Φελνίκος

Κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ, βλέποντας ότι τα πράγματα δεν πάνε όπως τα είχαν ονειρευτεί ή τα σχεδίαζαν, ανακαλύπτουν και πάλι τον «εσωτερικό εχθρό». Τους... βενιζελικούς! Για να τους φορτώσουν τυχόν ήττα στις περιφερειακές εκλογές. Μόνον κρετίνοι και πολιτικά αστοιχείωτοι θα έριχναν στην πολιτικοδημοσιογραφική πιάτσα έναν τέτοιο «δράκο».

Ο Ευάγγ. Βενιζέλος έχει επιδείξει συμπεριφορά καλού στρατιώτη, ενώ οι λεγόμενοι βενιζελικοί αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση. Όσοι επιχειρούν μια τέτοια πολιτική αγυρτεία το κάνουν μόνον και μόνον για να αποσείσουν τη δική τους ευθύνη, εν όψει μιας πιθανής ήττας στις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Όσοι μετά τις εσωκομματικές εκλογές του 2007 και τις βουλευτικές εκλογές του 2009 ανέλαβαν τη διεύθυνση των κομματικών και κυβερνητικών υποθέσεων είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για όσα ενδεχομένως συμβούν στο ΠΑΣΟΚ μετά τη 14η Νοεμβρίου. Αυτοί είχαν και το μαχαίρι και το πεπόνι.

Ο «εσωτερικός εχθρός» ήταν μια άριστη πολιτική τακτική για να κερδηθεί ο εσωκομματικός πόλεμος το 2007. Είναι όμως μια ηλίθια, διχαστική και απολίτικη προσέγγιση της σημερινής πραγματικότητας, που μόνον βλάβη μπορεί να επιφέρει στο ΠΑΣΟΚ, τον Γ. Παπανδρέου και την κυβέρνησή του. Ο ίδιος πολιτικός αβδηριτισμός διακρίνει και όσους εκ των υποστηρικτών του υπουργού Άμυνας προσπαθούν να αναβιώσουν τον διχασμό του παρελθόντος για να αιτιολογήσουν τον εξοστρακισμό τους από τα αυτοδιοικητικά ψηφοδέλτια.

Το ΠΑΣΟΚ είναι σε άλλη φάση. Ασκεί κυβερνητική εξουσία. Έχει κάνει επιλογές που συγκρούονται με την παράδοση, τη φυσιογνωμία και την ιδεολογία του. Επιλογές αναγκαστικές, που έπρεπε να γίνουν για να μην καταρρεύσει η χώρα.
Επιλογές που εγκρίθηκαν από όλα τα κορυφαία στελέχη του, περιλαμβανομένου και του Ευάγγ. Βενιζέλου.

Οι σημερινές αντιθέσεις είναι για το μνημόνιο, την τρόικα, το μείγμα της οικονομικής πολιτικής, την ασκούμενη διαχείριση των κυβερνητικών υποθέσεων, το μέλλον της χώρας. Δεν είναι για τα περσινά ξινά σταφύλια.

Ο Γ. Παπανδρέου οφείλει να κόψει με το μαχαίρι και εν τη γενέσει του την επ’ εσχάτων διακινούμενη αυτή σπερμολογία επειδή είναι αποπροσανατολιστική, δρα διχαστικά για την κυβέρνηση, υπονομεύει τις αυτοδιοικητικές υποψηφιότητες που στηρίζονται από το ΠΑΣΟΚ και καλλιεργεί ηττοπάθεια, καθώς προσπαθεί να ανεύρει άλλοθι για τυχόν ήττα σε μια μάχη που ακόμη δεν έχει δοθεί. Το ίδιο οφείλει να πράξει και ο Ευάγγ. Βενιζέλος, γιατί αν πιστεύει ότι θα δικαιωθεί αναδρομικά ως υποψήφιος αρχηγός, είναι μακριά νυχτωμένος και θα πάθει τα ίδια που έπαθε το 2007.

