Παρασκευή, Ιουλίου 08, 2011

 

Έξω από την "πλατεία" (09-07-2011)

Η κοινωνία χωρίζεται σε απαισιόδοξους και αισιόδοξους. Οι απαισιόδοξοι είναι αυτοί που έχουν δίκιο, όμως το μέλλον το διαμορφώνουν οι αισιόδοξοι. Η ρήση ανήκει στον φιλόσοφο Καρλ Πόπερ. Την επανέλαβε προ ημερών ο πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας για να αιτιολογήσει την άποψή του ότι, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, μπορούμε να τα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση.

Κατ’ αντιστοιχία με τον Πόπερ, μπορούμε να πούμε ότι στις μέρες μας η ελληνική κοινωνία είναι χωρισμένη στους αμνήμονες, στους αγανακτισμένους, και τους νηφάλιους, στην «πλατεία» και στη σιωπηρή πλειοψηφία.

Οι πρώτοι, οι αμνήμονες, οι αγανακτισμένοι, η «πλατεία», έχουν δίκιο. Όντως τα μνημόνια της τρόικας είναι επαχθή. Όντως τα μέτρα και η πολιτική της κυβερνήσεως γονατίζουν την κοινωνία και στεγνώνουν την αγορά. Όντως οι ξένοι δανειστές και εταίροι μας πρωτίστως ενδιαφέρονται για τη διασφάλιση των δικών τους συμφερόντων και δευτερευόντως για την Ελλάδα και τους πολίτες της. Όντως η εθνική μας κυριαρχία περιορίζεται. Όντως ο εθνικός μας πλούτος κινδυνεύει να εκποιηθεί μπιρ παρά. Όντως, όντως, όντως.

Το μέλλον, όμως, θα το διαμορφώσουν οι δεύτεροι. Οι μνήμονες, οι νηφάλιοι και η σιωπηρή πλειοψηφία είναι αυτοί που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Οι δεύτεροι είναι που θα αναμορφώνουν την οικονομία, θα ανασυγκροτήσουν την κοινωνία και θα αναγεννήσουν την πολιτική. Οι δεύτεροι είναι που θα κάνουν τις ρήξεις, τις τομές, τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται -και οι οποίες, όπως συνομολογούν σχεδόν όλοι, έπρεπε να έχουν γίνει από μακρού χρόνου- για να μπορέσει να επιβιώσει ο ελληνισμός και να επανασχεδιάσει η χώρα το αύριο.

Οι μνήμονες, οι νηφάλιοι και η σιωπηρά πλειοψηφία, ενσωματώνοντας τη δικαιολογημένη διαμαρτυρία και τις ορθές επισημάνσεις των αμνημόνων, είναι αυτοί που θα σφραγίσουν τις εξελίξεις και θα ορίσουν το μέλλον.

Οι πρώτοι διαμαρτύρονται, οι δεύτεροι πράττουν. Οι πρώτοι αγανακτούν, οι δεύτεροι σχεδιάζουν. Οι πρώτοι διατυπώνουν γενικώς γνώμες, οι δεύτεροι λαμβάνουν συγκεκριμένες αποφάσεις. Οι πρώτοι ενδιαφέρονται να είναι αρεστοί στο πόπολο, οι δεύτεροι οφείλουν να είναι δυσάρεστοι στους πολίτες. Οι πρώτοι επισημαίνουν τα προβλήματα. Οι δεύτεροι είναι υποχρεωμένοι να τα λύσουν. Η στάση των πρώτων είναι εύκολη, ανέξοδη και φασαριόζικη. Ο δρόμος των δεύτερων είναι δύσκολος, με πολλά εμπόδια, και πρέπει να τον περπατήσουν με υπομονή και χωρίς πολλές φανφάρες.

Έτσι είναι η ζωή. Κάποιοι φωνάζουν για το φίδι και κάποιοι πρέπει να το βγάλουν από την τρύπα. Κάποιοι ολοφύρονται για το κακό που μας βρήκε και κάποιοι πρέπει να το κατανικήσουν. Κάποιοι θεώνται την πυρκαγιά και συζητούν για τα αίτια που την προκάλεσαν και κάποιοι πρέπει να τη σβήσουν.

