Φελνίκος

Δεν ξέρω αν όντως και σε τι βαθμό εμπλέκονται τα τρία κυβερνητικά στελέχη (Μαρκογιαννάκης, Σαλμάς, Καμμένος) στην υπόθεση του υποκόσμου που βρίσκεται πίσω από τις αποκαλυπτόμενες δυσώδεις υποθέσεις, με πρώτη αυτήν της απαγωγής του εφοπλιστή Παναγόπουλου.

Όμως, και μόνον το γεγονός ότι τα ονόματά τους ακούγονται, δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία, η ζημιά που υφίσταται η κυβέρνηση είναι προφανής και μεγάλη. Το «ποινικό μητρώο» της κυβέρνησης επιβαρύνεται με μία ακόμα σκανδαλώδη υπόθεση, η οποία μάλιστα έχει την ιδιομορφία ότι ακυρώνει μία όντως σοβαρή επιτυχία των διωκτικών Αρχών. Η έστω ατεκμηρίωτη και μόνον διά της σπερμολογίας επιβάρυνση του «ποινικού μητρώου» της κυβερνήσεως θα πρέπει να προβληματίσει τον πρωθυπουργό και να τον οδηγήσει στην απόφαση να επισπεύσει τις πολιτικές εξελίξεις.

Πλέον, κάθε μέρα που περνά ο δημόσιος βίος μοιάζει με κινούμενη άμμο – ολοένα και πιο επικίνδυνη. Με κάθε κίνηση η κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα, οι θεσμοί βυθίζονται πιο βαθιά στην ανυποληψία και την απαξίωση. Μετά την εμπλοκή των κουμπάρων, των χρηματιστών, των καλόγερων, έρχονται τώρα και οι ποινικοί κρατούμενοι για να διεκδικήσουν θέση στο κάδρο της διακυβέρνησης!

Ασχέτως ευθυνών ή προθέσεων, αποδεικνύεται ότι η παρούσα κυβέρνηση όχι μόνον εξεμέτρησε τις ημέρες του βίου της, αλλά πλέον τρώει και από τις σάρκες του έθνους κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.

Ενδεχομένως η κακοδαιμονία της κυβερνήσεως να είναι η οριακή κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, όπως πιστεύει ο πρωθυπουργός, και όχι η αποτυχία των πολιτικών της, όπως υποστηρίζει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, υπάρχει μια πραγματικότητα η οποία δεν μπορεί να παραβλεφθεί και η οποία λειτουργεί ανασχετικά σε οποιαδήποτε αναγκαία προσπάθεια αντιμετώπισης της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την προεκλογική τροχιά στην οποία από δεκαπενθημέρου κινείται η χώρα.

Μετά την κατηγορηματική δέσμευση, κυρίως του ΚΚΕ, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα συμπαραταχθούν με το ΠΑΣΟΚ στο θέμα της προεδρικής εκλογής, ο απώτατος χρόνος στον οποίον θα στηθούν οι κάλπες έχει συρρικνωθεί στους επτά μήνες. Πλέον δεν υπάρχει καμία δυνατότητα η κυβέρνηση να εξαντλήσει την τετραετία. Οι εκλογές θα γίνουν στο διάστημα μεταξύ Σεπτεμβρίου και Μαρτίου 2010.

Τούτων δοθέντων, ο Κ. Καραμανλής θα πρέπει να εγερθεί υπεράνω προσωπικών ή κομματικών σκοπιμοτήτων και να προκηρύξει εκλογές το ενωρίτερον δυνατόν. Η χώρα και πρωτίστως η οικονομία δεν αντέχουν μια παρατεταμένη προεκλογική παγωνιά στις συναλλαγές του Δημοσίου με τους ιδιώτες και τους επιχειρηματίες. Γιατί είναι προφανές ότι, μετά το θέρος και μέχρι να διεξαχθούν οι εκλογές, τα μολύβια των κρατικών αλλά και των κυβερνητικών στελεχών θα μπουν στις μολυβοθήκες.

Ουδείς θα αναλαμβάνει την ευθύνη να υπογράψει αποφάσεις, να συνάψει συμβάσεις, να προχωρήσει σε εκτελέσεις έργων, υπό τον φόβο της επερχόμενης πολιτικής αλλαγής και των καταλογισμών που μπορεί να γίνουν από την επόμενη κυβέρνηση.

