Φελνίκος

Κυβερνητική τριτενέργεια

Φωνές πολλές ακούγονται, πολλά «ντουφέκια» πέφτουν. Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι; Στην κυβέρνηση γίνεται ο χαλασμός. Όσο κι αν τα Μέσα Ενημέρωσης το μεγεθύνουν ή ακόμη και το διαστρέφουν για ιδιοτελείς λόγους, το πρόβλημα με τις διαφωνίες και την ασυνεννοησία των υπουργών διαγενομένου του χρόνου καθίσταται εκρηκτικό.

Τη στιγμή που χρειάζεται να επιδεικνύονται ομοψυχία, θέληση, αποφασιστικότητα, πάθος και ορμή, η εικόνα που σχηματίζουν οι πολίτες είναι αυτή του μπουλουκιού. Το όποιο έργο παράγεται υπονομεύεται και εξατμίζεται από την οχλαγωγία των διαφοροποιήσεων, των ψιθύρων, των διαγκωνισμών, των δηλώσεων και των διαψεύσεων.

Ο κάθε υπουργός, παρά τις συνεχείς συσκέψεις και τα απανωτά υπουργικά συμβούλια, περιχαρακώνει τον τομέα ευθύνης του και πρώτιστο μέλημα έχει πλέον την αποφυγή λαθών που μπορεί μελλοντικά να του κοστίσουν. Αντί να σώζουν τη χώρα, σώζουν τους εαυτούς τους. Υπό την αυξανόμενη πίεση βουλευτών, κομματικών στελεχών και κοινωνικών υποκειμένων οικοδομούν γραμμές προσωπικής άμυνας, όταν αυτό που απαιτείται είναι φουλ επίθεση.

Δεν είναι μόνο τα «παιδιά του Γιώργου», αλλά το σύνολο σχεδόν των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου, περιλαμβανομένων και των πολιτικά έμπειρων κυβερνητικών στελεχών που αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Χάνεται κρίσιμος χρόνος και σπαταλιέται πολιτικό κεφάλαιο σε έριδες, δευτερεύουσες αντιθέσεις και διαδικαστικές λεπτομέρειες.

Μια κυβέρνηση που ξεκίνησε με κέφι και όρεξη εμφανίζεται σήμερα χωρίς δυναμική και με οιονεί κατάθλιψη. Όλο το «σύστημα» εμφανίζεται να είναι βραχυκυκλωμένο. Οι υπουργοί, αντί να ενεργούν για την επίλυση των προβλημάτων, δίνουν την εντύπωση ότι αναζητούν ένα είδος κυβερνητικής τριτενέργειας για να ρυθμίσει τις μεταξύ τους σχέσεις. Επεξεργάζονται ιδέες, καταθέτουν προτάσεις, ψηφίζουν νόμους, αλλά ήκιστα ενδιαφέρονται για την εφαρμογή τους.

Η αντίθεση μνημόνων και αμνημόνων έχει εμφιλοχωρήσει και στο κυβερνητικό σχήμα, σμπαραλιάζοντάς το. Η ανάγκη επανεκκίνησης καθίσταται ολοένα και πιο επιτακτική. Το ερώτημα είναι αν μπορεί αυτή να γίνει με μια απλή ανακατανομή ρόλων και «νέο αίμα» ή απαιτείται και λαϊκή έγκριση.

Σε κάθε πάντως περίπτωση, είναι αμφίβολο αν μπορεί μια πάλιν εκ του εξωτερικού ένεση να ανατάξει το εσωτερικό πολιτικό κλίμα. Τα κέρδη που αποκτώνται έξω, χάνονται μέσα, λόγω και των κυβερνητικών δυσλειτουργιών.

Ο πρωθυπουργός ήρθε η ώρα να αποφασίσει τι θα κάνει με την κυβέρνησή του. Αν κάποιοι θεωρούν ότι θα πάνε και θα κερδίσουν το παιχνίδι στις καθυστερήσεις, αυταπατώνται. Αν συνεχιστεί η δυσάρεστη αυτή κατάσταση, το ενδεχόμενο να συμβεί κάποιο «ατύχημα» στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ και να οδηγηθούμε σε εκλογές είναι λίαν πιθανό. Μόνον που τότε η κάλπη θα στηθεί όχι με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, αλλά από υπαιτιότητά της. Κι αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Όχι μόνον για την κυβέρνηση, αλλά και για το πολιτικό σύστημα.

Τα "βαρίδια" Σαμαρά

Γιατί ερίζουν στη Νέα Δημοκρατία; Για την απογραφή της κυβερνήσεως Καραμανλή. Για μια πολιτική του παρελθόντος, και όχι για ένα σχέδιο που αφορά το μέλλον. Αυτό, λένε, γίνεται επειδή ο Αντ. Σαμαράς θέλει να απεξαρτηθεί από το κυβερνητικό παρελθόν του κόμματός του. Μα αυτό το παρελθόν καταδικάστηκε στις εκλογές. Ο ίδιος εξελέγη ακριβώς για να γυρίσει σελίδα, και όχι για να ξαναγράψει κάποιο κεφάλαιο όπως αυτό της απογραφής.

