Δευτέρα, Μαΐου 10, 2010

 

Η σύνταξη της μητρός μου (08-05-2010)

Στις 19 Μαΐου η χώρα δεν θα πτωχεύσει. Θα έχει τα χρήματα για να πληρώσει κανονικά τους δανειστές της. Η έγκριση της εξουσιοδότησης που παρέσχε προχθές η Βουλή στην κυβέρνηση να υπογράψει το συμβόλαιο με την ευρωπαϊκή τρόικα και το ΔΝΤ θέτει τέρμα σ' ένα πολύμηνο θρίλερ.

Στο τέλος του μηνός η μάνα μου θα πάρει τη σύνταξη του Μαΐου. Έστω 610 ευρώ, αντί για 650. Το ίδιο θα γίνει και με τους άλλους συνταξιούχους, αλλά και τους εργαζομένους στον δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Μισθοί και συντάξεις, λοιπόν, έστω και κουτσουρεμένοι, θα πληρωθούν. Οι καταθέσεις στις τράπεζες θα συνεχίσουν να είναι ασφαλείς. Νόμισμα της χώρας θα εξακολουθήσει να είναι το ευρώ.

Η Ελλάδα θα παραμείνει μέλος της Ευρωζώνης. Συνεχίζουμε ως κράτος, οικονομία και κοινωνία να είμαστε ζωντανοί. Προβληματικοί σίγουρα. Στην εντατική και υπό στενή παρακολούθηση βεβαίως. Φτωχότεροι οπωσδήποτε. Όμως ζωντανοί.

Εφεξής η ανάνηψη θα κριθεί από την ανταπόκριση στη θεραπευτική αγωγή. Από την υλοποίηση των δεσμεύσεων που αναλάβαμε. Δεσμεύσεις που πιθανότατα δεν είναι ακόμη όλες γνωστές και τις οποίες στο σύνολό τους θα τις μάθουμε με τη γνωστοποίηση του συμβολαίου.

Για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, την Πέμπτη στη Βουλή δεν κρίθηκε ούτε η ικανότητα της παρούσης κυβέρνησης ούτε η ανικανότητα της προηγούμενης.

Υπερψηφίστηκε η απόφαση να πληρωθούν τον Μάιο μισθοί και συντάξεις και να συνεχίζουν να πληρώνονται τουλάχιστον για το προβλεπτό μέλλον και υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα υπάρξει εν τω μεταξύ κάποιο ευρωπαϊκό ή διεθνές κραχ.

Το νόημα της ψήφου την Πέμπτη στη Βουλή δεν ήταν ποιος έχει δίκιο στην πολιτική του κριτική, αλλά ποιος είχε συγκεκριμένη και αμέσου εκτελέσεως οικονομική πρόταση για να διασωθούν, έστω και προσώρας, η χώρα και οι πολίτες της.

Τώρα, αφού (επι)ζήσαμε, έχουμε τον, έστω περιορισμένο, χρόνο να αποφασίσουμε για το πώς και το πότε θα πεθάνουμε. Μπορεί να φαίνεται οξύμωρο, όμως για να πεθάνεις πρέπει πρώτα να ζήσεις.

Ο Γ. Παπανδρέου και οι βουλευτές της συμπολίτευσης (περιλαμβανομένων αυτών του ΛΑΟΣ και της Ντ. Μπακογιάννη), ανεξαρτήτως σκοπιμοτήτων ή και ιδιοτέλειας, έδωσαν αφενός το φιλί της ζωής στη χώρα και αφετέρου στα κόμματα, στα συνδικάτα, στους κοινωνικούς φορείς, στις επαγγελματικές οργανώσεις, στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, στους ίδιους τους πολίτες, ακόμη και με τη μορφή όχλου, τη δυνατότητα να αποφασίσουν -έπειτα από διαβούλευση, μέσω συγκρούσεων ή μέσω οποιασδήποτε άλλης διαδικασίας- αν, πότε και τινι τρόπω θέλουν να πεθάνουν.

