Φελνίκος

Tην προηγούμενη εβδομάδα, ο «ΚτΕ» με το πρωτοσέλιδό του είχε αναδείξει με δραματικό τρόπο τον επερχόμενο κίνδυνο να προσλάβουν οι πυρκαγιές διαστάσεις εθνικής καταστροφής και τραγωδίας. Στη λέξη «έλεος» περικλείονταν η απόγνωση και η οργή όλων, ανεξαρτήτως πολιτικών απόψεων και ιδεολογικών πεποιθήσεων, για την αβελτηρία, την αφασία και την κατάσταση διάλυσης που εμφανίζει ο κρατικός μηχανισμός. Η φωτογραφία με το καμένο τοπίο ήταν προφητική όχι μόνο γι’ αυτά που συνέβησαν το διαρρεύσαν επταήμερο, αλλά και για τον εφιάλτη που εγκαθίσταται εφεξής μόνιμα στη ζωή μας. Τη δική μας και των απογόνων μας.

Αν την προηγούμενη εβδομάδα τονίζαμε την ανάγκη να κηρυχθεί προσκλητήριο και να υπάρξει εθνική σταυροφορία για να αποτραπούν τα χειρότερα, σήμερα, όπως εξελίχθηκε η πύρινη λαίλαπα, αυτή η ανάγκη καθίσταται υποχρέωση. Που πρέπει παντί τρόπω να επιβληθεί άνωθεν. Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας. Ολόκληρη η επικράτεια φλέγεται. Οι δυνάμεις πυρόσβεσης αποδεικνύονται ανεπαρκείς, ενώ πιάνουν και το όριό τους – αν δεν το έχουν ήδη ξεπεράσει. Οι πολίτες νιώθουν παντελώς απροστάτευτοι και φοβούνται ότι θα είναι αυτοί -μετά τα δάση, τα σπίτια, τις καλλιέργειες και τις περιουσίες που χάνονται- τα επόμενα θύματα. Ήδη είχαμε και τους πρώτους νεκρούς.

Η πτώση της θερμοκρασίας με τη συνακόλουθη αύξηση των ανέμων ίσως αποδειχτεί, όπως λένε οι ειδικοί, περισσότερο καταστροφική από τους 45 βαθμούς του θερμομέτρου. Τα μελτέμια, αντί για αύρες δροσιάς, μπορεί να αποδειχθούν θανατηφόρα ραπίσματα, καθώς θα μεταφέρουν με μεγαλύτερη ταχύτητα τις φωτιές -εάν δεν έχουν σβηστεί ακόμη-, ενώ θα αναζωπυρώνουν εστίες που προσώρας βρίσκονται υπό έλεγχο. Θεωρείται σχεδόν απίθανο οι πυροσβέστες να αντέξουν για πολύ τη νυχθημερόν και αδιάκοπη αναμέτρηση με το «υγρό πυρ» της φύσης και των εμπρηστών.

Τα συμπτώματα διάλυσης που εμφανίζονται είναι σίγουρα συνάρτηση της απουσίας συντονισμού και των χτυπητών ελλείψεων που υπάρχουν, αλλά και της πτώσης του ηθικού που επέρχεται σταδιακά -είτε από την κόπωση είτε από την αρνητική ψυχολογία- και διαμορφώνεται λόγω της αδυναμίας να υπερισχύσουν του «εχθρού», αλλά και της αντιπαλότητας που εμφανίζεται στο εσωτερικό του Σώματος. Το σαράκι του κομματισμού, αλλά και του «φραξιονισμού», των συνδικαλιστικών στελεχών του Σώματος τώρα αποδεικνύεται ότι έχει δράσει διαβρωτικά. Η απουσία ισχυρής κυβερνητικής θέλησης και δράσης είναι εμφανής· σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις καθίσταται εξίσου καταστροφική με τις πυρκαγιές.

Μόνον τυχαίο δεν είναι ότι για δεύτερη φορά (μετά την Πάρνηθα, στην Αιγιαλεία) ο κατά νόμον υπεύθυνος πολιτικός προϊστάμενος της Πυροσβεστικής, Βύρων Πολύδωρας, αντιμετωπίζεται από τους πολίτες που δοκιμάζονται με εχθρική άμα και ειρωνική διάθεση.

Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι για πρώτη φορά αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, ίσως και απαξία, ο τρόπος εμφάνισης του πρωθυπουργού στην τελετή ορκωμοσίας των νέων πυροσβεστών.