Όσο η ηγεσία της Ν.Δ. αναμοχλεύει το παρελθόν, βυθίζεται σ’ αυτό, δεν δραπετεύει απ’ αυτό. Τα βαρίδια που κρατάνε καθηλωμένη δημοσκοπικά τη Ν.Δ. δεν είναι τόσο το «αμαρτωλό» παρελθόν της, όσο το αβέβαιο μέλλον της, και ειδικότερα η πιθανολογούμενη αδυναμία της να διαχειριστεί με σχέδιο και επάρκεια την κρίση, εφόσον ήθελε αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.

Το βασικό πρόβλημα του Αντ. Σαμαρά δεν είναι ότι οι πολίτες δεν τον εμπιστεύονται επειδή είναι διάδοχος του Καραμανλή, αλλά επειδή δεν πιστεύουν ότι μπορεί μια πιθανή κυβέρνησή του να κινηθεί εκτός των υποχρεώσεων που απορρέουν από το μνημόνιο.

Όλοι γνωρίζουν ότι τα κράτη έχουν συνέχεια και δεν μπορούν να αθετήσουν υποχρεώσεις και δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει έναντι των δανειστών τους χωρίς να υποστούν κυρώσεις. Τον αντιμνημονιακό οίστρο της αντιπολίτευσης που μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες φοβούνται. Εάν πρότεινε μια συγκεκριμένη, διαφορετική πολιτική επί τη βάσει του μνημονίου, θα κέρδιζε. Εκεί πρέπει να ρίξει το βάρος του, κι όχι πολεμώντας με φαντάσματα του παρελθόντος.

Ο Αντ. Σαμαράς ηγείται μιας μεγάλης παράταξης, της συντηρητικής, που βασικό γνώρισμά της για να είναι κυβερνητική είναι η πολυσυλλεκτικότητα. Αν απώτερος στόχος είναι ένα «καθαρό» κόμμα χωρίς -μετά τους μητσοτακικούς- και τους καραμανλικούς, θα χάσει το παιχνίδι. Διαφορετικές πολιτικές, οικονομικές, επιστημονικές, θεωρητικές και θεσμικές επεξεργασίες πρέπει να κάνει το κόμμα της Ν.Δ., και όχι σκιαμαχίες με πρόσωπα ή πολιτικές του παρελθόντος.

Η πολιτική δεν είναι μόνον αποκηρύξεις του παρελθόντος, είναι και προκηρύξεις του μέλλοντος. Νέο σχέδιο για τη χώρα, νέα πρόσωπα για την πολιτική και νέα δομή για το κόμμα του ζητούν οι πολίτες από τον Αντ. Σαμαρά για να δηλώσουν την εμπιστοσύνη τους σ’ αυτόν και τη Ν.Δ. Οι εκκρεμότητες του λαού με τη Ν.Δ. λύθηκαν στις εκλογές του 2009, ο νέος λογαριασμός που άνοιξε ο Αντ. Σαμαράς τον Νοέμβριο του 2009 εκλεγόμενος στην ηγεσία θα πιστωθεί ή θα χρεωθεί από τον λαό ανάλογα με το νέο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό μέρισμα που θα του προσφέρει...

Τυμβωρύχοι, σκαπανείς και εξορκιστές...

Δυστυχώς, στη χώρα μας οι περισσότεροι φλυαρούν, δεν ομιλούν. Αρέσκονται σε σχόλια και κριτικές γενικού τύπου. Δεν κάνουν προτάσεις και αποφεύγουν όπως ο Διάβολος το λιβάνι το συγκεκριμένο. Ακόμη και όσες κατατίθενται, επί το πλείστον είναι ανεύθυνες, βολονταριστικές, ατεκμηρίωτες, και στόχο έχουν κυρίως να κολακέψουν τον λαό, και όχι να λύσουν τα προβλήματά του.

Μάλιστα, αρκετοί δεν λαμβάνουν καν υπ’ όψιν τους την «κατάσταση μνημονίου» στην οποία βρισκόμαστε και αερολογούν. Στην πλειοψηφία τους οι δημοσιολογούντες -είτε είναι τα κόμματα της αντιπολίτευσης είτε Μέσα Ενημέρωσης είτε δήθεν ανεξάρτητοι αναλυτές και «ανησυχούντες» διανοητές και επιστήμονες- επιλέγουν τον ρόλο της Κασσάνδρας, και όχι του παιδαγωγού. Του Επιμηθέα, και όχι του Προμηθέα. Προτιμούν να είναι τυμβωρύχοι του παρελθόντος, και όχι σκαπανείς του μέλλοντος, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε απλούς εξορκιστές του παρόντος.

