Φελνίκος

Η υπόθεση Παυλίδη θα οδηγήσει σε πτώση της κυβερνήσεως; Η σύσταση προανακριτικής επιτροπής, τις αμέσως προσεχείς ημέρες, θα έχει άραγε ως κατάληξη τη διενέργεια πρόωρων εκλογών τον Ιούνιο μαζί με τις ευρωεκλογές; Δύσκολα. Εκτός και αν το επιθυμεί ο πρωθυπουργός. Ας δούμε πώς έχουν τα πράγματα.

Την Τετάρτη, ο εισαγγελέας διαβίβασε στη Βουλή τον φάκελο προκειμένου να διερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες του πρώην υπουργού Ναυτιλίας. Την Πέμπτη το ΠΑΣΟΚ, σαν έτοιμο από καιρό, κατέθεσε πρόταση σύστασης προανακριτικής επιτροπής.

Τη Δευτέρα ή το αργότερο Τρίτη, ο πρόεδρος της Βουλής εκτιμάται ότι θα συγκαλέσει την Ολομέλεια της Βουλής προκειμένου οι βουλευτές να αποφανθούν επί της προτάσεως της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η Βουλή, πιθανότατα, θα συναινέσει, αφού η συμπολίτευση δεν μπορεί, προκειμένου να μην κατηγορηθεί για συγκάλυψη, παρά να αφήσει τους βουλευτές της να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Λέμε πιθανότατα, επειδή η ψήφος σε ποινικές υποθέσεις, όπως και αυτή των Παυλίδη - Μανούση, είναι μυστική.

Βέβαια, δύσκολα το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό, καθώς πιθανότατα και ο ίδιος ο Αριστ. Παυλίδης θα ζητήσει από τους συναδέλφους του να ψηφίσουν υπέρ της προανακριτικής προκειμένου να αποδειχθεί, όπως υποστηρίζει, η αθωότητά του. Εφόσον συσταθεί η προανακριτική επιτροπή, ο χρόνος διερεύνησης της υποθέσεως θα είναι σύντομος. Αφενός γιατί δεν θα υπάρχουν πολλοί προς εξέτασιν μάρτυρες, όπως στην υπόθεση Βατοπεδίου, και αφετέρου επειδή το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας το έχει κάνει ήδη ο εισαγγελέας πριν αποστείλει τον φάκελο στη Βουλή.

Πότε θα γίνει η ψηφοφορία για το αν θα παραπεμφθεί ή όχι ο Αριστ. Παυλίδης; Είτε πριν από το Πάσχα, στην περίπτωση αυτή η Βουλή θα μείνει ανοιχτή μέχρι τη Μεγάλη Πέμπτη, είτε το αργότερο μέχρι τις 10 Μαΐου, οπότε αρχίζει και επισήμως η προεκλογική περίοδος για την ευρωκάλπη. Τι θα γίνει; Θα παραπεμφθεί ή όχι ο Παυλίδης;

Εξαρτάται από το τι θέλει ο πρωθυπουργός. Αν αναζητεί πρόσχημα να πάει σε «δίδυμες» εκλογές τον Ιούνιο, τότε ενδεχομένως ο Αριστ. Παυλίδης θα καταδικαστεί, θα του ζητηθεί να παραιτηθεί, αυτός θα αρνηθεί, η κυβέρνηση δεν θα έχει τη δεδηλωμένη, οπότε θα προκηρυχθούν εκλογές.

Ο Κ. Καραμανλής θα υποστηρίζει ότι απέδειξε εν τοις πράγμασι ότι είναι υπέρ της κάθαρσης και της διαφάνειας, αφού δεν διστάζει να παραπέμψει σε δίκη έναν βουλευτή του και ταυτόχρονα ότι απαιτείται νέα ισχυρή λαϊκή εντολή για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση με το πρόσθετο επιχείρημα ότι το οριακόν της δεδηλωμένης είναι ένας βασικός λόγος για την παθογένεια που υπάρχει, την εσωστρέφεια και τη δυσλειτουργία της κυβέρνησής του. Θα προσπαθήσει, δηλαδή να ρίξει την ευθύνη, στο 150+1 της κοινοβουλευτικής του δύναμης, και όχι στα σκάνδαλα, στις αστοχίες, στα λάθη και στις αποτυχημένες πολιτικές.

