Φελνίκος

Mόνον ιδιοτελείς, ανόητοι και αργόσχολοι ασχολούνται με τις εκλογές. Μάλιστα, οι πρώτοι εκτίθενται τα μάλα όταν προσπαθούν παντί τρόπω να συντηρήσουν την εκλογολογία. Παρά τη ρητή και κατ’ απόλυτο τρόπο διαβεβαίωση του πρωθυπουργού, ότι η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία και οι εκλογές θα γίνουν το 2013, τα σενάρια και οι δήθεν πληροφορίες δίνουν και παίρνουν. Οι σπερμολόγοι συμπεριφέρονται όπως αυτοί που προσπαθούν να καλιβώσουν τον ψύλλο. Επιχειρούν με κάθε ευκαιρία να κρατούν ζεστή την εκλογική κατσαρόλα.

Ο γράφων από μηνός και πλέον είχε προβλέψει (άρθρο της 8-1-2011 με τίτλο: «Εκλογές; Όχι, ευχαριστώ...») την εκλογολογία που θα αναπτυχθεί. Ούτε προφήτης είμαι, ούτε κάποια ειδική πληροφόρηση επί του θέματος έχω. Ανέλυα όμως, νομίζω με επάρκεια, γιατί ο Γ. Παπανδρέου δεν πρόκειται να προσφύγει στις κάλπες. Μέχρι τώρα οι εκλογολάγνοι μάς «σέρβιραν» τρεις αφορμές για τις οποίες θα γίνουν εκλογές.

Η πρώτη σχετιζόταν με την 3η Απριλίου, την ημερομηνία δηλαδή που συμπληρώνονται 18 μήνες από την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση και άρα μπορούν να γίνουν εκλογές με λίστα. Και γιατί με λίστα; Επειδή έτσι, μας έλεγαν οι αβδηρίτες, οι δύο αρχηγοί, Παπανδρέου και Σαμαράς, θα μπορέσουν να «καθαρίσουν» τα κόμματά τους από τους διαφωνούντες. Ο αρχηγός της Ν.Δ. μπορεί να ήθελε κάτι τέτοιο, και να το ζήτησε από τον πρωθυπουργό, όμως ο πρωθυπουργός τού το απέκλεισε.

Ο Αντ. Σαμαράς ήθελε τις εκλογές, και τις θέλει, για δύο λόγους. Πρώτον, για να μην υπάρξουν διαρροές προς το νεοϊδρυθέν κόμμα της Ντ. Μπακογιάννη. Ακόμη κι αν τις έχανε, θα κρατούσε υπό την ηγεσία του ένα «καθαρό» κόμμα, που θα είχε προκύψει από τις λίστες που ο ίδιος θα είχε καταρτίσει. Και δεύτερον, επειδή είναι διαφορετικό να χάσει τώρα τις εκλογές και διαφορετικό να τις χάσει το 2013.

Τώρα είναι λίγο περισσότερο από έναν χρόνο αρχηγός, ενώ το 2013 θα είναι τέσσερα χρόνια στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τώρα μια ήττα οι οπαδοί και τα στελέχη της Ν.Δ. θα του τη συγχωρέσουν. Τυχόν ήττα το 2013 πιθανότατα δεν θα του συγχωρεθεί και ίσως να έχει την τύχη των Αβέρωφ και Έβερτ. Βέβαια, μια τέτοια προσέγγιση των εκλογών εκ μέρους της Ν.Δ. είναι λάθος και αδιέξοδη, αφού πυρήνας της είναι η ηττοπάθεια.

Αντί να σχεδιάζεται μια πολιτική στρατηγική με βάση την προοπτική εκλογικής επικράτησης, ξεδιπλώνεται δημόσια και στο παρασκήνιο μια παλαιοκομματική επικοινωνιακή τακτική, που μοναδικό στόχο έχει την παραπολιτική φθορά του (όποιου) αντιπάλου. Και φυσικά μια τέτοια τακτική αδικεί σαφέστατα τον Αντ. Σαμαρά, αφού όσοι τον γνωρίζουν καλά ηξεύρουν ότι ο ίδιος εμφορείται όντως από διάθεση αναγέννησης και επανακαθορισμού της φυσιογνωμίας της συντηρητικής παράταξης.

