Φελνίκος

H Σύνοδος Κορυφής των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, την προηγούμενη εβδομάδα, πήγε καλά για τη χώρα μας. Η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ., η μείωση κατά μία μονάδα του επιτοκίου και η επαναγορά ομολόγων από την πρωτογενή αγορά (όχι όμως και από τη δευτερογενή, που θα ήταν το άριστο) δίνουν μια βαθιά ανάσα στην κυβέρνηση Παπανδρέου.

Διαψεύστηκαν έτσι για μία εισέτι φορά οι Κασσάνδρες που προέβλεπαν ότι στις 25 Μαρτίου, στη σύνοδο Κορυφής των 27, η χώρα θα κατέρρεε, θα αποβαλλόταν από την Ευρωζώνη και θα επέστρεφε στη δραχμή. Όσοι στοιχημάτισαν στην καταστροφή για μία ακόμη φορά έπαιξαν και έχασαν. Και θα ξαναχάσουν, εφόσον επιμένουν σ’ αυτή την αθλιότητα, που βέβαια εμπεριέχει μπόλικη ιδιοτέλεια.

Η Ελλάδα ούτε θα χρεοκοπήσει, ούτε θα φύγει από την Ευρώπη, ούτε θα επιστρέψει στη δραχμή. Έχουμε βαρεθεί εδώ και σχεδόν 18 μήνες να το γράφουμε και να το λέμε, όμως δυστυχώς στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα ο κάθε φιρφιρίκος μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να βρίσκει ευήκοα ώτα σε αφελείς και εύπιστους πολίτες. Βέβαια από ένα σημείο και μετά η υπόθεση -εκτός από κουραστική- γίνεται και επικίνδυνη, και ίσως χρειάζεται κάποια στιγμή να παρέμβει και ο εισαγγελέας.

Το έγκλημα που συντελείται είναι μεγάλο και πλήττει ευθέως τη χώρα, την εθνική οικονομία και τους πολίτες. Κάποια στιγμή πρέπει να μπει ένα φρένο σ’ αυτούς τους ανεύθυνους και, κυρίως, τους ιδιοτελείς. Δεν αναφερόμαστε στους πολιτικά αυτιστικούς, οι οποίοι -μη μπορώντας να δουν πέρα από τη μύτη τους- βλέπουν παντού μαυρίλα, αλλά στους κατ’ επάγγελμα και με πλήρη συνείδηση διασπορείς ψευδών ειδήσεων και στους μεγαλόσχημους τυχοδιώκτες, οι οποίοι συμπεριφέρονται όπως οι μαυραγορίτες στην Κατοχή.

Λοιπόν, τελεία και παύλα. Η Ελλάς δεν χρεοκοπεί, δεν φεύγει από την Ευρώπη, δεν ξαναγυρίζει στη δραχμή. Το παραμύθι αυτό τελείωσε. Ας ψάξουν άλλους δράκους να βρουν για να ’χουν να πορεύονται. Η Ελλάς αυτό που χρειάζεται να κάνει είναι να δουλέψει. Να σκύψει το κεφάλι και με επιμονή και υπομονή να κάνει αυτό που τόσα χρόνια δεν έκανε. Να φτιάξει ένα σύγχρονο κράτος και μια παραγωγική οικονομία. Να καθαρίσει την αυλή της από τα σκουπίδια, όλες αυτές τις χρόνιες δυσπλασίες που έφεραν η κομματοκρατία, η κλεπτοκρατία και ο ωχαδερφισμός. Το λάθρα βιώσαι μάς τελείωσε.

Όποιος δεν εννοεί ή δεν θέλει να το καταλάβει κάνει κακό στον εαυτό του και θα αναγκαστεί να το καταλάβει με πολύ οδυνηρό τρόπο. Και το λέμε αυτό επειδή μπορεί η σύνοδος της 11ης Μαρτίου να πήγε καλά, όμως αυτό το «καλά» είναι συνώνυμο με πολύ συγκεκριμένα και δύσκολα πράγματα που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση.

Πρώτον, τα 20 δισ. που πρέπει να βρεθούν τα επόμενα τρία χρόνια. Τα μέτρα που απαιτείται να ληφθούν είναι πολλά και σκληρά. Ο «Καλλικράτης», εκτός από την Αυτοδιοίκηση, πρέπει να επεκταθεί σ’ όλο το κράτος. Στον στρατό, στην Αστυνομία, στην υγεία. Χρειάζεται να καταργηθούν και να συμπτυχθούν στρατόπεδα, αστυνομικά τμήματα και κέντρα υγείας. Αυτό που επιχειρεί η Ά. Διαμαντοπούλου στην παιδεία πρέπει να το κάνουν και οι Ευάγγ. Βενιζέλος, Χρ. Παπουτσής και Ανδρ. Λοβέρδος στους τομείς ευθύνης των υπουργείων τους.

