Φελνίκος

Ύβρις, Νέμεσις, Κάθαρσις είναι τα στοιχεία που καθιστούν την ελληνική τραγική τέχνη μοναδική στον πολιτισμό της ανθρωπότητας και στην παγκόσμια σημειολογία.

Αυτό το σημαντικό κομμάτι της αρχαιοελληνικής μυθολογίας και τέχνης δεν είχε «τρέξει» στη μαγική τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004. Προφανώς, οι εμπνευστές και δημιουργοί της το ξέχασαν. Φρόντισαν όμως να μας το θυμίσουν ο Κώστας Κεντέρης, η Κατερίνα Θάνου και ο προπονητής τους Χρήστος Τζέκος.

Τώρα, παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, φροντίζουν να μας φρεσκάρουν τη μνήμη οι αθλητές της άρσης βαρών και ο προπονητής τους. Η συμπεριφορά τους μόνον αντάξια της θέσης τους στο παγκόσμιο αθλητικό γίγνεσθαι δεν είναι. Φέρθηκαν σαν ηλίθιοι, ίσως γιατί πίστευαν ότι, επειδή η Ελλάδα θεωρείται υπερδύναμη στο συγκεκριμένο άθλημα, τα μέτρα ελέγχου ντόπινγκ θα είναι χαλαρά για τους Έλληνες αθλητές.

Η σκιά που έπεσε πάνω τους είναι βαριά. Με τη στάση τους «πλήγωσαν» τη χώρα και το έθνος. Η μεγάλη ιδέα που υποτίθεται διακονούσαν ξέφτισε σ’ ένα μίζερο κρυφτούλι ανάμεσα στην Κινέζα Σου Λι και τον Λαρισαίο Κατσέλο. «Το Ωραίο, το Μεγάλο και το Αληθινό» αποκαλύπτεται ότι είναι παραμύθι που έχει πολλούς δράκους και περισσότερες χίμαιρες. Κι αυτό το ξέρουν όλοι. Το καταγγέλλουν και δηλώνουν, υποκριτικά όπως αποδεικνύεται, ότι θέλουν να το ξανακάνουν «όμορφο».

Εξάλλου, η ΔΟΕ υποτίθεται ότι μας έδωσε τους Αγώνες του 2004 προκειμένου να τους αναβαπτίσουμε στο ανθρώπινο μέτρο. Όπως τότε ο Κεντέρης και η Θάνου, έτσι και τώρα οι πρωταθλητές της άρσης βαρών τούς πνίγουν στον βόρβορο των αναβολικών.

Ακόμα κι αν μείνει η αμφιβολία για την καθαρότητά τους, η καριέρα τους τελείωσε. Και μόνον η αμφιβολία είναι ισχυρότερη της πραγματικότητας, γιατί δρα διαβρωτικά για τους ίδιους και τον θεσμό, ενώ τροφοδοτεί και σενάρια συνωμοσιολογίας που μόνον κρετίνοι μπορούν να υποστηρίξουν.

Στην Ελλάδα λέμε «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται», και αυτοί έδειξαν ότι όχι μόνο φοβούνται, αλλά γίνονται και καταγέλαστοι με αυτά τα απίθανα e-mail που διακινεί ο συνήγορος του προπονητή τους Χρήστου Ιακώβου.

Αν έπρεπε να πέσουν κάπου, αυτό δεν είναι το ταπί και κάτω από το βάρος της μπάρας, αλλά ο Καιάδας. Για να ξεπλύνουν τα αισθήματα ενοχής, ντροπής και απογοήτευσης που σκόρπισαν στα εκατομμύρια των Ελλήνων. Κι αν φοβούνται να το πράξουν οι ίδιοι, ας το κάνουμε όλοι οι Έλληνες, που τους λατρέψαμε και τους κάναμε θεούς. Να τους ρίξουμε στον Καιάδα της μνήμης. Να τους εξοστρακίσουμε στη χώρα της αμνησίας.

