Δευτέρα, Νοεμβρίου 24, 2008

 

Μόνη λύση οι εκλογές (22-11-2008)

Η κατάσταση είναι δραματική. Για τους πολίτες και τη χώρα. Πλέον δρομολογείται εκτός ελέγχου. Η κυβέρνηση, όπως αποδεικνύεται, δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει. Ίσως λόγω και των παραλυτικών ισορροπιών που επιβάλλει η εύθραυστη δεδηλωμένη των 151 βουλευτών, εμφανίζεται άβουλη, άπραγη, με λανθασμένες επιλογές και πολιτικές που πολλαπλασιάζουν τα κοινωνικά αδιέξοδα, μεγιστοποιούν την οικονομική κρίση και βυθίζουν τη χώρα σε απέραντη μελαγχολία για τα επερχόμενα.

Το ουσιαστικό κενό εξουσίας και διακυβέρνησης που διαπιστώνεται επιχειρείται να καλυφθεί από έναν πρωτοφανή λαϊκισμό για το δέον γενέσθαι, ενώ η δοκησισοφία, η ανοητολογία και η ευήθεια πολιτικών και δημοσιολογούντων κάθε λογής και φυράματος εκτίθενται καθημερινά σε πλειστηριασμούς που στήνονται στη Βουλή, στους ανά την επικράτεια καφενέδες, στις κομματικές συναθροίσεις και κυρίως στα εκράν των τηλεοράσεων, τις ραδιοφωνικές συχνότητες και στις στήλες των εφημερίδων.

Εν τω μεταξύ η κρίση βαθαίνει, απλώνεται και απειλεί πλέον ευθέως τη θεσμική υπόσταση του κράτους, τις δομές της οικονομίας και την κοινωνική συνοχή.

Ο κίνδυνος να μετατραπεί σε λίγους μήνες η χώρα σε Ουγγαρία ή και Ισλανδία της Ευρωζώνης, αν και υπαρκτός -όσο συνεχίζονται η αβελτηρία και η αμεριμνησία-, δεν φαίνεται να λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση διαγκωνίζονται σε εξυπνακισμούς και σε ρητορική υπέρ δήθεν της κοινωνίας και των οικονομικά ασθενέστερων. Αντί να πουν την ωμή αλήθεια στον λαό, ότι δηλαδή θα αναγκαστεί τα επόμενα χρόνια να προσαρμόσει βίαια και κατά 30% τουλάχιστον το επίπεδο ζωής του προς τα κάτω, προσπαθούν να τον καθησυχάσουν με πομφόλυγες. Αντί να τον «εκπαιδεύσουν» στο μέτρο, του απευθύνουν λόγους παραμυθίας για την κρίση που είτε θα είναι ανώδυνη για τη χώρα μας είτε θα ξεπεραστεί μέσω μιας άλλης στρατηγικής.

Και, βέβαια, υπάρχουν και οι εντελώς ανεύθυνοι, οι οποίοι τον προτρέπουν στην «ανυπακοή στο σύστημα και την Ευρωπαϊκή Ένωση» ως τη μόνη και σίγουρη έξοδο από την κρίση.

Ξεχνούν, βέβαια, να πουν στους πολίτες ότι αυτή η «έξοδος» σε βγάζει από την κρίση και σε βάζει στην τριτοκοσμική εξαθλίωση.

Επειδή, όμως, η κρίση -σε πείσμα των ως άνω «σοτάκηδων» αλλά και των εκ φύσεως αισιόδοξων- θα συνεχίσει να υπάρχει και θα θεριεύει, καλόν είναι να προετοιμαστούμε για τα χειρότερα. Και τα χειρότερα δεν είναι οι επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία που όλοι προβλέπουν. Ούτε η ανεργία ούτε το κλείσιμο επιχειρήσεων ούτε η συρρίκνωση των εισοδημάτων ούτε η πιστωτική ασφυξία ούτε η δημοσιονομική εκτροπή. Τα χειρότερα είναι οι επιπτώσεις απ’ όλα αυτά στην κοινωνική συνοχή και το πολιτικό σύστημα.

