Κυριακή, Μαρτίου 11, 2007

 

Δώστε τη χώρα στους εφοπλιστές (10-3-2007)

Ένα ρεπορτάζ το οποίο πρέπει να διαβάσουν όλοι οι αναγνώστες του «ΚτΕ» είναι αυτό για τους Έλληνες εφοπλιστές (ένθετο Οικονομία, σελ. 9). Είναι συγκλονιστικό, γιατί αποδεικνύει τις δυνάμεις και τις δυνατότητες της χώρας και του έθνους των Ελλήνων. Αυτήν τη στιγμή, ένα στα πέντε πλοία σε χωρητικότητα και ένα στα δέκα σε αριθμό που ναυπηγούνται στον κόσμο ανήκει στους «Γκρικς». Επενδύοντας περισσότερα από 50 δισ. δολάρια «χτίζουν» 612 νέα πλοία και γίνονται οι αδιαφιλονίκητοι κυρίαρχοι των ωκεανών.

Για να καταλάβουμε τη σημασία και την αξία της επένδυσης, αρκεί να αναφέρουμε ότι αυτή τη στιγμή οι Έλληνες αντιπροσωπεύουν το 24,1% του παγκόσμιου στόλου δεξαμενόπλοιων, το 9,6% του στόλου μεταφοράς χημικών και το 20,4% του στόλου μεταφοράς ξηρού φορτίου. Τα μεγέθη είναι ασύλληπτα για ένα τόσο μικρό κράτος, που έχει συνηθίσει να βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις των πάσης φύσεως κατηγοριών παγκόσμιας κατάταξης. Δεν είναι απλώς θαλασσοκράτες οι Έλληνες εφοπλιστές. Είναι οι πρώτοι των πρώτων. Και δείχνουν ότι αυτή την πρωτιά όχι μόνον θέλουν να τη διατηρήσουν, αλλά και να αυξήσουν τη διαφορά από τους υπόλοιπους ανταγωνιστές τους.

Μπορεί ορισμένοι να γκρινιάζουν, άλλοι να προβάλλουν ενστάσεις για τα παιχνίδια και τους διαχωρισμούς σε ελληνόκτητο και υπό ελληνική σημαία στόλο, η ουσία είναι μία. Η Ελλάς, όπως και επί Περικλή η αρχαία Αθήνα, είναι κυρίαρχη των θαλασσών. Δεν ξέρουμε αν τα «ξύλινα τείχη» του Θεμιστοκλή μπορούν να σώσουν τη χώρα από τον δημοσιονομικό, αλλά και τον κοινωνικό και πολιτικό κατήφορο, στον οποίο συνεχώς διολισθαίνει τα τελευταία χρόνια, όμως είναι αδιαμφισβήτητη η συνεισφορά των Ελλήνων εφοπλιστών στην ελληνική οικονομία.

Το 2006 έφεραν σε συνάλλαγμα 14,3 δισ. ευρώ, έναντι 13,8 δισ. ευρώ το 2005. Κι εδώ τα ποσά είναι ασύλληπτα. Όπως τεράστιες είναι και οι επενδύσεις που γίνονται, κυρίως σε ακίνητα, από τους Έλληνες εφοπλιστές. Ούτε είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα ιδρύματα με κοινωφελή σκοπό που λειτουργούν στη χώρα μας είναι δημιουργήματα εφοπλιστών: Ίδρυμα Ωνάση, Ίδρυμα Νιάρχου, Ίδρυμα Πατέρα, Ίδρυμα Ευγενίδου που λειτουργεί και το Πλανητάριο, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας των Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή κ.ά.
Ακόμη και τα ναυπηγεία στην Ελλάδα εφοπλιστές τα έφτιαξαν. Ο Γουλανδρής το Νεώριο, ο Ανδρεάδης την Ελευσίνα, ο Νιάρχος τον Σκαραμαγκά. Βεβαίως, και οι ίδιοι ωφελήθηκαν και επωφελήθηκαν, όμως αυτό ούτε κακό είναι ούτε προς ψόγον. Αυτή είναι η επιχειρηματικότητα και δεν μπορεί να μετριέται η απόδοσή της με συνδικαλιστικές μεζούρες ή πολιτικές ιδεοληψίες.