Άλλωστε, όπως υποστηρίζουμε, Ελλάδα δεν είναι μόνον η μυθολογία, η αρχαία εποχή και η κλασική Αθήνα. Ελλάδα είναι και το σήμερα. Δεν είναι μόνον ο Σοφοκλής, είναι και ο Σολωμός. Και ο μεγάλος μας ποιητής, ο ύμνος του οποίου κάθε φορά που ακούγεται μας κάνει να ριγούμε, έχει πει ότι «εθνικό είναι ό,τι είναι αληθές». Σ’ αυτή τη φράση περικλείεται η ουσία της υπόθεσης των αθλητών της άρσης βαρών.

Όσοι σκέφτονται τα σενάρια συνωμοσίας δεν είναι πατριώτες. Είναι κλεφτοκοτάδες του έθνους, που θέλουν τη χώρα να βιώνει λάθρα και στο ψέμα. Η αλήθεια και μόνον η αλήθεια για την υπόθεση μπορεί να κάνει περήφανη τη χώρα και τους πολίτες της.

Δεν χρειαζόμαστε ψεύτικους μύθους για να νιώσουμε περήφανοι. Μπορούμε να υπάρχουμε και να μεγαλουργούμε χωρίς αυτούς. Γι’ αυτό χρωστάμε χάρη στη Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου Ντόπινγκ. Και αξίζει να τους χειροκροτήσουμε και να τους επαινέσουμε που έκαναν, άσχετα από σκοπιμότητες, σωστά τη δουλειά τους.

Μπορεί οι «αθάνατοι», η ολυμπιακή οικογένεια, να είναι βουτηγμένοι μέχρι τον λαιμό στα σκάνδαλα, στη διαπλοκή συμφερόντων, στην υπηρεσία των παγκόσμιων χορηγών, να είναι υπηρέτες του χρήματος, όμως αυτό αφορά εκείνους και όχι εμάς. Για να μπορούμε να τους καταγγέλλουμε και να τους εκθέτουμε, θα πρέπει εμείς να υπηρετούμε τις αξίες του ολυμπισμού, τα ιδανικά για το ευ αγωνίζεσθαι και για το ανθρώπινο μέτρο.

Όσοι θέλουν απλώς να «κλέψουμε» κι εμείς μετάλλια, επειδή έτσι κάνουν όλοι, μπορούν να συνεχίζουν να υπερασπίζονται τους αθλητές-Φρανκενστάιν από τα αναβολικά, τις φαραωνικού τύπου Oλυμπιάδες, τα μεγάλα και μικρότερα συμφέροντα των εταιρειών, την εμπορευματοποίηση του αθλητισμού. Μπορούν να συνεχίσουν να υποκρίνονται και να φαντασιώνονται με τα «μετάλλια» που ανεβάζουν τη χώρα στην παγκόσμια αθλητική κατάταξη.

Η ονείρωξη είναι ακίνδυνη όσο παραμένει προσωπική υπόθεση. Όταν όμως γίνεται συλλογική συμπεριφορά, τότε το έθνος θα πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί.

Δυστυχώς, ούτε και στο Πεκίνο οι Αγώνες θα υπηρετήσουν τα ιδανικά και τις αξίες του ολυμπισμού και του ευ αγωνίζεσθαι. Τα κρούσματα ντόπινγκ είναι πολλά και δεν περιορίζονται στην άρση βαρών ή μόνο στην Ελλάδα. Εμείς το συνειδητοποιήσαμε επειδή χτύπησε την πόρτα μας, και μάλιστα την επονομαζόμενη dream team του ελληνικού αθλητισμού.

Ίσως είναι ευκαιρία να ξανασυλλογιστούμε ορισμένες αρχές και αξίες και να κάνουμε μαζική και δημόσια αυτοκριτική. Γιατί, όσο μεγάλο είναι το έγκλημα που διέπραξαν οι αθλητές και ο προπονητής τους, εξίσου εγκληματική είναι και η συμπεριφορά όλων μας.

