Φελνίκος

Κι όμως, υπάρχει κάτι στο οποίο όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, οι Έλληνες συμφωνούν. Αυτό είναι ο ορισμός που δίνουν στο σύγχρονο κράτος τους: «μπουρδέλο»!

Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο έχουν σε κάποια στιγμή της ζωής τους «συνάψει» μια τραυματική σχέση μαζί του. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην έχει να διηγηθεί μια ιστορία καθημερινής τρέλας στις συναλλαγές με τις υπηρεσίες και τους μηχανισμούς του. Γι’ αυτό και δεν φείδονται των χαρακτηρισμών που του αποδίδουν: δυνάστης, έκτρωμα, οπερέτα, νταβατζής, κλέφτης, φονιάς, διαφθορείο, αποχωρητήριο και άλλα εξίσου εύηχα και μυρωδάτα.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η απέχθεια των Ελλήνων για το κράτος είναι ιστορικό συνεπακόλουθο της Τουρκοκρατίας, κάποιοι την αποδίδουν στο αντιεξουσιαστικό DNA της φυλής, άλλοι θεωρούν ότι αυτό οφείλεται στον κομπραδόρικο χαρακτήρα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, ενώ κοινωνιολόγοι, πολιτειολόγοι και λοιποί επιστήμονες, καθώς και δημοσιολογούντες, δίνουν ο καθένας και από μια εξήγηση για το πώς φτάσαμε στο σημείο να φτύνουμε τα μούτρα μας στον καθρέφτη.

Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτό το καταγέλαστο θεσμο-οργανωτικό μόρφωμα οικοδομήθηκε εν πολλοίς με κοινωνική, άλλοτε ενεργητική άλλοτε παθητική, συναίνεση.

Τη μεταπολεμική περίοδο και μέχρι την πτώση της δικτατορίας (1944-1974), είναι κυρίαρχος ο αυταρχικός και διαιρετικός χαρακτήρας του κράτους. Στη μεταπολίτευση και μέχρι την «πτώση» του ΠΑΣΟΚ (1974-2004) κυριαρχεί ο πολιτικο-κοινωνικός προστατευτισμός με μπόλικη, είναι αλήθεια, φαυλότητα και αρκετές στρεβλώσεις. Σήμερα αποδεικνύεται ότι ο νεο-κορπορατισμός που επιδιώκεται δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολιτών και τις προτεραιότητες της χώρας. Οι ευρωπαϊκές νόρμες και οι συνθήκες παγκοσμιοποίησης επιβάλλουν την προσαρμογή και του κράτους στα νέα δεδομένα. Γι’ αυτό όλοι μιλούν για επανίδρυση, επαναθεμελίωση και εκ βάθρων ανοικοδόμηση.

Μόνον που αυτοί οι οποίοι μιλούν πιο δυνατά και προβάλλουν πιο έντονα το αίτημα για τη σύγχρονη μορφή του κράτους είναι αυτοί που κάνουν οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους για να το ακυρώσουν.

Εθισμένοι στην κομματοκρατία, την κλεπτοκρατία και τον πατερναλισμό, «γεμίζουν» αντί να «αδειάζουν» το κράτος με προσωπικό και εξουσίες. Όσα κακά και φαυλεπίφαυλα δεν πρόλαβαν να κάνουν οι προκάτοχοί τους φροντίζουν να τα κάνουν οι σημερινοί κάτοχοι του γκουβέρνου. Σε ορισμένες, μάλιστα, περιπτώσεις τούς ξεπερνούν. Για παράδειγμα, η σημερινή αποκάλυψη του «ΚτΕ» (αναλυτικό και τεκμηριωμένο ρεπορτάζ στη σελ. 21) είναι εξωφρενική.

