Φελνίκος

O πρωθυπουργός, κατ’ επανάληψιν, έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών. Αντίθετη, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, είναι και η πλειοψηφία των πολιτών. «Καταστροφικό σενάριο» το χαρακτηρίζουν οι νουνεχείς πατριώτες και ο επιχειρηματικός κόσμος. Ακόμα και οι ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων, που επικρίνουν τον Γ. Παπανδρέου και την κυβέρνησή του, κάθε βράδυ πριν πέσουν να κοιμηθούν ανάβουν το καντήλι και προσεύχονται στην Παναγία μην κάνει καμιά αποκοτιά ο πρωθυπουργός και στήσει πρόωρα κάλπες. Και το πράττουν επειδή γνωρίζουν αφενός ότι, παρά τα όσα ηρωικά και πένθιμα οι ίδιοι λένε, ο Γ. Παπανδρέου είναι, αυτή τη στιγμή, «το δέκα το καλό» της χώρας και ότι αφετέρου τυχόν προσφυγή στις κάλπες πιθανότατα θα οδηγούσε σε ακυβερνησία και κατ’ επέκτασιν σε περιπέτεια την Ελλάδα.

Την ίδια γνώση έχουν και οι βουλευτές της συμπολίτευσης και τα συνδικαλιστικά και κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που επίσης γκρινιάζουν, διαμαρτύρονται και αντιδρούν στο μνημόνιο, τα μέτρα και τις αλλαγές που επιχειρούνται. Όλοι τους είναι διαμαρτυρόμενοι εκ του ασφαλούς. Αγανακτούν, βρίζουν, διαδηλώνουν, επειδή έχουν τη βεβαιότητα ότι ο πρωθυπουργός δεν θα τα εγκαταλείψει, θα συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις, μη υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος.

Εάν αίφνης χανόταν αυτή η βεβαιότητα, δεν είναι σίγουρο ότι θα συνέχιζαν με το ίδιο πάθος τον καταγγελτικό τους οίστρο. Και δεν θα συνέχιζαν επειδή οι περισσότεροι, τουλάχιστον οι σοβαροί και οι επαΐοντες, ξέρουν πολύ καλά ότι ο δρόμος του μνημονίου, έτσι όπως επεβλήθη, είναι ο «δρόμος της αρετής» για τη χώρα. Είναι αιματηρός, είναι άδικος, αλλά είναι ο μόνος, εάν θέλουμε η Ελλάδα να ξανασταθεί στα πόδια της.

Ναι, για τρία, πέντε χρόνια θα ταλαιπωρηθούμε, θα δεινοπαθήσουμε, αλλά δεν θα χαθούμε – κάτι που θα γινόταν εάν συνεχίζαμε τον δρόμο της αμεριμνησίας και της λογικής να δοθεί ο λογαριασμός στον επόμενο. Οι νταβέληδες της ανυπακοής και οι πολιτικάντηδες, του δήθεν «άλλου δρόμου», ας αναρωτηθούν μετά το κάζο της Ιρλανδίας και την πτώση της κυβέρνησης στην Πορτογαλία τι θα είχε συμβεί στη χώρα μας αν ο Γ. Παπανδρέου τούς είχε ακούσει και δεν είχε προσπαθήσει -και καταφέρει- να συγκροτηθεί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης και να συνάψει το δάνειο των 110 δισ. ευρώ, που μας παρέχουν μια σχετική ασφάλεια απέναντι στις αδηφάγους αγορές.

Οι θιασώτες της Ιρλανδίας και υμνητές της σκληρής διαπραγμάτευσης ας δουν τα αποτελέσματα της «περήφανης στάσης» του Κένι και ας μας πουν αν αυτό ήταν που ήθελαν. Ας δουν πού έχουν πάει τα spreads στην Ιρλανδία και να μας πουν τι θα συμβεί αν πέσει μια ακόμη τράπεζά της, όπως φημολογείται.

Το ίδιο να σκεφτούν και να μας πουν και για την Πορτογαλία που δανείστηκε από τους Κινέζους. Αυτά που έλεγαν να κάνουμε εμείς, και έκαναν οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι, είδαμε τι κατάληξη είχαν. Και η «αντίσταση» και η «διαπραγμάτευση» κατέρρευσαν και ο δανεισμός από «άλλες πηγές» απέβη άκαρπος και εν πολλοίς μοιραίος. Στον Μηχανισμό Στήριξης μπήκαν και οι «αδούλωτοι» Ιρλανδοί, στον Μηχανισμό Στήριξης θα μπουν, και μάλιστα τρέχοντας, οι αλλοδρομίτες Πορτογάλοι.

