Φελνίκος

Ειλικρινά, είναι ν’ απορεί κανείς με τον πρωθυπουργό. Τα πάντα γύρω του αποσυντίθενται κι αυτός έχει επιλέξει έναν περίεργο ρόλο. Κάτι μεταξύ Σφιγγός και Βούδα. Ουδείς γνωρίζει τι σκέφτεται, αν σκέφτεται, για το μέλλον της χώρας, της οικονομίας, της κυβέρνησης, του κόμματός του. «Περιμένετε το Σαββατοκύριακο», λένε κάποιες… πυθίες του. «Στη ΔΕΘ θα ανακοινώσει τις αποφάσεις του», υποστηρίζουν άλλα… μέντιουμ της σκέψης του. «Μετά τη ΔΕΘ», αντιτείνουν κάποιοι άλλοι.

Αηδίες. Όπως αηδίες ήταν και τα προηγούμενα, μετά τις ευρωεκλογές, «ραντεβού» με τις δήθεν σκέψεις του Κ. Καραμανλή για τα συμβαίνοντα, τα τεκταινόμενα και τα μελλούμενα. Ουδέποτε τις μάθαμε και ίσως ούτε και τώρα γίνουμε κοινωνοί τους, παρ’ ότι ο κόμπος έχει φθάσει στο χτένι και οι δημόσιες υποθέσεις στο μη παρέκει.

Το δράμα βέβαια είναι ότι αυτό που περιμένουν όλοι δεν είναι κάτι για την ανασυγκρότηση της χώρας, για την ανάταξη της οικονομίας, για κάποιες πιθανώς καλύτερες μέρες, αλλά για το αν και πότε θα γίνει ανασχηματισμός ή εκλογές.

Και πες ότι έγινε ανασχηματισμός, τι θ’ αλλάξει; Τίποτε. Μετά από μια εβδομάδα, πάλι στο μαγκανοπήγαδο. Πάλι στ’ αδιέξοδα, τη σήψη και την παρακμή. Όσο δεν αλλάζουν οι πολιτικές, όσο δεν υπάρχει ελπίδα για καλύτερες μέρες, ένα νέο όραμα για τη χώρα κι ένα διαφορετικό σχέδιο για έξοδό της από την κρίση, ό,τι και να κάνει ο πρωθυπουργός, η κυβέρνησή του και ο ίδιος θα βυθίζονται.

Η περίοδος Καραμανλή έληξε. Θα πρέπει να έρθουν τα πάνω κάτω για να ελπίζει στο θαύμα. Ίσως την πικρή αυτή αλήθεια να έχει συνειδητοποιήσει ο Κ. Καραμανλής και γι’ αυτό παραμένει βουβός, μοιραίος και άβουλος. Να σκέφτεται, δηλαδή, ότι κοντά έξι χρόνια πήγανε χαράμι. Ότι η πολιτική ιστορία δεν θα τον καταγράψει στις δέλτους της μεταξύ αυτών που άφησαν το αποτύπωμά τους, αλλά ανάμεσα στους μικρούς, αυτούς που κυβέρνησαν για κάποιο χρονικό διάστημα και έφυγαν.

Μόνον που ο ίδιος ευθύνεται για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Πίστεψε ότι χωρίς να προσπαθήσει θα μπορέσει να τη βγάλει «καθαρή» με την Ιστορία. Θα περάσει ο χρόνος, θα κάνει τη θητεία του και θα παραδώσει, ως είθισται έπειτα από δύο τετραετίες, στον επόμενο. Αυτό ήταν το σχέδιό του. Μέχρι εκεί ήταν, όπως αποδεικνύεται, οι επιθυμίες του.

Γι’ αυτό και όλα αυτά τα χρόνια φρόντιζε, μέσω των επικοινωνιακών συμβούλων του, να απαξιώνει το κόμμα, την Κοινοβουλευτική Ομάδα, το Υπουργικό Συμβούλιο και να κρατιέται ο ίδιος στο απυρόβλητο. Γι’ αυτό και ακούγαμε για «φθαρμένο προϊόν» και για «τσικό» από τη μια και για «ισχυρό χαρτί» από την άλλη. Όπως όμως πάντα γίνεται, ο καιρός έχει γυρίσματα. Τώρα που ο αγέρας άλλαξε, βυθίζεται και ο ίδιος μαζί με το κόμμα του. Γίνεται μάλιστα ο ίδιος βαρίδι.

Πλέον αυτόν εγκαλούν όλοι για τη διάλυση και την αφασία που επικρατούν στην κυβέρνηση, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, στο κόμμα, κυρίως όμως στη χώρα. Αυτόν δείχνουν όλοι ως υπεύθυνο και υπαίτιο. Αυτόν λιθοβολούν μέχρι πρότινος καλυμμένα και πλέον ανοιχτά οπαδοί, βουλευτές και στελέχη του. Σ’ αυτόν καταλογίζουν όλα τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αβελτηρίες.