Στην περίπτωση αυτή, θα υπάρξει ένταση στην πολιτική ζωή και ο προεκλογικός αγώνας θα είναι ιδιαίτερα πολωτικός και σίγουρα θα επικεντρωθεί στην αντιπαράθεση και, κατ’ επέκτασιν, στο δίλημμα της επιλογής του ενός ή του άλλου αρχηγού, του Κ. Καραμανλή ή του Γ. Παπανδρέου. Κάτι τέτοιο σίγουρα θα ανέβαζε κατακόρυφα τη συσπείρωση της Ν.Δ. και πιθανότατα θα συρρίκνωνε τον ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, εάν δεν τον απορροφούσε, καθώς το διακύβευμα θα ήταν μεταξύ «δύο κόσμων», της Δεξιάς και της Αριστεράς, και δύο ηγετών: του Κ. Καραμανλή και του Γ. Παπανδρέου.

Μια τέτοια εξέλιξη θα άλλαζε το πιθανολογούμενο αποτέλεσμα (νίκη του ΠΑΣΟΚ) των εκλογών; Όχι. Ίσως να περιόριζε τη μεταξύ τους διαφορά, ενώ δεν αποκλείεται η πρώτη εκλογική αναμέτρηση να μην έβγαζε αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Γιατί, λοιπόν, να το επιχειρήσει ο Κ. Καραμανλής; Επειδή, πρώτον, γνωρίζει ότι τα δύσκολα της οικονομικής κρίσης είναι μπροστά. Τα έσοδα είναι υπό κατάρρευση, τα μέτρα που λαμβάνονται έχουν βραχύβιο ορίζοντα και είναι αμφιβόλου αποτελεσματικότητας, η ανάγκη προσφυγής και σε νέους φόρους θα καταστεί αδήριτη, ενώ τον Οκτώβριο δύσκολα θα μπορεί να συνταχθεί νέος προϋπολογισμός και εκ παραλλήλου η Κομισιόν θα μας βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι.

Δεύτερον, επειδή όντως το οριακόν της πλειοψηφίας δεν του επιτρέπει να κυβερνήσει όπως θα απαιτούνταν σε μια συγκυρία όπως η σημερινή.

Τρίτον, επειδή είναι πεπεισμένος ότι οι εκλογές για τον ίδιο είναι χαμένες. Ακόμη κι αν στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση το ΠΑΣΟΚ δεν κερδίσει την αυτοδυναμία, ξέρει ότι στη δεύτερη που θα ακολουθήσει ο Γ. Παπανδρέου θα εξασφαλίσει πλειοψηφία που πιθανότατα θα προσεγγίζει τις 160 έδρες.

Τέταρτον, επειδή μια τέτοιου τύπου «ηρωική έξοδος» θα στερούσε από υπουργούς, βουλευτές, στελέχη και οπαδούς της Ν.Δ. το επιχείρημα να τον κατηγορήσουν και να τον λοιδορήσουν ως φυγόστρατο και λιποτάκτη. Εάν ο Κ. Καραμανλής ηττηθεί στις ευρωεκλογές και σηκωθεί να φύγει, ξέρει ότι όλο το ανάθεμα της παράταξής του θα πέσει πάνω του.

Πέμπτον, επειδή όντως «κουράστηκε» και θα ήθελε να αποτοξινωθεί λίγο από την πολιτική έχοντας διαγράψει, εξαιρουμένου του τελευταίου χρόνου, μια καλή πορεία – 12 χρόνια αρχηγός της Ν.Δ., έκτος χρόνος πρωθυπουργίας, δύο εκλογικές νίκες επί του αντιπάλου του Γ. Παπανδρέου και με τη συντηρητική παράταξη για σχεδόν μια δεκαετία χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα ενότητας.

