Φελνίκος

Παρανάλωμα του πυρός η χώρα. Καίγεται απ’ άκρου εις άκρον. Χάνονται περιουσίες. Κινδυνεύει η ζωή πολιτών. Αφανίζονται δάση. Καταστρέφεται το περιβάλλον. Ολόμαυρη ράχη η Ελλάδα. Δυσπνοϊκή και δύστηνη. Με το μέλλον της καρφιτσωμένο στην άκρη μιας στάγδην πυροσβεστικής μάνικας.

Διαπορούσα για τη διάλυση του κράτους και την ανικανότητα των κυβερνώντων. Ακροβατώντας μεταξύ οργής και ντροπής για την ξεφτίλα. Ακροπατώντας στης μελαγχολίας τα αποκαΐδια για το αύριο που θα ’ναι χειρότερο. Πλέον η κατάσταση με τις πυρκαγιές δρομολογείται εκτός ελέγχου. Προσλαμβάνει διαστάσεις εθνικής καταστροφής. Δεν αρκεί να κηρύσσονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης οι περιοχές που δοκιμάζονται.

Απαιτείται εθνική σταυροφορία. Για αφύπνιση, εγρήγορση και κινητοποίηση όλων των πολιτών. Είναι χρέος του πρωθυπουργού να το πράξει. Δεν μπορεί να ολιγωρεί άλλο. Να θεάται μακρόθεν. Επιτέλους, ας δραπετεύσει από την ασφάλεια του Μαξίμου και της Ραφήνας. Ας μην τυρβάζει περί άλλων. Και αυτός και οι υπουργοί του. Ας σταματήσουν να ρίχνουν το ανάθεμα στους προκατόχους τους. Να οικτίρουν για τον κακό (μας τον) καιρό. Και να δικαιολογούν την αβελτηρία τους με τις κλιματικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στον πλανήτη.

Κυρίως, όμως, να κόψουν το παραμυθάκι με την ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών. Η εκλογική κολοκυθιά δεν μπορεί πλέον να είναι η διαφυγή από τα προβλήματα διακυβέρνησης. Ουδένα συγκινεί και ουδένα ενδιαφέρει, όταν η χώρα βρίσκεται παραδομένη στις φλόγες, αν θα γίνουν τον Σεπτέμβρη, τον Νοέμβρη ή τον Μάρτη οι εκλογές. Κατάντησε πια όχι κακόγουστο αστείο, άλλα επικίνδυνη υπόθεση η προσφυγή στην εκλογομαντεία. Για τη χώρα και όχι μόνον για όσους την εμπνεύστηκαν και τη συντηρούν ως πολιτική τακτική. Θα γυρίσει μπούμερανγκ και θα κατακάψει αυτούς που, των οικιών ημών εμπιμπραμένων, συνεχίζουν να την άδουν. Η χώρα, για να σωθεί από τις πυρκαγιές, χρειάζεται να κυβερνηθεί και όχι να εκλογολογεί.

Οι ηγέτες φαίνονται στα δύσκολα. Μπαίνουν μπροστά. Αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες. Είναι επί των επάλξεων. Δίνουν το παράδειγμα. Ο πρωθυπουργός είναι για να κυβερνά. Να λύνει προβλήματα. Να διαχειρίζεται αποτελεσματικά τις κρίσεις. Δεν είναι για να προστατεύει την εικόνα του. Επιτέλους, ο Κ. Καραμανλής πρέπει να καταλάβει ότι είναι κυβερνήτης της χώρας. Δεν είναι «καταλληλότερος πρωθυπουργός» για τις δημοσκοπήσεις. Ήρθε ο καιρός ν’ αλλάξει κοστούμι. Να μαυρίσει τα χέρια του. Να βάλει φόρμα. Γαλότσες και κράνος. Όπως κατ’ αντιστοιχίαν έκανε προ ετών στη Γερμανία ο Γκέρχαρντ Σρέντερ με τις πλημμύρες. Όχι για να σβήσει αυτός τις φωτιές. Για το παράδειγμα που χρειάζονται οι πολίτες και ο κρατικός μηχανισμός προκειμένου να μην μας πάρει ο διάολος και μας σηκώσει. Για να μην λιώσει μαζί με τις πυρκαγιές και το πολιτικό προσωπικό. Δεν αντιλαμβάνονται ότι μαζί με τη θλίψη ξεχειλίζει και η αγανάκτηση των πολιτών για τη διάλυση του κράτους και την ανικανότητα των κυβερνήσεων.