Εάν λοιπόν δεν θέλουμε να πεθάνουμε, αλλά να ζήσουμε, δεν πρέπει να μείνουμε στα μέτρα. Η κυβέρνηση δεν θα κριθεί από τα μέτρα που έλαβε, αλλά από την αποτελεσματικότητά τους.

Αν αυτά επαναφέρουν τη δημοσιονομική ισορροπία, χτυπήσουν τη σπατάλη και τη διαφθορά, ξαναδώσουν στην ανάπτυξη θετικό πρόσημο, μας ξανατοποθετήσουν στις αγορές με πιστοληπτική ικανότητα, ανατάξουν το θνήσκον πολιτικό σύστημα, επιστρέψουν την ελπίδα και την αξιοπρέπεια στους πολίτες, τότε οι θυσίες στις οποίες καλούμαστε να υποβληθούμε δεν θα έχουν πάει χαμένες.

Λογικό είναι όλοι ή σχεδόν όλοι να δυσπιστούν για την ικανότητα του υφιστάμενου πολιτικού, επιχειρηματικού και συνδικαλιστικού προσωπικού να φέρουν εις πέρας μια τέτοια τιτάνια προσπάθεια.

Το παρελθόν μόνον σύμβουλος αισιοδοξίας προς τούτο δεν είναι. Όμως και η εκ των προτέρων αισιοδοξία είναι καταστροφική. Και σίγουρα δεν αποτελεί πρόταση η υποδαύλιση παντί τρόπω του θυμού και της οργής της κοινωνίας. Η συνεχής επίκληση του κακού που επέρχεται το μόνο που καταφέρνει είναι να φέρει το κακό μια ώρα νωρίτερα.

Οι κατ' επάγγελμα ή καθ' έξιν καταστροφολόγοι, ιδίως αυτοί της τηλοψίας, βλάπτουν περισσότερο ακόμη και από αυτά καθαυτά τα μέτρα.

Απέναντι σε όλους αυτούς τους πολιτικούς ιεχωβάδες, τους κοινωνικούς Νοστράδαμους και τις οικονομικές Κασσάνδρες, που με περισπούδαστο ύφος οιωνοσκοπούν για τα επερχόμενα και προφητεύουν την Αποκάλυψη, θα πρέπει να δοθεί μία και μόνη απάντηση από τις υγιείς δυνάμεις της χώρας: Σταματήστε πια να καλλιεργείτε τον φόβο και την ανασφάλεια. Ως εδώ και μη παρέκει.

Δεν μπορεί για ψυχαναλυτικούς, επαγγελματικούς ή άλλους λόγους να προσπαθείτε να εξιτάρετε τον λαό, ώστε να βγάλει στην επιφάνεια τα χυδαιότερα των αισθημάτων του.

Οι μαυραγορίτες της απελπισίας δεν επιτρέπεται να κυριαρχήσουν. Πρέπει επιτέλους να μπει φραγμός στους εμπόρους του πόνου και της δυστυχίας των απλών ανθρώπων. Τούτες τις δύσκολες, για τη χώρα και την κοινωνία, ώρες πρέπει να επικρατήσει η φωνή της λογικής, της μετριοπάθειας, της σωφροσύνης και της αυτογνωσίας.

Όσοι επιδίδονται σε διαγωνισμό απαισιοδοξίας και μεμψιμοιρίας, επειδή έτσι θεωρούν ότι γίνονται αρεστοί στον λαό, είναι εξίσου επικίνδυνοι με τους ανίκανους και διεφθαρμένους πολιτικούς, τα κάθε λογής λαμόγια και τους επιχειρηματικοεκδοτικούς νταβατζήδες.

Θα έλεγα, μάλιστα, ότι οι περισσότεροι εξ αυτών είναι οι μόνιμες θεραπαινίδες της εξουσίας. Σήμερα φτύνουν εκεί που χθες έγλειφαν. Και αύριο, ανάλογα με το πού θα καθίσει η μπίλια, θα είναι πάλι αυτοί που θα γλείφουν.

