Φελνίκος

Λένε ότι, αν θέλεις να κάνεις τον Θεό να γελάσει, πες του τα σχέδιά σου για το μέλλον. Υποθέτω ότι, εάν υπήρχε Θεός, θα είχε ξεκαρδιστεί ακούγοντας και διαβάζοντας όλες αυτές τις αστειότητες, που μάλιστα διατυπώνονται με περισσή σπουδαιοφάνεια, σχετικά με τα σχέδια του πρωθυπουργού για προσφυγή στις κάλπες.

Άλλος προβλέπει εκλογές τον Μάρτιο με λίστα, άλλο τον Απρίλιο ή τον Μάιο, άλλος «δίδυμες» με τις ευρωεκλογές τον Ιούνιο, άλλος τον Σεπτέμβριο, άλλος τον Μάρτιο του 2010 ένεκα αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλος στοιχηματίζει υπέρ της εξάντλησης της τετραετίας. Ο καθένας ανάλογα με το πότε τον βολεύει, αλλά και την αντίληψη που έχει για την πολιτική και τη διακυβέρνηση. Το δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι ουδείς πιστεύει ότι ο Κ. Καραμανλής έχει σχέδιο για να αντιμετωπιστούν τα οξυμένα οικονομικά, κοινωνικά και άλλα προβλήματα των πολιτών αυτής της χώρας.

Όλοι θεωρούν ότι ο ανασχηματισμός της κυβερνήσεως, οι αλλαγές στον κρατικό μηχανισμό και οι δηλώσεις που γίνονται έχουν έναν και μόνο στόχο: Να επηρεάσουν τις δημοσκοπήσεις, ώστε να μειωθεί η διαφορά από το ΠΑΣΟΚ. Αν η δημοσκοπική διαφορά, λένε, πέσει κάτω από τις δύο μονάδες και το «παιχνίδι» γίνει «ντέρμπι», τότε η προσφυγή στις κάλπες είναι δεδομένη.

Αν όντως αυτό είναι το σχέδιο του Κ. Καραμανλή, ειδικά σ’ αυτήν την τόσο κρίσιμη για τη χώρα συγκυρία, τότε δεν είναι απλώς ένας αφελής πολιτικός, αλλά και ένας επικίνδυνος άνθρωπος για το αξίωμα που κατέχει. Το καλύτερο, δε, που έχει να κάνει είναι να τα μαζέψει και να φύγει και από την ηγεσία της συντηρητικής παράταξης και από την προεδρία της κυβερνήσεως. Επειδή όμως πιστεύω ότι ο Κ. Καραμανλής ούτε αφελής ούτε ανεύθυνος πολιτικός είναι, ας δούμε πώς έχουν τα πράγματα και μετά μπορούμε να συμπεράνουμε αν έχει σχέδιο και ποιο είναι αυτό.

Καταρχήν υπάρχει η οικονομική κρίση που το επόμενο διάστημα πιθανολογείται βασίμως ότι θα λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Εκτός των προβλημάτων στην πραγματική οικονομία, υπάρχουν η χρηματοπιστωτική στενότης και η δημοσιονομική ασφυξία.

Το δημόσιο χρέος έχει εκτιναχθεί στα ύψη, ενώ το πραγματικό έλλειμμα είναι ίσως και υπερδιπλάσιο του κοινοτικού ορίου 3%. Αυτό προκύπτει από μια απλή πρόσθεση. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, είναι 2,5%. Υπάρχει όμως μια υπέρβαση του δανεισμού τον προηγούμενο χρόνο κατά 7 δισ. ευρώ (από τα 37 προϋπολογισθέντα πήγαμε στα 44). Αυτό ισοδυναμεί με ένα επιπλέον έλλειμμα της τάξεως του 2,5%. Αυτομάτως πάμε στο 5%. Αν υπολογίσουμε τα 3,5 δισ. χρέη των νοσοκομείων (κατ’ άλλους 5 δισ.), τα 3 δισ. χρέη στις κατασκευαστικές εταιρείες και το 1,1 δισ. επιπλέον που χρειάζεται το υπουργείο Απασχόλησης για τα ασφαλιστικά ταμεία (επιτελείς της κ. Φ. Πετραλιά ανεβάζουν αυτό το ποσό στα 2 δισ.), αυτά αθροιζόμενα μας πάνε στα 7,6 δισ. επιπλέον, ήτοι άλλο ένα 2,5%.

