Φελνίκος

Aίφνης, ο Αντ. Σαμαράς, χωρίς να ερωτηθεί ή να προκληθεί, δήλωσε αφενός ότι δεν προτίθεται να συγκυβερνήσει με τον Γ. Παπανδρέου, αλλά και με όσους στήριξαν το μνημόνιο, και αφετέρου ότι δεν πρόκειται να αποδεχθεί εξωθεσμικές λύσεις. Ως γενική δήλωση βουλήσεως δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Αποκτά ενδιαφέρον, και μάλιστα μεγάλο, εάν αυτή η δήλωση απαντά είτε σε προτάσεις που του έγιναν είτε σε κινήσεις που γίνονται παρασκηνιακά, προκειμένου να συμβεί ένα από τα δύο ή και τα δύο.

Ο πρωθυπουργός είναι δεδομένο ότι δεν έχει προτείνει στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να συγκυβερνήσουν. Έχει διαφορετική αντίληψη για τις πολιτικές εξελίξεις. Εάν αυτό προέκυπτε ως ανάγκη, έπειτα από εκλογές και εφόσον κανένα από τα δύο κόμματα εξουσίας δεν είχε αυτοδυναμία, είναι άλλης τάξεως πολιτικό ζήτημα, το οποίο λογικό είναι να εξετασθεί τότε και υπό το πρίσμα των συνθηκών που θα είχαν δημιουργηθεί.

Προφανώς, ο Αντ. Σαμαράς δεν αναφέρεται σε κάτι τέτοιο. Λέμε προφανώς, επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι ένας πολιτικός αρχηγός τοποθετείται επί ανύπαρκτων θεμάτων. Εξάλλου, εάν αυτό ήθελε συμβεί, είναι σίγουρο ότι ο Αντ. Σαμαράς, ως σοβαρός πολιτικός που είναι, θα αντιμετώπιζε με διαφορετικό τρόπο μια πραγματικότητα απ’ ό,τι μια υπόθεση εργασίας.

Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι σε τι αναφέρεται. Του έχουν γίνει από άλλους παράγοντες και άλλα «κέντρα» σχετικές κρούσεις; Αν ναι, πότε και από ποιους; Είναι στελέχη του κόμματός του; Είναι επιχειρηματίες, εκδότες; Εγχώριοι, της αλλοδαπής; Εάν αυτό όντως έχει συμβεί, μάλλον είναι ορθότερο να το αποκαλύψει τώρα, παρά να στέλνει δημόσια μηνύματα σε ιδιωτικές οχλήσεις.

Δημιουργείται μια αχλύς μυστηρίου που ούτε τον ίδιο και το κόμμα του βοηθά, αλλά ούτε και ευρύτερα τον πολιτικό και δημόσιο βίο. Ακόμα κι αν τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη, και απλώς ήθελε να απαντήσει στη φιλολογία που όντως αναπτύσσεται για την ανάγκη να υπάρξει εθνικό μέτωπο προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση, ήταν λάθος ο τρόπος που διάλεξε να το πει. Θα μπορούσε να απαντήσει σε μια σχετική ερώτηση στο πλαίσιο μιας συνέντευξής του. Μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να εξηγήσει αναλυτικά και με επιχειρήματα γιατί αποκλείει σε περίπτωση που παραστεί ανάγκη τη δημιουργία ενός «μεγάλου συνασπισμού» για να αντιμετωπιστεί η κρίση.

Τώρα, με τη γενική δήλωση βουλήσεως, το μόνο που κατάφερε είναι να δημιουργείται ένα μυστήριο περί των τεκταινομένων στα πολιτικά παρασκήνια. Εκτός κι αν αυτό ήθελε. Δύσκολο να το πιστέψουμε, γιατί ως έμπειρος πολιτικός γνωρίζει ότι, όπως στη ζωή το μυστήριο εξάπτει τη φαντασία, έτσι και στην πολιτική το μυστήριο αιμοδοτεί και δεν ακυρώνει το παρασκήνιο. Αν λοιπόν στόχος του ήταν να ανακόψει παρασκηνιακές κινήσεις των οποίων ο ίδιος είναι γνώστης, ήταν λάθος ο τρόπος που αντέδρασε.

Εισάγοντας το μυστήριο στην πολιτική επικαιρότητα, άθελά του αιμοδοτεί το παρασκήνιο και δίνει τροφή σε συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις, τη στιγμή που ο δημόσιος βίος και ιδιαίτερα η πολιτική χρειάζονται όσο τίποτε άλλο τον ορθό λόγο.

Αν, λοιπόν, το πρώτο σκέλος (η συγκυβέρνηση) της δήλωσης βουλήσεως του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως ήταν λάθος, το δεύτερο (οι εξωθεσμικές λύσεις) εμπεριέχει αρκετή δόση αλήθειας. Όντως, στο παρασκήνιο ορισμένα «γκρι κουστούμια» ψάχνουν για κυβερνητικές λύσεις οι οποίες ενδεχομένως δεν συνάδουν και με τους δημοκρατικούς κανόνες του κοινοβουλευτισμού.

Μάλιστα, κάποιες από τις λεγόμενες «καλές οικογένειες» των Αθηνών έχουν φτάσει στο σημείο να αναζητούν ακόμα και υπουργούς -είτε από το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό, είτε από ανέστιους ή συνταξιούχους της πολιτικής, είτε από τον επιστημονικό κόσμο και τον επιχειρηματικό χώρο- για να πλαισιώσουν μια δήθεν υπερκομματική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.