Έτσι είναι και η Ελλάδα σήμερα. Διχασμένο κορμί. Υπάρχει η Ελλάδα της διαμαρτυρίας και η Ελλάδα της δημιουργίας. Γιατί, εκτός από την Ελλάδα της «πλατείας», υπάρχει και η άλλη Ελλάδα. Η Ελλάδα που μοχθεί, που αγωνίζεται, που καινοτομεί, που αναζητά νέες ιδέες, εναλλακτικές λύσεις, διαφορετικούς δρόμους για να βγει μια ώρα νωρίτερα από την κρίση.

Υπάρχει η Ελλάδα που φοβάται και η Ελλάδα που θαρρεύει. Η Ελλάδα που μεμψιμοιρεί και η Ελλάδα που προσπαθεί. Η Ελλάδα των προνομίων, της βολής και της εσωστρέφειας και η Ελλάδα της διαρκούς αναζήτησης και της εξωστρέφειας. Η Ελλάδα του Πελοποννησιακού Πολέμου και η Ελλάδα της Αργοναυτικής Εκστρατείας. Η κλειστοφοβική Ελλάδα και η Ελλάδα των ανοιχτών οριζόντων. Η Ελλάδα που υπομένει τους άλλους, τους ξένους, και η Ελλάδα που επιμένει να τους ξεπεράσει. Η Ελλάδα που ανέχεται τους διαφορετικούς και τους μετανάστες και η Ελλάδα που τους υποδέχεται και τους ενσωματώνει.

Η Ελλάδα-αμοιβάδα και η Ελλάδα-πολυσύνθετος οργανισμός. Η Ελλάδα που κατηγορεί και λοιδορεί τους κουτόφραγκους και η Ελλάδα που βλέπει εταίρους και συνεργάτες. Η Ελλάδα που αντιμετωπίζει την κρίση ως μόνιμη καταστροφή που απειλεί να εξαφανίσει το γένος και η Ελλάδα που αναζητά τρόπους να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία για να δημιουργήσει έναν νέο ενάρετο κύκλο για το έθνος. Η Ελλάδα που έχει εφιάλτες και η Ελλάδα που ονειρεύεται. Η Ελλάδα της ονείρωξης και η Ελλάδα του οράματος. Η Ελλάδα της προσκόλλησης σε παρωχημένα πρότυπα παραγωγής και η Ελλάδα που πρωτοτυπεί, παράγει και εξάγει προϊόντα και ιδέες.

Δυστυχώς, σήμερα κυριαρχεί η εικόνα της πρώτης Ελλάδας. Ευτυχώς, αύριο θα επικρατήσει η δεύτερη Ελλάδα. Ο δρόμος για να βγει στο προσκήνιο η Ελλάδα του μέλλοντος δεν είναι απλώς δύσβατος και ανηφορικός• είναι και δρόμος σπαρμένος με κουφάρια ανέργων, φτωχών και περιθωριοποιημένων. Δυστυχώς, η Ιστορία έτσι προχωρά. Υπάρχουν περίοδοι ύφεσης και περίοδοι ανάπτυξης. Έχουμε διαστήματα καταστροφής και διαστήματα δημιουργίας. Υπάρχουν καλές και εύφορης σοδειάς εποχές και εποχές πριν από την έξοδο των Εβραίων επί φαραώ.

Μπορεί για πολλούς, για τους πιο πολλούς, τούτη η περίοδος να ’ναι σκληρή και άδικη, όμως δεν αρκεί να συμφωνήσουμε σ’ αυτό για να φύγουν η σκληρότητα και η αδικία. Άλλοι διάλεξαν να αγανακτούν, να διαδηλώνουν, να βιαιοπραγούν και να γεμίζουν τις πλατείες. Καλά κάνουν. Δικαίωμά τους είναι.

Οφείλουν να ξέρουν όμως ότι αυτό δεν αρκεί για να ξεπεραστεί η κρίση, να μειωθούν τα ελλείμματα, να αποκλιμακωθεί το χρέος, να ξαναγίνει η ζωή τους όπως πριν. Ούτε να βαυκαλίζονται ότι οι άλλοι, οι ξένοι, οι εταίροι μας, θα συνεχίσουν να μας συντρέχουν επειδή, λόγω του ένδοξου παρελθόντος μας, το οφείλουν ή γιατί διαφορετικά θα τους συμπαρασύρουμε κι αυτούς στην πτώση μας.