Ευτυχώς που ο Παπανδρέου μάς έβαλε νωρίς στον Μηχανισμό, διαφορετικά στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη θα (ξανα)περπατάγαμε μονάχοι, στεφανωμένοι από τα λίγα χορτάρια που θα ’χαν μείνει στην έρημη γη. Ας σκεφτούν και οι υπουργοί που προχθές ξεσπάθωσαν κατά των τραπεζών τι θα συμβεί αν καταρρεύσει μια ελληνική τράπεζα. Καλές οι κορόνες, καλές οι φοβέρες, αλλά μάλλον λίγο αργά το σκέφτηκαν ότι οι τραπεζίτες είναι οι «κακοί» της ιστορίας.

Όχι ότι δεν έχουν ευθύνες. Έχουν και έχουν πολλές. Όμως τουλάχιστον οι υπουργοί πριν μιλήσουν οφείλουν να γνωρίζουν όλα τα δεδομένα. Μπορεί για λόγους πολιτικής να θέλουν να ταυτιστούν με το λαϊκό θυμικό, μπορεί να θέλουν, για διάφορους λόγους, να την «πέσουν» στον Γ. Παπακωνσταντίνου, μπορεί να έχουν, και έχουν, δίκαιο σε ορισμένες επισημάνσεις τους, όμως είναι μέλη μιας κυβερνήσεως που ως συστατικό της πολιτικής της έχει και τη διάσωση των τραπεζών, και όχι την κατάρρευση ή την κρατικοποίησή τους.

Η χώρα ούτε ηρωισμούς και τσαμπουκάδες χρειάζεται ούτε εξέγερση κατά των σύγχρονων... Οθωμανών, όπως πολλοί, μέρες που ’ναι και με επικολυρική διάθεση, βαφτίζουν την τρόικα. Όσοι προσπαθούν εν έτει 2011 να βρουν αντιστοιχήσεις με το 1821 μάλλον χρειάζονται ψυχίατρο. Όσοι στο μπλέντερ του μυαλού τους έχουν ανακατέψει τη γέννηση ενός κράτους επί οθωμανικής αυτοκρατορίας με την (ανα)γέννηση αυτού του κράτους σε εποχή παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού μάλλον είναι για το Δρομοκαΐτειον Ίδρυμα.

Βεβαίως ουδείς μπορεί να απαγορεύσει στον καθένα να ονειρεύεται για τον εαυτό του ρόλο είτε Νικηταρά είτε Παπαφλέσσα. Όμως καλόν είναι να σκεφτεί, σε κάποια στιγμή διαύγειας, ότι στο Δρομοκαΐτειο οι συνθήκες εγκλεισμού είναι άθλιες.

Αυτό που χρειάζεται η χώρα, τούτες τις δύσκολες στιγμές, είναι παραγωγική ανασυγκρότηση, διοικητική αναμόρφωση, κοινωνική ανασύνταξη, πολιτική αναγέννηση και κυρίως εθνική ενότητα. Δεν μπορεί, όπως προείπαμε, όλοι να είναι διαμαρτυρόμενοι εκ του ασφαλούς, υπολογίζοντας ότι ο Παπανδρέου θα βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Μάλιστα, αν θέλουμε να μιλήσουμε ψυχρά, με όρους πολιτικής, είναι λάθος και του ίδιου του Γ. Παπανδρέου να συνεχίζει να παρέχει στους πολιτικούς αντιπάλους του τη βεβαιότητα ότι αυτός θα πέσει επί των επάλξεων, ως άλλο Παλαιολόγος, για να σώσει τη Βασιλεύουσα. Μετά και την επιτυχία της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης ίσως θα έπρεπε να ανεβάσει την αδρεναλίνη στους πολιτικούς του αντιπάλους, μήπως και συνέλθουν.

Και έχει μια θαυμάσια ευκαιρία να το πράξει. Στα μέσα Μαΐου θα έλθει προς ψήφιση στη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο Δημοσιονομικής Σταθερότητας για την περίοδο 2012-2015. Ας ζητήσει αυτό να υπερψηφιστεί όχι από 151 βουλευτές, αλλά από 180, ώστε να τεθούν όλοι, και κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση, προ των ευθυνών τους.