Αυτός όφειλε να πάρει τις πρωτοβουλίες και δεν το έπραξε. Απ’ αυτόν περίμεναν να αποκωδικοποιήσει το ηχηρό μήνυμα των ευρωεκλογών και να προβεί σε διορθωτικές κινήσεις, αλλά προφανώς είχε άλλες ασχολίες, ήταν και «κουρασμένος» και άφησε την κατάσταση να σήπεται. Απ’ αυτόν περίμεναν να κάνει τις τομές, τις μεταρρυθμίσεις, τις αλλαγές που όλοι συνομολογούν ότι χρειάζονται στη διοίκηση, την εργασία, την ασφάλιση, την οικονομία, το πολιτικό σύστημα.

Αντ’ αυτού επέλεξε τη ρητορεία από την πράξη. Την αναβλητικότητα από τη δράση. Έξι χρόνια καθυστέρηση. Να πάει το παιχνίδι στην παράταση και τα πέναλτι βλέπουμε ποιος θα τα χτυπήσει.

Ιδίως δε τον τελευταίο χρόνο η κατάσταση έγινε αφόρητη. Σχεδόν έναν χρόνο τώρα η χώρα σέρνεται. Ανάμεσα σε ελλείμματα, χρέη, δανεισμό και σκάνδαλα πορεύεται. Και τώρα που η κατάσταση δεν πάει άλλο, θα κάνει λέει την κίνησή του στη ΔΕΘ, λίγο πριν ή λίγο μετά.

Θαρρείς και είναι θέμα μιας ομιλίας ή μιας συνέντευξης Τύπου η ανασυγκρότηση της χώρας. Εκτός κι αν πιστεύει ότι θα ξεγλιστρήσει μέσω των εκλογών, φορτώνοντας την ανημπόρια του να κυβερνήσει στο «λαίμαργο για εξουσία» ΠΑΣΟΚ που θα μπλοκάρει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας την άνοιξη!

Προφανώς δεν έχει καταλάβει ότι βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και οι χάντρες και τα καθρεφτάκια έχουν εξαφανιστεί ακόμη και από τα παιδικά παραμύθια. Ο ίδιος -μέσω των ακριτομυθιών, των υπονοουμένων και των διοχετεύσεων των επικοινωνιακών του συμβούλων- καλλιέργησε από χρόνου μακρού την εκλογολογία.

Σχεδόν από τότε που επανεξελέγη, το 2007. Ο ίδιος και ορισμένοι φιλόδοξοι δελφίνοι του, για δικούς τους ιδιοτελείς λόγους, είναι αυτοί που επί μήνες πλέκουν το γαϊτανάκι της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Από το Μαξίμου, τη Ρηγίλλης και τα υπουργικά γραφεία εκπορεύεται εδώ και πολύ καιρό η φιλολογία περί του εκλογικού αιφνιδιασμού.

Αν δεν ήθελε, θα μπορούσε να την έχει διαλύσει. Όχι δηλώνοντας ότι δεν θα κάνει πρόωρες εκλογές, αλλά πράττοντας με τρόπο που να αποδεικνύει ότι η κυβέρνησή του έχει έργο να επιτελέσει και ας κάνει το ΠΑΣΟΚ ό,τι θέλει, όταν έρθει ο Μάρτιος του 2010.

Οι ίδιοι -του Μαξίμου, της Ρηγίλλης, του Υπουργικού Συμβουλίου και των βουλευτών της συμπολίτευσης- ήταν αυτοί που διοχέτευαν τον προβληματισμό περί μικρής (τώρα) και μεγάλης (τον Μάρτιο) ήττας. Αυτοί διακινούσαν τις εκτιμήσεις του μυστικοσυμβούλου του πρωθυπουργού, επικοινωνιολόγου Ιωάννη Λούλη, για πρόωρες εκλογές, προκειμένου να μην υπάρξει αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ. Ο Γ. Σουφλιάς και η Ντ. Μπακογιάννη, το δεξί και το αριστερό χέρι του Κ. Καραμανλή, ήταν αυτοί που διέδιδαν ότι τώρα η ήττα θα είναι διαχειρίσιμη, ενώ αύριο θα υπάρξουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Δυστυχώς για τον Κ. Καραμανλή, έπεσε στην παγίδα που ο ίδιος και οι διάφοροι επιτελείς και σύμβουλοί του έστηναν για τους αντιπάλους τους. Πλέον είναι όμηροι της εκλογολογίας κι ας την ξορκίζουν. Ουδείς πιστεύει ότι θα εξαντλήσει την τετραετία ή τέλος πάντων θα φθάσει μέχρι τον Μάρτιο επειδή η πλειοψηφία των πολιτών δεν θέλει να το πιστέψει. Θέλει αλλαγή διακυβέρνησης επειδή πλέον η ζημία που υφίσταται η χώρα είναι καταστροφική, καθώς τα πάντα έχουν παγώσει.

Ο τόπος δεν έχει μεταβληθεί σε απέραντο φρενοκομείο, όπως θα έλεγε ο αείμνηστος Κ. Καραμανλής, αλλά σ’ έναν απέραντο βάλτο. Σε μια κινούμενη άμμο που σε ρουφά στα σπλάχνα της.