Όλοι μας γνωρίζουμε την αλήθεια για το τι πραγματικά συμβαίνει στο χώρο του πρωταθλητισμού, και δη διεθνούς επιπέδου. Και όλοι μας το αποκρύπτουμε.

Το ανάθεμα δεν πρέπει να πέσει μόνο στους αρσιβαρίστες. Πρέπει να πέσει στα κεφάλια όλων. Και η Εθνική Oλυμπιακή Επιτροπή γνώριζε και η Oμοσπονδία Άρσης Βαρών (αλλά και άλλες για δικούς τους αθλητές) και η αρμόδια πολιτική ηγεσία του αθλητισμού και τα Μέσα Ενημέρωσης.

Όλοι γνώριζαν ή, έστω, βασίμως υποπτεύονταν. Κι όμως, προσπαθούσαν, στο όνομα του κακώς εννοούμενου εθνικού συμφέροντος, να το κρύψουν. Σφύριζαν αδιάφορα και κάθε φορά που τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης το επανέφεραν στο προσκήνιο ανακαλύπταμε «ξένους δάκτυλους», «ύποπτα συμφέροντα» και «θεωρίες συνωμοσίας» για να υπερασπιστούμε την τιμή των χρυσών μας παιδιών, αλλά και τη δική μας συλλογική αμεριμνησία, καθώς και την υπόληψη του έθνους.

Και το πράτταμε αυτό γιατί θέλαμε να πρωταγωνιστεί (ασχέτως μέσων και διαδικασιών) και η χώρα μας στην παγκόσμια (και χρυσοτόκο) «εμποροπανήγυρη» του αθλητισμού.

Οι αθλητές της άρσης βαρών ουσιαστικά είναι θύματα της λαιμαργίας του έθνους να καταναλώσει όσα περισσότερα εδέσματα μπορεί απ’ το παγκόσμιο αθλητικό, επιχειρηματικό, διπλωματικό και πολιτικό τραπέζι που στρώνεται κάθε τέσσερα χρόνια από τη ΔOΕ και τις παγκόσμιες ομοσπονδίες. Έχοντας βαρεθεί να είμαστε επαίτες και ζήτουλες των ψιχίων, θελήσαμε να στρογγυλοκαθήσουμε στη Μεγάλη και Αγία Τράπεζα των αναβολικών.

O Ιακώβου και τα παιδιά του πρόσφεραν έναν μύθο στο έθνος, που τον είχε ανάγκη για να ξεπεράσει τη μειονεξία του. Γι’ αυτό και τους ανταμείψαμε τόσο πλουσιοπάροχα. Γνωρίζοντας ότι ο μύθος δεν είναι και τόσο καθαρός, τους φορτώσαμε με δώρα, κρατικά αξιώματα, χρήμα, χορηγίες, για να κρύψουμε τις ατέλειές του. Τους κάναμε τραγούδι, πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, εικονίσματα, ονόματα πλοίων, δρόμων, τραμ, για να διατηρήσουμε τον μύθο στον χρόνο. Μέσα από την υπερπροσφορά, ξεπλέναμε τις ενοχές μας. Τους κάναμε εθνικούς ήρωες και πρότυπο για τα παιδιά μας. Τώρα όλα γκρεμίζονται.

Οι αρσιβαρίστες γνώριζαν το παιχνίδι. Δέχτηκαν να το παίξουν. Και τώρα πρέπει να δεχθούν και τις συνέπειες. Όπως πρέπει να τις δεχθούν και όλοι όσοι επένδυσαν σ’ αυτό. Και πρώτοι απ’ όλους οι χορηγοί. Τα λεφτά που χάνονται είναι πολλά. Το ίδιο και τα προνόμια που απολαμβάνει όλος ο εσμός που τρέφεται από τις επιχειρήσεις-ομοσπονδίες. Θα πρέπει λοιπόν τα σύμβολα να αποκαθηλωθούν. Τα πρόσωπά τους να εξαφανιστούν. Το παραμύθι να ξεχαστεί.

