιγουριά, ασφάλεια και σχέδιο για οικονομική ευημερία.

Τα προσωπικά καπρίτσια δεν ενδιαφέρουν το σύνολο. Όπως και τα ιδιωτικά βίτσια δεν μπορούν να υπερνικήσουν τις δημόσιες αρετές.