Δεν συνειδητοποιούν ότι το φάντασμα της ανασφάλειας που πλανάται πάνω από την επικράτεια οδηγεί το (δι)κομματικό σύστημα σε δόλιους δρόμους. Κι αν δεν το αντιλαμβάνεται και δεν το συνειδητοποιεί ή δεν τον ενδιαφέρει για να μη χαλάσει την αμεριμνησία και τη ζαχαρένια του ο πρωθυπουργός, το καθήκον αυτό πρέπει να το αναλάβει ο οιονεί διάδοχός του. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τον Γ. Παπανδρέου. Αντί να καταλογίζει ευθύνες, να επισημαίνει τις ανεπάρκειες της κυβερνήσεως και να θλίβεται ή να οργίζεται για τα όσα συμβαίνουν, ας κηρύξει αυτός την αναγκαία εθνική σταυροφορία. Αντί να κάνει καυστικές δηλώσεις, ας βγει με σοβαρό και υπεύθυνο τρόπο να κάνει αυτός το προσκλητήριο. Ας αρθεί υπεράνω των κομματικών συμφερόντων και ας καλέσει αυτός τους πολίτες, τους κοινωνικούς φορείς, τις εθελοντικές οργανώσεις να σταθούν δίπλα στις κρατικές Αρχές, τις δημόσιες υπηρεσίες, τις κατά νόμον αρμόδιες δυνάμεις για την πυρόσβεση. Ας προτρέψει τα μέλη, τα στελέχη και τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ να συγκροτήσουν μαζί με τους πολίτες ομάδες κοινωνικής αυτοάμυνας που θα συνδράμουν την πυροσβεστική, τον στρατό, τις νομαρχίες, τους δήμους στο δύσκολο έργο που έχουν και στον πράγματι υπεράνθρωπο αγώνα που δίνουν για να μην καταστεί η Ελλάδα νεκρή φύση.

Αντί να αποσύρει τα στελέχη του από τα τηλεοπτικά παράθυρα όταν εμφανίζεται ο ανεκδιήγητος και γραφικός Γιακουμάτος, ας δώσει εντολή να εξαφανιστούν από τα εκράν των τηλεοράσεων όλοι οι βουλευτές του για όσο διάστημα δοκιμάζεται η χώρα. Μια τέτοια πράξη θα ήταν όντως πράξη εθνικής ευθύνης και σύνεσης. Θα ήταν μια ηγετική και ηγεμονική πρωτοβουλία. Θα ήταν μια κίνηση που αρμόζει σ’ έναν υποψήφιο πρωθυπουργό. Και θα αναγνωρίζονταν απ’ όλους και κυρίως τους εχέφρονες πολίτες, που σε τελική ανάλυση διαμορφώνουν τις κυβερνητικές πλειοψηφίες.

Τίποτε δεν προσφέρουν όλοι αυτοί που βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα. Αντίθετα, προκαλούν αισθήματα οργής και για τη μείζονα αντιπολίτευση. Την καθιστούν μέρος του προβλήματος. Ιδίως όταν έχουν ευθύνες για το παρελθόν. Οι πολίτες ούτε βλάκες είναι και έχουν γνώση. Ξέρουν ότι οι περισσότεροι το κάνουν για να κερδίσουν ψήφους. Καταλαβαίνουν ότι οι «παραθυράτοι» στην πλειονότητά τους είναι σαν τις ύαινες που οσμίστηκαν αίμα. Ρητορεύουν όχι για να λύσουν το πρόβλημα, αλλά για να καταστρέψουν τον αντίπαλο. Πολλές φορές η σιωπή είναι πιο ηχηρή από τις κραυγές και η απουσία πιο ελκυστική από την παρουσία. Οι πολίτες και τον ένοχο ξέρουν και τις αιτίες γνωρίζουν. Και όταν έρθει η ώρα, θα βγάλουν την ετυμηγορία τους.

Κι αν δεν υιοθετήσει μια τέτοια συμπεριφορά ο Γ. Παπανδρέου, ας αναλάβει να πράξει τα δέοντα ο Κάρολος Παπούλιας. Αν μέχρι την Τρίτη η πύρινη λαίλαπα συνεχίζεται, ας ματαιώσει τη γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Θα ήταν θλιβερό άμα και εξοργιστικό την ώρα που οι πολίτες, η χώρα και το έθνος είναι ντυμένοι στα μαύρα να γεμίσουν τους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου. Οι «επίσημες ενδυμασίες» των κυρίων και οι φανταχτερές τουαλέτες των κυριών. Αυτό δεν θα είναι γιορτή της Δημοκρατίας. Το μνημόσυνό της θα είναι.

