Φελνίκος

Δύο πολιτικά παράδοξα συνέβησαν αυτή την εβδομάδα. Ο Κ. Καραμανλής εκλήθη να καταθέσει, ως μάρτυρας, στην εξεταστική επιτροπή για το Βατοπέδι και αρνείται. Ο Θόδ. Πάγκαλος δήλωσε ότι «τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί· πολιτικοί και πολίτες».

Η άποψη ότι οι πρωθυπουργοί δεν κρίνονται από τα δικαστήρια αλλά από τον λαό είναι άθλια, φαύλη, εξοργιστική και αντιδημοκρατική. Οι πρωθυπουργοί δεν είναι βασιλείς ή αντιπρόσωποι του Θεού. Είναι πολιτικοί. Όπως οι βουλευτές. Και τους βουλευτές επίσης ο λαός τούς κρίνει. Γιατί να μην προβάλλουν κι αυτοί αυτό το επιχείρημα και να αρνούνται να καταθέσουν ή να απολογηθούν εάν κάποια εξεταστική ή προανακριτική επιτροπή τούς καλέσει;

Δεν είναι οι πρωθυπουργοί ειδική κατηγορία πολιτικών ήτις έχει το ακαταδίωκτο, το ακαταλόγιστο ή ευρίσκεται εκτός της κειμένης κοινοβουλευτικής ποινικής διαδικασίας. Δεν μπορεί να καταθέτει ή να απολογείται ο βουλευτής ή ο υπουργός και να αρνείται να το πράξει ο πρωθυπουργός.

Η άρνηση αποτελεί αντικοινοβουλευτική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά, και ως τέτοια θα έπρεπε να καταγγέλλεται και να υπόκειται ακόμη και σε αυστηρές κυρώσεις. Το «σήμα» που εκπέμπεται στους πολίτες από μια τέτοια συμπεριφορά είναι αρνητικό και οδηγεί σε περαιτέρω απαξίωση την πολιτική.

Οι πρωθυπουργοί, ως ταγοί, οφείλουν να δίνουν το παράδειγμα. Πρώτοι πρώτοι έπρεπε να καταθέτουν. Οι ίδιοι έπρεπε να επιδιώκουν να δώσουν εξηγήσεις, διευκρινίσεις και αναφορές για όσα συμβαίνουν ή συνέβησαν επί πρωθυπουργίας τους.

Αποτελεί ασέβεια προς τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και συνιστά απείθεια στις αποφάσεις της Ολομέλειας της Βουλής η άρνησή τους να καταθέσουν ή να απολογηθούν. Αν οι πρωθυπουργοί δείχνουν ανυπακοή στο αποτέλεσμα μιας ορισμένης και θεσμισμένης κοινοβουλευτικής διαδικασίας όπως η σύσταση εξεταστικής ή προανακριτικής επιτροπής, γιατί να μην επιδείξουν την ίδια ανυπακοή στην εφαρμογή των νόμων και οι πολίτες;

Και βέβαια, ουδεμία σημασία έχει αν η απόφαση πάρθηκε με απλή ή αυξημένη πλειοψηφία, με τη συναίνεση ή όχι της αντιπολίτευσης. Όλες οι αποφάσεις έτσι λαμβάνονται. Αυτή είναι η δημοκρατική αρχή στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα.

Είναι λοιπόν απορίας άξιον γιατί γίνεται τόση φασαρία με την κλήτευση του Κ. Καραμανλή ή και του Κ. Σημίτη. Είναι υποχρεωμένος ο Κ. Καραμανλής να πάει -το ίδιο και ο Κ. Σημίτης- εφόσον κληθεί. Διαφορετικά, θα πρέπει να θεωρηθεί απόβλητος από το δημοκρατικό παιχνίδι και να χαρακτηριστεί υπονομευτής του κοινοβουλευτισμού.

Η παρατιθέμενη άποψη δεν πρέπει να θεωρηθεί ακραία. Ακραία πρέπει να χαρακτηριστεί η άρνηση κατάθεσης και η άποψη όσων συνηγορούν υπέρ αυτής. Μάλιστα, εάν κάποιος καλείται ως μάρτυρας, και όχι ως κατηγορούμενος, θα πρέπει να του απαγορεύεται να καταθέσει με υπόμνημα. Η φυσική του παρουσία θα πρέπει να είναι υποχρεωτική, και σε διαφορετική περίπτωση να προσάγεται βιαίως ενώπιον της επιτροπής.

Αν υπάρχει μια διαφορά του πρωθυπουργού από τον βουλευτή, αυτή είναι η αυξημένη ευθύνη του, πέραν της διακυβερνήσεως, για την ομαλή λειτουργία των θεσμών, την προαγωγή της πολιτικής αντιπαράθεσης και την παραγωγή χρηστών προτύπων δημοκρατικής συμπεριφοράς για τους πολίτες.