Αν δεχθούμε ότι αυτά μπορούν να «σπάσουν» σε τρία ή πέντε χρόνια, τότε υπάρχει ένα επιπλέον 0,8% ή 0,5% έλλειμμα που πρέπει να προστεθεί στο 5%. Με έλλειμμα 5,5-5,8% (κατά την πλέον επιεική εκδοχή), με δημόσιο χρέος πλέον των 270 δισ., με πιστοληπτική ικανότητα στα όρια της ανοχής, αν όχι της επαιτείας, με επενδύσεις μηδενικές (ναι μηδενικές), με τα κρατικά ταμεία άδεια από έσοδα, με τον τουρισμό, τον εφοπλισμό και την οικοδομή να θρυμματίζονται ως βασικοί πυλώνες της οικονομίας και τροφοδότες του ΑΕΠ, με τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, στο Ασφαλιστικό, στις εργασιακές σχέσεις, για τη μείωση του Δημοσίου και τις αποκρατικοποιήσεις (το ναυάγιο της Ολυμπιακής που αποκαλύπτει ο «ΚτΕ» στη σελ. 18 είναι μια επιπλέον δυσμενής εξέλιξη όχι μόνο για την οικονομία, αλλά και για την πολιτική αξιοπιστία της κυβερνήσεως) να αναστέλλονται και με την κοινωνική ένταση άμα και τον διεθνή διασυρμό στο ζενίθ, λόγω των όσων συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν από τον Δεκέμβριο και εντεύθεν, είναι απορίας άξιον πώς ξαφνικά προπαγανδίζεται φιλολαϊκή στροφή στην οικονομία και προσφυγή στις κάλπες. Εδώ απλώς σημειώνουμε ότι η κρατική δαπάνη για μια εκλογική αναμέτρηση είναι της τάξεως των 140 εκατ. ευρώ.

Αν, όπως λέγεται, σχεδιάζονται εκλογές τον Απρίλιο και μετά «δίδυμες» τον Ιούνιο, θα πρέπει ο δύσμοιρος νέος υπουργός Οικονομίας Ι. Παπαθανασίου να ανεύρει ένα επιπλέον κονδύλι 280 εκατ. Θα μου πείτε ότι αυτό είναι «στραγάλι» μπροστά στα 5 δισ. ευρώ που περιχαρής ανακοίνωσε ο υπουργός Υγείας Δημ. Αβραμόπουλος ότι εξασφάλισε για τα νοσοκομεία!

Τούτων δοθέντων, αν κάποιος ήθελε να ευοδωθεί το «νέο ξεκίνημα» που υποτίθεται ότι επιχειρεί με τον ανασχηματισμό ο Κ. Καραμανλής, το τελευταίο πράγμα που έπρεπε να κάνει είναι να προπαγανδίζει εκλογές και φιλολαϊκές πολιτικές.

Κι αυτό για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή κάτι τέτοιο «ερεθίζει» τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και τους δανειστές μας (υπάρχοντες και επίδοξους), και αυξάνει τις πιθανότητες να μας θέσουν υπό αυστηρή καραντίνα, αν όχι και εκτός των... λογαριασμών τους. Και δεύτερον, επειδή ακυρώνει εν τη γενέσει της οποιαδήποτε προσπάθεια για παραγωγή έργου από την ανασχηματισθείσα κυβέρνηση.

Ποιος θα λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του υπουργούς, κρατικούς λειτουργούς και μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο; Ουδείς. Για σχεδόν τρεις μήνες «πάγωσαν» τα πάντα περιμένοντας τον ανασχηματισμό. Αν «παγώσουν» και για άλλους τρεις περιμένοντας την προσφυγή στην κάλπη, είναι προτιμότερο να το κλείσουμε το «μαγαζί». Αν, μάλιστα, λάβουμε υπ’ όψιν μας την έξαρση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο, τον πόλεμο στη Γάζα, την ενεργειακή αναταραχή, καθώς και τους νέους χρηματοπιστωτικούς κλυδωνισμούς που θα σημειωθούν προσεχώς εξαιτίας των προβλημάτων που θα εμφανιστούν σε βρετανικές και αμερικανικές τράπεζες, τότε ίσως είναι προτιμότερο να το βγάλουμε (το «μαγαζί») και στο «σφυρί».

Αντί, λοιπόν, να προπαγανδίζεται η φιλολαϊκή στροφή στην οικονομία, προκειμένου να αναστραφεί το δυσμενές για την κυβέρνηση κλίμα, ώστε να επηρεαστούν οι δημοσκοπήσεις και να ανοίξει ο δρόμος προς την κάλπη, είτε τον Απρίλιο είτε τον Ιούνιο, καλόν είναι να βγει τώρα ο πρωθυπουργός και να διαβεβαιώσει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι οι μόνες κάλπες που υπάρχουν είναι αυτές για το Ευρωκοινοβούλιο.