Κακώς δεν ζήτησε και το μνημόνιο να υπερψηφιστεί, πέρυσι τον Μάιο, από 180. Για λόγους συνταγματικής τάξης, αλλά και πολιτικής στρατηγικής αυτό έπρεπε να πράξει. Δυστυχώς πρυτάνευσαν άλλες, λανθασμένες, σκέψεις. Πολιτικά έχει βεβαίως μια δικαιολογία: Το μνημόνιο, τότε, ήταν μέχρι το 2013, εντός δηλαδή του εκλογικού κύκλου της κυβερνήσεως. Τώρα, το δημοσιονομικό σχέδιο για το 2012-2015 υπερβαίνει τον εκλογικό κύκλο.

Μπορεί, λοιπόν, εφόσον το θελήσει, να ζητήσει να υπερψηφιστεί από αυξημένη πλειοψηφία. Δεν υποχρεούται, αλλά, εάν σταθμίσει τα δεδομένα, μπορεί να καταλήξει στην απόφαση ότι πολιτικά τον συμφέρει αυτό να υπερψηφιστεί από 180 βουλευτές.

Δύο τινά θα συμβούν. Είτε η αξιωματική αντιπολίτευση, συναισθανόμενη και τις ευθύνες της, θα υπερψηφίσει το Σχέδιο, βάζοντας νερό στο αντιμνημονιακό της κρασί και παρέχοντας άνεση κινήσεων και χρόνου στην κυβέρνηση για να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, στέλνοντας ταυτόχρονα κι ένα μήνυμα πολιτικής ενότητας στην Ευρώπη, στις αγορές και στους επενδυτές, είτε δεν θα ψηφιστεί, οπότε ο Γ. Παπανδρέου νομιμοποιείται να προσφύγει στις κάλπες ζητώντας από τον λαό να εγκρίνει το Σχέδιο.

Εάν δεν ψηφιστεί, η ευθύνη θα βαρύνει τους άλλους και όχι τον Γ. Παπανδρέου. Μπορεί αυτό να θεωρηθεί εκβιασμός. Ναι, θα είναι, αλλά όμως και οι άλλοι δεν μπορούν να θέλουν να έχουν και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο.

Δεν μπορεί, επειδή έχουν τη βεβαιότητα ότι ο Παπανδρέου σκέφτεται υπεύθυνα, οι ίδιοι να πράττουν ανεύθυνα. Δεν μπορεί να θέλουν να μην υπολογίζει ο Γ. Παπανδρέου το πολιτικό κόστος, ώστε οι ίδιοι να επωφελούνται. Δεν μπορεί να επιδιώκουν την κοινωνικοπολιτική αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ για να μοιραστούν τα ιμάτιά του.

Ο Γ. Παπανδρέου μπορεί πέρυσι τον Μάιο να σκέφτηκε ότι αν δεν ψηφιζόταν το μνημόνιο η χώρα θα «έπεφτε», αφού ήταν θέμα ημερών να κηρύξει στάση πληρωμών, και γι’ αυτό να επέλεξε την υπερψήφισή του από τη σχετική πλειοψηφία, όμως τώρα τέτοιος κίνδυνος δεν υφίσταται.

Μετά και την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου, τη μείωση του επιτοκίου και τη δημιουργία του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης, η χώρα μπορεί και ίσως πρέπει να αποφασίσει, χωρίς το πιστόλι στον κρόταφο, εάν θέλει να συνεχίσει τον «δρόμο της αρετής» ή να διαλέξει τον «δρόμο της κακίας» και να πεταχτεί στα σκουπίδια.

Τον Μάιο, λοιπόν, ο Γ. Παπανδρέου θα πρέπει να αποφασίσει: ή θα έχει όλους απέναντί του να τον «ροκανίζουν» μέχρι να ολοκληρωθεί, αν ολοκληρωθεί, η τετραετία ή θα τους αναγκάσει να σκεφτούν υπεύθυνα και συναινετικά, στερώντας τους τη βεβαιότητα ότι έχουν κάποιον να κρατάει μόνος του τον «μουντζούρη» της χώρας.