Είναι πέραν της συμπτωματολογίας του κράτους-μπουρδέλου. Ξεθεμελιώνει μια βασική αρχή διάκρισης του Δημοσίου από τον ιδιωτικό τομέα. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι υπάρχουν πολίτες που δουλεύουν στο Δημόσιο και άλλοι που δουλεύουν σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Για να προσληφθείς σε μια ιδιωτική επιχείρηση, αρκεί η βούληση του αφεντικού. Για να προσληφθείς στο Δημόσιο χρειάζονται κάποιες, έστω τυπικές διαδικασίες, οι οποίες έγιναν πιο αυστηρές μετά την ίδρυση του ΑΣΕΠ.

«Παράθυρα» υπήρχαν και υπάρχουν. Παρατυπίες γίνονταν και γίνονται. Οι μετατάξεις από μια δημόσια υπηρεσία σε κάποια άλλη επιτρέπονταν υπό όρους ή γίνονταν καταχρηστικά, ακόμη πολλές φορές και παράνομα. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι να γίνονται μετατάξεις από τον ιδιωτικό τομέα στο Δημόσιο (!) υπάρχει τεράστια απόσταση. Ομολογουμένως αποτελεί μια «ποιοτική μεταβολή» λειτουργίας του κράτους.

Κι όμως, ακόμη και αυτό το εμπόδιο ξεπεράστηκε. Κι αυτό το φράγμα έσπασε. Κι αυτό το οχυρό έπεσε. Το κατάφερε ο αξιότιμος υπουργός Υγείας. Ο ερίτιμος κύριος Αβραμόπουλος. Η συνταγή ήταν απλή, βάφτισε το κρέας ψάρι. Πέρασε διάταξη με την οποίαν μπορεί από ένα ιδιωτικό νοσοκομείο να μετατάξει εργαζομένους στο υπουργείο Υγείας. Εκμεταλλευόμενος τον χαρακτηρισμό του «Ερρίκος Ντυνάν» ως κοινωφελούς ιδρύματος, βρήκε τον τρόπο να καταργήσει το ΑΣΕΠ και να εξευτελίσει κάθε έννοια αξιοκρατίας.

Μπορεί να στηριχτεί σε δικολαβίστικες ερμηνείες για να δικαιολογήσει την απαράδεκτη πράξη του, όμως, αν θέλει να είναι στοιχειωδώς έντιμος, θα πρέπει να δεχθεί ότι με την ενέργειά του αυτή εκθέτει τον εαυτό του, την κυβέρνηση -μέλος της οποίας είναι- και την παράταξη στην οποία ανήκει, η οποία -εκτός από το χτύπημα του ρουσφετιού- επαγγέλλεται και το λιγότερο κράτος. Τα στοιχεία που παραθέτει ο συνάδελφος Αιμίλιος Νεγκής σχετικά με το θέμα είναι ενδεικτικά της φαυλότητας, η οποία χαρακτηρίζει την τροπολογία (κατά ορισμένους πάσχει και συνταγματικά) που κατέθεσε και ψηφίστηκε από τους βουλευτές.

Η ενέργεια του Δημ. Αβραμόπουλου ανοίγει μια ντροπιαστική φάμπρικα πρόσληψης στο Δημόσιο. Βάζεις μέσον για να προσληφθείς με σύμβαση -έστω ενός μηνός- στο «Ερρίκος Ντυνάν», στο Ωνάσειο και στο ΚΕΕΛΠΝΟ ή ακόμη σε κάποια ΔΕΚΟ που εποπτεύεται από το υπουργείο Υγείας, όπως η ΔΕΠΑΝΟΜ, το ΕΚΕΒΥΛ και το ΙΦΕΤ. Σε όλα αυτά οι προσλήψεις γίνονται εκτός ΑΣΕΠ. Στη συνέχεια, πάλι με μέσον, η σύμβαση μπορεί να μετατραπεί σε αορίστου χρόνου και μετά με υπουργική απόφαση να μετακινηθείς σε προσωποπαγή θέση στην κεντρική υπηρεσία του υπουργείου Υγείας! Και άσε δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχους σε Δημόσιο και Τοπική Αυτοδιοίκηση να περιμένουν επί χρόνια να μονιμοποιηθούν.
Εδώ να σημειώσουμε ότι ένας από τους τέσσερις υπαλλήλους που μετακινήθηκαν από το «Ερρίκος Ντυνάν» έχει ειδικότητα τραυματιοφορέα!