Η ζημιά, όμως, δεν περιορίζεται στους χορηγούς. Oύτε στους ίδιους τους αθλητές, που τώρα καλούνται να πληρώσουν βαρύτατο τίμημα, γιατί το όνειρο που πρόσφεραν στο έθνος αποδεικνύεται εφιάλτης. Η Ελλάδα είναι παγωμένη, πικραμένη, αγανακτισμένη. Το σοκ είναι μεγάλο και για να ξεπεραστεί θα πρέπει οι άλλοι αθλητές μας να υπερβάλουν εαυτούς, ώστε μέσω των δικών τους επιτυχιών το χαμόγελο και ο ενθουσιασμός να ξαναγυρίσουν στους Έλληνες.

Η συμπεριφορά της dream team δεν μπορεί να ακυρώσει ένα ολόκληρο έθνος. Μια θαυμάσια δουλειά πολλών χρόνων δεν πρέπει να καταστραφεί εξαιτίας μιας «άτυχης» ημέρας.

Ας ξεχάσουμε λοιπόν όσο γίνεται πιο γρήγορα το «επεισόδιο» και ας κρατήσουμε την υπέροχη ανάμνηση που έχουμε από τον Πύρρο, τον Κάχι, τον Βαλέριο και τ’ άλλα παιδιά της dream team. Είναι τόσο πολλές οι αξίες και οι συμβολισμοί του Πνεύματος που εμπεριέχονται στους Αγώνες που μπορεί να επουλώσουν τις πληγές του Σώματος. Αν μάλιστα τα παιδιά μας από τα άλλα αθλήματα καταφέρουν να κάνουν το θαύμα τους, η βαριά σκιά, διαγενομένου του χρόνου, θα χαθεί.

Άλλωστε, η υπόθεση της άρσης βαρών είναι κυρίως εσωτερική, ενώ οι Oλυμπιακοί Αγώνες παγκόσμιοι. Από τον Αύγουστο τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης και τα δισεκατομμύρια των τηλεθεατών θα στρέψουν το ενδιαφέρον τους στις αθλητικές επιδόσεις, τις μονομαχίες, τα ρεκόρ. Θα ξεχάσουν τους Έλληνες αρσιβαρίστες και θα βρουν άλλους πρωταγωνιστές.

Αν κάτι πρέπει να κάνουμε από σήμερα οι Έλληνες, είναι να επαναβεβαιώσουμε την πίστη μας στον αθλητισμό και να ψάξουμε για νέα είδωλα. Μπορεί η ντροπή και η απογοήτευση να είναι για όλους μας μεγάλες, όμως δεν χρειαζόμαστε κατεργαραίους και κακομοίρικες συμπεριφορές μικρολωποδυτών για να εμπνεύσουν τα παιδιά μας.

Χρειαζόμαστε αθλητές-πρότυπα. Και δόξα τω Θεώ, υπάρχουν κι άλλοι, πέρα από τους αρσιβαρίστες, που μπορούν να κάνουν εμάς περήφανους και εμείς αυτούς εθνικούς ήρωες.
Η ζωή συνεχίζεται, αφού αύριο θα ’ναι μια άλλη μέρα. Και το κυριότερο, οι πρόγονοί μας για τις τραγωδίες είχαν εφεύρει τον «από μηχανής θεό» που έσωζε την παράσταση. Και είμαι σίγουρος ότι αυτός θα βρεθεί...

Αυτά είχαν γραφτεί
τον Αύγουστο του 2004 με αφορμή
την υπόθεση Κεντέρη - Θάνου. Το μόνο που άλλαξε στο κείμενο είναι τα ονόματα και
ο χρόνος. Τα συμπεράσματα δικά σας.