Πλέον οι εκλογές καθίστανται μονόδρομος εφόσον ο πρωθυπουργός έχει αποφασίσει να κινείται με «κόλπα» και όχι με πολιτικές. Αυτή τη στιγμή, ο Κ. Καραμανλής έχει δύο επιλογές: Ή να διακηρύξει ότι ήταν λάθος όλη η προηγούμενη πολιτική του και για όσο παραμείνει στην κυβέρνηση θα κάνει αυτά κι αυτά χωρίς μισόλογα, «ήπιες προσαρμογές» και εκπτώσεις, επειδή πιστεύει ότι αυτά χρειάζεται η χώρα και επί τη βάσει αυτών θα προχωρήσει και σε αλλαγές στο κράτος, την κυβέρνηση και τη διοίκηση, ή να προκηρύξει αύριο κιόλας εκλογές για να λυθεί το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο.

Είναι καλύτερα να πέσει όρθιος και πολεμώντας παρά να σέρνεται και να κρύβεται. Τουλάχιστον θα έχει περισώσει κάτι από την (ανύπαρκτη) υστεροφημία του.

Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Τα «κόλπα» τέλειωσαν. Το ίδιο και ο λαθροβιωτισμός. Κάθε μέρα που χάνεται δεν αφαιρεί κάποια μονάδα από το ποσοστό της Ν.Δ., αλλά στερεί ανάσες και ικμάδα από τους πολίτες. Απ’ όλους μας. Εργαζομένους, επιχειρηματίες, συνταξιούχους, νέους, ανέργους.

Η χώρα έχει γονατίσει και είναι επείγουσα η ανάγκη να ξανασταθεί στα πόδια της. Είναι έγκλημα να συνεχίσει να πορεύεται έτσι χωρίς λόγο, σχέδιο και στόχους, ιδιαίτερα σήμερα που η οικονομική ανάκαμψη αρχίζει, έστω και δειλά, διεθνώς να φαίνεται. Θα είναι καταστροφή να μην αδράξουμε και εμείς την ευκαιρία – κι απ’ ό,τι φαίνεται, στο προβλεπτό τουλάχιστο μέλλον, αυτό θα συμβεί. Πλέον η διακυβέρνηση δεν είναι υπόθεση Καραμανλή. Τον έχει ξεπεράσει. Κι ίσως είναι λάθος όλο το ανάθεμα να πέσει σ’ αυτόν.

Εξίσου υπεύθυνοι για τον εκπεσμό και την παρακμή της χώρας, της κυβέρνησης και της συντηρητικής παράταξης είναι και οι δελφίνοι του, οι μεγαλοϋπουργοί και τα μεγαλοστελέχη του. Όλοι όσοι έχουν λόγο και ρόλο στα πράγματα.

Δεν μπορεί να βλέπουν ότι ο βασιλιάς βαρέθηκε και είναι γυμνός και να μην κάνουν τίποτε. Δεν μπορεί να μην υψώνουν φωνή μεγάλη και να μην απαιτούν αλλαγή πορείας σκεπτόμενοι υπολογιστικά μόνο τις δικές τους φιλοδοξίες. Μπορεί το σύστημα στη χώρα μας να είναι πρωθυπουργοκεντρικό, όμως ούτε μοναρχία έχουμε ούτε δικτατορία. Δεν μπορούν να σπερμολογούν ή και να συνωμοτούν για το προσωπικό τους μέλλον, αδιαφορώντας για το καλό της χώρας και της παράταξής τους.

Οφείλουν να αντιδράσουν. Να πουν τα πράγματα με το όνομά τους και να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Διαφορετικά, η Ιστορία θα πετάξει και τους ίδιους στον κάλαθο των αχρήστων και θα επιλέξει νέα πρόσωπα και πιθανώς νέα σχήματα για να καθοδηγήσουν τη δεξιά παράταξη και να υπηρετήσουν τον τόπο. Όσοι σιωπούν και αδρανούν σήμερα δεν μπορούν αύριο να γίνουν τιμητές.

Τα κόμματα και η χώρα για να προχωρήσουν στο μέλλον χρειάζονται Προμηθείς και ενεργές ηγεσίες, και όχι Επιμηθείς και κουτοπόνηρους μαυρογιαλούρους. Όσοι νομίζουν ότι θα ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς μετά τις εκλογές το μόνο που κάνουν είναι να φέρουν πιο γρήγορα την ήττα για τη Ν.Δ., και μάλιστα δίνοντας άνετη αυτοδυναμία στο ΠΑΣΟΚ, δεδομένης και της τροχιάς παρακμής και διάλυσης στην οποία έχει εισέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως τελικά αυτό να είναι και το καλύτερο για τη χώρα, αλλά και η καλύτερη τιμωρία για τους δελφίνους του Κ. Καραμανλή.

Αυτά όμως, η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ και τα αυριανά προβλήματα του Γ. Παπανδρέου, η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και η τιμωρία των επίδοξων διαδόχων της δεξιάς παράταξης είναι μια άλλη ιστορία που σύντομα θα αφηγηθούμε…