Φελνίκος

Σύμφωνα με το ημερολόγιο, το Τριώδιο εφέτος άρχεται στις 17 Φεβρουαρίου. Στην πολιτική, όμως, ξεκίνησε πολύ πρόωρα. Ήδη αυξάνονται και πληθύνονται οι «μασκαράδες».

Πιερότοι, αρλεκίνοι, κολομπίνες και κάθε λογής και φαντασίας μεταμφιεσμένοι σχηματίζουν ουρά στο πολιτικό καρναβάλι που παίζεται από τηλεοράσεως, στη Βουλή, στα γραφεία των κομμάτων, αλλά και των δικαστηρίων. Η διαφορά μεταξύ αυθεντικών και πολιτικών μασκαράδων είναι στα αισθήματα που προκαλούν στους θεατές. Αντί για τέρψη έχουμε δυσανασχέτηση. Αντί για ευφορία δυσθυμία. Αντί για πανηγύρι έχουμε κάποιους που είναι για τα πανηγύρια.

Μάλιστα, έχουμε φτάσει στο σημείο να αναγορεύεται σε λυδία λίθο των πολιτικών εξελίξεων μια κάποια κυρία Αθήνη, ήτις έγινε γνωστή ανά το πανελλήνιο όταν πριν από χρόνια χαστούκισε δημόσια τη Δήμητρα Λιάνη - Παπανδρέου, για κάποιον λόγο που αυτήν τη στιγμή δεν ενθυμούμαι. Η «εθνική χαστουκίστριά» μας φιλοδοξεί να μπει, μέσω του εκλογοδικείου, στο Κοινοβούλιο, για να διατηρήσει η Ν.Δ. την αυτοδυναμία στη Βουλή! Ήμαρτον Κύριε, που θα έλεγε και ο «εθνικός κουτσοδόντης» μας, κύριος Γεωργίου. Ή επί το λαϊκότερον... έλα νινί στον τόπο σου.

Θα μου πείτε ότι η εξέλιξη αυτή είναι αναμενόμενη αφ’ ης στιγμής ένας κυβερνητικός βουλευτής, πρώην «εθνικό είδωλο» του στίβου, πιστεύει ότι ο πρωθυπουργός της χώρας δεν είναι ο Κώστας Καραμανλής, αλλά ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, εξ ου και υποβάλλει τις αναφορές του ουχί στο Μαξίμου, αλλά στην τηλεοπτική «Ζούγκλα». Θα μου πείτε, και μάλλον δικαιολογημένα, ότι είναι φυσικό να συμβαίνουν όλα αυτά, καθώς ζούμε σε μια χώρα στην οποία η κυβέρνηση έχει παραιτηθεί του δικαιώματός της να κυβερνά και η αξιωματική αντιπολίτευση, αντί να εισπράττει τη φθορά της συμπολίτευσης, βυθίζεται μαζί της στην απαξία.

Όταν ζεις σε μια χώρα που τα πάντα κινούνται γύρω από τους πιθανολογούμενους διαλόγους ενός ροζ DVD, είναι φυσικό να έχουν στήσει χορό οι «μασκαράδες». Όταν «πρώτο θέμα» αυτής της χώρας είναι η διένεξη δύο συν-εκδοτών για το πού και πώς σχεδίαζαν να πουλήσουν την εφημερίδα τους, είναι φυσικό το πολιτικό Τριώδιο να έχει ανοίξει πρόωρα.

Ας επιχειρήσουμε, όμως, και με όποια υπομονή διαθέτουμε, να περιγράψουμε το πολιτικό καρναβάλι.

Οι (πρόωρες) εκλογές του Σεπτεμβρίου υποτίθεται ότι έγιναν -αν και προεκλογικά δεν δηλώθηκε- για να λύσουν το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, που ήταν οι μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, η επίλυση του Ασφαλιστικού, η προώθηση ενός εκτεταμένου προγράμματος αποκρατικοποιήσεων, η «επανίδρυση του κράτους» που δεν έγινε την πρώτη τετραετία και άλλα τέτοια εύηχα και αναγκαία. Τέσσερις μήνες έχουν περάσει και ουδέν από τα προηγούμενα συνέβη. Το μόνο που είχαμε ήταν η αντικατάσταση ενός υπουργού, η απόπειρα αυτοκτονίας ενός γενικού γραμματέα υπουργείου και η ανεξαρτητοποίηση ενός βουλευτή της συμπολίτευσης. Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, άρχισαν και τα πηγαινέλα στενών συνεργατών του πρωθυπουργού στα ανακριτικά γραφεία.

