Φελνίκος

Κλείνουμε αισίως δύο μήνες από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο με τα δομημένα ομόλογα. Η πολιτική ζωή και ο δημόσιος βίος έχουν γίνει κουλουβάχατα. Θαρρείς και δεν υπάρχουν άλλα προβλήματα. Μονοθεματικός ο διάλογος, μονοθεματική η πολιτική αντιπαράθεση. Πρόσκαιρα «σκάει» κάποιο θέμα, μένει για λίγο στην επικαιρότητα και μετά άντε πάλι με τα δομημένα. Νισάφι πια.

Όλοι το καταλάβαμε και όλοι το χωνέψαμε. Ίδιοι με τους χθεσινούς και οι τωρινοί επιβήτορες της εξουσίας. Έβαλαν το χέρι στο μέλι, γλυκάθηκαν και βούτηξαν και την παλάμη. Τι είχες, Παντελάκη μου, τι είχα πάντα. Η εξουσία γεννά σκάνδαλα και διαφθορά. Οι χθεσινοί την πλήρωσαν. Θα την πληρώσουν και οι τωρινοί. Όσο κι αν ο Καραμανλής έχει κολλήσει στο «μηδενική ανοχή», είναι αναγκασμένος να το επαναλαμβάνει. Μηδενική ανοχή στους «νταβατζήδες» και χάσαμε τον βασικό μέτοχο. Μηδενική ανοχή στις υποκλοπές, κι ακόμη να μάθουμε και να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Μηδενική ανοχή στους κουμπάρους, και έναν μήνα μετά οι Πανάγοι έβγαιναν χωρίς χειροπέδες από τον Κορυδαλλό. Μηδενική ανοχή στο παραεκκλησιαστικό, το παραδικαστικό, σε κάθε τι που λέρωνε τον δημόσιο βίο, και τα άμφια, οι τήβεννοι και τα σμόκιν αστράφτουν και διεκδικούν ολοένα και μεγαλύτερο και με πιο πιεστικό τρόπο μερίδιο στην άσκηση της (νεο)συντηρητικής εξουσίας. Μηδενική ανοχή τώρα και στο σκάνδαλο με τα Ταμεία. Δύο μήνες, και ο Τσιτουρίδης είναι στη θέση του, το ίδιο και οι οικονομικοί εγκέφαλοι αυτού του colpo grosso.

Η μηδενική ανοχή του Καραμανλή είναι όπως οι μεταρρυθμίσεις, που όλο εξαγγέλλονται και όλο πάνε για μετά, για τη δεύτερη τετραετία ή και για αργότερα, ποιος ξέρει πότε. Η μηδενική ανοχή του Καραμανλή είναι σαν την ανανέωση του Γιώργου Παπανδρέου. Τρία χρόνια τώρα λέει ότι θα τ’ αλλάξει όλα και όλα τα ίδια μένουν. Έχασε τον Μάρτιο του 2004 τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ με τον Πρωτόπαπα στα εκράν των τηλεοράσεων και συνεχίζει με τον Πρωτόπαπα για να τις ξαναχάσει τον Οκτώβριο του 2007. Θα φτάσουν οι εκλογές και οι οπαδοί του Γιώργου Παπανδρέου θα αναρωτιούνται που ’ναι οι ψήφοι για να καλυφθεί η διαφορά από τη Ν.Δ.

Όσο η πολιτική ζωή συνεχίζει να δομείται πάνω στα σύνθετα παράγωγα της δευτερογενούς αγοράς, λογικό είναι να μην αλλάζει τίποτε.

Εδώ βρίσκεται και το σφάλμα και των δύο πολιτικών αρχηγών. Ο μεν Καραμανλής ακολουθεί αυστηρά το δόγμα του «πόντου» και ο Παπανδρέου υιοθετεί πλήρως τη θεωρία της «τσουλήθρας». Ο πρωθυπουργός δεν διώχνει τον Τσιτουρίδη, γιατί πιστεύει ότι αν φύγει ο πρώτος πόντος από το πουλόβερ θα ακολουθήσει κι άλλος κι άλλος και στο τέλος η κυβέρνηση θα μείνει γυμνή. Φοβάται τα επερχόμενα και γι’ αυτό δεν κάνει τίποτε. Βεβαίως παραγνωρίζει κάτι σημαντικό. Όσο παραμένει άπραγος, τόσο κερδίζει έδαφος η φήμη, η σπερμολογία, η προπαγάνδα, όπως θέλετε ονομάστε την, ότι «ο Σάββας κάπου τους κρατάει. Αν όχι τον ίδιο τον Καραμανλή, άλλους που είναι ασπίδα του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης». Τελικά υπάρχει ο κίνδυνος να μείνει ο «πόντος Σάββας» και το κυβερνητικό πουλόβερ να γίνει σαν το πουκάμισο του Νέσσου που φόρεσε ο Ηρακλής. Αυτή τη στιγμή μπορεί να μην ξηλώνεται το κυβερνητικό πουλόβερ, αλλά δηλητηριάζεται η σάρκα της συντηρητικής παράταξης. Αυτό δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις. Υπάρχει ηθική απονομιμοποίηση, αμφισβητείται η πολιτική ηγεμονία και «γρατσουνίζεται» και ο ίδιος ο Καραμανλής.