Έκτον, επειδή είτε έπειτα από 10 μήνες είτε έπειτα από έξι χρόνια μπορεί να διεκδικήσει, βασίμως, την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Και, έβδομον, και το σπουδαιότερο, επειδή αναγνωρίζει ότι μετά το καλοκαίρι είναι λίαν πιθανό να ξεσπάσει γενικευμένος κοινωνικός πόλεμος ένεκα της οικονομικής δυσπραγίας πολιτών και επιχειρήσεων σε συνδυασμό με την ανεργία και την εγκληματικότητα, που πλέον προσλαμβάνει διαστάσεις μάστιγας.

Τούτων δοθέντων, ξέρει ότι μόνον μια πολιτική αλλαγή θα μπορούσε να αλλάξει την ψυχολογία της κοινωνίας και να ηρεμήσει κάπως τα πνεύματα, κάτι που είναι εκ των ων ουκ άνευ για να αντιμετωπιστεί η οικονομική και κοινωνική κρίση. Θα «εκμεταλλευτεί» λοιπόν ο Κ. Καραμανλής την υπόθεση Παυλίδη και θα προσφύγει σε «δίδυμες κάλπες»; Δύσκολα, παρ’ ότι ψυχολογικά θα ήταν μια βολική εξέλιξη για τον ίδιον. Εάν είχε συμβεί ενωρίτερον, προ μηνός και πλέον, όταν η διαφορά με το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ήταν στο 3-3,5%, θα το αποτολμούσε σίγουρα. Τότε, κάτω και από την ασφυκτική πίεση που του είχε ασκήσει ο Γ. Σουφλιάς, ήταν αποφασισμένος να προκηρύξει πρόωρες εκλογές.

Τώρα, φαίνεται να έχει πειστεί ότι δεν πρέπει να πάει σε πρόωρες εκλογές, αλλά να προσπαθήσει να κρατηθεί παντί τρόπω στην εξουσία τουλάχιστον μέχρι τον Σεπτέμβριο, και αν τα καταφέρει έως τον Μάρτιο, που είναι η προεδρική εκλογή, οπότε την ευθύνη των πρόωρων εκλογών θα την έχει το ΠΑΣΟΚ. Υπέρ της μη προκήρυξης «διπλών εκλογών» τον Ιούνιο, με αφορμή την υπόθεση Παυλίδη, συνηγορεί και το γεγονός ότι θα ήταν πολιτικά αυτοκτονικό να οδηγήσει τη χώρα στις κάλπες λόγω δικής του (του βουλευτή του δηλαδή) υπόθεση διαφθοράς. Εκτός και αν, όπως προαναφέραμε, καταφέρει να ρίξει όλο το ανάθεμα στον Αριστ. Παυλίδη και να επέλθει πτώση της κυβερνήσεως λόγω της συμπεριφοράς του πρώην υπουργού του.

Κάποιος διεστραμμένος εγκέφαλος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε συνεννόηση με τον ίδιο τον Αριστ. Παυλίδη και αφού, βεβαίως, προσφερθεί στον βουλευτή Δωδεκανήσου κάθε είδους βοήθεια και κατοχύρωση που αυτός, ως είναι φυσικό, θα ζητούσε. Προσωπικά, μου φαίνεται αδιανόητο. Επειδή είναι δύσκολο κάποιος να φανταστεί, χωρίς όμως και να αποκλείεται, μια τέτοια διαστροφή, να ζητηθεί δηλαδή από τον Αριστ. Παυλίδη να ρίξει την κυβέρνηση. Παραείναι μακιαβελικό ακόμη και για τον ίδιο τον Κ. Καραμανλή, στον οποίον όντως αρέσουν οι «συμβουλές» του Νικολό Μακιαβέλι και κυρίως του Μαζαρίνου προς τα αφεντικά τους.