Όσο καλή διάθεση και να έχει κάποιος απέναντι σε μια νεοεκλεγμένη κυβέρνηση, δεν μπορεί παρά να αναφωνήσει: «Αυτό δεν είναι γκουβέρνο, αλλά άρμα για το καρναβάλι της Πάτρας».

Πάμε τώρα στην αξιωματική αντιπολίτευση. Υποτίθεται ότι στις 11 Νοεμβρίου θα έλυναν το πρόβλημα ηγεσίας που ανέκυψε μετά την εκλογική ήττα της 16ης Σεπτεμβρίου. Η νέα ηγεσία (επαν)εξελέγη. Αντί όμως να αφοσιωθούν στα αντιπολιτευτικά τους καθήκοντα, το ’ριξαν στους... ομίλους. Αντί να διαλυθούν τα «στρατόπεδα» των παπανδρεϊκών και των βενιζελικών, έφτιαξαν κι αυτοί «άρματα» για να παρελάσουν στο δικό τους πολιτικό καρναβάλι, αυτό του συνεδρίου. Μέχρι πριν από λίγες ημέρες ο Ευάγγ. Βενιζέλος φορούσε λεοντή, τώρα περιφέρεται με δορά κουνελιού. Ο Γ. Παπανδρέου από κει που ήταν αποφασισμένος να στείλει στον Βενιζέλο το απολυτήριό του από τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ, τον παίρνει τηλέφωνο για να του δηλώσει πόσο ικανοποιημένος είναι από τη «διαγωγή αρίστη» που επέδειξε έναντι των καθηγητών του.

Έπειτα απ’ όλα τα παραπάνω, αποκαλύπτεται και ο... βασιλιάς καρνάβαλος. Δεν είναι άλλος από τις «πρόωρες εκλογές», οι οποίες στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα εμφανίζονται ως φάρμακο «διά πάσαν νόσον και μαλακίαν», οσάκις το πολιτικό προσωπικό ανεβάζει πυρετό. Τουλάχιστον την πρώτη τετραετία Καραμανλή το «φάρμακο» κυκλοφόρησε μετά την παρέλευση διετίας. Τώρα, πριν ακόμη αποθηκευτούν οι κάλπες, κάποιοι θέλουν να τις ξαναβγάλουν. Εντάξει, ρε παλικάρια, είπαμε να γελάσουμε λίγο με το καρναβάλι, αλλά μην το ξεφτιλίσουμε κιόλας. Και αναφέρομαι στους βουλευτές και τους παράγοντες της συμπολίτευσης απ’ όπου, κατά βάσιν, εκπορεύονται και τα καραγκιοζιλίκια περί δήθεν προσφυγής στις κάλπες.

Εάν ο πρωθυπουργός δεν νιώθει ικανός ή δεν θέλει να κυβερνήσει, δεν είναι λόγος αυτός να τρέχει εμάς (τους πολίτες) κάθε τρεις και λίγο στις κάλπες. Ας δώσει τη θέση σε κάποιον άλλον. Στην Ντόρα, στον Αβραμόπουλο, σε όποιον τέλος πάντων αυτός θεωρεί ικανό (-ή) ότι μπορεί να αντεπεξέλθει με επιτυχία στην άσκηση των καθηκόντων που συνεπάγεται η θέση του προέδρου της κυβερνήσεως. Αν δεν θέλει αυτό, ας παραδώσει τη διακυβέρνηση στον Γ. Παπανδρέου, γιατί κάτι τέτοιο θα συμβεί εάν προσφύγουμε στις κάλπες.

