Δευτέρα, Ιανουαρίου 21, 2008

 

Ο... 5ος δρόμος του Κ. Καραμανλή (19-01-2008)

Όσοι στην κυβέρνηση πίστευαν ότι και στην υπόθεση Ζαχόπουλου θα ισχύσει το γνωστό «τα θαύματα κρατούν τρεις ημέρες και τα μεγάλα τέσσερις», διαψεύδονται οικτρά.

Όχι μόνον συνεχίζεται, αλλά ολοένα και περισσότερο «γρατζουνάει» τον σκληρό πυρήνα του πρωθυπουργικού γραφείου. Αυτοί που εξαρχής και σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες προέβλεπαν ότι «θα φτάσει ψηλά», εννοώντας το Μαξίμου, και «δεν θα κλείσει εύκολα και χωρίς άλλα θύματα», δικαιώνονται. Πλέον είναι πολλοί αυτοί που σπεύδουν για ιδιοτελείς λόγους και αλλότρια συμφέροντα (πολιτικά, επιχειρηματικά, εκδοτικά, εξωχώρια κ.ά.) να επωφεληθούν.

Όσο μεγαλώνουν τα ερωτηματικά, όσο συσκοτίζεται η υπόθεση, όσο ξεφεύγει από τη ροζ εκδοχή της και εισχωρεί σε άλλες περιοχές του δημόσιου βίου, τόσο περισσότεροι ψαρεύουν στα θολά νερά. Γι’ αυτό και είναι δύσκολο να κλείσει με συμφωνίες, εκατέρωθεν εκπτώσεις και συμψηφισμούς. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, αν «κουκουλωθεί» η υπόθεση, ο μόνος χαμένος θα είναι η κυβέρνηση. Αυτή είναι εκτεθειμένη, εμπλεκόμενη και υπόλογη. Και μάλιστα, για πρώτη φορά τα σενάρια και η σπερμολογία αφορούν ευθέως τον ίδιο τον πρόεδρο της κυβερνήσεως.

Για πρώτη φορά ο Κ. Καραμανλής είναι τόσο ευάλωτος και χωρίς δίχτυ προστασίας. Ο Ζαχόπουλος, ο Ανδριανός, ο Αγγέλου, ο Κλαδάς -και ποιος ξέρει ποιοι άλλοι αύριο- είναι δικοί του άνθρωποι, ο στενός πυρήνας των συνεργατών του, το περιβάλλον του, η «αυλή» του.

Γι’ αυτό και η κυβέρνηση είναι παράλυτη. Γι’ αυτό και οι βουλευτές της συμπολίτευσης συμπεριφέρονται σαν «ζαλισμένα κοτόπουλα». Γι’ αυτό και οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας, απογοητευμένοι, βρίζουν στους ανά την επικράτεια καφενέδες. Γι’ αυτό και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος προσλαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις.

Όταν το σκάφος βυθίζεται και ο καπετάνιος απουσιάζει από το τιμόνι, είναι λογικό η χώρα να μοιάζει με ακυβέρνητη πολιτεία. Όταν η κυβερνητική εξουσία προσορμίζεται στα βοθρολύματα, είναι αναπόφευκτη και η μπόχα που αναδύεται.

Όλα αυτά είναι λογικό να συμβαίνουν επειδή, εκτός από την απουσία ουσιαστικά κυβέρνησης, υπάρχει και έλλειμμα ισχυρής εναλλακτικής πολιτικής πρότασης από την αντιπολίτευση. Η αδυναμία διεξόδου από την ενσκήψασα κρίση ενισχύεται και από το γεγονός ότι στην κοινωνία δεν υπάρχουν σοβαρές δυνάμεις ηθικής αντίστασης και εξυγίανσης, ενώ καθίσταται εναργέστερη η θεσμική αναπηρία φορέων ή δυνάμεων που θα μπορούσαν να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγείου.

Τούτων δοθέντων, τι μπορεί να κάνει ο πρωθυπουργός; Όσοι τον γνωρίζουν καλά υποστηρίζουν ότι ο Καραμανλής είναι άριστος τακτικιστής. Απορούν, λοιπόν, γιατί δεν προσφεύγει σε κάποια κίνηση. Γιατί δεν κάνει κάποιον ελιγμό ή αντιπερισπασμό. Η απάντηση είναι προφανής. Ο Καραμανλής είναι αιχμάλωτος της Ζέντα. Αντιμετωπίζει το δίλημμα του φυλακισμένου.