Αν η πρώτη επικοινωνιακή ηλιθιότητα ορισμένων ανεγκέφαλων του ΠΑΣΟΚ είναι ο «εσωτερικός εχθρός», η δεύτερη, αυτή των «πρόωρων εκλογών», είναι ακόμη χειρότερη. Είναι επικίνδυνη για τη χώρα.

Αίφνης πάλι οι ίδιοι κουφιοκεφαλάκηδες ρίχνουν στην πολιτικοδημοσιογραφική πιάτσα σενάρια πρόωρης προσφυγής στην κάλπη εάν αποδοκιμαστούν οι κυβερνητικοί υποψήφιοι. Νομίζουν ότι έτσι μπορούν να εκβιάσουν το εκλογικό σώμα. Δεν καταλαβαίνουν οι μωροί ότι είναι μια απειλή κούφια, που μόνον κακό κάνει σε όποιον την επισείει. Αφού τόσους μήνες έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο όσον αφορά τις υποψηφιότητες και την εκλογική τακτική, τώρα προσπαθούν να καλύψουν τα παιδαριώδη και μνημειώδη λάθη τους με ένα έγκλημα.

Απειλούν να σύρουν τη χώρα στις εκλογές επειδή μπορεί είτε να εκλεγούν ο Ψωμιάδης στην Κεντρική Μακεδονία και ο αντάρτης Καλούδης στα Ιόνια είτε να μην εκλεγούν ο Σγουρός στην Αττική και ο Τατούλης στην Πελοπόννησο. Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Αυτοί που με τα καμώματά τους ανέκοψαν τη δυναμική Σγουρού και ανέστησαν με τις αρνήσεις στελεχών έναν τελειωμένο «νομαρχούλη» όπως ο Ψωμιάδης, τώρα θέλουν να τινάξουν στον αέρα το όντως γιγαντιαίο εγχείρημα ανόρθωσης της χώρας που γίνεται από τον Γ. Παπανδρέου.

Εάν κάποιος καθίσει και δει μία μία τις περιπτώσεις των υποψήφιων περιφερειαρχών, το πώς δηλαδή επελέγησαν και πώς προωθήθηκαν, θα διαπιστώσει ότι μόνον πολιτικά νήπια θα μπορούσαν να έχουν κάνει τόσα λάθη όσα έγιναν.

Μια αναμέτρηση που ξεκίνησε περίπου ως περίπατος έχει μετατραπεί σε θρίλερ. Εκεί που διεκδικούσαν βασίμως τουλάχιστον οκτώ περιφέρειες, τώρα βρισκόμαστε στο σημείο το ΠΑΣΟΚ να έχει σίγουρες τρεις (Κρήτη, Δυτ. Ελλάδα και Νότιο Αιγαίο), η Ν.Δ. δύο (Κεντρική και Δυτική Μακεδονία) και στις υπόλοιπες οκτώ η αναμέτρηση να είναι αμφίρροπη. Αντί λοιπόν να προσπαθήσουν να κερδίσουν τα «ντέρμπι», εξαντλούν τις δυνάμεις τους σπερμολογώντας περί «πρόωρων εκλογών».

Αν το ΠΑΣΟΚ ηττηθεί στις εκλογές, ο Γ. Παπανδρέου πρέπει να «καθαρίσει» αυτούς που δεν διείδαν έγκαιρα, παρ’ ότι τους είχε επισημανθεί, την αντιμνημονιακή δυναμική της κοινωνίας και, αντί να οργανώσουν το μέτωπο των μνημόνων ενάντια στους αμνήμονες, ασχολούνταν με τους συντονιστές, τις αρμοδιότητες και την αναδιανομή της κυβερνητικής εξουσίας.

Αντί για πρόωρες εκλογές, πρέπει να πάνε πρόωρα στα σπίτια τους αυτοί που έβλεπαν τις περιφερειακές εκλογές ως δημοψήφισμα για τον «Καλλικράτη» και έκλειναν τ’ αυτιά τους όταν άκουγαν ότι αντικειμενικά οι εκλογές του Νοεμβρίου θα λάβουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος για την πορεία και το μέλλον της χώρας. Αυτά που μέχρι πρότινος αρνούνταν, τώρα σπεύδουν ασθμαίνοντες να υιοθετήσουν, μόνον που πάλι το κάνουν με λάθος τρόπο, επισείοντας δηλαδή την απειλή των εκλογών.

