Φελνίκος

Πριν από πολλά χρόνια, γράφοντας για τις αλλαγές που απαιτείται να γίνουν στο πολιτικό σύστημα, είχα υποστηρίξει, μεταξύ άλλων, ότι χρειάζεται να καταργηθεί η βουλευτική σύνταξη και αντ’ αυτής οι βουλευτές να συνεχίζουν να ασφαλίζονται στο Ταμείο που ήταν πριν γίνουν αντιπρόσωποι του έθνους.

Μάλιστα, αναγνωρίζοντας το έργο τους, έλεγα ότι θα μπορούσαν τα χρόνια της βουλευτικής τους θητείας να λογίζονται ως διπλά στον υπολογισμό της σύνταξης από το Ταμείο στο οποίο ήταν ασφαλισμένοι.

Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει ότι οι βουλευτές πριν εισέλθουν στο Κοινοβούλιο θα πρέπει να ασκούν κάποιο επάγγελμα. Ταυτόχρονα υποστήριζα, και συνεχίζω να υποστηρίζω, ότι θα πρέπει ο μισθός του βουλευτή να είναι υψηλότερος από τον υφιστάμενο, ώστε να μπορεί να ασκεί με αξιοπρέπεια τα καθήκοντά του, να διευρύνει τα περιθώρια ανεξαρτησίας του και να μην αναγκάζεται να προσφεύγει σε «δανεικά» από τους λεγόμενους διαπλεκόμενους.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή τον θόρυβο που ξέσπασε από την απαίτηση πρώην βουλευτών να υπάρξουν αναδρομικές αυξήσεις των συντάξεών τους. Σίγουρα όταν ήγειραν τις απαιτήσεις τους η κρίση δεν είχε ξεσπάσει και η χώρα δεν ήταν σε καθεστώς μνημονίου και υπό την επιτήρηση της τρόικας.

Σίγουρα το αίτημά τους, εάν το δει κάποιος ψυχρά λογιστικά, είναι εύλογο, θα έλεγα και δίκαιο, αφού αυτό προβλέπει το σύνταγμα σχετικά με τις απολαβές τους.

Σίγουρα η αντιμετώπιση που θα ετύγχαναν οι συνταξιούχοι βουλευτές από την κοινωνία και τα Μέσα Ενημέρωσης δεν θα είχε, όπως σήμερα, αυτή την ένταση και την απαξία.

Οι αξιότιμοι συνταξιούχοι βουλευτές έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν τους τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και την οικονομική στενωπό που βρίσκεται η χώρα και να ζητήσουν, με δική τους πρωτοβουλία, είτε να ανασταλεί, εάν αυτό είναι μπορετό, η δικαστική απόφαση είτε να μην εφαρμοστεί. Όφειλαν να το πράξουν για να δείξουν ότι είναι αλληλέγγυοι στους δοκιμαζόμενους πολίτες, με την ψήφο των οποίων εξάλλου κατοχύρωσαν το συνταξιοδοτικό τους δικαίωμα. Είχαν υποχρέωση να αρνηθούν το δικαστικό «μπόνους» για να αποδείξουν ότι, αν και συνταξιούχοι, συνεχίζουν να είναι δημόσιοι ταγοί και άρα συμμετέχουν στο εθνικό προσκλητήριο για μείωση των εξόδων του κράτους.

Ακόμα και για λόγους αυτοπροστασίας, επειδή και οι ίδιοι έχουν μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση πτώχευσης στην οποία ευρίσκεται η χώρα, έπρεπε από κοινού και όχι κατά μόνας να διακηρύξουν ότι εγκαταλείπουν τις διεκδικήσεις τους. Τη μη ικανοποίηση του αιτήματός τους δεν έπρεπε να την αφήσουν στους εν ενεργεία συναδέλφους τους και στο υπουργείο Οικονομικών.

Είχαν και έχουν ακόμη υποχρέωση να «διαγράψουν» μόνοι τους τις αξιώσεις τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα τιμούσαν έστω και εκ των υστέρων την κοινοβουλευτική θητεία τους και την ιδιαίτερη πολιτική διαδρομή που ο καθένας τους είχε. Εάν και εφόσον το πράξουν, θα είναι άξιοι επαίνου, διαφορετικά το μόνο που τους αξίζει είναι η λήθη και το ανάθεμα.