Αν ο αριστερόστροφος ριζοσπαστισμός που εμφανίζεται δεν καταστεί δυνατόν να «ελεγχθεί», μπορεί να οδηγήσει σε τυφλό κοινωνικό πόλεμο. Μια τέτοια εξέλιξη θα ανατρέψει εκ θεμελίων τις υφιστάμενες πολιτικές δομές και πιθανότατα -αντί για πολιτική, οικονομική και κοινωνική αναγέννηση- θα δημιουργήσει πολιτικές δυσπλασίες είτε αυταρχικής μορφής είτε γελοιότητας, όπου διάφοροι επίδοξοι και εναλλασσόμενοι τσαρλατάνοι θα ταλαιπωρήσουν τη χώρα με τα σωτηριολογικά τους κηρύγματα.

Χρειάζεται, λοιπόν, ο ογκούμενος αριστερόστροφος ριζοσπαστισμός να βρει θετική διέξοδο, εντασσόμενος σε μια στρατηγική πολιτικής αλλαγής στο πλαίσιο του υφιστάμενου δημοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης και εξουσίας. Να γίνει κάτι αντίστοιχο με αυτό που έγινε το 1974 και το 1981, προσαρμοσμένο βέβαια στις σημερινές συνθήκες που γεννούν η παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση και η ανεπάρκεια της παρούσας κυβέρνησης.

Βεβαίως, αυτή η «προσαρμογή», για να μπορέσει να επιτευχθεί, θα πρέπει να ενσωματώνει τον ριζοσπαστισμό στις προτάσεις και στην προγραμματική ρητορική της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού αυτή, από τα δύο μεγάλα κυβερνητικά κόμματα, εκ των πραγμάτων μπορεί να το κάνει. Μόνον έτσι μπορεί να δημιουργηθεί ρεύμα αυτοδυναμίας, που είναι απαραίτητο προκειμένου η χώρα να μην πέσει σε ακυβερνησία ή περιπέτειες πολιτικής διγαμίας.

Μπορεί από άποψη οικονομικού ορθολογισμού να έχουν δίκιο όσοι συνιστούν ψυχραιμία, νηφαλιότητα, μετριοπάθεια και σύνεση για να αντιμετωπιστεί η κρίση, όμως από άποψη πολιτικής στρατηγικής σφάλλουν. Αν η εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης δεν καταφέρει να ενσωματώσει τον ριζοσπαστισμό των μαζών, ο μόνος κυβερνητικός δρόμος είναι η συνεννόηση και η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., κάτι που στην παρούσα φάση δεν είναι εφικτό, αλλά ούτε και πρέπει να είναι επιθυμητό, αφού το μόνο που θα επετύγχανε θα ήταν αφενός να αναπτυχθούν κεντρόφυγες δυνάμεις και στα δύο κόμματα εξουσίας, και κυρίως στο ΠΑΣΟΚ, και αφετέρου να αιμοδοτήσει έτι περαιτέρω τον λαϊκισμό και τις ακραίες φωνές.

Μπορεί όσοι προβάλλουν τη σωφροσύνη και τη δικομματική συναίνεση (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) ως απάντηση στην κρίση να το κάνουν από αγνή πρόθεση, όμως το αποτέλεσμα δεν θα είναι τελεσφόρο, επειδή μια τέτοια εξέλιξη δεν θα λαμβάνει υπ’ όψιν της ή, καλύτερα, θα αγνοεί τους εξής παράγοντες:

Πρώτον, η συναίνεση δεν μπορεί να επιτευχθεί εκ των άνω, ιδιαίτερα σε μια χώρα που απουσιάζει παντελώς η κουλτούρα συνεργασιών.

Δεύτερον, η συναίνεση δεν μπορεί να είναι μια τεχνική και αριθμητική διαδικασία εξασφάλισης της δεδηλωμένης.