Δυστυχώς, σ’ ένα ανάπηρο, διεφθαρμένο, κομματικό και κλεπτοκρατικό σύστημα-κράτος, όπως το δικό μας, αυτή η πρακτική αποτελεί κανόνα. Ακόμη και σωστά μέτρα να ληφθούν, αυτά θα εκλαμβάνονται ως προεκλογικά και περισσότερο θα ζημιώσουν παρά θα ωφελήσουν την κυβέρνηση. Από την άλλη, και η αντιπολίτευση, προκειμένου να προσποριστεί εκλογικά οφέλη, είναι φανερό ότι μετά το θέρος θα ανεβάσει κατακόρυφα τους τόνους της κριτικής -ίσως και πολεμικής- κατά της κυβερνήσεως.

Ο λαϊκισμός, παρ’ ότι ξορκίζεται απ’ όλους, θα είναι στην ημερήσια διάταξη. Είτε θα αποκαλύπτονται ή θα ανακαλύπτονται σκάνδαλα, αβελτηρίες και υστερήσεις, με αποτέλεσμα ο δημόσιος βίος να θυμίζει υποβαθμισμένο χαμαιτυπείο πέριξ της Ομονοίας, είτε η ακράτεια των υποσχέσεων, στο όνομα της εκλογικής επιτυχίας, θα ναρκοθετήσει το μετεκλογικό τοπίο και για τον επόμενο κυβερνήτη.

Και βέβαια στον φθινοπωρινό χορό της έντασης αναμένεται να κάνουν θεαματικά τσαλίμια τα συνδικάτα και οι οργανώσεις επαγγελματικών τάξεων και φορέων, τα συμφέροντα των οποίων θα θεωρηθεί ότι πλήττονται από το αναμενόμενο δεύτερο κύμα μέτρων των υπουργείων Οικονομικών και Απασχόλησης.

Ένα «καυτό φθινόπωρο» με αυξημένη πολιτική και κοινωνική κινητικότητα είναι αμφίβολο αν μπορεί να το διαχειριστεί αποτελεσματικά η κυβέρνηση, χωρίς να διασαλευτεί η κοινωνική γαλήνη και να κινδυνεύσει η κοινωνική συνοχή, ενώ υπάρχει πάντα ο φόβος της τρομοκρατίας, ο οποίος επ’ εσχάτων και μετά από ένα διάλειμμα αρκετών χρόνων έχει επιστρέψει δριμύτερος και πιο βίαιος στα καθ’ ημάς.

Ενδεχόμενη, αλλά βασίμως πιθανολογούμενη, πολιτική και κοινωνική αστάθεια θα είναι ό,τι χειρότερο και για τα λεγόμενα εθνικά μας θέματα. Στο τέλος του έτους, τα κοινοτικά όργανα (Ευρωκοινοβούλιο, Επιτροπή κ.ά.) θα πρέπει να αποφανθούν επί των ετήσιων εκθέσεων προόδου της Τουρκίας και της ΠΓΔΜ. Μια ασθενής κυβέρνηση, βαλλόμενη μάλιστα και εκ δεξιών λόγω της αυξημένης επιρροής του κόμματος του Γ. Καρατζαφέρη στο εκλογικό σώμα, δύσκολα θα μπορέσει να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τις θέσεις της χώρας.

Πιθανές υποχωρήσεις ή και λεονταρισμοί είναι σίγουρο ότι θα βλάψουν εξίσου τόσο αυτά καθαυτά τα θέματα όσο και το εξωτερικό κύρος της χώρας.

Η μεγαλύτερη, όμως, απειλή από την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και τις προαναφερθείσες παρενέργειες είναι για τα δημοσιονομικά πράγματα. Το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα, αντί να τιθασευθούν, το πιθανότερο είναι να εκτοξευθούν, με κίνδυνο να τεθεί άμεσα η χώρα υπό επιτήρηση και κηδεμονία.

Τη στιγμή που οι άλλες χώρες αρχίζουν να βλέπουν φως στο τούνελ της εξόδου από την κρίση, θα ήταν εθνικό έγκλημα η χώρα να κηρυχθεί «αποσυνάγωγος» από την ομάδα των ανεπτυγμένων κρατών της Ευρώπης, αλλά και παγκοσμίως. Ήδη η υστέρηση εσόδων του προϋπολογισμού είναι σημαντική, φθάνει τα 3 δισ. ευρώ. Άλλα περίπου 12 δισ. ευρώ είναι η υστέρηση από κοινοτικές εισροές. Οι δαπάνες είναι αυξημένες περίπου κατά 20% από τις προϋπολογισθείσες. Το πραγματικό έλλειμμα, και όχι οι λογιστικές αλχημείες, ξεπερνά σίγουρα το 7%, αν όχι και το 8%, ενώ το χρέος μέχρι το τέλος του έτους ίσως αγγίξει τα 300 δισ. ευρώ.

Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν ή ετοιμάζονται για αργότερα είναι σίγουρο ότι δεν θα διορθώσουν τις δημοσιονομικές ανισορροπίες. Οι μεταρρυθμίσεις στο κράτος, την εργασία, το ασφαλιστικό σύστημα -που πέντε χρόνια τώρα εξαγγέλλονται και δεν υλοποιούνται ή γίνονται με το σταγονόμετρο και φοβικά, με αποτέλεσμα να αφυδατώνονται και πάντως να μην αλλάζουν άρδην το τοπίο- για να αποδώσουν χρειάζονται χρόνο, που είναι ασύμβατος με αυτόν που διαθέτει η παρούσα κυβέρνηση, αλλά και ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και πολιτική ηγεμονία, που επίσης δεν διαθέτει η κυβέρνηση.

Οπότε οι όποιες πρωτοβουλίες ή μέτρα παρθούν τους επόμενους μήνες είτε θα μοιάζουν σαν των Τρώων τις συφοριασμένες προσπάθειες είτε θα επιφέρουν τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, αφού δεν θα στηρίζονται σε μια ισχυρή κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία.

Εάν λοιπόν ο Κ. Καραμανλής θέλει όντως να είναι χρήσιμος, όπως διατείνεται, και δεν έχουμε κανέναν λόγο να αμφισβητήσουμε την αγαθότητα των προθέσεών του, έχει μία και μόνη επιλογή: να προκηρύξει το συντομότερο δυνατόν εκλογές. Ει δυνατόν και αύριο, και πάντως όχι αργότερα από τις 13 Σεπτεμβρίου.

Δεν είναι έγκλημα, είναι λάθος να πιστεύει ότι, δεδομένης της εικόνας της κυβερνήσεώς του, μπορεί να τεθεί επικεφαλής του αναγκαίου προγράμματος εξυγίανσης και ανόρθωσης της χώρας. Ούτε διαφορετικές προτεραιότητες μπορεί να θέσει, ούτε άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής να φτιάξει, ούτε επαναδιαπραγμάτευση με τους κοινοτικούς εταίρους μας μπορεί να κάνει, ούτε την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία να ανασυνθέσει, ούτε κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες να οικοδομήσει.

Ό,τι κάνει θα είναι διαχείριση. Αυτό ακριβώς που δεν χρειάζονται, ειδικά αυτήν τη στιγμή, ο τόπος και η κοινωνία. Εξίσου λάθος είναι και ο τρόπος που φαίνεται ότι πολιτεύεται – δηλαδή «όσο ζω ελπίζω», έστω και στο τυχαίο. Πολιτεύεται έτσι μήνες τώρα, σχεδόν έναν χρόνο, και τίποτε που ν’ αλλάξει την «ατζέντα» δεν συνέβη, αντίθετα τα πάντα χειροτέρευσαν για τον ίδιο και την κυβέρνησή του.

Σε τελική, μάλιστα, ανάλυση είναι ενοχλητικό να επιμένει κάποιος να κυβερνά στηριζόμενος σε μια πλειοψηφία ενός βουλευτή, όταν τουλάχιστον 20 βουλευτές της συμπολιτεύσεως, άλλοι δίκαια άλλοι άδικα, είναι «σημαδεμένοι» για ανάρμοστες συμπεριφορές, τις οποίες, όπως και ο ίδιος έχει ομολογήσει, υπό άλλες συνθήκες δεν θα δικαιολογούσε και δεν θα επέτρεπε.

Δεν είναι ότι η εμμονή, παντί τρόπω, διατήρησης της εξουσίας απαξιώνει έτι περαιτέρω το πολιτικό σύστημα, είναι ότι ζημιώνει και το κόμμα του, αλλά και αμαυρώνει και τη δική του υστεροφημία. Και σίγουρα βλάπτει τα συμφέροντα των πολιτών και της χώρας.

Η χώρα έχει γονατίσει και χρειάζεται να ξανασταθεί στα πόδια της. Και η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος το μόνο που θα καταφέρει είναι να τη βάλει και σε αναπηρικό καροτσάκι. Γι’ αυτό απαιτείται γενναιότητα και αίσθηση καθήκοντος από τον πρωθυπουργό. Χρειάζεται να το πάρει, επιτέλους, απόφαση και να ζητήσει από τον λαό να επιλέξει ανάμεσα σε αυτόν και τον Γ. Παπανδρέου. Και, ποιος ξέρει; Ίσως μια απόφαση άμεσης προσφυγής στις κάλπες να αποδειχθεί χρήσιμη και για τον ίδιο.

Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί η εικόνα, όλοι -από τους εργαζόμενους και τους επιχειρηματίες μέχρι τους πολιτικούς και τους δημοσιολογούντες- να είμαστε μ’ ένα ημερολόγιο στο χέρι προσπαθώντας να μαντέψουμε πότε θα λήξει η εκκρεμότητα διακυβέρνησης.