Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 07, 2009

 

Η τελευταία "απόδραση" (05-09-2009)

Τελικά όντως η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Ουχί ως φάρσα ή ως τραγωδία, αλλά ως ζωή που κάνει κύκλους. Τρανή απόδειξη οι αναμετρήσεις των Καραμανλήδων με τους Παπανδρέου στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία. Ο Γεώργιος Παπανδρέου προδικτατορικά έχασε δύο φορές από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και μετά το κόμμα του, η Ένωση Κέντρου, πήρε θριαμβευτικά την εξουσία. Με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να έχει φύγει νύκτωρ για το Παρίσι.

Το ίδιο έγινε και στη Μεταπολίτευση. Δύο φορές (το 1974 και το 1977) ο Ανδρέας Παπανδρέου έχασε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και το 1981 το ΠΑΣΟΚ κέρδισε με 48%, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στο μεταξύ να έχει «αποδράσει» για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχασε δύο φορές (το 2004 και το 2007) από τον Κώστα Καραμανλή και τώρα ετοιμάζεται να πετύχει άνετη (ίσως και θριαμβευτική, ανάλογη με αυτές του πατέρα και του παππού του) νίκη και να γίνει πρωθυπουργός.

Μόνον που ο Κώστας Καραμανλής επέλεξε να πιει μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι της ήττας και να μη «δραπετεύσει». Δεν ξέρω εάν αυτό αποτελεί γενναιότητα, πάντως ο θείος του σε καμία περίπτωση δεν θα επέλεγε να τερματίσει μ’ αυτόν τον άδοξο τρόπο, με «αυτοχειρία», τον πολιτικό του βίο. Γιατί αυτό θα συμβεί εφόσον ο Γ. Παπανδρέου καταφέρει να κερδίσει την αυτοδυναμία, και μάλιστα με σημαντική διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία.

Όπερ και το πιθανότερο, εάν δεχθούμε ότι οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν την πραγματικότητα, αλλά και εάν ερμηνεύουμε σωστά τα μηνύματα που εκπέμπουν οι παραγωγικές τάξεις, οι επιχειρηματίες, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας, αλλά και σημαντική μερίδα των οπαδών της συντηρητικής παράταξης.

Γιατί, όμως, ο Κ. Καραμανλής επέλεξε να «αυτοκτονήσει» πολιτικά ο ίδιος και να θέσει σε περιπέτειες, μηδέ της διάσπασης αποκλειόμενης, το κόμμα του; Γιατί επέλεξε την προσφυγή στις κάλπες σε μια τόσο δυσμενή συγκυρία για την κυβέρνηση; Και γιατί το έκανε μ’ αυτόν τον τρόπο, έχοντας δηλαδή προηγουμένως αφήσει υπουργούς, βουλευτές, κομματικά στελέχη, παραταξιακό Τύπο να εκτεθούν, τασσόμενοι με ένταση κατά των πρόωρων εκλογών; Και γιατί το έπραξε σ’ αυτόν τον χρόνο, την παραμονή δηλαδή της επετείου της ιδρύσεως του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας στον Γ. Παπανδρέου τη δυνατότητα να διοργανώσει την πρώτη προεκλογική συγκέντρωση και να πάρει -όπως απεδείχθη από τον όγκο και τον παλμό της συγκέντρωσης στο Θησείο- το ΠΑΣΟΚ και το ψυχολογικό πλεονέκτημα;

Άγνωστο. Πάντως, ποτέ κανείς πολιτικός δεν έκανε τόσα πολλά λάθη σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Σίγουρα, πάντως, οι λόγοι που επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός για να προκηρύξει πρόωρες εκλογές πόρρω απέχουν από την αλήθεια. Και βέβαια δεν συνιστούν πράξη ευθύνης, και μάλιστα υποχρέωση έναντι του έθνους, όπως υποστήριξε.

Ας δούμε γιατί. Δεν μπορεί να κατηγορεί τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ ότι δεν έχουν σχέδιο για την οικονομία και θα προκαλέσουν ζημία στη χώρα και ουσιαστικά να τους «παραδίδει» τη διαχείριση της οικονομίας στην πλέον κρίσιμη φάση. Ο Κ. Καραμανλής γνωρίζει όπως όλοι ότι νικητής σ’ αυτές τις εκλογές θα είναι το ΠΑΣΟΚ. Άρα εκεί που η οικονομία χρειάζεται ικανούς διαχειριστές, αυτός την «παραδίδει» στους ανίκανους.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, η ενέργεια του Κ. Καραμανλή συνιστά ανευθυνότητα και είναι αυτός που προκαλεί ζημία στο έθνος. Το ίδιο ανεύθυνη και... αντεθνική είναι η στάση του, εάν η χώρα, λόγω μη επίτευξης αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, περιπέσει για περίπου δύο μήνες σε ακυβερνησία. Δύο μήνες που είναι κρίσιμοι όχι μόνον για την οικονομία, αλλά και για θέματα όπως το Σκοπιανό και τα ελληνοτουρκικά. Εκτός και αν ο Κ. Καραμανλής πιστεύει ότι η Ν.Δ. θα εξέλθει αυτοδύναμη, και μάλιστα με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, από την κάλπη της 4ης Οκτωβρίου.