Τι λοιπόν μπορεί να συμβεί με την υπόθεση Παυλίδη, λαμβάνοντας υπόψιν και το γεγονός ότι ο πρώην υπουργός έχει κι αυτός τις δικές του «αποδείξεις ενοχής» για άλλους; Να συσταθεί η προανακριτική και με την «ψήφο κατά συνείδηση» της συμπολίτευσης και όταν το αργότερο μέχρι 10 Μαΐου έλθει η ώρα της ψηφοφορίας για το αν πρέπει να παραπεμφθεί, οι βουλευτές της Ν.Δ. να αρνηθούν τη θετική ψήφο.

Βεβαίως, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της παραπομπής, καθώς η ψηφοφορία είναι μυστική. Στην περίπτωση αυτή, υπάρχει και το «μαξιλάρι» του ΛΑΟΣ. Ακόμη όμως κι αν αυτό δεν επαρκέσει και υπάρξουν πλείονες των δέκα γαλάζιων βουλευτών που θα θελήσουν να διαφοροποιηθούν από τη «γραμμή του κόμματος» (είτε αυτή ειπωθεί ρητά είτε διακινηθεί κεκαλυμμένα πίσω από την «κατά συνείδησιν ψήφο»), μάλλον τίποτε το συγκλονιστικό δεν θα συμβεί. Ο Αριστ. Παυλίδης θα παραμείνει βουλευτής της Ν.Δ., ακόμη κι αν παραπεμφθεί. Η παραπομπή δεν σημαίνει και στέρηση της βουλευτικής ιδιότητος.

Υπάρχει το παράδειγμα του Κ. Μητσοτάκη, που το 1994 είχε παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο και ουδέποτε ετέθη εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι κάτι τέτοιο θα ήταν οξύμωρο και ηθικά, αλλά και πολιτικά κατακριτέο. Ενδεχομένως έτσι είναι. Όμως δεν του κοστίζει τίποτα του Κ. Καραμανλή στα τόσα προβλήματα που έχει να προσθέσει άλλο ένα. Εξάλλου ο «βρεγμένος» -με τις υποθέσεις των ομολόγων, του Βατοπεδίου κ.ά.- τη βροχή δεν τη φοβάται.

Σίγουρα η αντιπολίτευση θα το εκμεταλλευθεί, ενόψει ευρωεκλογών, όμως δεν είναι βέβαιο ότι η «εκκρεμότητα Παυλίδη» θα έχει κατακλυσμιαία επιρροή στο πιθανολογούμενο (νικηφόρο για το ΠΑΣΟΚ) αποτέλεσμα. Έχει, εν τινι τρόπω, προεξοφληθεί. Και, σε κάθε περίπτωση, η φθορά που θα υποστεί η κυβέρνηση είναι μικρότερης σημασίας από τα μείζονα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα τα οποία έχει να διαχειριστεί. Όλα αυτά θα μπορούσαν να τα υποστηρίξουν όσοι από τη Ν.Δ., βουλευτές, υπουργοί και στελέχη δεν θέλουν να τερματιστεί η κατοχή του γκουβέρνου τον Ιούνιο.

Απομένει να δούμε αν συνεχίζει να συμφωνεί μαζί τους και ο Κ. Καραμανλής ή θα επιστρέψει στη δυσθυμία του Φεβρουαρίου και θελήσει να ξεκουραστεί. Δεν ξέρω αν η συνάντηση με τον Ομπάμα θα τον επηρεάσει, ψυχολογικά, στην τελική του απόφαση.

Σε κάθε πάντως περίπτωση, θα του είναι δύσκολο από τα «μεγαλεία» της συνάντησης με τον Αμερικανό πρόεδρο να προσορμιστεί στα «αβαθή» των παράνομων συναλλαγών ενός παλαιάς κοπής βουλευτή επαρχίας με έναν ομοϊδεάτη του και αμφιλεγόμενο εφοπλιστή, όπως ο Φ. Μανούσης...