Φελνίκος

Στο παρασκήνιο είναι πολλοί αυτοί που κινούνται για να κλείσει, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και ολιγότερον αναίμακτα, η υπόθεση Siemens. Όσοι το επιδιώκουν εμφορούνται από ιδιοτελή κίνητρα, ενώ υπάρχει και ετερογονία σκοπών.

Εάν όμως «κουκουλωθεί» κι αυτό το σκάνδαλο, το μόνο που θα έχουν καταφέρει πολιτικοί, δικαστές ή όποιοι άλλοι εμπλεκόμενοι παράγοντες θα είναι να δώσουν τη χαριστική βολή στο πολιτικο-οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που οικοδομήθηκε μετά το 1974. Εκτός κι αν αυτό επιδιώκουν.

Είναι εύκολο να προφητεύεις κάθε τρεις και λίγο το «τέλος της μεταπολίτευσης», όμως είναι ελάχιστα χρήσιμο και σίγουρα επιβλαβές για τους πολίτες, τη χώρα και το έθνος όταν δεν έχεις με τι να την αντικαταστήσεις.

Σίγουρα υπάρχουν στρεβλώσεις και νεοπλασματικές καταστάσεις, που εφεξής εμποδίζουν και βλάπτουν σοβαρά την οικονομική ανάπτυξη, τον διοικητικό εκσυγχρονισμό, την πολιτική αναγέννηση, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τον εθνικό προσδιορισμό της χώρας στις νέες συνθήκες που έχουν δημιουργήσει η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και η παγκοσμιοποίηση.

Σίγουρα χρειάζεται καινούργιο αζιμούθιο για να πορευτεί ο τόπος. Σίγουρα η θεσμο-οργανωτική μορφή του κράτους είναι αναχρονιστική. Σίγουρα οι εργασιακές και οικονομικές σχέσεις δεν ανταποκρίνονται στα νέα δεδομένα των αγορών. Σίγουρα είναι προβληματική η αντιστοίχηση των κοινωνικών δυνάμεων με τις πολιτικές, συνδικαλιστικές, αυτοδιοικητικές και όποιες άλλες μορφές έκφρασης. Σίγουρα η εκπαίδευση πλήττει σοβαρά την παιδεία και ιδιαίτερα το μέλλον των παιδιών μας. Σίγουρα υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας. Σίγουρα υπάρχει πρόβλημα κοινωνικής συνοχής. Σίγουρα υπάρχει έλλειμμα αξιοπρέπειας στην καθημερινότητα και τη διαβίωση των πολιτών.

Και πολλές άλλες ελλείψεις που έχουν ειπωθεί και καταγραφεί, εν είδει απουσιολογίου, από πολλούς και με αφορμή τα «κακά» που κάθε φορά πλήττουν τη χώρα.

Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό το «απουσιολόγιο». Όλοι διαπιστώνουν και καταγγέλλουν τις ελλείψεις. Όπως τώρα, και με αφορμή την υπόθεση Siemens. Ελάχιστοι, όμως, συζητούν ή ενδιαφέρονται για την «επόμενη μέρα». Και ακόμη πιο λίγοι είναι διατεθειμένοι να κουραστούν για να βρεθούν οι λύσεις.

Ακούμε και διαβάζουμε ότι το πολιτικό σύστημα πνέει τα λοίσθια. Ότι η διαφθορά μάς πνίγει. Ότι, αν γίνουν εκλογές, δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία και η χώρα είτε θα περιπέσει σε ακυβερνησία είτε θα εμφανιστεί κάποιος «Μπερλουσκόνι», για να μας σώσει από την «ιταλοποίηση», είτε θα προκύψουν τεχνητές συναινέσεις προκειμένου να υπάρξουν έστω προσωρινές διευθετήσεις σε ζέοντα προβλήματα που αποτελούν «κοινούς τόπους».

Όλα αυτά τα ακούμε και τα διαβάζουμε ως «επερχόμενα κακά». Όμως, η χώρα δεν χρειάζεται άλλες διαπιστώσεις. Χρειάζεται έργα. Οι πολίτες έχουν μπουχτίσει να ακούνε ερωτήσεις. Απαιτούν απαντήσεις. Δεν έχουμε ανάγκη και από άλλους κήνσορες. Θεράποντες αναζητούνται.

Όσο δεν δίδονται λύσεις, όσο δεν προτείνονται αποτελεσματικές θεραπείες, όσο απουσιάζουν τα έργα, η κατάσταση θα γίνεται περισσότερο ανυπόφορη. Θα έλεγα μάλιστα και επικίνδυνη, καθώς το μείγμα κοινωνικής αφασίας, οικονομικής δυσπραγίας, πολιτικής αστάθειας και αξιακού ουτιδανισμού μόνον εκτρώματα μπορεί να γεννήσει.

Δυστυχώς, οι πόνοι της χώρας δεν προέρχονται από τους σπασμούς του νέου που δεν μπορεί να γεννηθεί, αλλά από τη σηψαιμία του παλιού που έχει στα σωθικά της.