Στην περίπτωση αυτή, όμως, ταιριάζει το ανέκδοτο «το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;». Αν λοιπόν ο Κ. Καραμανλής θέλει να θεωρηθεί η ενέργειά του ως πράξη ευθύνης έναντι της οικονομίας και του έθνους, πρέπει να παραδεχθεί ότι ο Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ θα ωφελήσουν τον τόπο εφόσον κερδίσουν τις εκλογές. Σε διαφορετική περίπτωση, είναι ο ίδιος ανεύθυνος και επικίνδυνος για την οικονομία και τη χώρα.

Πάμε τώρα στον δεύτερο λόγο που επικαλέστηκε: στο προεκλογικό κλίμα που έφτιαξε το ΠΑΣΟΚ, δηλώνοντας ότι θα μπλοκάρει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν δεν κάνω λάθος, η θέση αυτή του ΠΑΣΟΚ είναι διατυπωμένη από εξαμήνου.

Γιατί λοιπόν κάθισε έξι μήνες με σταυρωμένα χέρια και το θυμήθηκε τώρα; Ας έκανε διπλές εκλογές τον Ιούνιο, εάν θεωρούσε ότι αυτή η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν του επιτρέπει να κυβερνήσει. Τώρα ήρθε η διεθνής οικονομική κρίση; Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ζούμε μ’ αυτήν τουλάχιστον έναν χρόνο.

Επίσης, είναι δυνατόν να επιρρίπτει ευθύνες στην αντιπολίτευση επειδή διατύπωσε μια θέση; Ας έκανε αυτός καλά τη δουλειά του και όταν με το καλό ερχόταν ο Μάρτιος και μπλόκαρε όντως την προεδρική εκλογή, τότε ας της φόρτωνε την ευθύνη. Είναι λοιπόν προφάσεις, δικαιολογίες και αστεία επιχειρήματα αυτά που επικαλείται.

Αν έτσι εκλαμβάνει την πολιτική, μάλλον πρέπει να... μεταναστεύσει σε κάποια άλλη χώρα για πολιτικό φροντιστήριο. Ο Γκόρντον Μπράουν, δηλαδή, που δεν κάνει εκλογές, παρ’ ότι η αντιπολίτευση από εξαμήνου ζητά επιμόνως την παραίτησή του και το κόμμα του έρχεται τρίτο στις δημοσκοπήσεις, είναι ηλίθιος;

Με την ίδια λογική, ότι δηλαδή έχουμε προεκλογικό κλίμα που δεν σου επιτρέπει να κυβερνήσεις, θα έπρεπε να έχουμε εκλογές όχι κάθε τέσσερα, αλλά κάθε τρία χρόνια, αφού πάντα ο τελευταίος χρόνος μιας κυβέρνησης θεωρείται προεκλογικός. Για άλλους, λοιπόν, λόγους προσφεύγει σε πρόωρες εκλογές και όχι επειδή η χώρα δεν αντέχει παρατεταμένη προεκλογική περίοδο.

Εξάλλου, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ήταν γνωστό ότι όταν έκλεισε αιφνιδιαστικά τη Βουλή τον Μάιο την έκλεισε για να μην την ξανανοίξει. Από τότε σχεδίαζε να πάει σε πρόωρες εκλογές. Απλώς, ήλπιζε ότι θα πήγαινε καλύτερα το κόμμα του στις ευρωεκλογές και ίσως οι οικονομικές υποθέσεις να είχαν βελτιωθεί. Ήρθαν και οι πρόσφατες πυρκαγιές και πλέον τα αδιέξοδα πολλαπλασιάστηκαν.

Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που επέλεξε την προσφυγή στις κάλπες. Τα πολλαπλά αδιέξοδα από τα οποία, επειδή δεν έχει κάποιο σχέδιο, δεν μπορεί να ξεφύγει. Δεν μπορεί να συνιστούν σπουδαίο λόγο η πάταξη της φοροδιαφυγής, η περιστολή των κρατικών δαπανών και οι μεταρρυθμίσεις, όπως ισχυρίστηκε στο «διάγγελμά» του.