Μέχρι τώρα όλα τα ρίσκα τα παίρνει ο Παπανδρέου, ας πάρουν κάποια στιγμή και οι άλλοι. Αν το Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο δεν ψηφιστεί από 180 βουλευτές, ας πάμε σε εκλογές. Αν τις κερδίσει το ΠΑΣΟΚ, η νέα κυβέρνηση Παπανδρέου θα έχει γλιτώσει από την αντιπολιτευτική ανευθυνότητα. Θα έχει μιλήσει ο λαός. Αν τις κερδίσει η Ν.Δ., ας αναλάβει ο Αντ. Σαμαράς να εφαρμόσει το άλλο σχέδιο, που λέει ότι έχει, για να βγει η χώρα από την κρίση, να πάψουν να υποφέρουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, να ξανααποκτήσουν ρευστότητα οι τράπεζες, να έλθουν οι επενδύσεις, να υπάρξει ανάπτυξη, να ζωντανέψει η αγορά, να μειωθούν η ανεργία, τα ελλείμματα και το χρέος.

Αφού ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης λέει ότι έχει τη λύση, ας του δώσει την ευκαιρία ο Γ. Παπανδρέου να την εφαρμόσει. Αν δεν τα καταφέρει, αυτός που θα αφανιστεί πολιτικά θα ’ναι η Κεντροδεξιά και όχι η Κεντροαριστερά, ο Αντ. Σαμαράς και όχι ο Γ. Παπανδρέου. Και, βέβαια, να δούμε τι θα γίνει και με τους άλλους «κουτσαβάκηδες» του αντιμνημονιακού αγώνα. Αν ο λαός επικροτήσει την πολιτική τους, καλώς καμωμένα. Αν τους απορρίψει, θα γλιτώσουμε τουλάχιστον την ηχορύπανση. Η δημοκρατία έτσι λειτουργεί.

Η προσφυγή στις κάλπες θα ξεκαθαρίσει και το κυβερνητικό στρατόπεδο. Δεν μπορεί οι υπουργοί της κυβερνήσεως να θέλουν και αυτοί και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Δεν μπορεί να λένε συνεχώς «αυτό δεν γίνεται». Είναι εκεί για να προσπαθήσουν να εφαρμόσουν μια συγκεκριμένη πολιτική. Εάν θεωρούν ότι δεν μπορούν, ας το δηλώσουν ευθαρσώς και ας παραχωρήσουν τη θέση τους σε κάποιον άλλον που θα προσπαθήσει να το κάνει.

Υπάρχει, βέβαια, και το πιθανό ενδεχόμενο η κάλπη να μη βγάλει κανέναν νικητή. Σ’ αυτή την περίπτωση, τα δύο μεγάλα κυβερνητικά κόμματα θα αναγκαστούν να συνεργαστούν. Αν δεν το πράξουν, το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα θα καταρρεύσει. Μπορεί αυτό που θα αναδειχθεί, αφού η πολιτική όπως και η φύση απεχθάνονται τα κενά, να είναι και ο εμβρυουλκός της εξόδου από την κρίση και της γέννησης μιας Νέας Ελλάδας.

Συμπερασματικά, ο Γ. Παπανδρέου τον Μάιο πρέπει να «εκβιάσει» την ψήφιση του Σχεδίου 2012-2015 από 180 βουλευτές, επειδή υπερβαίνει τον εκλογικό κύκλο της παρούσης κυβερνήσεως. Αν δεν επιτευχθεί η αυξημένη πλειοψηφία, ας προκηρύξει εκλογές για τον Ιούνιο. Και ας γίνουν αυτές στις 5 ή στις 12 του μηνός, ώστε να μη χαλάσουν και τα μπάνια του λαού. Αν επιλέξει να συνεχίσει να σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου μόνος του και οι άλλοι να τον χλευάζουν και να τον κεντρίζουν στα πλευρά, για να αποφύγει τη σταύρωση, θα πρέπει το δεύτερο εξάμηνο του 2011 ν’ αρχίσει κάτι να ροδίζει.

Με την αναταραχή στον αραβικό κόσμο και με την κυβερνητική κρίση στην Πορτογαλία, που αποτελούν προανακρούσματα για τα χειρότερα στην Ευρώπη, αυτό μοιάζει μάλλον δύσκολο. Οπότε είναι προτιμότερο για όλους να μιλήσει ο λαός...