Η χώρα -στην κατάσταση που βρίσκεται- δεν χρειάζεται πολιτικούς σχολιαστές, έχει ανάγκη από πολιτικούς αναμορφωτές. Έχουμε βαρεθεί τους λογο-χειρουργούς των κοινωνικών ακρωτηριασμών, αναζητούμε χειρο-πράκτες κοινωνικούς αναπλαστές. Μας είναι αδιάφοροι έως και αποκρουστικοί οι ιδεολογικοί καθαρσιολόγοι, ψάχνουμε να βρούμε ανθρώπους που μπορούν να πετύχουν συνθέσεις.

Τα αποστεωμένα φαντάσματα του παρελθόντος δεν μπορούν να έχουν θέση στον κόσμο των ζωντανών του μέλλοντος. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για την επόμενη μέρα. Όποιος νομίζει ότι έχει να δώσει απαντήσεις ας το πράξει τώρα. Διαφορετικά ας σιωπήσει. Βλάπτει εξίσου με τους καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα φλύαρους.

Τα δεδομένα που έχουμε είναι τα εξής: Η κυβέρνηση απέτυχε στο έργο της. Δεν μπορεί να διεκπεραιώσει με επάρκεια τη λαϊκή εντολή που έλαβε. Η αξιωματική αντιπολίτευση, εάν δεν λάβει άμεσα ριζικές αποφάσεις όσον αφορά τον ρόλο και τη θέση της στον πολιτικό χάρτη, εάν δεν επανιδρυθεί, είναι καλύτερα να αυτοδιαλυθεί, παρά να περιφέρει το σαρκίον της προς σταδιακήν βρώσιν.

Τα μικρά κόμματα της Αριστεράς, και ιδιαίτερα ο Συνασπισμός, που ζει μια τουλάχιστον δημοσκοπική άνθηση, εάν συνεχίσουν να πορεύονται με μόνο σύνθημα την «ανυπακοή στο σύστημα» και την «ακυβερνησία», μόνον δεινά, στο τέλος, θα φέρουν στους πολίτες και ιδιαίτερα στους εργαζομένους, για την ευημερία και τα δικαιώματα των οποίων διακηρύσσουν ότι αγωνίζονται.

Πιθανότατα, εάν οι αποκαλύψεις για τη Siemens, σε συνδυασμό και με άλλα γεγονότα, οδηγήσουν σε πτώση της κυβέρνησης και πρόωρες εκλογές, τίθεται το ερώτημα: Πώς θα κυβερνηθεί ο τόπος; Υπάρχει απάντηση ελκυστική; Υπάρχει σχέδιο για διέξοδο από την κρίση; Εάν τα υπάρχοντα κόμματα συνεχίζουν να βυθίζονται στην ανυποληψία, τι θα γίνει; Αντέχει η χώρα την «ιταλοποίηση», που ορισμένοι και για ιδιοτελείς σκοπούς προφητεύουν; Αν όχι, τι πρέπει να συμβεί; Όποιος δεν έχει καθαρές, πειστικές και θετικές προτάσεις είναι απόβλητος και σαν τέτοιος πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Εάν τις λύσεις δεν τις έχουν τα υπάρχοντα κόμματα, ας αρχίσουμε να τις αναζητούμε οι πολίτες. Για να είμαστε προετοιμασμένοι εάν ήθελε υπάρξει πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο.

Ας ανοίξει, επιτέλους, ένας δημόσιος διάλογος για την «επόμενη μέρα». Υπάρχουν πολλοί που μπορούν να συνεισφέρουν σ’ αυτόν. Αρκεί να σηκωθούν από τον καναπέ. Αρκεί να καταλάβουν ότι ήρθε η ώρα τους. Ότι έχουν τις δυνάμεις να αλλάξουν τα πράγματα.

Είναι η ώρα της συμμετοχής όσων πραγματικά μπορούν να πράξουν επωφελώς για τη χώρα και το έθνος. Στην αρχή μπορεί να αισθανθούν ότι είναι λίγοι. Γρήγορα θα καταλάβουν ότι υπάρχουν πολλοί. Ας μπει μπροστά, τώρα, μια παλιότερη ιδέα. Ας δημιουργηθεί η «ομάδα των 100», που μπορεί να γίνει μια «δύναμη των 1.000». Ήδη από ορισμένους η ιδέα επανέρχεται. Με μεγαλύτερη ένταση και αποφασιστικότητα. Ας το τολμήσουν. Οι καιροί ου μενετοί.

Τις επόμενες ημέρες, λέγεται ότι θα βγουν κι άλλα λύματα από τον βόθρο της Siemens. Και ο ανεμιστήρας λειτουργεί στο φουλ. Η λάσπη θα πρέπει να πνίξει τους ενόχους. Όχι ολόκληρη την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.

Εάν αυτό συμβεί και η χώρα δεν είναι έτοιμη να αντικαταστήσει τη «μεταπολίτευση» με ένα νέο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο ανάπτυξης, τότε τίποτε σήμερα δεν θα είναι όπως χθες, όπως και τίποτε αύριο δεν θα είναι όπως σήμερα. Θα είναι πολύ χειρότερα...