Οι εκλογές γίνονται επειδή:

Πρώτον, η οικονομία έχει καταρρεύσει. Το έλλειμμα ξεπέρασε το 8% και πάει για διψήφιο νούμερο. Το δημόσιο χρέος «πετάει» για τα 300 δισ. ευρώ, όπως και το ιδιωτικό. Ίδιας τάξης ποσό είναι και το αναλογιστικό έλλειμμα των Ταμείων, τα οποία σε λίγο θα κηρύξουν στάση πληρωμών και συντάξεων. Η πραγματική ανεργία από τα πλήγματα σε τουρισμό, ναυτιλία και οικοδομή μέχρι τέλους του έτους θα είναι αρκετά πάνω από το 10%, ενώ η ανταγωνιστικότητα και το εξωτερικό ισοζύγιο είναι σε δραματικά επίπεδα. Οι ακάλυπτες επιταγές έχουν καταστήσει παραπληγική την αγορά, ενώ ο... θάνατος του εμποράκου είναι παρελθόν, καθώς έχουμε φτάσει να τελούμε το «μνημόσυνό» του.

Δεύτερον, η δεδηλωμένη της κυβερνήσεως βρίσκεται συνεχώς υπό αμφισβήτηση. Ανά πάσα στιγμή μπορούσε να συμβεί κάποιο «ατύχημα». Η δυσαρέσκεια των βουλευτών διαγενομένου του χρόνου θα έπαιρνε τη μορφή ανοιχτού εμφυλίου πολέμου. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που είτε αμέσως είτε εμμέσως είχαν διαμηνύσει στον Κ. Καραμανλή ότι μετά τη ΔΕΘ θα βγουν ανοιχτά στο αντάρτικο.

Τρίτον, η κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα κοινωνικής εκρήξεως. Τα συνδικάτα εν όψει και της κατάρτισης του προϋπολογισμού (που Κύριος οίδε πώς θα μπορούσε να καταρτισθεί) βρίσκονταν με το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο, ενώ με την έναρξη της νέας χρονιάς θα... θερμαινόταν και ο εκπαιδευτικός χώρος, ίσως και σε σημείο βρασμού, εφόσον επήρχετο ώσμωσή του με τις εργατικές κινητοποιήσεις.

Τέταρτον, εάν το λεγόμενο «Σκοπιανό» δεν του δημιουργούσε ιδιαίτερα προβλήματα τον Οκτώβριο (οπότε και θα συζητηθεί η αίτηση ένταξης της γείτονος στην Ε.Ε.), δεν είναι σίγουρο ότι το ίδιο θα συνέβαινε και με τα ελληνοτουρκικά. Η Άγκυρα κερδίζει συνεχώς πόντους στη διπλωματική και γεωπολιτική σκακιέρα και ο κίνδυνος περιθωριοποίησης των ελληνικών ενστάσεων για τα διμερή στην ευρωπαϊκή αλλά και αμερικανική ατζέντα είναι αυξημένος.

Και πέμπτον, επειδή ο Κ. Καραμανλής γνωρίζει, λόγω και της οριακής και υπό διαρκή αμφισβήτηση δεδηλωμένης που διαθέτει, ότι το αύριο θα είναι χειρότερο. Ότι ο χειμώνας θα είναι βαρύς για τον ίδιο – ανάλογος με αυτόν του Ναπολέοντα στη Μόσχα. Σχέδιο διαφυγής και απόδρασης από τα προβλήματα δεν έχει.

Ίσως και να εκβιάστηκε από προβλήματα και καταστάσεις που δεν μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά. Γι’ αυτό και επέλεξε να αποδράσει διά της κάλπης. Γι’ αυτό και πάει σε εκλογές χωρίς στράτευμα και με αξιωματικούς χωρίς ηθικό. Γνωρίζει ότι θα χάσει, απλώς ελπίζει να μη συντριβεί, ώστε να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται από τη, δυστυχώς για τον ίδιο, ανύπαρκτη υστεροφημία του.

Μαζί όμως με τον χαμό του ίδιου κινδυνεύει να χαθεί και ένας συνεκτικός ιστός της συντηρητικής παράταξης, αυτός του καραμανλισμού, που με τόσο κόπο και στεγνώνοντας την ψυχή του κατάφερε να δημιουργήσει ο θείος του. Και βέβαια περιέρχονται σε δυσχερή θέση όσοι εκ των δελφίνων του ήλπιζαν να τον κληρονομήσουν προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη θυγατέρα του Κ. Μητσοτάκη, ήτις φιλοδοξεί να εμπεδώσει ως δεύτερο ισχυρό πόλο της συντηρητικής παράταξης τον μητσοτακισμό. Οι εξελίξεις στη Ν.Δ. όπως πλέον δρομολογούνται θα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον από τη Δευτέρα 5 Οκτωβρίου.

Ο Κ. Καραμανλής μπορεί με τα πεντέμισι χρόνια παραμονής του στην πρωθυπουργία να μην πρόσφερε ιδιαίτερες συγκινήσεις, όμως είναι σίγουρο ότι αποχωρώντας θα προσφέρει υψηλές τηλεθεάσεις με όσα θα συμβούν στο κόμμα που ίδρυσε ο θείος του. Υπό αυτή την έννοια, οι «αποδράσεις» των Καραμανλήδων έχουν πάντα ενδιαφέρον...

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Εγγραφή σε Αναρτήσεις [Atom]