Είναι να γελά κανείς μ' αυτούς που σήμερα ομνύουν στα «γεροντάκια», ενώ χθες ήταν οι Γεωργαλάδες αυτών που τους έδερναν. Είναι να σταυροκοπιέται κανείς μ' αυτούς που σήμερα προαναγγέλλουν την εξέγερση, ενώ μέχρι χθες, που απολάμβαναν τα προνόμια της εξουσίας, ήταν διαπρύσιοι κήρυκες της κοινωνικής ηρεμίας, συνοχής και γαλήνης.

Σήμερα, τούτες τις οριακές για την πατρίδα και τον λαό ώρες, ο μόνος ορθός λόγος είναι αυτός της περισυλλογής, των ησσόνων τόνων και της αποφυγής των κοσμητικών επιθέτων.

Η μόνη σωστή συμπεριφορά είναι αυτή που καλλιεργεί την αυτογνωσία, γειώνει τον λαϊκισμό και εκπαιδεύει την κοινωνία στην αισιοδοξία και όχι στη μελαγχολία και τη θλίψη.

Ναι, υπάρχει θυμός. Ναι, υπάρχει οργή. Ναι, υπάρχει πολιτικό, παραγωγικό και κοινωνικό πρόβλημα. Ναι, το πολιτικό προσωπικό είναι κατώτερο των περιστάσεων. Ναι, πρέπει ν' ανοίξουν οι φυλακές. Ναι, πρέπει να εξοστρακιστούν όσοι έφεραν τη χώρα εδώ που την έφεραν. Το θέμα, όμως, δεν είναι να διαπιστώσουμε το πρόβλημα. Το θέμα είναι να το επιλύσουμε.

Αρκετά λοιπόν με τις γενικεύσεις, τις απλουστευτικές εξισώσεις, τον αποδομητικό λόγο και τον ξεδιάντροπο λαϊκισμό. Είναι ώρα προτάσεων και όχι αφορισμών. Είναι ώρα προτεραιοτήτων και όχι ισοπέδωσης. Είναι ώρα πράξεων και όχι ρητορικής.

Αυτή τη στιγμή η χώρα χρειάζεται μια στιβαρή ηγεσία στην οποία θα μπορεί ο λαός να ακουμπήσει το μέλλον του. Χρειάζεται μια «σφιχτή» και αποτελεσματική κυβέρνηση. Χρειάζεται ηθική συμπεριφορά από τους ταγούς του δημόσιου βίου. Χρειάζεται κάθαρση. Ένα νέο μοντέλο πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης.

Χρειάζεται παραγωγή νέου πλούτου και δίκαιη διανομή του. Χρειάζεται εθνική συνεννόηση, πολιτική συναίνεση και νέα κοινωνική συμφωνία. Χρειάζονται νέοι κανόνες θεσμικής λειτουργίας της πολιτείας.

Και κυρίως χρειάζεται να μπουν στο παιχνίδι νέες, άφθαρτες και δημιουργικές δυνάμεις και όχι να έχουμε παλινόρθωση των δήθεν «εξευγενισμένων» μορφών του πολιτικοτεχνοκρατικού απαράτ που βαφτίστηκε εκσυγχρονισμός.

Τώρα που η χώρα εσώθη, έστω και προσώρας, από τον βρόχο του δανεισμού, χρειάζεται να σωθούν και οι Έλληνες. Από αυτή την άποψη, ήταν ορθή η επιλογή προσφυγής στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης. Και ορθώς υπερψηφίστηκε από τη Βουλή.

Αντίθετα, ήταν λάθος η επιλογή του Αντ. Σαμαρά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταψηφίσουν. Και είναι διπλό λάθος εάν αυτή η στάση υπαγορεύτηκε, όπως φαίνεται, από ενδοκομματικές ανάγκες και σκοπιμότητες.

Προσέφερε στην Ντ. Μπακογιάννη το καλύτερο άλλοθι που θα μπορούσε να έχει για να φύγει από τη Ν.Δ. Δίνει σε μια «ηττημένη και υστερική γκρινιάρα» πολιτικό τη δυνατότητα να μετατραπεί σε έναν μεσοχωρίτη φιλελεύθερο υποδοχέα της δυσαρέσκειας σε περίπτωση αποτυχίας του δικομματισμού.