Και, βέβαια, μεγίστη απορία προκαλεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν δίνει την εντύπωση μιας ενωμένης, ισχυρής και αποφασιστικής ομάδας που θα συντονίσει αποτελεσματικά τον πόλεμο με τη φωτιά. Γιατί περί πολέμου πρόκειται. Ένας ιδιότυπος και ανορθόδοξος πόλεμος που μέχρι στιγμής έχει προκαλέσει ανυπολόγιστες, προς το παρόν, ζημιές στο περιβάλλον, τον τρόπο ζωής, την οικονομία, το πολιτικό και κομματικό σύστημα. Εάν η κυβέρνηση, σύμπασα η κοινωνία, δεν κατανοήσει ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο, δεν πρόκειται να λύσουμε εύκολα την κατάσταση πολιορκίας στην οποία έχουμε περιέλθει ως χώρα. Και στον πόλεμο, για να έχει νικηφόρα έκβαση, πρέπει να συμμετάσχουμε όλοι. Δίπλα στους πυροσβέστες πρέπει να σταθούν όλα τα ένστολα τμήματα της κοινωνίας που έχουν δώσει όρκο να υπερασπιστούν, αν χρειαστεί ακόμα και με τη ζωή τους, την πατρίδα. Είναι αδιανόητο τούτη την ώρα να απουσιάζει από τον πόλεμο κατά της φωτιάς ο στρατός.

Απαιτείται επιστράτευση. Ακόμη και ανάκληση εξ εφέδρων πρέπει να γίνει. Για να λειτουργούν βοηθητικά στους πυροσβέστες. Να κάνουν 24ωρες περιπολίες. Να ενημερώνουν. Να φτιάχνουν αντιπυρικές ζώνες. Να κάνουν οτιδήποτε θα μπορούσε να βοηθήσει να μην καταρρεύσει το Πυροσβεστικό Σώμα. Αν χάσουμε αυτήν τη μάχη θα χάσουμε τον πόλεμο και το 2007 θα γραφτεί στην Ιστορία ως πραγματική εθνική τραγωδία. Είναι καλύτερα να καταφύγουμε στον εξτρεμισμό, κηρύσσοντας τη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας, παρά να βαφτίζουμε τις περιοχές σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που στην πράξη αποδεικνύεται ότι δεν σημαίνει ουσιαστικά τίποτε.

Σε καθεστώς επιστράτευσης απαιτείται να μπει και κάθε τμήμα, Αρχή ή φορέας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ευρύτερα του δημόσιου τομέα, που μπορεί έστω και με έναν υποτυπώδη συντονισμό να συνεισφέρει στον πόλεμο κατά της φωτιάς. Εθελοντικά πρέπει να στρατευθούν και όλες οι κοινωνικές, συνδικαλιστικές και κομματικές οργανώσεις που έχουν μια στοιχειώδη έστω πειθαρχημένη δομή. Να βρεθούν κι αυτές δίπλα στις δυνάμεις πυρόσβεσης και να δώσουν χέρι βοηθείας. Σε τελική ανάλυση, ας ξαγρυπνήσουμε όλοι μαζί με τους πυροσβέστες, ας διψάσουμε μαζί τους, ας κουραστούμε, ας μουντζουρωθούμε, όπως κι αυτοί.

Για να υπερασπιστούμε το κοινό καλό, τις περιουσίες, τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας, απαιτείται κοινωνική αφύπνιση, εθνική εγρήγορση, πανελλήνια δράση. Θα προβληθούν και δικαιολογημένα ενστάσεις. «Δεν μπορεί η ανεπάρκεια των υπευθύνων να μετακυλίεται στους πολίτες», θα πουν κάποιοι. «Γι’ αυτό υπάρχουν συντεταγμένες δυνάμεις πυρόσβεσης, γι’ αυτό εκλέγονται οι κυβερνήσεις». Σωστό είναι. Όμως τώρα δεν είναι ώρα απόδοσης ευθυνών. Αυτές θα καταλογιστούν στην ώρα τους. Προηγουμένως, όμως, έχουμε μια μάχη να δώσουμε. Να κερδίσουμε τον πόλεμο κατά της φωτιάς, ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να τιμωρήσουμε μετά τους ενόχους. Γι’ αυτό, έστω και καθυστερημένα, η κυβέρνηση πρέπει να συναισθανθεί τον κίνδυνο και να αναλάβει την ευθύνη να κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας.