Οι λύσεις που πρέπει να δοθούν σ’ αυτή την κρίση δεν είναι τακτικής υφής, αλλά στρατηγικού χαρακτήρα. Η υπόθεση Ζαχόπουλου ακύρωσε το ηθικό πλεονέκτημα που είχε όσον αφορά τη διακυβέρνηση. Χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική ηγεμονία. Χωρίς αυτό οι μεταρρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό, την παιδεία, τις αποκρατικοποιήσεις, το κράτος θα εξελιχθούν σε τυφλές συγκρούσεις, με πρώτο και σίγουρο χαμένο την κυβέρνηση. Δεδομένης και της ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, θα είναι μια επιχείρηση αυτοκτονίας. Ένα πολιτικό χαρακίρι.

Χωρίς όμως μεταρρυθμίσεις η κυβέρνηση δεν έχει λόγο ύπαρξης. Μετατρέπεται σε μια διαχειριστική Αρχή, ένα κέντρο διεκπεραίωσης ορισμένων κρατικών υποθέσεων. Είναι μια κυβέρνηση χωρίς δυναμική. Χωρίς ικμάδα. Χωρίς προοπτική. Είναι μια κυβέρνηση που απλώς θα περιμένει, εάν μπορέσει, να ολοκληρωθεί η τετραετία για να απέλθει.

Επανέρχεται, λοιπόν, το ερώτημα: Τούτων δοθέντων, τι μπορεί να κάνει ο Καραμανλής; Θα συνεχίσει να πολιτεύεται ωσάν να μην συμβαίνει τίποτε; Θα επαναλαμβάνει μονότονα και πλέον ενοχλητικά τα ηθικολογικά κηρύγματα; Θα αναμένει τον άγγελο εξ ουρανού; Πιστεύει ότι θα κουραστούν οι πολίτες από την παραφιλολογία; Θεωρεί ότι θα αλλάξει την ατζέντα του διαλόγου η αντιπολίτευση επειδή μαζί με την κυβέρνηση βυθίζεται και η ίδια στην ανυποληψία; Υποθέτουμε όχι.

Αν μη τι άλλο, πρέπει να έχει συνειδητοποιήσει ότι η υπάρχουσα κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο χωρίς οδυνηρές επιπτώσεις για τον ίδιο, την κυβέρνηση, το κόμμα του και τον τόπο. Η χώρα χρειάζεται να κυβερνηθεί. Τα προβλήματα είναι πολλά και ζέοντα. Αν το κενό διακυβέρνησης συνεχίζει να υπάρχει, κάποιοι θα αναλάβουν πρωτοβουλίες προκειμένου αυτό να καλυφθεί. Δεν απεχθάνεται μόνον η φύση τα κενά, αλλά και η κοινωνία. Και πρώτοι από όλους οι έχοντες σχέση με την οικονομία. Αυτοί που διαχειρίζονται υλικά αγαθά και όχι ιδέες.

Τι μπορεί, λοιπόν, να κάνει ο Καραμανλής; Τέσσερα πράγματα.

Πρώτον, να επιδιώξει συμφωνία με τον Γ. Παπανδρέου, προκειμένου ένας μεγάλος συνασπισμός των δύο κομμάτων εξουσίας να οδηγήσει τη χώρα σε έξοδο από την κρίση. Να έρθει σε συνεννόηση με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προκειμένου να εκπονηθεί ένα κοινό πρόγραμμα αναγκαίων αλλαγών σε τέσσερα-πέντε μεγάλα θέματα που έχουν ωριμάσει στην κοινωνία και περίπου είναι κοινός τόπος για την πλειονότητα των πολιτών.

Γιατί όμως να δεχθεί μια τέτοια συμφωνία ο Γ. Παπανδρέου; Γιατί να δώσει χείρα βοηθείας στον αντίπαλό του; Επειδή αντιμετωπίζει και ο ίδιος προβλήματα στο κόμμα του; Είναι ένας λόγος, αλλά ισχνός. Επειδή ο Γ. Παπανδρέου καταλαβαίνει ότι, αν πάρει αύριο αυτός την κυβέρνηση και τα «καυτά» προβλήματα δεν έχουν επιλυθεί, θα αντιμετωπίσει και ο ίδιος ανάλογα παρακμιακά φαινόμενα; Είναι ένας σοβαρός λόγος, αλλά κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι ο Γ. Παπανδρέου θα απεμπολούσε οριστικά την προοπτική αναγέννησης του ΠΑΣΟΚ.