Επίσης, θα πρέπει να καταργηθούν οργανισμοί, υπηρεσίες και εταιρείες του Δημοσίου που είτε δεν χρειάζονται, είτε δημιουργήθηκαν για άλλους λόγους, είτε είναι αντιπαραγωγικοί. Και δεν αναφερόμαστε σε οργανισμούς που δεν έχουν υπαλλήλους, αλλά σε οργανισμούς που έχουν. Το κράτος πρέπει να συρρικνωθεί, να εξορθολογίσει τη λειτουργία του και να μειώσει δραστικά τις δαπάνες του.

Η φραγή στις προσλήψεις είναι ένα πρώτο βήμα, η αποχώρηση, λόγω σύνταξης, 120.000 υπαλλήλων (50.000 εφέτος, 50.000 του χρόνου και 20.000 το 2013) είναι το δεύτερο. Το ενιαίο μισθολόγιο είναι το τρίτο. Η κατάργηση οργανισμών το τέταρτο. Η επέκταση του «Καλλικράτη» στο σύνολο του κράτους το πέμπτο. Οι αποκρατικοποιήσεις το έκτο. Επιτέλους, όλο τις ακούμε, αλλά δεν τις βλέπουμε. Για μικρό και ευέλικτο υπουργικό σχήμα μιλούν οι πολιτικοί, όμως αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι μικρό, ευέλικτο και παραγωγικό κράτος.

Δεύτερον, η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Τα περίφημα 50 δισ. Ναι, σαφέστατα και μπορούν να βρεθούν. Δύσκολα, δύσκολα. Όμως μπορούν να βρεθούν, αρκεί η κυβέρνηση να είναι αποφασισμένη να το κάνει. Αν σκεφθούν έξυπνες λύσεις, και υπάρχουν, μπορούν και περισσότερα από 50 δισ. να βρεθούν. Τιτλοποιήσεις, μετοχοποιήσεις, πώληση και επανενοικίαση, εδαφολόγιο, αμοιβαία κεφάλαια γης. Λύσεις υπάρχουν, τις ξέρουν οι ειδικοί, ας τους ρωτήσουν, και κυρίως ας αποφασίσουν να το κάνουν. Αν σκέφτονται τις αντιδράσεις, τις διαμαρτυρίες, το πολιτικό κόστος, τις συντεχνίες, την αντιπολίτευση, τον Φωτόπουλο και τον Παναγιωτακόπουλο, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε.

Και ερχόμαστε έτσι στο τρίτο, που δεν είναι άλλο από τη διοίκηση της κυβέρνησης. Ορθώς, ορθότατα, ο πρωθυπουργός λέει ότι δεν θα γίνουν πρόωρες εκλογές ούτε και ανασχηματισμός. Και τα δύο είναι απόφαση δική του, κι αφού έτσι αποφάσισε, δεν θα ’πρεπε να πέφτει λόγος σε κανέναν. Απ’ αυτό το σημείο, όμως, αρχίζουν τα δύσκολα.

Ο Γ. Παπανδρέου μπορεί να λέει ότι δεν θα προσφύγει πρόωρα στις κάλπες ή δεν θα κάνει ανασχηματισμό, όμως οι δικοί του άνθρωποι άλλα λένε. Από το γραφείο του μέχρι τους υπουργούς και τους βουλευτές εκπέμπονται άλλα σήματα. Και μπορεί το πρώτο (οι εκλογές) να ατόνησε, όμως το δεύτερο (ο ανασχηματισμός) βρίσκεται σε πρώτο πλάνο.

Η εύκολη εξήγηση είναι ότι φταίνε οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι -επειδή δεν έχουν τι άλλο εντυπωσιακό να πουν ή να γράψουν- καταφεύγουν στα συνήθη: Αν δεν γίνουν εκλογές, θα γίνει ανασχηματισμός, όπως λέμε αν δεν βρέξει, θα χιονίσει. Έτσι είναι. Σε μεγάλο βαθμό όλη αυτή η παραφιλολογία, η οποία πρέπει να ’ναι και παγκόσμια πατέντα στα δημοσιογραφικά χρονικά, εκπορεύεται από τους δημοσιογράφους. Άλλοτε είναι αθώα, κατά το απορία ψάλτου βηξ, άλλοτε υποκρύπτει σκοπιμότητες, ίσως και ιδιοτέλεια.