Σπάω το μυαλό μου για να καταλάβω τι άραγε υπηρεσίες μπορεί να προσφέρει ένας τραυματιοφορέας στα γραφεία της οδού Αριστοτέλους. Εκτός και αν ο Δημ. Αβραμόπουλος φοβάται ότι μπορεί να του συμβεί κάποιο ατύχημα -χτύπα ξύλο- και φροντίζει για τον προσωπικό του εξειδικευμένο μεταφορέα στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Από έναν «πρίγκιπα» της πολιτικής όλα μπορείς να τα περιμένεις.

Επίσης να σημειώσουμε ότι οι 63 από τους 77 υπαλλήλους που μετακινήθηκαν από το ΚΕΕΛΠΝΟ στο υπουργείο Υγείας είναι διοικητικοί. Προφανώς εκεί δεν ήταν απαραίτητοι. Αναφύεται, όμως, ένα ερώτημα. Αλήθεια, γιατί προσελήφθησαν τόσοι διοικητικοί υπάλληλοι στο Κέντρο Ελέγχου Πρόληψης Νοσημάτων;

Όλοι τους είχαν προσληφθεί, ρουσφετολογικά, το 2005 με πρόσχημα τις αυξημένες ανάγκες εν όψει της επαπειλούμενης τότε επιδημίας γρίπης. Έκτοτε πέρασαν δύο χρόνια, η γρίπη των πτηνών δεν ήρθε και μας έμειναν οι υπάλληλοι αμανάτι. Κάτι έπρεπε να τους κάνουμε. Φορτώσαμε, λοιπόν, το υπουργείο και με άλλους υπεράριθμους υπαλλήλους. Και επειδή δεν υπάρχουν κενές θέσεις, δημιουργεί προσωπογαγείς· να τους πληρώνουμε δηλαδή μέχρι να συνταξιοδοτηθούν, ακόμη κι αν δεν έχουν τίποτε να κάνουν.

Αν τους έστελναν σε κάποιο άλλο νοσοκομείο όπου υπάρχουν ελλείψεις, άντε να το ανεχόμασταν ή να το «καταπίναμε», αλλά να τους «παρκάρουν» εφ’ όρου ζωής στο Δημόσιο δεν μπορούμε, όσο και να θέλουμε, να το καταλάβουμε. Τι είναι το υπουργείο Υγείας, κύριε Αβραμόπουλε; «Αποθήκη» ρουσφετιών;

Εξυπακούεται ότι στην απορία αν η Ελλάδα θα αντιμετώπιζε την πανδημία γρίπης με διοικητικούς υπαλλήλους (!) δεν υπάρχει ακόμη απάντηση.

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ο Δημ. Αβραμόπουλος. Αυτός βρίσκει και τα κάνει. Εκμεταλλεύεται δικολαβίστικες ερμηνείες που δίνονται στην έννοια «Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου» για να παρακάμψει το ΑΣΕΠ και να μετατάξει τραυματιοφορείς στο υπουργείο Υγείας. Αύριο το παράδειγμά του μπορεί να το ακολουθήσει ο υφυπουργός Αθλητισμού και να μετατάξει τον Νικοπολίδη στη Γενική Γραμματεία του υπουργείου, αφού υπ’ αυτήν την έννοια και ο Ολυμπιακός είναι εποπτευόμενο σωματείο. Το ίδιο -δίνοντας μια περισσότερο διασταλτική ερμηνεία του νόμου- μπορεί να πράξει και ο υφυπουργός Εμπορίου, μετατάσσοντας έναν φούρναρη στο υπουργείο Ανάπτυξης. Μπορεί να εκλάβετε ως υπερβολή αυτές τις υποθέσεις, αλλά μ’ αυτά που γίνονται τίποτε μην αποκλείετε.

Δεν είναι, λοιπόν, το πρόβλημα ο Αβραμόπουλος. Το πρόβλημα είναι ο πρωθυπουργός. Αυτός που επαγγέλλεται το νοικοκύρεμα και την επανίδρυση του κράτους.