Η δεύτερη αφορμή για εκλογές που μας «σέρβιραν» οι εκλογολογούντες ήταν η τέταρτη δόση του δανείου. Επειδή, όπως υποστήριζαν, είτε δεν θα μας δοθεί είτε θα μας παρασχεθεί με δυσβάστακτους όρους, η κυβέρνηση θα προσφύγει στις κάλπες για να αποφύγει την αποτυχία εκταμίευσης της τέταρτης δόσης που θα ισοδυναμούσε και με πτώχευση της χώρας.

Αυτή η προσέγγιση, να συνδέεται δηλαδή η εκταμίευση κάθε φορά της δόσης του δανείου των 110 δισ. με εκλογές, πέραν του να προκαλεί γέλωτα, γίνεται πλέον και ενοχλητική και σίγουρα μόνον τιμή δεν περιποιεί σε όσους, στους πολιτικούς τριμηνίτες, τη διακινούν. Επιπροσθέτως αποδεικνύει και την ασχετοσύνη τους, αφού οι γνώστες του μνημονίου και των όρων δανεισμού γνωρίζουν ότι η τέταρτη δόση ουσιαστικά «κλείδωσε» στις 31-12-2010. Τώρα η συζήτηση και η διαπραγμάτευση γίνονται για την επόμενη, την πέμπτη, δόση του δανείου.

Έχοντας αποτύχει στις δύο πρώτες προβλέψεις τους, οι καραγκιοζοπαίχτες των πρόωρων εκλογών επινόησαν να ανεβάσουν μια νέα «παράσταση», την τρίτη, για να συντηρήσουν το θέμα. Μάλιστα έχουν δύο εκδοχές εξιστόρησης του παραμυθιού τους. Η πρώτη λέει ότι «ναι μεν ο πρωθυπουργός δεν τις θέλει, αλλά τις θέλουν κάποιοι υπουργοί και σύμβουλοί του» και προσθέτουν «ο Παπανδρέου τις έχει αποκλείσει, αλλά μπορεί να αναγκαστεί να τις κάνει». Πώς λέμε, αν δεν βρέξει, θα ρίξει καρεκλοπόδαρα; Ε, κάπως έτσι σκέφτονται.

Αφού ο Παπανδρέου δεν τις θέλει και ούτε πρόκειται να τις κάνει, γιατί, βρε αγύρτες, συντηρείτε το θέμα; Για να ’χετε κάτι να ασχολείστε; Επειδή δεν έχετε κάτι χρήσιμο να κάνετε; Επειδή η ενασχόληση με τα προβλήματα της χώρας είναι σοβαρή υπόθεση και εσείς το μόνο που έχετε μάθει είναι να διάγετε λάθρα τον βίο σας; Αφού μόνοι σας διαπιστώνετε ότι ο πρωθυπουργός δεν τις θέλει, αφού οι ίδιοι λέτε ότι τις έχει αποκλείσει, αφού εσείς υποστηρίζετε ότι θα ισοδυναμούσε με «αυτοκτονία» τυχόν προσφυγή στις κάλπες ειδικά αυτή την περίοδο, γιατί επιμένετε σ’ ένα τόσο χοντροκομμένο ψέμα που αγγίζει τα όρια της ηλιθιότητας; Μα, μπορεί να αναγκαστεί να τις κάνει, λένε. Από ποιον; Από την τρόικα, από τους υπουργούς του, από την αντιπολίτευση, από τα συνδικάτα, από τη λαϊκή δυσαρέσκεια; Όχι. Τότε από ποιον; Αν κατέβουν τρία εκατομμύρια κόσμος στον δρόμο και το κάνουν Τυνησία και Αίγυπτο.