Η ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού στον μεταπολιτευτικό κύκλο αρκετά έχει τροφοδοτήσει τα άκρα. Αρκετά υπόγεια τούνελ έχουν σκαφτεί, ας μην δώσουμε την ευκαιρία σε κάθε λογής ολιγάρχες να περπατήσουν και σε ανοιχτούς δρόμους. Γιατί για όσους δεν το συνειδητοποιούν, αυτό είναι το πρόβλημα. Οι πυροσβέστες δεν καλούνται να σβήσουν μόνο τις πυρκαγιές. Από την αποτελεσματικότητά τους κρίνεται και η ικανότητα του πολιτικού και κομματικού συστήματος να συνεχίσει να υπάρχει με τον τρόπο που έχει συγκροτηθεί μεταπολιτευτικά. Εάν αποτύχουν, τη «μούντζα» δεν θα τη φάει μόνον ο μηχανισμός πυρόσβεσης, αλλά και η πολιτική ηγεσία που τον έχει καταστήσει αναποτελεσματικό.

Κατά κάποιο οξύμωρο τρόπο, η διατήρηση των μεταπολιτευτικών κοινοβουλευτικών ισορροπιών συναρτάται και με την εμπλοκή του στρατού στην υπόθεση. Την πυροσβεστική και την τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να τις συνδράμει και ο στρατός για να καταστείλουν τις πυρκαγιές. Προκαλεί τουλάχιστον απορία η απουσία του υπουργού Άμυνας από την όλη επιχείρηση. Θαρρείς και όλοι, εν όψει εκλογών, προσπαθούν να βγάλουν απέξω την ουρά τους.

Για να μην έχουν επιπτώσεις στη σειρά εκλογιμότητας. Μπορεί με την ιδιότυπη «λούφα και παραλλαγή» που υιοθετούν ορισμένοι να διασώζονται προσωπικά, αλλά στο τέλος η μπάλα θα τους πάρει όλους. Εδώ που φτάσαμε, δεν αρκεί να δηλώνουν, όπως δηλώνουν, ιδιωτικώς απογοητευμένοι κάποιοι υπουργοί, πρέπει να βγουν και να το πουν δημοσίως. Σε μείζονα και εθνικής σημασίας θέματα δεν ισχύει η κομματική πειθαρχία. Υπερκαλύπτεται από τη συνταγματική επιταγή για το απεριόριστο δικαίωμα της γνώμης και της ψήφου κατά συνείδηση των βουλευτών. Όσοι λοιπόν αισθάνονται ότι θίγονται από τη σημερινή μίζερη πολιτική κατάσταση οφείλουν να ορθώσουν το ανάστημά τους. Να βάλουν το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων. Να διαχωριστούν. Και να σταματήσουν τον κατήφορο που οδηγεί στην πυρά, εκτός από τα δάση, και το ίδιο το πολιτικό σύστημα.

Έλεος πια με αυτή την αμεριμνησία. Αρκετά ανεχτήκαμε τους ανίκανους, τους επίορκους και τους διεφθαρμένους. Χρειάζεται μια ηθική, μορφωτική και πολιτική εξέγερση. Ήρθε ο καιρός μαζί με τους εμπρηστές να κάψουμε και τους… λαδιάρηδες συνενόχους τους. Γιατί αυτοί είναι που τροφοδοτούν με φρύγανα τις πυρκαγιές της απαξίας της πολιτικής. Αυτοί είναι οι πραγματικοί καταπατητές της ζωής μας. Τους εκχωρήσαμε το δικαίωμα της αντιπροσώπευσης στη Βουλή κι αυτοί διαπραγματεύονται να το πουλήσουν σε αλλότριες ομάδες, αλλά και σπείρες ποικιλώνυμων συμφερόντων. Είναι η ώρα στους εμπρηστές των δασών, της περιουσίας και της ζωής μας να αντιτάξουμε τους «μπουρλοτιέρηδες» μιας νέας σχέσης με την εξουσία.

Αυτή, όμως, είναι μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει… στην ώρα της. Προσώρας ας βρούμε τρόπο να καταστείλουμε τις πυρκαγιές πριν φτάσουν στο Ζάππειο. Γιατί, όπως πάμε, αυτό θα γίνει. Και τότε ορισμένους δεν θα τους ξεπλένει ούτε ο Ασπροπόταμος.