Αυτός που αραδιάζει σειρά παραδειγμάτων, και ορθώς, για να μας δείξει πώς και γιατί φτάσαμε στο σημερινό ξεχαρβάλωμα και τον πλήρη εξευτελισμό του κράτους. Αυτός που εξαπολύει μύδρους κατά όλων όσοι με τη φαυλότητά τους συνέβαλαν στο ασφαλιστικό αδιέξοδο. Μήπως, κύριε Καραμανλή, και στην περίπτωση των μετατάξεων από ιδιωτικό θεραπευτήριο σε προσωποπαγείς θέσεις στο Δημόσιο δεν έχουμε φαυλεπίφαυλη και παραβατική συμπεριφορά που επιβαρύνει και το ασφαλιστικό πρόβλημα; Μήπως εκτός της προκείμενης περίπτωσης έχουμε κι άλλες και σε άλλα υπουργεία και από άλλους κρατικούς αξιωματούχους; Θα εγκρίνετε αυτή τη συμπεριφορά; Θα την αποδοκιμάσετε; Θα τη σταματήσετε; Θα ψέξετε τον υπουργό σας; Ή θα το αφήσετε επειδή γίνεται για τα «δικά σας παιδιά» και είναι μικρής έκτασης;

Μα ακριβώς αυτά τα μικρά εγκλήματα είναι που έχουν δολοφονήσει την αξιοκρατία και την αξιοπιστία του κράτους. Τα μικρά παράθυρα είναι οι κερκόπορτες που έχουν οδηγήσει στην άλωση της Διοίκησης. Οι πολλές «μαύρες τρύπες» του ρουσφετιού και της φαυλότητας είναι αυτές που έχουν καταντήσει σουρωτήρι το ορθό και δίκαιο κράτος. Απ’ αυτές περνούν οι «νταβατζήδες», μέσω αυτών εισπράττεται το «γρηγορόσημο», αυτές εκμεταλλεύονται οι Μαυρογυαλούροι για να φτιάξουν το δυσκίνητο, άχρηστο, φαύλο, ελλειμματικό και κομματικό κράτος που έχουμε.

Περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε τι θα πράξει ο Κ. Καραμανλής. Όπως περιμένουμε και την αντίδραση της αντιπολίτευσης. Θα αντιδράσει ο κύριος Παπανδρέου; Θα δώσει εντολή στους βουλευτές του να το καταγγείλουν; Το ίδιο περιμένουμε και από την κυρία Παπαρήγα και τον κύριο Αλαβάνο. Θα ασχοληθούν με το δήθεν «έλασσον» θέμα ή αυτοί ενδιαφέρονται μόνον για τα πολύ μεγάλα προβλήματα που δημιουργούν ο καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση;

Και βέβαια περιμένουμε την αντίδραση της ΑΔΕΔΥ. Ή μήπως αυτή στο όνομα δήθεν της συναδελφικής αλληλεγγύης κάνει τα στραβά μάτια όταν σημειώνονται παρανομίες;

Και πάνω απ’ όλα περιμένουμε να δούμε την ευαισθησία που θα επιδιώξουν δύο ελεγκτές της νομιμότητας του Δημοσίου. Το ΑΣΕΠ (ο πρόεδρος και τα μέλη της ανεξάρτητης αυτής Αρχής) και ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης· ο «αρχι-ράμπο» του κράτους, ο κ. Ρακιτζής, όστις εκ του νόμου πρέπει να διαφυλάττει τη νομιμότητα. Θα αντιδράσουν και με ποιο τρόπο; Θα οχυρωθούν πίσω από τυχόν νομικισμούς, όταν γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με συγχωροχάρτι στους νυν αλλά και τους επίδοξους δολοφόνους του ΑΣΕΠ και της αξιοκρατίας στο Δημόσιο;

Περιμένουμε ουσιαστικές απαντήσεις και όχι δικολαβίστικες εξηγήσεις...