Διαλαλώντας την καταστροφή, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μεγαλώνουν τη σύγχυση και τον φόβο για τα επερχόμενα. Αρκετοί δε, έστω άθελά τους, συνταυτίζονται με ιδιοτελή συμφέροντα τα οποία το μόνο που επιδιώκουν είναι να αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας τα «ασημικά» και τα «προνομιούχα οικόπεδα» της χώρας, δημόσια και ιδιωτικά.

Βεβαίως, όσο εγκληματική είναι η δικτατορία της δημοκρατίας την οποίαν υφιστάμεθα, άλλο τόσο είναι έγκλημα ή ακόμα χειρότερα είναι λάθος η ιδέα μιας δημοκρατικής δικτατορίας με την οποίαν ορισμένοι επ’ εσχάτων και εν τη απογνώσει τους ζυμώνονται.

Σήμερα, αυτά που χρειαζόμαστε είναι πολιτική συνεννόηση, κοινωνική συστράτευση, εθνική αλληλεγγύη, υπομονή και επιμονή σε ένα ριζοσπαστικό, εμπνευσμένο και πάνω απ’ όλα συγκεκριμένο, στοχοθετημένο και μετρήσιμο σχέδιο εξόδου από την κρίση, παραγωγική αναδιάρθρωση, δημοσιονομική εξυγίανση, κοινωνική και πολιτική ανασυγκρότηση της χώρας.

Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο αναπτυξιακό άλμα προς τα μπρος, το οποίο θα συναρθρώνεται από περιφερειακά επενδυτικά σύμφωνα (τα οποία υπάρχουν, για παράδειγμα στην Κρήτη είναι μπλοκαρισμένες -λόγω δασικών περιβαλλοντικών, νομοθετικών, πολεοδομικών και γραφειοκρατικών προβλημάτων- επενδύσεις άνω των 3,5 δισ. ευρώ) από κεντρικές συμπράξεις του Δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα, από καθοδήγηση της εξαγωγικής δραστηριότητας, από στήριξη εξειδικευμένων πρωτοποριακών και διαφορετικών παραγωγικών δραστηριοτήτων, από διακρατικές συμφωνίες είτε με οικονομικά ισχυρές τρίτες χώρες που θέλουν να προσεγγίσουν την Ευρώπη είτε με χώρες της Αφρικής και της Ασίας, από τις οποίες εκτιμάται ότι τα επόμενα 20 χρόνια θα έλθει το νέο αναπτυξιακό κύμα του πλανήτη.

Χρειαζόμαστε δημιουργούς και όχι αφηγητές, αναμορφωτές και όχι επίδοξους συγγραφείς τού «Καλημέρα θλίψη». «Αρκετά με τους εργολάβους της αγωνίας των πολιτών, φτάνει πια το μοιρολόι και η μιζέρια. Εθνικό είναι ό,τι είναι αληθές. Όσο σκληρή και πικρή κι αν είναι η αλήθεια, πρέπει να ειπωθεί», όπως τόνισε ο Γ. Παπανδρέου στο χθεσινό Υπουργικό Συμβούλιο. Προσυπογράφουμε. Το έθνος χρειάζεται αναστοχασμό και αισιοδοξία. Ακόμη και να δραματοποιηθεί υπέρ το δέον η αλήθεια χρειάζεται, αν αυτό μάς κάνει να συνέλθουμε και να μας συνεγείρει.

Η Ελλάδα χρειάζεται να ξαναγίνει χώρα ζωντανών ανθρώπων, αποφασισμένων να παλέψουν με τη μοίρα τους, και να μην καταλήξει σε τόπο περιφερόμενων ζόμπι και απέθαντων. Οι μνήμες του Μεσοπολέμου και της μετεμφυλιακής περιόδου δεν είναι τόσο μακρινές και μπορούν να μας παραδειγματίσουν σε ιδέες, αξίες και τρόπο ζωής για το πώς αναγεννηθήκαμε από τη στάχτη.

Ο δρόμος της ευκολίας, της ευωχίας και της ανεμελιάς παρήλθε. Όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε και σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι το κακό θα φύγει όπως ήλθε, τόσο πιο γρήγορα θα κερδίσουμε το αύριο – τουλάχιστον των παιδιών μας.

Δεν αρκεί η κυβέρνηση ή ο καθένας μας να αναγνωρίσει ως μόνο χρέος τη σωτηρία της πατρίδας· απαιτείται να κατανοήσουμε ότι η ρήση του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου «Ή η χώρα θα εξαφανίσει το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος» είναι επίκαιρη όσο ποτέ και ταυτόχρονα αποτελεί τη λυδία λίθο του ελληνικού προβλήματος.