Στο σημείο αυτό δεν μπορώ παρά να επισημάνω ότι με χαρά άκουσα τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΚΚΕ Σπύρο Χαλβατζή να υποστηρίζει ότι το κόμμα του έχει, από έτους, υποβάλει πρόταση για να καταργηθεί η κοινοβουλευτική σύνταξη και τα ένσημα των βουλευτών να επικολλώνται στο βιβλιάριο του ταμείου ασφάλισης στο οποίο υπάγονταν πριν γίνουν μέλη του Κοινοβουλίου. Είναι προς τιμήν του ΚΚΕ που υιοθέτησε αυτή τη θέση. Είναι ευκαιρία να το πράξουν και τα άλλα κόμματα, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης συνταγματικής αναθεώρησης.

Και δεν είναι η μόνη αλλαγή που πρέπει να γίνει στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα. Η μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300 σε 200 ή και 150 επίσης πρέπει να συζητηθεί σοβαρά και να αποφασιστεί. Ο τρόπος του εκλέγεσθαι είναι μια άλλη επίσης αλλαγή που πρέπει να γίνει. Το μεικτό σύστημα εκλογής (σταυρός και λίστα) στο πλαίσιο ενός νέου εκλογικού νόμου θα αναδιατάξει το πολιτικό σύστημα και θα ορίσει νέες σχέσεις και ισορροπίες μεταξύ κομμάτων, εκλογικής βάσης και ομάδων συμφερόντων.

Η αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, αλλά και ο περιορισμός της υπέρμετρης ασυλίας που απολαμβάνουν οι βουλευτές έχουν ωριμάσει ως αιτήματα και μάλλον αρχίζουν και σήπονται όσο καθυστερεί η υιοθέτησή τους.

Η θέσπιση ανώτατου ορίου (12 ή 16 χρόνια) για τη βουλευτική ιδιότητα είναι επίσης μια αναγκαία μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει ώστε να υπάρξει και δι’ αυτού του τρόπου ανανέωση και εξυγίανση του κοινοβουλευτισμού. Ακόμα και η περίπτωση διαχωρισμού της βουλευτικής από την υπουργική ιδιότητα ίσως θα έπρεπε να εξεταστεί με σοβαρότητα και φυσικά υπό προϋποθέσεις που δεν θα ακυρώνουν τη λαϊκή εντολή.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι μια τέτοια ριζοσπαστική θεώρηση του κοινοβουλευτισμού είναι ανέφικτη, επειδή οι ίδιοι οι βουλευτές θα την υπονομεύσουν, αρνούμενοι να απολέσουν τα κεκτημένα τους. Εάν αυτό ήθελε συμβεί, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για όποιον πολιτικό ηγέτη ήθελε να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία και να δημιουργήσει μια νέα πολιτική τάξη πραγμάτων.

Για παράδειγμα, αν ο Γ. Παπανδρέου μαζί με την προσπάθεια διάσωσης της χώρας έθετε και μια τέτοια ριζοσπαστική ατζέντα και ζητούσε να ψηφιστεί, κηρύσσοντας ταυτόχρονα την επόμενη Βουλή αναθεωρητική, και η πρότασή του καταψηφιζόταν, θα μπορούσε να προσφύγει στις κάλπες αποκλείοντας από τα ψηφοδέλτια όλους όσοι του αρνήθηκαν την ψήφο τους. Θα πρέπει να θεωρείται πλέον ή βέβαιον ότι ο λαός θα αποστράτευε με μεγάλη πλειοψηφία τον παλαιό πολιτικό κόσμο, ο οποίος εν πολλοίς ευθύνεται και για το σημερινό αδιέξοδο.