Σήμερα, μπορεί να μην αρκούν αυτά για να γείρει η πλάστιγγα προς το ΠΑΣΟΚ, αλλά όποιος διαβάζει εμβριθώς τα ποιοτικά στοιχεία των ερευνών καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δημιουργείται στο πολιτικό σκηνικό μια «τσουλήθρα». Αδειάζει το εκλογικό σακί της Ν.Δ. στους χαμηλόμισθους, τους άνεργους, τους αγρότες και στην επαρχία, αλλά διατηρεί τις δυνάμεις της στα μεσαία και ανώτερα στρώματα. Η ανατροπή δεν γίνεται επειδή το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει, μέσω κυρίως των τηλεοπτικών εκπροσώπων του, να μην είναι ελκυστικό, ενώ ακόμη δεν έχει «βαρύνει» και το πρωθυπουργικό προφίλ του Γ. Παπανδρέου. Αν το δόγμα του «πόντου» είναι λάθος για τον κ. Καραμανλή, εξίσου εσφαλμένη είναι και η θεωρία της «τσουλήθρας» για τον Γ. Παπανδρέου.

Όσο αρκείται απλώς να χάνει η Ν.Δ., τίποτε δεν του εγγυάται ότι η φθορά της θα είναι αρκετή για να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ. Στα υπέρ του Κ. Καραμανλή είναι και το γεγονός ότι το κόμμα του είναι στην κυβέρνηση. Άρα, έχει μεγαλύτερη ευχέρεια να «αγοράσει» το ωφελιμιστικό τμήμα των εκλογέων (οι ειδικοί το προσδιορίζουν περίπου στο 7%), που τελικά αναδεικνύει και τον νικητή. Όσο το ΠΑΣΟΚ δεν αποκτά μια ευδιάκριτη διαφορά, δύσκολα μπορεί να κερδίσει εκλογές. Και για να αποκτήσει διαφορά χρειάζεται ν’ αλλάξει την παράσταση νίκης. Και να εκμηδενίσει τη διαφορά στις δημοσκοπήσεις ακόμη και να προηγηθεί με βραχεία κεφαλή, θα πρέπει να αλλάξει την «παράσταση νίκης» για να ελπίζει. Και η παράσταση νίκης για να αλλάξει, χρειάζεται πρώτον να δημιουργήσεις κοινωνικά κινήματα, τα οποία θα έρθεις εσύ μετά να τα εκφράσεις πολιτικά, και, δεύτερον, να πάρεις μαζί σου το ωφελιμιστικό κομμάτι της κοινωνίας. Το δεύτερο κερδίζεται με το πρόγραμμα.

Μέχρι στιγμής, αυτό που έχε μείνει είναι τα 950 ευρώ που θα δώσει σύνταξη σ’ ένα ζευγάρι αγροτών. Ακόμη και σ’ αυτό αποδεικνύονται τσιγκούνηδες οι πράσινοι. Μοιάζουν με τους εμπόρους που για να προσελκύσουν πελατεία βάζουν τιμές 0,99 ευρώ, ενώ έπρεπε να κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Οι έμποροι πουλάνε, ενώ οι πολιτικοί αγοράζουν. Πιθανότατα αύριο, ο Καραμανλής θα δώσει 1.000 ευρώ, θα ταχθεί υπέρ του 35ωρου και άλλα που θ’ ακούγονται ευχάριστα στ’ αυτιά των εκλογέων. Μπορεί μάλιστα να οδηγηθούμε στο παράδοξο, η αντιπολίτευση να κατηγορεί την κυβέρνηση για λαϊκισμό και όχι το αντίστροφο.

Στα μείον της Ν.Δ. είναι το δηλητήριο των ομολόγων και η τσουλήθρα που δημιούργησε στο εκλογικό σώμα. Με αφορμή τα ομόλογα, βγήκαν στην επιφάνεια η δυσαρέσκεια για την ακρίβεια, την ανεργία, την οικονομική δυσπραγία, την κοινωνική ανασφάλεια. Στα συν η κατοχή του γκουβέρνου, η παράσταση νίκης και η «στιβαρότητα» (παρά τα πλήγματα που εσχάτως έχει δεχθεί) του Καραμανλή.