Με τη δυναμική, βέβαια, που έχουν αποκτήσει τα πράγματα, είναι αμφίβολο εάν θα γίνει πιστευτός. Όμως εάν δεν το πράξει, τότε ακόμη και αν δεν είναι στα σχέδιά του θα αναγκαστεί εκών άκων να συρθεί σε εκλογές και να υποστεί Βατερλό. Πιθανότατα αυτό και θα συμβεί.

Μόνον που αυτό δεν είναι το σχέδιο Καραμανλή. Το σχέδιο Καραμανλή, κάνοντας τον ανασχηματισμό, ήταν να απελευθερωθεί από ό,τι θεωρούσε «βαρίδι» για την κυβέρνηση και να κερδίσει πολιτικό χρόνο για να δει τι μπορεί να πράξει, ώστε να αναστρέψει το δυσμενές γι’ αυτόν και την κυβέρνησή του κλίμα. Επειδή όμως η πολιτική ζωή, με καθοριστική ευθύνη και του ίδιου, εξελίσσεται με όρους επικοινωνίας, πέφτει στην παγίδα που ο ίδιος μεθοδικά τόσα χρόνια έστηνε.

Πλέον οι όποιες δηλώσεις, οι όποιες εξαγγελίες, οι όποιες πρωτοβουλίες ερμηνεύονται με βάση την επικοινωνία και όχι την πολιτική. Η ακύρωση της μεταρρύθμισης στην εκπαίδευση δεν εκλαμβάνεται, όπως στην περίπτωση Σαρκοζί στη Γαλλία, ως μήνυμα που ελήφθη για αλλαγή πολιτικής, αλλά ως προσπάθεια να ηρεμήσουν τα πράγματα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, προκειμένου να εκτονωθεί η κοινωνική ένταση για να οδηγηθούμε στις κάλπες με ήρεμα νερά.

Η αλλαγή του Γ. Αλογοσκούφη και όλες οι αλλαγές του νέου υπουργού Οικονομίας σε πρόσωπα, καθώς και οι δηλώσεις του για διαφορετικό μείγμα οικονομικής πολιτικής, εκλαμβάνονται ως προσπάθεια ν’ αλλάξουν οι δημοσκοπικοί συσχετισμοί και ως προεκλογικός λαϊκισμός. Το ίδιο συμβαίνει και με τις διακηρύξεις και τις αλλαγές στον τομέα της δημόσιας ασφάλειας, της απασχόλησης, της υγείας και αλλαχού.

Τούτων δοθέντων, το καλύτερο στο οποίο μπορεί να ελπίζει ο Κ. Καραμανλής μετά τον ανασχηματισμό και την αιφνιδίως ενσκήψασα εκλογολογία είναι να πουν ότι αφήνει όλα τα σενάρια να τρέξουν και αναλόγως θα δει τι θα πράξει. Μόνον που το «βλέποντας και κάνοντας», ειδικά στην τόσο επιβαρημένη για τη χώρα οικονομική και κοινωνική συγκυρία, δεν αποτελεί πολιτικό σχέδιο, αλλά μεταφορά στην πολιτική τού «απόψε αυτοσχεδιάζουμε» και της τακτικής Αλέφαντου για το ποδόσφαιρο.

Το μόνο δε σίγουρο αποτέλεσμα που μπορεί να σου δώσει, εάν επιχειρηθεί να εφαρμοστεί σε μια πρόωρη προσφυγή στην κάλπη, είναι η ήττα και η απώλεια της εξουσίας. Και τούτο επειδή αφενός ακόμη και οι «υπέρηχοι» των δημοσκόπων δεν μπορούν να συλλάβουν σε όλη τους την έκταση και την ένταση τις κοινωνικές διεργασίες που συντελούνται. Και αφετέρου όταν ο μάξιμουμ στόχος που θέτεις είναι όχι να κερδίσεις εσύ την αυτοδυναμία, αλλά να τη στερήσεις από τον αντίπαλό σου, τότε το πιθανότερο που θα συμβεί είναι να του τη δώσεις στο πιάτο και μάλιστα σε μεγαλύτερη ποσότητα απ’ ό,τι και ο ίδιος θα ανέμενε.

Δυστυχώς για τα κόμματα και ευτυχώς για τη χώρα, ο λαός όταν βρέθηκε ενώπιον ψευδεπίγραφων διλημμάτων σπάνια εξαπατήθηκε. Πλέον πρόσφατο παράδειγμα οι εκλογές του 2004. Γι’ αυτό και, αν υπήρχε Θεός, δεν θα γέλαγε, επειδή ως παντογνώστης θα ήξερε ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για προσφυγή στις κάλπες.

Αντίθετα, θα απορούσε πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά σε μια χώρα της οποίας οι κάτοικοι πιστεύουν ότι είναι οι «εκλεκτοί» του. Και σίγουρα θα έκανε τον σταυρό του...