Ο πρωθυπουργός έχει χρέος να αδράξει το χέρι βοηθείας και φιλίας που του τείνουν οι άλλοι δύο πολιτικοί του αντίπαλοι- ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο πρόεδρος του Συνασπισμού. Τούτη η ώρα δεν είναι για κομματικές αντιπαραθέσεις. Είναι χρέος του Κ. Καραμανλή να καλέσει αυτός τον Γ. Παπανδρέου, τον Αλ. Αλαβάνο και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς για να δώσουν το παράδειγμα του εύρους της πανστρατιάς που απαιτείται για να αντιμετωπιστεί νικηφόρα ο πόλεμος με τη φωτιά. Ήταν λάθος που απέρριψε την πρόταση του Γ. Παπανδρέου. Ακόμα και στενά κομματικά να την αντιμετώπιζε τον συνέφερε. Σε τίποτε δεν θα τον έβλαπτε πολιτικά. Αντίθετα, θα κέρδιζε ο ίδιος και η κυβέρνησή του, δείχνοντας ότι εννοούν τις διακηρύξεις περί εθνικής ομοψυχίας και συστράτευσης για την επίτευξη κοινών στόχων. Και τα άλλα κόμματα θα κέρδιζαν. Συνολικά το πολιτικό σύστημα θα έβγαινε κερδισμένο. Κάτι που είναι απαραίτητο για την περίοδο απαξίας που διέρχεται ένεκα άλλων αιτιών.

Αν και τούτη την ώρα του «εθνικού πολέμου» υπερισχύσουν οι κομματικές διαιρέσεις, ο πρώτος που θα το πληρώσει είναι αυτός που αρνείται την ενότητα. Εξάλλου, και εντελώς κυνικά αν το σκεφτεί η κυβέρνηση, είναι προς το συμφέρον της να δεχθεί την πρόταση Παπανδρέου. Εάν σβήσουν, ένεκα της γενικευμένης εθνικής κινητοποίησης, οι πυρκαγιές, η πρώτη που θα ωφεληθεί θα ’ναι η κυβέρνηση. Εάν οι πυρκαγιές συνεχιστούν, το κόστος θα το πληρώσει αποκλειστικά αυτή, επειδή συν τοις άλλοις δεν αποδέχτηκε μια πρόταση που μπορεί να αποδεικνυόταν αποτελεσματική. Σε περιόδους εθνικής δοκιμασίας, όταν η χώρα εξέρχεται νικήτρια η πρώτη ωφελημένη είναι η κυβέρνηση, όπως και, όταν ηττηθεί, το κόστος το πληρώνει πάλι η έχουσα την ευθύνη διακυβέρνησης. Η ορθή λοιπόν πολιτική τακτική είναι είτε να κερδίσουν όλοι μαζί είτε να χάσουν όλοι μαζί. Είναι λάθος κάποιος να χάνει μόνος του όταν η νίκη είναι υπονομευμένη. Και αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση, ακόμη και να καταφέρει να σβήσει όλες τις φωτιές, δεν μπορεί να πιστωθεί τίποτα, επειδή η ζημιά έχει γίνει και είναι ανυπολόγιστη.

Ακόμη και επί τη βάσει αυτής της κυνικής λογικής των μηδενικών αθροισμάτων, ο πρωθυπουργός πρέπει να επιζητήσει να πολεμήσει τη φωτιά μαζί με τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Όσο δεν το πράττει, δίνει την ευκαιρία στον Γ. Παπανδρέου να διαμορφώνει προφίλ εθνικού ηγέτη και ώριμου οιονεί πρωθυπουργού. Αυτό δεν τροποποιεί απλώς τους όρους εξέλιξης του κομματικού παιχνιδιού, αλλά και διαμορφώνει ψυχολογικούς παράγοντες που θα επηρεάσουν καθοριστικά το αποτέλεσμα της κάλπης, όποτε κι αν αυτή στηθεί.
Ανεξαρτήτως, όμως, των όποιων κομματικών παιγνίων και εκλογικών στρατηγικών, που εκ των πραγμάτων αναδιατάσσονται, το μείζον αυτή τη στιγμή είναι να σωθεί η χώρα από την πύρινη λαίλαπα. Να κερδίσουμε τον πόλεμο κατά της φωτιάς.

Είναι -όπως με εμφαντικό τρόπο λέγαμε και το προηγούμενο Σάββατο- ώρα ευθύνης για όλους. Η χώρα, αν συνεχίσουν οι πυρκαγιές να την «καταπίνουν», πρέπει να κηρυχθεί σε κατάσταση πολιορκίας και να τεθεί σε καθεστώς γενικευμένης επιστράτευσης. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να κερδίσουμε τον πόλεμο κατά της φωτιάς, των εμπρηστών, των κλιματικών αλλαγών και του κακού (μας του) καιρού...