Ας αναλογιστεί, λοιπόν, ο Κ. Καραμανλής (και ο Κ. Σημίτης, εφόσον κληθεί και αρνηθεί) εάν η συμπεριφορά του είναι η πρέπουσα και κατά πόσο συνάδει με τα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού ηγέτη.

Αντί να αποστείλει, όπως λέγεται, επιστολή, το ορθόν θα ήταν να παραστεί και να πει όσα έχει να πει ενώπιος ενωπίω. Εάν δεν το πράξει, θα αποδειχθεί για μία εισέτι φορά κατώτερος των περιστάσεων και του ρόλου που για σχεδόν έξι χρόνια υπηρέτησε.

Επιπροσθέτως, εάν και τώρα σιωπήσει και απλώς αρκεστεί σε μια τυπική επιστολή, θα δικαιώσει όλους όσοι αναρωτιούνται γιατί εξακολουθεί να είναι μέλος του Κοινοβουλίου όταν ουδέν πράττει. Ούτε ομιλεί, ούτε συμμετέχει στις εργασίες, τις επιτροπές, τις αποστολές της Βουλής. Γι’ αυτό εξελέγη, και μάλιστα χωρίς τη βάσανο της ψήφου; Ο μισθός που λαμβάνει σε τι ακριβώς αντιστοιχεί; Στην προηγούμενη ιδιότητά του; Πληρώνεται απλώς για να παρίσταται για λίγο σε κάποιες ειδικές συνεδριάσεις της Βουλής, όπως η συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών, ή στις συνεδριάσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας;

Και ο Κ. Σημίτης και ο Κ. Μητσοτάκης, όταν ήταν στη Βουλή ως πρώην πρωθυπουργοί, είχαν να επιδείξουν κάποια κοινοβουλευτική δραστηριότητα. Τουλάχιστον ελάμβαναν τον λόγο.

Ο Κ. Καραμανλής είναι ο μοναδικός βουλευτής που πληρώνεται για να σιωπά και να απέχει των καθηκόντων του ή, καλύτερα, πληρώνεται για να αναρωτιούνται όλοι πότε θα ομιλήσει. Είναι πράγματι κι αυτό ένα επίτευγμα! Για το οποίο όντως θα εκρίνετο από τον λαό, αλλά βλέπετε οι πρώην πρωθυπουργοί δεν χρειάζονται σταυρό προτίμησης για να είναι βουλευτές. Ακόμη κι αυτή την επιλογή, του μαυρίσματος, έχουν φροντίσει διά νόμου να την αφαιρέσουν από τους πολίτες...

Ο Θόδ. Πάγκαλος είναι ένας πολλά βαρύς και όχι πολιτικός. Αρέσκεται στην παραδοξολογία και τα ευφυολογήματα. Ενίοτε λέει αλήθειες και εκφράζει ακόμη και με την αθυροστομία του το θυμικό του μέσου Έλληνα για την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Είναι απρόβλεπτος, πολλές φορές υπερβολικός και κάποτε άδικος σε χαρακτηρισμούς, ιδίως προς τους πάλαι ποτέ συντρόφους του της κομμουνιστογενούς Αριστεράς.

Αυτό όμως που εξεστόμισε προ ημερών, ότι δηλαδή όλοι μαζί, πολίτες και πολιτικοί, τα φάγαμε και κλέψαμε το κράτος είναι άστοχο, ισοπεδωτικό, υποκριτικό έως και ανήθικο.

Πολύ ορθά, δε, έπραξε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Απ. Κακλαμάνης και τον έψεξε, έστω και με διακριτικό τρόπο. Όχι, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Κάποιοι τα έφαγαν, σίγουρα ναι. Όχι όμως όλοι. Υπάρχουν και τίμιοι Έλληνες που ούτε έκλεψαν το κράτος ούτε έφαγαν λεφτά, όπως υποστηρίζει ο κύριος Πάγκαλος.

Κάποιοι πολιτικοί, ναι, τα έφαγαν. Και έφαγαν πολύ και χωρίς τσίπα. Κάποιοι επιχειρηματίες, ιδίως όσοι συνεργάζονται με το Δημόσιο, ναι, τα έφαγαν. Και έφαγαν πολλά χωρίς να τιμωρηθούν. Κάποιοι μεσάζοντες, αεριτζήδες, λαμόγια και σαπρόφυτα του δημόσιου βίου, ναι, τα έφαγαν. Και έφαγαν πολλά, και πολλοί εξ αυτών παριστάνουν τώρα τις μωρές παρθένες, ακόμη και τους τιμητές.