Πώς θα υπερψηφιστεί εκ νέου μια κυβέρνηση η οποία προσφεύγει στις κάλπες επειδή δεν μπορεί να κυβερνήσει; Με δεδομένη τη φθορά που έχει υποστεί τους τέσσερις μήνες και με τον εκλογικό νόμο να απαιτεί πάνω από 41%, είναι σίγουρο ότι η χώρα θα περιπέσει σε ακυβερνησία. Ποιος εχέφρων πολίτης θα δώσει την ψήφο του σε έναν τέτοιο πρωθυπουργό; Το πιθανότερο, και παρά τις δημοσκοπήσεις, είναι να επιλέξει τον Γ. Παπανδρέου, παρ’ ότι τα ποσοστά συμπάθειας για τον ίδιο και το κόμμα του είναι απογοητευτικά. Μεταξύ δύο κακών θα επιλέξει το μικρότερο, ιδίως τώρα που η Χαρ. Τρικούπη φαίνεται να κλείνει και το ρήγμα της διάσπασης. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, ο λαός πιθανότατα θα δώσει εντολή για σχηματισμό συνεργατικής κυβέρνησης της Κεντροαριστεράς, καθώς μια συνεργασία Ν.Δ. με τον ΛΑΟΣ θεωρείται -και είναι- εξαμβλωματική για το πολιτικό σύστημα.

Αν, λοιπόν, θέλουμε να σταματήσει η παρέλαση των «μασκαράδων» από την πολιτική σκηνή, είναι χρέος της κυβέρνησης να αποκαταστήσει την τάξη. Και για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να σταματήσει το παιχνίδι της υποκρισίας. Δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται για κάθε πρόβλημα που ανακύπτει η τακτική του «δημοσιογραφικού απορρήτου», που εγκαινίασε με αφορμή το ροζ DVD ο Γιάννης Ανδριανός. Το έκανε με τον «κομιστή» στο «Χίλτον». Το έκανε με την υπόθεση Κουκοδήμου. Το συνεχίζει με τον Κλαδά. Και ποιος ξέρει αύριο με ποιον άλλο.

Αυτοί οι μεταμορφισμοί πρέπει να σταματήσουν αμέσως. Ας βάλει μπροστά τις «μεταρρυθμίσεις» που θέλει να κάνει και, αν είναι να «πέσει», ας «πέσει» επειδή συνάντησε πολιτικές και κοινωνικές αντιστάσεις στην προσπάθεια εφαρμογής του προγράμματός της. Αν είναι να απολέσει τη δεδηλωμένη, ας γίνει επειδή υπάρχουν πολιτικές διαφωνίες στο εσωτερικό της, τις οποίες θα κληθεί ο λαός με την ψήφο του να λύσει, και όχι επειδή δεν ξέρει αν εκτός από τον Κουκοδήμο υπάρχει κι άλλος βουλευτής που έχει... λερωμένη τη φωλιά του. Αν είναι να φύγει η κυβέρνηση Καραμανλή, ας φύγει επειδή δεν μπορεί να λύσει το Ασφαλιστικό, επειδή δεν μπορεί να πουλήσει τα λιμάνια, επειδή δεν μπορεί να ιδιωτικοποιήσει τη ΔΕΗ, επειδή δεν μπορεί να κλείσει την Ολυμπιακή, επειδή δεν γίνεται αποδεκτή η πολιτική της στα ελληνοτουρκικά ή στο «Μακεδονικό», επειδή, επειδή, επειδή...

Το ίδιο οφείλουν να πράξουν και οι του ΠΑΣΟΚ. Ο Γ. Παπανδρέου πρέπει να τελειώσει οριστικά με τους «μασκαράδες» και του δικού του κόμματος. Αν είναι να διασπαστεί το ΠΑΣΟΚ, ας γίνει σε μείζονα πολιτικά ή ιδεολογικά θέματα και όχι για την έκταση των τιμαρίων της κάθε ομάδας ή φράξιας. Αν είναι να μας ενοχλεί για τους εσωκομματικούς συσχετισμούς που θα προκύψουν από το επικείμενο συνέδριό του, καλύτερα να δηλώσουν ότι θα συμμετάσχουν στο γκρουπ που θα φτιάξει ο φίλος μου ο Στίνης στο καρναβάλι της Κέρκυρας. Η χώρα βυθίζεται στον βόρβορο. Υπάρχει πολιτική αστάθεια.