Το ίδιο ισχύει και για τον Αντ. Σαμαρά, ο οποίος, για να μπορέσει να ξανακάνει τη συντηρητική παράταξη ελκυστική, θα πρέπει εκτός από οικονομικό πρόγραμμα ανόρθωσης να καταθέσει και ριζοσπαστικό πολιτικό σχέδιο εξυγίανσης του πολιτικού συστήματος. Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα ο δημόσιος βίος, η χώρα εκτός από ικανούς οικονομικούς διαχειριστές χρειάζεται και ριζοσπάστες πολιτικούς αναμορφωτές. Και βέβαια τα ίδια ισχύουν και για όποιον άλλον επίδοξο «καθοδηγητή» του έθνους.

Η πρόταση υπέρβασης του σημερινού κοινοβουλευτικού φεουδαλισμού θα μπορούσε να γίνει και από τα μικρότερα κόμματα μέσω δημοψηφίσματος. Είναι σίγουρον ότι πολλά εκατομμύρια ψηφοφόρων θα ήταν πρόθυμοι να υπογράψουν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του κοινοβουλευτισμού, όπως εκφράζεται και ασκείται σήμερα. Το αποτέλεσμα ενός τέτοιου δημοψηφίσματος θα ήταν σχεδόν αδύνατο να το αγνοήσει η καθεστηκυία πολιτική τάξη και εάν το επιχειρούσε θα της επιβαλλόταν.

Τελικά, αν η «απληστία» των συνταξιούχων βουλευτών γίνει η αφορμή για να συζητηθεί εξ υπαρχής το κοινοβουλευτικό μας σύστημα και η ανάγκη ριζοσπαστικής επαναθεμελίωσής του, ίσως θα έπρεπε να τους ευγνωμονούμε, αντί να τους λοιδορούμε. Μακάρι αυτή να είναι η τελευταία υπηρεσία που θα προσφέρουν στον λαό του οποίου για κάποιο χρονικό διάστημα υπήρξαν αντιπρόσωποι.

Το καλύτερο κατευόδιο

«Μπαμπά, στενοχωρήθηκα πολύ». Όταν αυτό σου λένε, βουρκωμένα, δυο παιδιά που γεννήθηκαν ο ένας το 1996 και ο άλλος το 1999 για τον θάνατο του Θανάση Βέγγου, δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει καλύτερο θυμίαμα και κατευόδιο για τον «καλό μας άνθρωπο». Η στενοχώρια των μικρών παιδιών για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισαν και δεν μεγάλωσαν, όπως εμείς, μαζί του, αλλά τον συνάντησαν φευγαλέα σε κάποιες επαναλήψεις ταινιών του στην τηλεόραση, δίνει νομίζω στον αγαπημένο μας Θου Βου την υψηλότερη βαθμολογία στο ταλέντο του και στη ζωή που έζησε. Και σίγουρα θα πρέπει να τον βοήθησε ώστε να μην ήταν τόσο κουραστικό το τελευταίο κουπί που τράβηξε στη γαλέρα που τον πέρασε απέναντι.

Η μόνη έπαρση σημαίας...

Μόνον ως κακόηχα κοράκια και ασεβείς στη μνήμη του Λάκη Σάντα μπορούν να χαρακτηριστούν οι όσοι ελάχιστοι -αλλά και οι πιθανοί, εφόσον υπήρξαν τέτοιοι, καθοδηγητές τους- αποδοκίμασαν, στην κηδεία του σεμνού αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, τον πρωθυπουργό. Ο Λάκης Σάντας υπήρξε κατεξοχήν σύμβολο εθνικής ενότητας και κατεβάζοντας μαζί με τον Μανώλη Γλέζο τη γερμανική σβάστικα από την Ακρόπολη έδειξε στο λαϊκό κίνημα πως μπορεί, αψηφώντας τον θάνατο, να παραδώσει μαθήματα ζωής. Σε καμιά περίπτωση, είμαι σίγουρος, δεν θα διανοούνταν να εκμεταλλευτεί τον θάνατο για να αποδείξει ότι το λαϊκό κίνημα είναι ζωντανό. Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι κάποιοι τη μόνη έπαρση σημαίας που μπορούν να κάνουν είναι του πολιτικού χουλιγκανισμού. Κρίμα...