Η στρατηγική του φόβου είναι ολόκληρη πολιτική τέχνη και επιστήμη, και όχι σημαία ευκαιρίας για να την κουνάς όταν έρχονται τα δύσκολα. Για να έχει αποτελέσματα, θα πρέπει να την οργανώσεις βήμα βήμα, πολιτική πολιτική, και σε άμεση συνάρτηση με μια συγκροτημένη και ιεραρχημένη στρατηγική που στο τέλος θα παράγει αισιοδοξία και ελπίδα. Δεν γίνεται έτσι στου κουφού την πόρτα.

Όταν στις σημερινές συνθήκες δεν μπορείς να περιγράψεις ένα νέο εθνικό αφήγημα που θα στρατεύει κοινωνικές δυνάμεις, θα οργανώνει πολιτικές συμμαχίες, θα δίνει διέξοδο στην οικονομική κρίση και θα ανασυγκροτεί τη χώρα, είναι λογικό να βολεύεσαι με παραπολιτικές γραφές και όταν στριμώχνεσαι να καταφεύγεις σε φανφαρονισμούς και σε απειλές περί πρόωρων εκλογών, οι οποίες το μόνο που καταφέρνουν είναι να κατατάσσουν και σένα στη συνείδηση των πολιτών με τους ανεύθυνους και τους λαϊκιστές. Γιατί αυτό γίνεται τώρα.

Όταν η κυβέρνηση απειλεί ότι θα προσφύγει στις κάλπες αν δεν κερδίσουν ο Μπεριάτος, ο Σγουρός ή ο Τατούλης, θέτοντας εν αμφιβόλω το μνημόνιο, τη σύμβαση με την τρόικα και την επιστροφή στις αγορές χρήματος, τότε μόνον υπεύθυνη κυβέρνηση δεν είναι.

Μια υπεύθυνη κυβέρνηση που υπεράνω όλων θέτει το συμφέρον της χώρας και των πολιτών της, όπως έχει κατ’ επανάληψιν διακηρύξει ο Γ. Παπανδρέου και γίνεται πιστευτός, οφείλει να πιει μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι. Δεν μπορεί να τα παρατήσει μισοπέλαγα.

Εάν οι αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν τόσον καθοριστικές για την πορεία της χώρας, έπρεπε εξαρχής οι κυβερνητικοί εγκέφαλοι να έχουν επεξεργαστεί διαφορετική στρατηγική, και όχι να φερθούν με τέτοιο ερασιτεχνισμό και επιπολαιότητα. Αν ήταν να κριθεί το μνημόνιο από τον Δημαρά, ας φρόντιζαν να του έδιναν το χρίσμα είτε για την Αττική είτε για τον Δήμο Περιστερίου, όπως άλλωστε και ήθελε ο διαγραφείς βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Σε τελική ανάλυση, ας μην έκαναν τον «Καλλικράτη». Ας τον άφηναν για αργότερα αν θεωρούσαν ότι μπορεί το μνημόνιο να μπλοκαριστεί εφόσον στις περιφέρειες εκλέγονταν αντιμνημονιακοί υποψήφιοι.

Οφείλει, λοιπόν, και τη φημολογία περί «πρόωρων εκλογών» να τη διαλύσει ο Γ. Παπανδρέου. Να την κόψει κι αυτή με το μαχαίρι και εν τη γενέσει της, πριν αποκτήσει δυναμική και του προξενήσει μεγαλύτερη βλάβη. Εξάλλου, οι εκλογές δεν προαναγγέλλονται, γίνονται.

Δυστυχώς, στην κυβέρνηση ομιλούν πολλοί και ομιλούν πολύ. Άστοχα και ανεύθυνα. Συνεχώς επαναλαμβάνεται το ίδιο λάθος. Πριν αρχίσει να εφαρμόζεται το μνημόνιο, ασχολούμαστε με το μνημόνιο νούμερο 2. Πριν ληφθούν νέα μέτρα, «ζυμώνεται» επί μακρόν η κοινωνία για τα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν, αν αποτύχουν αυτά που λαμβάνονται.