Μα, αν αυτό συμβεί, εξυπακούεται ότι θα πάμε σε εκλογές. Ξέρετε καμιά κυβέρνηση δημοκρατικής χώρας που μπορεί να κλείσει τα μάτια σε μια τέτοια κατάσταση; Που δεν θα προσφύγει εκούσα άκουσα στις κάλπες; Σαφώς και αν συμβεί κάτι τέτοιο θα οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. Θα οδηγηθεί επειδή θα πέσει η κυβέρνηση. Το ίδιο θα συμβεί και αν απολέσει τη δεδηλωμένη. Στις δύο αυτές περιπτώσεις όντως θα έχουμε πρόωρες εκλογές. Μόνον που κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, ούτε η πολιτική ασκείται με βάση τα καταστροφικά σενάρια. Θέλετε να σας πω εγώ και άλλες περιπτώσεις που θα έχουμε πρόωρες εκλογές; Αν η κυβέρνηση αποφασίσει να πουλήσει την Ακρόπολη. Αν συλληφθούν πέντε υπουργοί με τις μίζες στο χέρι. Αν η Αστυνομία σκοτώσει σε μια διαδήλωση αθώους πολίτες. Ε, τότε βέβαια η κυβέρνηση δεν θ’ αντέξει και θα πάμε σε εκλογές.

Η δεύτερη εκδοχή της «παράστασης» των πρόωρων εκλογών ανακαλύφθηκε αιφνιδίως από έναν προβληματισμό που ανέπτυξε ο υπουργός Άμυνας στο Υπουργικό Συμβούλιο. Ποιος είναι αυτός; Ότι ένα νέο μνημόνιο του οποίου η διάρκεια φτάνει μέχρι το 2015 ευρίσκεται εκτός του εκλογικού κύκλου της παρούσης κυβερνήσεως, της οποίας η θητεία λήγει το 2013. Άρα δεν μπορεί, λένε, να δεσμεύσει η κυβέρνηση με την υπογραφή της την επόμενη κυβέρνηση. Δηλαδή, για να καταλάβω, η κυβέρνηση υπογράφει μόνον ό,τι συμπίπτει με τον εκλογικό της κύκλο;

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν έπρεπε να υπογράψει την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, επειδή διαφωνούσε η αντιπολίτευση και ήταν μια πράξη που εκτεινόταν πέραν της τετραετίας; Όταν ο Κ. Σημίτης έβαζε τη χώρα στη ζώνη του ευρώ το έκανε για μια τετραετία; Ούτε στο ΝΑΤΟ έπρεπε να μπούμε μ’ αυτή τη λογική, ούτε να συνάπτουμε μακροχρόνια δάνεια έπρεπε, ούτε να έχουμε συνθήκες ειρήνης και πολέμου, αφού όλες αυτές οι συμφωνίες δεσμεύουν τη χώρα πέραν του εκλογικού κύκλου μιας κυβέρνησης.

Η υπογραφή του μνημονίου ισοδυναμεί με εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, θα αντιτείνουν οι θιασώτες της άποψης περί εκλογικού κύκλου. Γιατί όλα τα προηγούμενα (ΕΟΚ, ευρώ κ.ά) τι έκαναν; Την τσιγκολελέτα παίζουμε; Το κράτος έχει συνέχεια και οι κυβερνήσεις κρίνονται από τον λαό κάθε φορά στις εκλογές για όσα έκαναν και δεν έκαναν. Και ανάλογα αποδοκιμάζονται ή επιδοκιμάζονται, ενώ ενίοτε μέλη των κυβερνήσεων (πρέπει να) οδηγούνται και στη Δικαιοσύνη.

Αυτή είναι η δημοκρατία κι αυτούς τους κανόνες έχει. Να υποστηρίξει κάποιος ότι ένα νέο μνημόνιο χρειάζεται συναίνεση να το καταλάβω. Όπως συναίνεση, κατ’ εμέ, χρειαζόταν και για το υπάρχον μνημόνιο. Έπρεπε να κυρωθεί από τη Βουλή με 180 και όχι με 151 ψήφους. Τη γνώμη μου εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, τη διατυπώσαμε τότε. Δεν θυμάμαι ο Ευάγγ. Βενιζέλος ή όσοι σήμερα έχουν αυτή τη γνώμη περί εκλογικού κύκλου να είχαν τότε διαφωνήσει με την υπερψήφιση του μνημονίου με 151 ψήφους, ή να είχαν θέσει θέμα εκλογών. Θέμα εκλογών αν είναι να ψηφιστεί ένα νέο μνημόνιο δεν υφίσταται. Θέμα συναίνεσης βεβαίως, όπως και αυξημένης πλειοψηφίας για να κυρωθεί από τη Βουλή.