Το κενό εξουσίας πιθανότατα, στο εγγύς μέλλον, θα διευρυνθεί. Αν μπορεί να το καλύψει, καλώς καμωμένο, διαφορετικά ας παραιτηθούν υπέρ του Αλαβάνου, του Τσίπρα ή οποιουδήποτε άλλου. Αν έχει ο Γ. Παπανδρέου πρόγραμμα διακυβέρνησης, απτό, λιτό, ιεραρχημένο και συνεκτικό, ας βγει να το παρουσιάσει. Να μας πει, αντί να προσπαθεί να τιθασεύσει τον Βενιζέλο, ποιο είναι το σχέδιό του για τη χώρα. Πώς θα βγει η χώρα από το αδιέξοδο. Ποιες είναι οι πέντε μεγάλες προτεραιότητες της πολιτικής του. Να εξηγήσει απλά και σταράτα τις διαφορές από την υφιστάμενη πολιτική. Δεν αρκούν τα λόγια για αριστερή στροφή, ούτε οι καταγγελίες. Η χώρα και οι πολίτες χρειάζονται εναλλακτική πολιτική. Αν έχει, ας τη διατυπώσει. Μόνον έτσι θα μπορέσει να ξεφύγει από τη μιζέρια της εσωστρέφειας. Μόνον έτσι θα μπορέσει να οικοδομήσει κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες. Μόνον έτσι θα αντιστρέψει τις δημοσκοπήσεις. Μόνον έτσι θα τον πάρουν στα σοβαρά όσοι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και θα τον εμπιστευτούν.

Το ίδιο πρέπει να πράξει και η Αριστερά. Καλές οι καταγγελίες. Καλή η μάσκα του Τσίπρα. Όμως, η χώρα χρειάζεται και να κυβερνηθεί. Όσο απλώς μένουν στις διαπιστώσεις μπορεί να κερδίζουν πρόσκαιρα τους θυμωμένους πολίτες, αλλά όταν στηθούν οι κάλπες πρέπει να έχουν να προτείνουν και προοδευτική πρόταση κυβερνητικής συνεργασίας. Αν νομίζουν ότι η κατάρρευση του δικομματισμού είναι ελκυστικό σύνθημα, ίσως να τρίβουν τα μάτια τους. Οι πολίτες έχουν πολλά προβλήματα και περισσεύει η ανασφάλεια. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος ότι οι πολίτες θα θελήσουν να προσθέσουν ακόμα ένα. Αυτό της ακυβερνησίας. Τουλάχιστον μέχρι τώρα ο ελληνικός λαός αυτό έχει αποδείξει. Γι’ αυτό και ο δικομματισμός καλά κρατεί. Αν η Αριστερά καταφέρει να μετατρέψει τον δικομματισμό σε διπολισμό, μπορεί να ισχυροποιήσει και εκλογικά την παρουσία της στο πολιτικό σύστημα.

Διαφορετικά, ίσως εκπλαγεί αν δει ότι οι πολίτες προτιμήσουν άλλες λύσεις, που όπως και τώρα θα την περιλαμβάνουν σε ρόλο κομπάρσου και όχι πρωταγωνιστή. Εξίσου αντιπαθητικοί με τους απίθανους «μασκαράδες» είναι και αυτοί που, ενώ μετέχουν στο καρναβάλι, ντύνονται συνεχώς με τα ρούχα ιεροκήρυκα και κάθονται μονίμως στο πεζοδρόμιο κριτικάροντας τα «άρματα» και την πομπή.

Επιτέλους, ας σταματήσει το πολιτικό καρακατσουλιό. Ας βγάλουν τις μάσκες και τα φορέματα οι πιερότοι, οι αρλεκίνοι και οι κολομπίνες της πολιτικής. Αν θέλουμε να χαρούμε ή να πάρουμε μέρος σε καρναβάλι, θα περιμένουμε την έναρξη του Τριωδίου. Υπάρχουν αυθεντικοί μασκαράδες, που μάλιστα θα ενσαρκώσουν πολύ καλύτερα τον ρόλο των πολιτικών. Διακωμωδώντας τους.

Έτσι θα το ευχαριστηθεί και η ψυχή μας. Όχι σαν τώρα που το γέλιο είναι νευρικό και βγαίνει επειδή πρέπει να καλύψει το κλάμα για τα όσα απαράδεκτα και τραγελαφικά συμβαίνουν.