Δεν έκαναν, όμως, όλοι άτιμες δουλειές με το Δημόσιο. Δεν πήραν ή δεν έδωσαν μίζες. Δεν καρπώθηκαν υπεραξίες, δεν λυμάνθηκαν τα δημόσια έργα, δεν συμμετείχαν στο φαγοπότι με τις στρατιωτικές προμήθειες, τα κοινοτικά προγράμματα. Δεν έλαβαν επιδοτήσεις, ούτε τους ανατέθηκαν χρυσοτόκες μελέτες. Δεν λήστεψαν όλοι τα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν έκαναν πάρτι στα νοσοκομεία. Δεν πήραν μέρος στα όργια κλοπής του δημόσιου πλούτου. Δεν επωφελήθηκαν από τα Πλαίσια Στήριξης της Ευρώπης, την Ολυμπιάδα, το Χρηματιστήριο, τη μετάβαση στο ευρώ, τις υποτιμήσεις παλαιότερα του εθνικού νομίσματος, τη Siemens, τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι.

Και το ότι δεν τα φάγαμε μαζί αποδεικνύεται από τα ποσοστά της ανεργίας, τους γλίσχρους μισθούς, τα 2,5 εκατ. που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τα καθημερινά λουκέτα, τον θάνατο του εμποράκου, την επαπειλούμενη εξαθλίωση της μεσαίας τάξης.

Και βέβαια όσοι διορίστηκαν στο Δημόσιο δεν τα έφαγαν. Όπως δεν τα έφαγαν και οι αγρότες επειδή εισπράττουν επιδοτήσεις. Όπως δεν τα έφαγαν και οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι νοσηλευτές, οι αστυνομικοί, οι στρατιωτικοί και όποιοι άλλοι εισπράττουν επιδόματα και υπερωρίες πέραν του βασικού μισθού.

Τα εισπράττουν επειδή το κράτος ποτέ δεν θέλησε να εξορθολογίσει τη λειτουργία του, επειδή δεν ήθελε το ενιαίο μισθολόγιο, επειδή αντί για αυξήσεις έδινε επιδόματα.

Το ίδιο και οι αγρότες. Το κράτος τούς διέφθειρε, αφού, αντί να επιδιώξει την παραγωγική αναδιάρθρωση των καλλιεργειών και να τους κατευθύνει σε νέες παραγωγικές εργασίες, τους μοίραζε επιδοτήσεις.

Το ίδιο και όσοι διορίστηκαν στο Δημόσιο. Μέχρι τώρα το ΠΑΣΟΚ μάς έλεγε ότι αυτό ήταν επίτευγμα. Ότι άνοιξε τις πόρτες του Δημοσίου και στην άλλη μισή Ελλάδα που ήταν αποκλεισμένη. Τώρα ο κύριος Πάγκαλος φτύνει εκεί που μέχρι τώρα ο ίδιος και οι σύντροφοί του έγλειφαν. Ναι, μπορεί οι διορισμοί να ήταν κομματικοί, ναι, υπήρχε φαυλοκρατία. Όμως, και πάλι δεν είναι όσοι διορίστηκαν στο Δημόσιο αυτοί που τα έφαγαν.

Η πολιτική τάξη μαζί με τον συντεχνιακό συνδικαλισμό είναι οι εγκληματίες. Αυτοί μαζί με τους μεσάζοντες και τους προμηθευτές του Δημοσίου τα έφαγαν και τίναξαν την μπάνκα στον αέρα. Αυτούς τους 10, 20, 50, 100 χιλιάδες να καταγγείλει ο κύριος Πάγκαλος, και πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του, και όχι τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων.

Εγώ δεν έφαγα, ούτε η μάνα μου, ούτε τα αδέλφια μου, ούτε οι φίλοι μου, ούτε και πολλοί άλλοι, οι περισσότεροι. Ούτε και η εφημερίδα μου έφαγε. Και εγώ και ο συνεταίρος μου δεν παίρνουμε δημόσια έργα, δεν είμαστε στις αμυντικές προμήθειες, δεν μετέχουμε διαγωνισμών του Δημοσίου, δεν εισπράττουμε κοινοτικές επιδοτήσεις.

Τα μόνα λεφτά που... φάγαμε είναι τα 4 ευρώ των αναγνωστών μας. Ακόμη και στην κρατική διαφήμιση ουδεμία εύνοια είχαμε. Ό,τι πήραμε και παίρνουμε είναι αυτή που μας αναλογεί, και πολλές φορές είναι μικρότερη, ως μερίδιο, από αυτή που εκ του νόμου δικαιούμαστε.

Η άποψη Πάγκαλου, επιπροσθέτως, είναι και ύπουλη, αφού προσπαθεί να καταστήσει συνενόχους στα ανομήματα των πολιτικών και τους πολίτες συλλήβδην και αδιακρίτως, εξισώνοντάς τους με τους χρυσοκάνθαρους, τους μιζαδόρους και τα λαμόγια. Σε τελική ανάλυση είναι και αντιδημοκρατική, καθώς μέσω της προσπάθειας για συλλογική ενοχή καταλήγει στο «όλοι το ίδιο είμαστε». Μια φράση που χρησιμοποιούν οι ένοχοι.

Ε, όχι, κύριε Πάγκαλε, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε τα φάγαμε μαζί. Όσοι τα φάγατε φαίνεστε στον καθρέφτη σας. Αυτούς να φτύσετε...