Στα μείον του ΠΑΣΟΚ η αδυναμία του να δημιουργήσει κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα που θα το ξανακάνουν ελκυστικό μέσω της ανανέωσης και της οικονομικής αναδιανομής, μέσω ενός πολύ συγκεκριμένου και εκλαϊκευμένου προγράμματος, που ταυτόχρονα θα καθιστά διακριτές τις διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων όχι στο πώς γενικά θέλουν την κοινωνία, αλλά στο τι θα της δώσουν για ν’ αλλάξει. Στα συν του ΠΑΣΟΚ, είναι το γεγονός ότι η Δεξιά στην Ελλάδα αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι δεν έχει κοινωνικό και πολιτικό βάθος. Το σύνδρομο του ’93, παρά τις πομφόλυγες ορισμένων, συνεχίζει να υπάρχει.

Πλέον, εδώ που έχουν φτάσει τα πολιτικά πράγματα και με δεδομένη την απουσία συγκροτημένων και πολιτικά προσανατολισμένων κοινωνικά κινημάτων, οι εκλογές θα κριθούν από τις πολιτικές τεχνικές και τις οργανωτικές δυνατότητες των ηγεσιών των δύο κομμάτων.

Ο Κ. Καραμανλής, έχοντας αποφασίσει να κάνει το σκάνδαλο των ομολόγων εσωτερική υπόθεση της παράταξής του, ελπίζει να το ξεπεράσει με μικροδιευθετήσεις, ώστε να πάει το φθινόπωρο σε εκλογές. Ταυτόχρονα προσεύχεται να μην έχουμε ακραία καιρικά φαινόμενα το καλοκαίρι, ώστε να εκμεταλλευθεί τον τουρισμό, που φέτος αναμένεται να είναι ιδιαίτερα καλός για τη χώρα μας.

Ο Γ. Παπανδρέου έχει μπροστά του το προγραμματικό συνέδριο, προκειμένου να δημιουργήσει μέσω των πολιτικών και οικονομικών θέσεων, κοινωνική δυναμική και να «βαρύνει» το αρχηγικό και πρωθυπουργικό του προφίλ. Μέχρι πρότινος είχε πολλά άλλοθι να προβάλλει. Τους δελφίνους που τον αμφισβητούσαν, τους δημοσκόπους που έπαιζαν σε βάρος του παιχνίδια, τα Μέσα Ενημέρωσης που τον υπονόμευαν. Τώρα μάλλον δεν πρέπει να έχει παράπονα από τα ΜΜΕ. Μεγαλύτερη υποστήριξη στο θέμα των ομολόγων, δεν θα μπορούσε να έχει. Πολλές φορές ήταν αυτά που έκαναν αντιπολίτευση ισχυρότερη και από ορισμένα δικά του στελέχη. Οι δημοσκοπήσεις άρχισαν να ισορροπούν. Οι δε δελφίνοι έχουν φύγει από το πρώτο πλάνο.

Η ευθύνη εφεξής βαραίνει τον ίδιο, αν δηλαδή θα καταφέρει να συγκροτήσει και «επιθετικά ψηφοδέλτια» που θα αθροίζουν ψήφους στη Χαριλάου Τρικούπη. Προσώρας εκεί φαίνεται ότι έχει μεγάλο έλλειμμα, ενώ δυσκολεύεται και να μετουσιώσει το σκάνδαλο των ομολόγων σε συνολικό πολιτικό πρόβλημα. Δεν είναι τυχαίο ότι αντί να είναι οι ασφαλισμένοι στους δρόμους, είναι στα παράθυρα των τηλεοράσεων τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αρκετά από τα οποία μάλλον ζημιά κάνουν με τον τρόπο που αντιπαρατίθενται.

Αντί να διαδηλώνουν οι συνταξιούχοι έξω από τα υπουργεία Απασχόλησης και Οικονομικών, διασταυρώνουν τα ξίφη τους ο Λοβέρδος με τον Γιακουμάτο και ο Βερελής με τον Μαγγίνα, τρόπος του λέγειν.

Ο Γ. Παπανδρέου για να έχει εκλογικές ελπίδες πρέπει να ξεφύγει από τη μονοθεματική αντιπολίτευση και να ανοίξει τη βεντάλια της αντιπαράθεσης. Αντίθετα, τον Καραμανλή τον συμφέρει να διαιωνίζεται ο τηλεοπτικός πόλεμος. Να παραμείνει στα εκράν και στα ραδιοφωνικά μικρόφωνα. Θ’ αρχίσει να έχει πρόβλημα αν μεταφερθεί στους δρόμους. Μέχρι τώρα, το έχει καταφέρει. Απομένει να δούμε μέχρι πότε…