Τρίτον, το κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο, ο (νεο)φιλελευθερισμός, του ενός κόμματος χρεοκόπησε και δεν μπορεί να συμβιώσει με τη σοσιαλδημοκρατία του άλλου, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες κρίσης και έπειτα από πενταετή διακυβέρνηση της Ν.Δ.

Τέταρτον, ο ριζοσπαστισμός που έχει αναπτυχθεί, για να μπορέσει να ενσωματωθεί θετικά σε μια νέα πρόταση διακυβέρνησης, πρέπει να περιλαμβάνει και την «τιμωρία» των υπεύθυνων για την κρίση. Εν τινι τρόπω η «τιμωρία» αποτελεί τη βαλβίδα «εξαέρωσής» του, όπως η ελπίδα είναι ο σωλήνας της τραχειοστομίας του.

Και, πέμπτον και σπουδαιότερο, η έξοδος από την κρίση μπορεί να επιτευχθεί εφόσον η χώρα αμφισβητήσει και διευρύνει τις αυστηρές δημοσιονομικές νόρμες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η παρούσα κυβέρνηση έχει, λανθασμένα, επιλέξει να κινηθεί αυστηρά «εντός του πλαισίου». Το ΠΑΣΟΚ -διαγενομένου του χρόνου και των εξελίξεων- θα συντάσσεται ολοένα και πιο θερμά με τις δυνάμεις και τις χώρες που θα ζητούν την ελαστικοποίηση των κριτηρίων της ΟΝΕ και του Μάαστριχτ.

Τούτων δοθέντων, και επειδή οι συνθήκες ολοένα και θα χειροτερεύουν και η κρίση θα εξαπλούται, η μόνη καθαρή λύση θα είναι η προσφυγή στις κάλπες. Ο μόνος αρμόδιος και κυρίαρχος για τις μείζονες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν είναι ο λαός. Αυτός πρέπει να αποφανθεί αν η χώρα θα συνεχίσει την ίδια ρότα ή θ’ αλλάξει. Αν προτιμά ανανέωση της θητείας της Ν.Δ. ή μια νέα κυβέρνηση. Του ΠΑΣΟΚ ή κάποια άλλη, συμμαχική.

Πάντως, να συνεχίσει η κατάσταση ως έχει αποκλείεται. Δεν μπορούμε να τυρβάζουμε περί άλλα. Για το Βατοπέδι, τα σκάνδαλα και τις... Αζέλ. Η χώρα χρειάζεται ένα εθνικό και εξαντλητικό ντιμπέιτ για την οικονομική κρίση και το μέλλον της. Αρκετά με τα παράθυρα για τον Εφραίμ, τον Αρσένιο και τους άλλους καλικάντζαρους που ταλανίζουν τον δημόσιο βίο με τα καμώματα και τις πομπές τους.

Είναι, λοιπόν, ώρα για γενναίες και μεγάλες αποφάσεις. Ο πρωθυπουργός απαιτείται να αρθεί υπεράνω κομματικών ιδιοτελειών και -συναισθανόμενος την ευθύνη και το χρέος του απέναντι στην πατρίδα και το έθνος- να επιδιώξει μια καθαρή λύση για τη διακυβέρνηση του τόπου. Μόνον έτσι μπορούμε να θωρακίσουμε αποτελεσματικά τη χώρα. Να ανασυγκροτήσουμε την οικονομία. Να ενώσουμε τους Έλληνες. Να τους εμπνεύσουμε αισιοδοξία. Να δημιουργηθεί θετική ψυχολογία στους πολίτες, κάτι που σήμερα είναι αναγκαίος όρος για να αντιπαλέψεις την κρίση.