Η εκτίμηση ότι η Ντ. Μπακογιάννη δεν θα πετύχει σ' αυτό τον ρόλο ενδέχεται να αποδειχθεί της ίδιας αξίας με την εδραία πεποίθηση των παλαιότερων ότι ο «απόβλητος» Κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να επανέλθει μετά τα Ιουλιανά στην πολιτική ζωή.

Πάντως, η αιτιολόγηση ότι έτσι προστατεύεται ο δικομματισμός και δεν αφήνεται μόνη η Αριστερά να καρπωθεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.

Δεν μπορεί, πρώτον, να λέγεται με σοβαρότητα ότι θα τηρηθεί η συμφωνία και ταυτόχρονα να αποστερείται από την κυβέρνηση η ευχέρεια να παρουσιαστεί στους εταίρους μας με την ευρύτερη δυνατή εθνική εγγυοδοσία.

Και, δεύτερον, όπως καταδεικνύουν και οι δημοσκοπήσεις, η «φωνασκούσα» Αριστερά δεν κερδίζει. Κερδισμένο είναι το «νηφάλιο» ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη.

Εάν μάλιστα ο Γ. Παπανδρέου καταφέρει να φέρει εις πέρας το Πρόγραμμα Σταθερότητας, στρατηγικός νικητής θα είναι το «σοσιαλφιλελεύθερο» ΠΑΣΟΚ και στρατηγικός ηττημένος η «αριστεροσυντηρητική» Νέα Δημοκρατία.

Εάν ο Αντ. Σαμαράς και οι συνεργάτες του θεωρούν ότι το κοινωνικό εκκρεμές τείνει πάλι προς τα αριστερά, έχουν λάθος. Η ταλάντωση του κοινωνικού εκκρεμούς δεν είναι ευθεία Δεξιά - Αριστερά, είναι τεθλασμένη.

Εάν αποτύχουν ο Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, αυτό που θα κυριαρχήσει στον δημόσιο βίο θα είναι ένα κράμα εθνικιστικού απολυταρχικού πραγματισμού. Οι Συμπληγάδες της επερχόμενης κοινωνικοπολιτικής πόλωσης είναι πιθανότερο να συντρίψουν τον δικομματισμό παρά να τον αιμοδοτήσουν.

Όσοι λοιπόν επιθυμούν τον διπολισμό, με κυρίαρχη έκφραση τον δικομματισμό, πρέπει να βρουν τρόπους συνεννόησης και συναίνεσης.

Διαφορετικά θα μείνουν μεσοστρατίς και διαπορούντες για το τι δεν πήγε καλά, σε μια περίοδο που τα πράγματα είναι τόσο άσχημα στη χώρα, άρα και εξ αντανακλάσεως ελπιδοφόρα για μια οιονεί κυβέρνηση, όπως είθισται να είναι η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση.

Περισσότερες ελπίδες έχει να μαζέψει τη δυσαρέσκεια ο Γ. Παπανδρέου εφόσον ανασχηματίσει την κυβέρνηση και το κόμμα του, κάνει πράξη το αίτημα για τιμωρία και κάθαρση, απλώσει δίχτυ κοινωνικής προστασίας πάνω από τους αδύναμους και κατατρεγμένους, περιγράψει με πειστικό τρόπο το φως στην άκρη του τούνελ και αρχίσει να εμφανίζει πρακτικά αποτελέσματα από το Πρόγραμμα Σταθερότητας και τα πρόσθετα επώδυνα μέτρα που έλαβε.

Το παιχνίδι, μετά την προχθεσινή απόφαση της Βουλής, τα ογκώδη συλλαλητήρια διαμαρτυρίας και τους τρεις νεκρούς, ξαναρχίζει με άλλους όρους. Όσοι το αντιληφθούν εγκαίρως έχουν περισσότερες ελπίδες να το κερδίσουν.

Και αυτό που πρέπει πρωτίστως να αντιληφθούν είναι ότι αύριο είναι μια άλλη μέρα, που θα έρθει μόνον εάν αφήσουμε οριστικά πίσω όσα έχουν γίνει μέχρι χθες…

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Εγγραφή σε Αναρτήσεις [Atom]