Επικαιροποίηση ή τροποποίηση του ήδη υφιστάμενου μνημονίου μπορεί να γίνει με 151 ψήφους από τη Βουλή, επειδή με τόσες ψήφους είχε επικυρωθεί το αρχικό. Νέο μνημόνιο, εάν υπάρξει που πολύ αμφιβάλλω, χρειάζεται όντως αυξημένη πλειοψηφία, η οποία εάν δεν επιτευχθεί μπορεί να οδηγήσει είτε σε εκλογές είτε σε μη σύναψη. Τόσο απλά.

Τον Απρίλιο-Μάιο όταν θα ψηφιστούν, υπό τύπον νομοσχεδίου, οι τροποποιήσεις του μνημονίου που οπωσδήποτε θα εδράζονται και στις αποφάσεις που θα λάβουν οι «27» στη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου, τότε θα εκλείψει και η τρίτη αφορμή για πρόωρες εκλογές. Όμως, μην ανησυχείτε, οι ιδιοτελείς, οι ανόητοι και οι αργόσχολοι θα ανακαλύψουν κάποια άλλη. Για εκλογές τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο. Ποια θα ’ναι αυτή; Να σας πω εγώ μερικές.

Συμπληρώνονται δύο χρόνια κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι η επετειακή προσέγγιση. Ο χειμώνας προβλέπεται «βαρύς» και η κυβέρνηση δεν θα αντέξει. Είναι καλύτερα να κάνει εκλογές τον Σεπτέμβριο που η διάθεση του κόσμου μετά τα μπάνια του καλοκαιριού είναι χαλαρή. Αυτή είναι η παραδοσιακά ψυχολογική προσέγγιση. Αν γίνουν εκλογές το φθινόπωρο του 2011 η επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα γίνει το 2015 όταν θα έχει λήξει το μνημόνιο, το έλλειμμα θα ’ναι κάτω από 3%, η οικονομία θα σημειώνει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και η χώρα θα έχει βγει από την κρίση. Άρα την κυβέρνηση την συμφέρει να γίνουν τότε οι εκλογές. Αυτή είναι η ψηφοθηρική προσέγγιση.

Μπορούν να σκαρφιστούν κι άλλα. Άλλωστε το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι σε δουλειά να βρίσκονται. Και βέβαια υπάρχει πάντα το σενάριο «ο Γιώργος θα πάει γενικός γραμματέας του ΟΗΕ» ή θα αναλάβει «πρόεδρος της Ευρώπης» ή θα γίνει... πρόεδρος της Αιγύπτου, ώστε να δημιουργηθεί συνομοσπονδία Αιγύπτου – Ισραήλ – Ελλάδος – Κύπρου, που θα ελέγξει τις εξελίξεις και τα πετρέλαια της Νοτιοανατολικής Μεσογείου!

Δυστυχώς για τους εκλογολογούντες, ο Γ. Παπανδρέου δεν πρόκειται να κάνει εκλογές. Ανέλαβε να φέρει σε πέρας μια εθνική υπόθεση: τη σωτηρία της χώρας. Δεν θέλει, αλλά και δεν του επιτρέπεται, να «αποδράσει». Το πικρό ποτήρι, μαζί με την παράταξή του και τον λαό, πρέπει να το πιει μέχρι τέλους. Και το 2013 θα γίνει ο απολογισμός.

Μέχρι τότε κλείστε τ’ αυτιά σας στους πολιτικούς τριμηνίτες των εκλογών. Ηθελημένα ή αθέλητα μόνον κακό προξενούν, σε μια περίοδο που η χώρα χρειάζεται να αλλάξει εκ βάθρων για να ελπίζει ότι θα έχει μέλλον.

Ορισμένοι, είτε πολιτικοί, είτε δημοσιολογούντες, είτε επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα, μπορεί να έχουν διαφορετική γνώμη, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο λαός είναι υποχρεωμένος να τους παρακολουθεί στις ονειρώξεις τους...