Η προσχώρηση στη λογική της αναγκαιότητας του κοινωνικού ρεφορμισμού θα τίναζε στον αέρα τη στρατηγική του άλλου δρόμου, της σοσιαλδημοκρατικής απάντησης που επαγγέλλεται. Ένας μεγάλος συνασπισμός των δύο κομμάτων εξουσίας, δεδομένης της πολιτικής υπανάπτυξης, θα «φούσκωνε» τα δύο άκρα του πολιτικού συστήματος. Ενδεχομένως, εάν επιχειρείτο, να διευκόλυνε, αντί να απέτρεπε, τα σενάρια ιταλοποίησης.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, μια τέτοια πρόταση συνεννόησης των ηγεσιών των δύο κομμάτων εξουσίας θα προϋπέθετε προσφυγή άμεσα στις κάλπες. Θα ήταν αδιανόητο ο Γ. Παπανδρέου να βοηθήσει τον Κ. Καραμανλή να βγει από την κρίση χωρίς ο ίδιος να μην κερδίσει τίποτε. Και το πιο λογικό και φυσιολογικό που μπορεί να φανταστεί κάποιος ότι θα μπορούσε να ζητήσει είναι η πρωθυπουργία.

Σε μια ενδεχόμενη -και μάλλον απίθανη για τον χαρακτήρα του Γ. Παπανδρέου και υπό αυτές τις συνθήκες- μυστική συμφωνία των δύο ανδρών, ο Γ. Παπανδρέου πιθανότατα θα έλεγε στον Κ. Καραμανλή: «Πάμε σε εκλογές και, εάν εγώ είμαι πρώτο κόμμα και δεν σχηματίζω κυβέρνηση, στήριξέ με. Εσύ έγινες πρωθυπουργός. Να γίνω κι εγώ. Έλα να μοιράσουμε τα υπουργεία. Να σταματήσουμε τον κομματισμό του κράτους. Να κάνουμε τις αλλαγές που είναι ώριμες. Εσύ γίνε υπουργός Εξωτερικών για να λύσουμε τις διπλωματικές εκκρεμότητες στα ελληνοτουρκικά, το “Μακεδονικό” και άλλα, και το 2010 σε στηρίζω για να γίνεις Πρόεδρος Δημοκρατίας». Θα ήταν μια έντιμη συμφωνία και πιθανώς μια καλή λύση για τη χώρα και το πολιτικό σύστημα.

Δεύτερον, να επιδιώξει και να μεθοδεύσει ο Κ. Καραμανλής μια εθνική κρίση. Θα μπορούσε να οξύνει τις σχέσεις, π.χ., με την Τουρκία. Να εκμεταλλευτεί μια πρόκληση της Άγκυρας στο Αιγαίο, στο Κυπριακό, μια αερομαχία από αυτές που καθημερινά γίνονται ή κάποιο επεισόδιο στη Θράκη, που, ούτως ή άλλως, οι πληροφορίες λένε ότι ετοιμάζουν κάποιοι ακραίοι κύκλοι της μειονότητας στην περιοχή. Να ανεβάσει τους τόνους. Να βγάλει τρεις φρεγάτες στο Αιγαίο. Να παίξει το χαρτί του εθνικισμού.

Το σενάριο αυτό είναι υψηλού ρίσκου. Ανεύθυνο και σίγουρα επικίνδυνο. Θα ισοδυναμούσε με έγκλημα να μετατραπούν τα ελληνοτουρκικά σε εθνική κρίση προκειμένου να επιλυθούν εσωτερικά πολιτικά προβλήματα. Επιπλέον, θα ήταν και ανέφικτο, καθώς δεν θα είχε την «ευλογία» των ΗΠΑ, αφού είναι άλλος ο σχεδιασμός τους για την περιοχή.

Εάν, μάλιστα, πιστέψουμε και τις πληροφορίες που θέλουν τους Αμερικανούς να είναι δυσαρεστημένοι από την ελληνορωσική προσέγγιση, ένας τέτοιος «εθνικός εξτρεμισμός» εκ μέρους του Καραμανλή θα ισοδυναμούσε με ταφόπλακα για τον ίδιο και σίγουρα θα κόστιζε ακριβά και πολλαπλά στη χώρα. Το παιχνίδι με τη φωτιά δεν είναι ελεγχόμενο. Αρκεί να ξεφύγει μια σπίθα για να κάψει ολόκληρο τον κάμπο.