Το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» το είπε μια φορά ο Σαμψών, αλλά εγώ δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό θέλω να συμβεί και στα παιδιά μου, τη γυναίκα μου, τη μάνα μου, τ’ αδέλφια μου, τους φίλους μου, τους συναδέλφους μου, την πατρίδα μου. Μπορεί να μας εξαπάτησε η Δαλιδά (στη θέση της βάλτε όποιον εσείς νομίζετε υπαίτιο για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε), όμως εγώ δεν θέλω να πεθάνω, ούτε και μαζί μου πολλοί, και πρώτοι και καλύτεροι οι μισθοβίωτοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι μικροϊδιοκτήτες, αφού πρώτοι αυτοί θα εξαφανιστούν από μια πιθανή πτώχευση της χώρας.

Είμαι λοιπόν έξω από την «πλατεία» όχι γιατί δεν τη γουστάρω, κάθε άλλο, η ψυχή μου με τους αγανακτισμένους και τους κολασμένους της γης ήταν και είναι. Είμαι έξω επειδή ξέρω ότι ο δρόμος για την οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανασυγκρότηση περνάει από δίπλα της.

Είμαι έξω όχι επειδή μου αρέσει να πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα, αλλά επειδή είμαι πεπεισμένος ότι είναι ορθή η γαλλική παροιμία την οποίαν έγραψε χθες ο Γιάννης Πρετεντέρης στα «Νέα», ότι δηλαδή «με το ρεύμα πάνε μόνο τα νεκρά ψάρια». Ίσως να κάνω λάθος. Όμως πιστεύω ακράδαντα στη λαϊκή ρήση που λέει ότι «αν δεν βρέξεις κώλο, ψάρι δεν τρως».

Και η Ελλάδα θα φάει... ψάρι μόνον αν συνειδητοποιήσει την κατάστασή της και αποφασίσει να βάλει ως εθνικό στόχο την έξοδο στις αγορές το 2015. Ούτε τα μνημόνια, ούτε ο νέος δανεισμός, ούτε η ανάπτυξη, ούτε η επανεκκίνηση της οικονομίας, ούτε η μείωση των δαπανών και η αύξηση των εσόδων, ούτε η μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους, ούτε οι μεταρρυθμίσεις, ούτε η ανταγωνιστικότητα, ούτε το Μεσοπρόθεσμο είναι εθνικοί στόχοι.

Ο εθνικός στόχος είναι μόνο ένας, και αυτός πρέπει να τεθεί απ’ όλους: η έξοδος στις αγορές το 2015. Όταν η Ελλάδα θα μπορέσει να ξαναδανειστεί με λογικό επιτόκιο από τις αγορές, τότε θα μπορούμε να πούμε ότι βγήκαμε από το τούνελ. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να συμβούν όλα τα παραπάνω. Μπορεί όμως να συμβούν και να συνεχίσουν να μη μας δανείζουν.

Η αξιοπιστία σε μια δανειακή σύμβαση είναι το άλφα και το ωμέγα. Ρωτήστε και τους αργυραμοιβούς. Μπορεί κάποιος να ’χει όλες τις προϋποθέσεις για να λάβει δάνειο και να αρνούνται να του το δώσουν επειδή ξέρουν ότι είναι λαμόγιο.

Όταν λοιπόν θα αρχίσουν να μας δανείζουν οι αγορές εκ νέου, τότε η άλλη, η δεύτερη Ελλάδα, η Ελλάδα των μνημόνων και των αισιόδοξων θα τα ’χει καταφέρει. Και η πρώτη Ελλάδα, η Ελλάδα των αμνημόνων και των απαισιόδοξων θα ανακουφιστεί και, ως είθισται να συμβαίνει, θα αρχίσει να αναπέμπει δόξα και να ψηφίζει εκ νέου τους ομοίους της.

Αυτούς που θα την οδηγήσουν στην επόμενη κρίση...

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Εγγραφή σε Αναρτήσεις [Atom]