Όμως το ότι βρίσκει ευήκοα ώτα και γόνιμο έδαφος για ν’ ανθήσει οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν δυσλειτουργίες στην κυβέρνηση. Τα κυβερνητικά κενά έρχονται να καλύψουν οι φήμες και οι πληροφορίες. Αν η κυβέρνηση λειτουργούσε εύρυθμα, ήταν ισχυρή και διοικούνταν με στιβαρό χέρι, όλη αυτή η (παρα)φιλολογία δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει.

Δυστυχώς για τον πρωθυπουργό, στην κυβέρνηση και στην κοινοβουλευτική του ομάδα υπάρχουν πολλοί απρόθυμοι να τον ακολουθήσουν στον συγκεκριμένο δρόμο σωτηρίας της χώρας που επέλεξε. Ο λόγος; Είτε γιατί διαφωνούν, είτε γιατί κουράστηκαν, είτε γιατί δεν θέλουν να συγκρουστούν, είτε γιατί δεν θέλουν να γίνουν οι αλλαγές. Οφείλει, λοιπόν, ο πρωθυπουργός να επιλέξει τους πρόθυμους, τους εργατικούς και τους κατάλληλους.

Για να βγει εις πέρας το εγχείρημα που ανέλαβε χρειάζεται «Χμερ». Πιστούς και αφοσιωμένους. Κυρίως, όμως, ικανούς και αποτελεσματικούς. Και πάνω απ’ όλα χρειάζεται ένα αποτελεσματικό σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας της κυβέρνησης, το οποίο ο ίδιος, και όχι δι’ αντιπροσώπων, θα κατευθύνει και θα καθοδηγεί.

Με απλά λόγια, χρειάζεται ο Γ. Παπανδρέου να διοικήσει ο ίδιος με στιβαρό χέρι την κυβέρνησή του. Όλο το προηγούμενο διάστημα μπορεί εξ ανάγκης να το σπατάλησε για να εξασφαλίσει την έξωθεν βοήθεια, τώρα χρειάζεται να ρίξει το βάρος στο εσωτερικό.

Αν το πράξει, επιλέγοντας πέντε-έξι υπουργούς για να συγκροτήσει μια ισχυρή κυβερνητική επιτροπή και κάνει σε χρόνο που αυτός θα επιλέξει κάποιες επιδιορθώσεις στο κυβερνητικό σχήμα, ενισχύοντας το οικονομικό επιτελείο και τα παραγωγικά υπουργεία, τότε τα δύο πρώτα δύσκολα projects (τα 20 δισ. της τριετίας και τα 50 δισ. της ακίνητης περιουσίας) έχουν αυξημένες πιθανότητες να υλοποιηθούν.

Το καλό χαρτί της κυβέρνησης είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, ο Παπανδρέου να παίξει τον ίδιο τον εαυτό του, στο εσωτερικό, όσο πιο δυνατά μπορεί. Μόνον έτσι μπορεί να κερδίσει την παρτίδα. Στην παρούσα φάση, ό,τι βοήθεια ήταν να πάρουμε από τους εταίρους μας την πήραμε. Θα συνεχίσουμε να έχουμε την αρωγή τους, και στο μέλλον και πρόσθετες διευκολύνσεις, αν δείξουμε ότι προσπαθούμε και μπορούμε να τα καταφέρουμε. Εξάλλου, η βοήθεια που μας δόθηκε στις 11 Μαρτίου μας δόθηκε επειδή ο Γ. Παπανδρέου έπεισε τους εταίρους μας ότι είμαστε αποφασισμένοι να βαδίσουμε τον δρόμο που συμφωνήθηκε με τους δανειστές μας. Αν συνεχίσουμε να τον βαδίζουμε, οι προϋποθέσεις να μειώσουμε το χρέος θα αυξάνονται.

Μετά το καλοκαίρι, και εφόσον γίνουν όλα αυτά που σχεδιάζονται ή εξαγγέλλονται, δεν νομίζω ότι θα είναι δύσκολο και οι τράπεζες, που τόσο τις έχει βοηθήσει η κυβέρνηση, να συμφωνήσουν τα ομόλογα που έχουν στα χέρια τους και λήγουν τα επόμενα ένα δύο χρόνια να τα μετατρέψουν σε μακροπρόθεσμο δανεισμό και με καλύτερους όρους για το Δημόσιο, δίνοντας μία επιπλέον ανάσα στη χώρα.