Η διαιώνιση της μιζέριας είναι πλέον καταστροφική για την ίδια τη χώρα και την κοινωνία, αλλά και για την κυβέρνηση και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Αντί να ψάχνουμε εμβαλωματικές λύσεις, να δώσουμε τη δυνατότητα στον λαό να αποφασίσει ποιο κόμμα έχει σχέδιο, πρόγραμμα και δυνάμεις για να αντιμετωπίσει την κρίση. Αντί ο Κ. Καραμανλής να κάνει ασκήσεις εσωκομματικών ισορροπιών και συμβιβασμών με τους δελφίνους, τους υπουργούς και τους βουλευτές του και να αναζητά παράταση... εκτέλεσης σε έναν ανασχηματισμό ή σε κάποιο στραβοπάτημα του ΠΑΣΟΚ για να αλλάξει το κλίμα, είναι καλύτερα να δώσει στον λαό την ευκαιρία να λύσει αυτός με όποιον τρόπο νομίζει τον γόρδιο δεσμό.

Ο τόπος δεν αντέχει άλλο να μαδάει τη μαργαρίτα για τα επερχόμενα ούτε να σπαταλά τις δυνάμεις του σε ήσσονος σημασίας θέματα, ανόητες υποθέσεις και μονομαχίες για μικρά ή μεγαλύτερα σκάνδαλα.

Η χώρα χρειάζεται ένα καινούργιο όραμα. Μια διαφορετική αναπτυξιακή πορεία. Μια νέα και ισχυρή κυβέρνηση. Αποφασισμένη. Τολμηρή. Εργατική. Ριζοσπαστική. Με κοινωνική ευαισθησία και διάθεση προσφοράς στον λαό, στην πατρίδα και στο έθνος. Μια κυβέρνηση με νέους ανθρώπους και φρέσκιες ιδέες. Μια κυβέρνηση που, ακόμη κι αν έχει τη δεδηλωμένη, θα πρέπει να επιδιώξει ευρύτερες συναινέσεις. Μια κυβέρνηση στην οποία οι καλύτερες, οι ικανότερες, οι πιο παραγωγικές και υγιείς δυνάμεις του τόπου θα αναλάβουν το δύσκολο έργο της ανόρθωσης και της ανασυγκρότησης.

Υστερόγραφο: Υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι μια ριζοσπαστική ρητορική του ΠΑΣΟΚ θα φοβίσει τα μεσοστρώματα, τους νοικοκυραίους και τον επιχειρηματικό κόσμο. Μάλλον οι ίδιοι φοβούνται μια τέτοια μετατόπιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επειδή βλέπουν να συντρίβονται τα ιδεολογήματα του μεσαίου χώρου, στα οποία οι ίδιοι επένδυσαν.

Σε συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων και δομικής κρίσης του συστήματος, οι «μεσοστρατίτες» χάνουν την αίγλη τους και δεν μπορούν να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Συνήθως παίζουν τον ρόλο του ντελάλη ενός κατεστημένου που η ζωή το ξεπερνά και ακυρώνει τους παρασκηνιακούς σχεδιασμούς του.

Και οι νοικοκυραίοι και τα μεσοστρώματα, αλλά και το υγιές επιχειρηματικό κεφάλαιο αντιλαμβάνονται, καλύτερα από τους ντελάληδές τους, την αναγκαιότητα της σύνδεσης του ριζοσπαστισμού με ένα μεγάλο κυβερνητικό κόμμα. Ενστικτωδώς, αλλά και από ιστορική πείρα, γνωρίζουν ότι η «ένταξή» του σε μια στρατηγική εξουσίας αποτελεί ασφάλεια για τους ίδιους και τα μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Όσοι δεν το πιστεύουν μπορούν είτε να ανατρέξουν στα εγχειρίδια της πολιτικής ιστορίας, εγχώριας και διεθνούς, είτε να συζητήσουν με νοικοκυραίους και επιχειρηματίες.

Ίσως να εκπλαγούν από τον ριζοσπαστισμό αυτών για τους οποίους οι «μεσοστρατίτες» αγωνιούν και στο όνομα των οποίων, υποτίθεται, ομιλούν.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Εγγραφή σε Αναρτήσεις [Atom]