Η αποτίμηση των εφοπλιστικών, αλλά και των κάθε λογής μεγάλων επιχειρηματικών (τραπεζικών κ.ά.) επιδόσεων δεν μπορεί να γίνεται με όρους συμβολής στην... κοινοκτημοσύνη. Ούτε βεβαίως με (επι)κριτικές διαθέσεις, όπως αυτή του Μιλτιάδη Έβερτ, ο οποίος τη δεκαετία του ’90 έλεγε ότι οι εφοπλιστές είναι εφ’ όπλου ληστές. Και, βέβαια, κριτήριο της συνδρομής του κράτους στο επιχειρείν των Ελλήνων εφοπλιστών δεν μπορεί να είναι αυτό που έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο «γέρος της Δημοκρατίας») ότι δηλαδή «τα πλοία έχουν προπέλες και φεύγουν», εννοώντας ότι αν τους ζορίσεις θα πάνε αλλού να εγκαταστήσουν τα γραφεία τους και θα υψώσουν ξένες σημαίες στα πλοία τους. Βεβαίως και θα προασπίσουν τα συμφέροντά τους. Με κάθε τρόπο, ακόμη και με εκβιασμούς.

Το θέμα για ένα σύγχρονο κράτος είναι πώς μπορεί να οικοδομήσει μια σχέση μαζί τους που να είναι αμοιβαία επωφελής. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι το ευκταίο θα ήταν να μπορούσε το κράτος να εκμεταλλευτεί τον ψυχισμό και το γένος τους (που όπως δείχνει η παράδοση παίζει σπουδαίο ρόλο στους σημαντικούς αυτούς Έλληνες), προκειμένου να μεγιστοποιήσει τα διπλωματικά, πολιτικά και άλλου είδους οφέλη που μπορούν, λόγω της ισχύος και των σχέσεων που διαθέτουν διεθνώς, να παρέχουν.

Αναμφίβολα, το κράτος υπεράνω όλων πρέπει να έχει τα δικαιώματα των πολιτών και την υπόληψη που το ίδιο πρέπει να διαθέτει στις εμπορικές συμφωνίες ή άλλου είδους σχέσεις που συνάπτει με το ιδιωτικό κεφάλαιο. Είναι όμως απαράδεκτο να μην έχει η κυβέρνηση υλοποιήσει ακόμη τη δέσμευσή της για ίδρυση γραφείου υποδοχής μεγάλων επενδύσεων από τους εφοπλιστές ή να μην έχει προχωρήσει σε μέτρα και πολιτικές που ούτε του παρόντος είναι ούτε ο γράφων τα γνωρίζει. Όπως θλιβερό είναι το γεγονός ότι ο τέως πρωθυπουργός Κ. Σημίτης στο βιβλίο που έβγαλε -μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2004- δεν ανέφερε κουβέντα για τη ναυτιλία, παρά το γεγονός ότι συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη σχεδόν όλων των κλάδων της οικονομίας.

Οι πολιτικοί και το κράτος είναι υποχρεωμένοι να επιβραβεύουν και να προβάλλουν τα επιτεύγματα των ιδιωτών και να μην ντρέπονται επειδή δήθεν κάποιοι θα τους χαρακτηρίσουν... ταξικά. Όσο περισσότερο η σχέση της πολιτικής και του κράτους είναι διαφανής και ισότιμη με τα συμφέροντα του κεφαλαίου τόσο θα πρέπει να προβάλλεται. Στο σκοτάδι και στη σιωπή μόνον υπηρετικές σχέσεις, αλλότρια συμφέροντα και δυσπλασίες κρύβονται και αναπτύσσονται.

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι αυτή του ρεπορτάζ που αναφέραμε στην αρχή. Οι Έλληνες εφοπλιστές είναι μια παγκόσμια υπολογίσιμη δύναμη. Ο τρόπος που επιχειρούν δείχνει και τον τρόπο που πρέπει να συμπεριφερθεί και το κράτος των Ελλήνων. Είναι, οι Έλληνες εφοπλιστές, ένα καλό παράδειγμα που μας δείχνει πώς μπορούμε να «ταξιδέψουμε» στον ωκεανό της παγκοσμιοποίησης και να πετύχουμε ως χώρα. Πώς μπορούμε να αναμετρηθούμε με το μέλλον και να το κερδίσουμε.