Τρίτον, θα μπορούσε ο Κ. Καραμανλής, σε συνεννόηση με εκδοτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, να προωθήσει διασπαστικές λύσεις στο ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσε να υποσχεθεί ότι θα συνδράμει και θα στηρίξει με ό,τι χρειάζεται ένα νέο κόμμα. Το λεγόμενο «ρεύμα Βενιζέλου» σ’ αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να παίξει τον ρόλο του Δούρειου Ίππου. Να γίνει ο νέος αποστάτης της Δημοκρατικής Παράταξης. Είναι μια αντιδημοκρατική λύση. Σίγουρα δεν μπορεί να βρει ευήκοα ώτα στο ΠΑΣΟΚ και σαφώς στον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Ο αντίπαλος του Γ. Παπανδρέου για την αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι φιλόδοξος, όχι όμως και αφελής. Και το κυριότερο, εξ ιδιοσυγκρασίας και πεποιθήσεων δεν θα μπορούσε να γίνει «πιόνι» ενός τέτοιου αντιδημοκρατικού και φαυλεπίφαυλου παιχνιδιού. Είναι πολιτικός δημοκρατικών αντιλήψεων που επιθυμεί να εκφράσει το «όλον ΠΑΣΟΚ». Επιπροσθέτως, αυτό το σενάριο θα καθιστούσε τον Κ. Καραμανλή υποχείριο των τυχόν επιχειρηματικών-εκδοτικών συμφερόντων που θα επεδίωκαν μια τέτοια λύση. Θα ήταν όμηρος των λεγόμενων «νταβατζήδων», όσο και αν αυτοί εμφανίζονταν ως πρόθυμοι να τον υπηρετήσουν για να βγει δήθεν από τα σημερινά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει.

Το τέταρτο πράγμα που μπορεί να κάνει ο Καραμανλής είναι να τα βροντήξει και να φύγει. Αν δει ότι η υπόθεση Ζαχόπουλου όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά γίνεται υπομόχλιο για να διασύρεται ο ίδιος και η οικογένειά του, είναι πιθανόν να επιχειρήσει να φύγει προς τα εμπρός. Προς την έξοδο. Όχι βεβαίως όπως ο θείος του Κωνσταντίνος στο Παρίσι, αλλά να προσφύγει, χωρίς καμία συμφωνία με τον αντίπαλο ή συνεννόηση με τα συμφέροντα, σε εκλογές.

Αν χάσει, αποσύρεται από την πολιτική και παραδίδει την ηγεσία του κόμματος στην Ντόρα Μπακογιάννη, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή θα προστατεύσει την πολιτική του αξιοπρέπεια και διαδρομή. Σε μια τέτοια περίπτωση, μην αποκλείετε να δείτε να διαμορφώνεται ένα κλίμα αντίστοιχο με αυτό του «βρόμικου ’89». Όχι για το ΠΑΣΟΚ, αλλά για τη Νέα Δημοκρατία.

Εκ της φύσεώς του, αλλά και λόγω οικογενειακής παράδοσης, ο Καραμανλής έχει την προσωπική αξιοπρέπεια πολύ ψηλά. Εάν δει ότι αυτή συνεχίζει να αμφισβητείται, είναι πολύ πιθανό -καθώς, μάλιστα, προσμετρά στο ενεργητικό του την ιδιότητα του πρωθυπουργού και δύο εκλογικές, και εν πολλοίς προσωπικές, νίκες- να τα βροντήξει και να φύγει, υπό την έννοια να προσφύγει άμεσα στις κάλπες, αποδεχόμενος ό,τι ήθελε συμβεί.

Να συνεχίσει, πάντως, να θεάται άπραγος τα συμβαίνοντα και τα τεκταινόμενα δεν μπορεί. Δεν θα τον αφήσουν κιόλας. Εκτός και αν στο παρασκήνιο έχει οργανώσει διαφορετικά την άμυνα και την επίθεσή του. Εάν έχει επεξεργαστεί μια πέμπτη λύση. Περιμένουμε να τη δούμε. Όσο καθυστερεί, αυτός χάνει. Και μαζί μ’ αυτόν βυθίζεται και η χώρα στον βούρκο και την παρακμή.

Αυτό, εκτός από θλιβερό, είναι και απαράδεκτο. Και σαφέστατα δεν μπορεί να έχει τη συγκατάθεση όσων θεωρούν ότι οι πολίτες εκλέγουν πρωθυπουργό και κυβέρνηση για να κυβερνήσουν τη χώρα και όχι για να την καθηλώνουν και να τη βραχυκυκλώνουν σε προσωπικές υποθέσεις, οι οποίες όχι μόνον είναι δυσάρεστες, αλλά και όζουν…

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Εγγραφή σε Αναρτήσεις [Atom]