Πριν γίνει ανασχηματισμός, για τρεις μήνες τίθεται σε δημόσια διαβούλευση το αν θα είναι μικρός ή σαρωτικός, αν θα έχει «αντ’ αυτού» ή όχι. Το ίδιο τώρα και με τις εκλογές: «Αν ηττηθούμε, θα πάμε σε εκλογές, και υπεύθυνος της ήττας θα είναι ο τάδε». Όλη αυτή η φλυαρία το μόνο που επιτυγχάνει είναι να γίνεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Το τρίτο φάουλ των ημερών είναι όχι της κυβέρνησης, αλλά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η Ν.Δ., θαρρείς και έχει πάθει παροξυσμό, έχει αναγάγει σε νυν υπέρ πάντων αγώνα τις περιφερειακές εκλογές.

Προσώρας το αντιμνημονιακό χαρτί του Αντ. Σαμαρά τού βγαίνει. Έχει συσπειρώσει τους οπαδούς του. Έχει περιχαρακώσει τον χώρο του. Όμως, τα αποτελέσματα των εκλογών τα μαθαίνουμε όταν ανοίξουν οι κάλπες. Οι δημοσκοπήσεις στις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι και δεν μπορεί
-όπως ομολογούν και οι ίδιοι οι δημοσκόποι- να είναι τόσον έγκυρες λόγω της ασάφειας του δείγματος, αλλά και του χαρακτήρα της αναμέτρησης.

Εάν παρ’ ελπίδα δεν είναι αυτά που αναμένει, τότε έχοντας ανεβάσει τόσο ψηλά τον πήχυ θα αντιμετωπίσει προβλήματα. Εάν πάλι κερδίσει τις εκλογές και η κυβέρνηση όντως προσφύγει σε πρόωρες κάλπες, δύο τινά θα συμβούν. Είτε θα τις χάσει, οπότε πάλι θα έχει πρόβλημα, είτε θα τις κερδίσει, οπότε τότε το πρόβλημά του θα είναι ακόμη μεγαλύτερο. Θα πρέπει να κυβερνήσει εφαρμόζοντας το μνημόνιο και λαμβάνοντας επιπλέον μέτρα, οπότε δεν θα μακροημερεύσει. Μπορεί να έχει επιτύχει τον στόχο του να γίνει πρωθυπουργός, όμως αν το «μαγαζί» που λέγεται Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει, θα είναι δώρον άδωρον.

Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα με τις περιφερειακές εκλογές. Έχουν καταφέρει όλα τα κόμματα να τους δώσουν χαρακτήρα που δεν θα έπρεπε να έχουν. Να τις συνδέσουν με το μνημόνιο για ιδιοτελείς κομματικούς λόγους.

Αντί οι πολιτικές δυνάμεις να σκέφτονται και να δρουν με βάση το εθνικό συμφέρον. Αντί να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να συνεννοηθούν και να συνεργαστούν προκειμένου η χώρα να βγει μια ώρα ενωρίτερον από την κρίση, σαλπίζουν πολεμικούς παιάνες.

Δυστυχώς, το μόνο που δεν σκέφτονται είναι το «μαγαζί». Αν το «μαγαζί» κλείσει, είναι παντελώς αδιάφορο ποιος θα είναι το αφεντικό. Επειδή όμως οι Έλληνες σχεδόν πάντα πάνω από την κάλπη σκέφτονται σωστά, το πιθανότερο που θα συμβεί είναι ούτε ο ένας να κερδίσει ούτε ο άλλος να χάσει.

Απλώς θα έχει σπαταληθεί αδίκως πολύς χρόνος, που όμως θα έχει μια σοβαρή επίπτωση. Θα έχει κάνει την υλοποίηση του μνημονίου πιο δύσκολη. Και, κατ’ επέκτασιν, τη ζωή μας...