Η εξωστρέφεια είναι ο μόνος και ασφαλής δρόμος για να βαδίσει επιτυχώς και να επιβιώσει το μικρό τούτο έθνος και η ακόμα μικρότερη χώρα του στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε και σε εκείνους που έρχονται. Το παρήγορο είναι ότι στη ρότα των εφοπλιστών, τα τελευταία χρόνια, πλέουν και άλλοι μεγάλοι επιχειρηματίες και επιχειρήσεις, όπως οι τράπεζες. Ξανοίγονται συνεχώς. Βγαίνουν από τα σύνορα. Δημιουργούν ενδοχώρα για να ανθίσουν. Επεκτείνονται στην ευρύτερη περιοχή και πάνε ακόμα μακρύτερα. Αξιοποιούν το ευρωπαϊκό πλεονέκτημα της χώρας και αναδεικνύονται σε σημαντικούς περιφερειακούς παίκτες. Μαζί με τις επιχειρήσεις τους, σηκώνουν στις πλάτες τους και την Ελλάδα και της προσδίδουν ισχύ και αίγλη.

Τη νέα μεγάλη έξοδο του ελληνισμού οφείλει να την πριμοδοτήσει, να την ενθαρρύνει παντί τρόπω και ει δυνατόν να την καθοδηγήσει το κράτος. Είναι καιρός να κατεβάσει τις ασπίδες και να σηκώσει τις σάρισες. Να πάψει να κρύβεται, υπερασπιζόμενο δήθεν τα σύνορα, και να σημάνει επέλαση. Οι εφοπλιστές και οι άλλοι μεγάλοι επιχειρηματίες και οι επιχειρήσεις τους δεν αρκεί να γίνουν καλοί διπλωματικοί προπομποί της χώρας ή καλοί βιγλάτορες του ελληνισμού πολύ πέραν και μακριά της Ελλάδος, πρέπει η επιχειρηματική τους συμπεριφορά των ανοιχτών οριζόντων να γίνει παράδειγμα συγκρότησης και λειτουργίας του νέου ελληνικού κράτους.

Η συνεχής εξωστρέφεια, η έγκαιρη διάγνωση των ευκαιριών, η ανάληψη του ρίσκου, η σύναψη προνομιακών συμμαχιών και συμφωνιών είναι το μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσει ένα μικρό κράτος σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Και, βέβαια, η διασφάλιση της απαραίτητης κοινωνικής συνοχής, μέσω της επανεπένδυσης και εισροής των κερδών και των ωφελημάτων στη μητέρα-πατρίδα. Να κινηθούμε ως πόλη-κράτος όπως οι αρχαίοι Έλληνες χρειάζεται και να ιδρύουμε συνεχώς οικονομικές «αποικίες» σε ολόκληρο τον κόσμο, ξεκινώντας από τη γειτονιά μας και όπου αλλού προσφέρονται και υπάρχουν ευκαιρίες. Χωρίς διάθεση υπερβολής και κατ’ αναλογίαν, θα λέγαμε ότι η Ελλάς πρέπει να γίνει ένα τεράστιο δεξαμενόπλοιο με κυβερνήτες τους άξιους εφοπλιστές και τους καπετάνιους της.

Δώστε τη χώρα στους εφοπλιστές, θα μπορούσε να είναι συμπυκνωμένος ο προβληματισμός αυτού του σημειώματος. Αν μη τι άλλο, είναι σίγουρο ότι τα επιτεύγματά της στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας θα ήταν σημαντικά και η θέση της στην κατηγορία των ανεπτυγμένων κρατών θα ανέβαινε πολλές βαθμίδες.

Πάντως, σίγουρα δεν θα συνέβαιναν τα όσα μίζερα, τραγικά και θλιβερά μας πληγώνουν. Η χώρα δεν θα ήταν καθηλωμένη μεταξύ Προπυλαίων και τηλεοπτικών παραθύρων. Δείτε τι συζητούμε, τι πράττουμε, με τι ασχολούμαστε και βγάλτε συμπεράσματα. Δεν είναι ότι έξω οι εφοπλιστές μας πάνε καλά, είναι ότι μέσα πνιγόμαστε στα βοθρολύματα. Δεν είναι ότι οι εφοπλιστές μας είναι μάγκες, είναι ότι η πλειονότητα των πολιτικών και όσων διαμορφώνουν την ατζέντα του δημόσιου βίου αποδεικνύονται μούτσοι.

Από το σύνδρομο του λοστρόμου πρέπει να ξεφύγει η χώρα. Μόνον έτσι μπορεί να αναπνεύσει και να σωθεί από τα μποφόρ της ανεπάρκειας, της ακαλαισθησίας, της ήσσονος προσπάθειας, της ελλειμματικής διαχείρισης και της νοοτροπίας του ουραγού. Το σκαρί της είναι καλοτάξιδο, καλούς πλοιοκτήτες (Έλληνες) και άξιους καπετάνιους, αξιωματικούς και μαρκόνια χρειάζεται...

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Εγγραφή σε Αναρτήσεις [Atom]