Κάποιοι από τον λεγόμενο αστικό κόσμο, οι οποίοι δεν υπολήπτονται το πολιτικό κατεστημένο, έχουν αναγορεύσει εαυτούς σε κήνσορες του δημόσιου βίου και στο όνομα δήθεν του εθνικού συμφέροντος -πασπαλισμένου βέβαια με μπόλικη ιδιοτέλεια, αλλά και αφέλεια- αναζητούν προθύμους για να εκτελέσουν το εγχείρημα διάσωσης της χώρας και εξόδου από την κρίση.

Οι ιδιοτελείς ή και αφελείς πιστεύουν ότι μπορούν ερήμην του λαού, των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων να φτιάξουν μια πολιτική αριστοκρατία η οποία θα αρύεται τη δύναμή της από το επιχειρηματικό κεφάλαιο και θα στηρίζεται από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Θεωρούν ότι μπορούν μέσω συζητήσεων ιδιωτικών ή δημοσίων, κατ’ οίκον ή σε κλαμπ και λέσχες, να συγκροτήσουν ένα επιτελικό και αποτελεσματικό κυβερνητικό σχήμα, το οποίο μεταξύ άλλων θα έχει ως προτεραιότητα και το να στείλει το πολιτικοκομματικό και συνδικαλιστικό κατεστημένο στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, ακόμα και στις φυλακές, αφού εκτελέσεις όπως στο Γουδί, πλέον δεν επιτρέπονται.

Τέτοιες συζητήσεις και κινήσεις στο παρασκήνιο όντως γίνονται και μάλιστα το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί. Αν αυτό είχε στο μυαλό του ο Αντ. Σαμαράς και δήλωσε ότι δεν θα συναινέσει σε εξωθεσμικές λύσεις, ορθώς το έπραξε. Ίσως μάλιστα θα έπρεπε να προχωρήσει και ένα βήμα παραπέρα. Να καταγγείλει ανοιχτά, ίσως και να ονοματίσει, αυτό το παρασκήνιο. Είναι σίγουρο ότι σε μια τέτοια κίνηση θα είχε συμπαραστάτη και τον πρωθυπουργό. Ο οποίος, επίσης, πρέπει να γνωρίζει τα τεκταινόμενα και μάλιστα πρέπει να αναμένει και ένταση των επιθέσεων σε βάρος του ιδίου και της κυβέρνησής του.

Εξάλλου, για να «περπατήσουν» οι εξωθεσμικές λύσεις, προϋπόθεση είναι να πέσει η κυβέρνηση. Η ανακοπή της δυναμικής της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι το δεύτερο βήμα. Βέβαια, τόσο ο Γ. Παπανδρέου όσο και ο Αντ. Σαμαράς θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους ότι όλο αυτό το παρασκήνιο δεν αναπτύσσεται εν κενώ. Βρίσκει ευήκοα ώτα επειδή κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση έχουν μεγάλα ελλείμματα σε επίπεδο πολιτικής στρατηγικής, οικονομικού σχεδίου και υποκειμενικών δυνάμεων.

Τα «γκρι κουστούμια» αναπτύσσουν τις φιλοδοξίες τους και προωθούν τα σχέδιά τους, επειδή η πολιτική τάξη είναι απαξιωμένη, ανάπηρη και εν πολλοίς ανίκανη. Εάν δεν έβρισκαν, δεν θα τα έκαναν, όπως λέει θυμόσοφα και ο λαός μας.

Για να συνοψίσουμε: Λέγοντας ο Αντ. Σαμαράς δεν θα συγκυβερνήσω με τον Γ. Παπανδρέου, απαντά σε μια έρπουσα φημολογία και σε μια υπόθεση εργασίας. Λέγοντας δεν θα συναινέσω σε εξωθεσμικές λύσεις, αναφέρεται σε συγκεκριμένο παρασκήνιο, το οποίο κεντούν σταυροβελονιά -ενίοτε και χοντροκομμένα- ορισμένα «γκρι κουστούμια», άλλα από αφέλεια, άλλα από πραγματική αγωνία για το μέλλον του τόπου και άλλα από ιδιοτέλεια.

Το παρασκήνιο και οι κινήσεις σ’ αυτό φουντώνουν, επειδή το πολιτικό κατεστημένο εμφανίζει κενά, αδυναμίες, χασμωδίες και ανικανότητα. Παπανδρέου και Σαμαράς οφείλουν να διαπαιδαγωγήσουν και να εκπαιδεύσουν τα κόμματά τους και τον λαό στην υπευθυνότητα, προωθώντας τομές, μεταρρυθμίσεις και πολιτικές που αλλάζουν ριζικά την Ελλάδα και την προσαρμόζουν στα νέα δεδομένα που γέννησε η κρίση.

Το αν θα συγκυβερνήσουν είναι ένα ενδεχόμενο που μπορεί κάποτε στο μέλλον να γίνει ή, και το πιθανότερο, να μη γίνει. Όμως, το να συνεννοηθούν και στους κοινούς τόπους να συνεργαστούν είναι ανάγκη και μάλιστα αδήριτη.

Μόνον έτσι μπορούν να σταματήσουν και τα «γκρι κουστούμια» να προβάρουν στο παρασκήνιο φράκα εξουσίας – είτε για τους ίδιους είτε για τους εκλεκτούς τους. Και βέβαια οτιδήποτε ήθελε συμβεί θα πρέπει να υπακούει στους δημοκρατικούς κανόνες του κοινοβουλευτισμού.

Σε μια τέτοια περίπτωση, ουδείς μπορεί να απαγορεύσει σε οποιονδήποτε επίδοξο σωτήρα, ή πρόθυμους αναμορφωτές, να δοκιμάσει την τύχη του για να δει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος. Ο έστι μεθερμηνευόμενον, πόσες ψήφους χωράει μία κάλπη...