Δευτέρα, Ιανουαρίου 18, 2010

 

Όσα ξέρει ο περιπτεράς (16-01-2010)

Όταν ο περιπτεράς ξέρει καλύτερα τη φορολογία των τσιγάρων από τον υπουργό Οικονομικών και τις υπηρεσίες του, κάτι δεν πάει καλά.

Όταν εξαγγέλλεις ότι προτίθεσαι, κάποια στιγμή στο μέλλον, να φορολογήσεις τις καταθέσεις, είναι λογικό οι καταθέτες να πάρουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες και να τις τοποθετήσουν σε τράπεζες στο εξωτερικό ή να τις κρύψουν σε θυρίδες.

Θα έλεγα ότι είναι και φυσιολογικό, καθώς για μεγάλο διάστημα οργίαζε η μαύρη προπαγάνδα ότι επίκειται δήθεν είτε αποβολή της χώρας από την Ευρωζώνη, ακόμη και από την Ε.Ε., είτε οικειοθελής αποχώρησή της από το ευρώ.

Όταν αυτή την ηλιθιότητα -γιατί περί ηλιθιότητας πρόκειται, αφού ούτε το ένα ούτε το άλλο μπορεί να συμβεί- δεν τη σταματάς μαχαίρι από την πρώτη στιγμή και την αφήνεις να σέρνεται, γινόμενη από σπερμολογία και φήμη «είδηση», κάτι δεν πάει καλά.

Όταν επιβάλλεις δυσεξήγητα τέλη κυκλοφορίας και μετά αναγκάζεσαι να ζητήσεις συγγνώμη, πάλι κάτι δεν πάει καλά. Όταν σταματάς την απόσυρση των αυτοκινήτων και μετά λες ότι θα το ξανασκεφτείς για να το κάνεις καλύτερα, και πάλι κάτι δεν πάει καλά. Όταν το ίδιο κάνεις και με τη νομιμοποίηση των ημιυπαίθριων χώρων, πάλι κάτι δεν πάει καλά.

Όταν σχεδόν όλοι σού λένε ότι το νομοσχέδιο που αφορά τα ενήμερα δάνεια και άλλες ρυθμίσεις για τις τράπεζες πάσχει και εσύ επιμένεις να το πας για έγκριση στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να εισπράξεις και από εκεί την αποδοκιμασία, πάλι κάτι δεν πάει καλά.

Όταν εξαγγέλλεις ότι θα φορολογηθούν αναδρομικά οι γονικές παροχές και δωρεές με νόμο που θα ετοιμάσεις έπειτα από τρεις μήνες, είναι λογικό να εξεγείρονται άπαντες, ακόμη και υπουργοί της κυβερνήσεως, με την πολιτική σου αβελτηρία και την τουλάχιστον νομική άγνοιά σου. Και εδώ κάτι δεν πάει καλά.

Και μάλιστα πάει δυο φορές κακά επειδή η ρύθμιση που θα κάνεις τελικά θα είναι μικρής αποδόσεως, καθώς όλες οι μεγάλες γονικές δωρεές και παροχές έγιναν τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο, όσες είχαν απομείνει μετά τη ρύθμιση επί Αλογοσκούφη.

Τώρα θα πιαστεί η «μαρίδα». Παρενθετικά εδώ αξίζει να αναφερθούμε και σε κάτι άλλο. Γιατί έγινε εσπευσμένα η κίνηση; Επειδή, όπως υποστήριξε το υπουργείο Οικονομικών, έμαθε ότι γίνονται πολλές και για μεγάλης αξίας περιουσίες πράξεις.

Μόνον που το έμαθε καθυστερημένα. Γιατί το έμαθε καθυστερημένα; Επειδή καθυστέρησε λόγω διαβούλευσης να συγκροτηθεί ο φορολογικός ελεγκτικός μηχανισμός. Και πού να μάθει πόσες άλλες πράξεις έγιναν αυτό το τρίμηνο στις ακέφαλες εφορίες. Μέχρι και πολτοποίηση φακέλων με φορολογικές ατασθαλίες και εκκρεμότητες είχαμε!

Πολύ φοβούμαι ότι θα ψάχνουν να βρουν έσοδα για το πρώτο τρίμηνο και δεν θα βρίσκουν. Πάντως, οι περισσότεροι μεγαλοοφειλέτες ρύθμισαν ή εξαφάνισαν κυριολεκτικά τις υποθέσεις τους, με το αζημίωτο φυσικά.

Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Ακόμη και η φορολογία για τα ποτά σε λάθος χρόνο έγινε. Αντί να γίνει πριν από τις γιορτές, γίνεται μετά. Γιατί να γίνει πριν; Επειδή στις γιορτές υπολογίζεται ότι γίνεται το μεγαλύτερο ποσοστό του ετήσιου τζίρου.

Η επιβάρυνση με ένα ευρώ στο μπουκάλι του ουίσκι δεν θα είχε επίπτωση στις πωλήσεις, ενώ τώρα λογικό είναι να προκαλεί και γκρίνια. Και έσοδα, λοιπόν, χάθηκαν και γκρίνια εισέπραξαν.

Μία επίσης ακατανόητη ενέργεια είναι αυτή της έκδοσης των τρίμηνων και εξάμηνων έντοκων γραμματίων που θα απορροφηθούν από την εγχώρια τραπεζική αγορά. Γιατί δεν ήταν πενταετούς ή επταετούς διάρκειας ομόλογα, ώστε να έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια ενεχυρίασης και να μην επιβαρύνονται αδικαιολόγητα οι τράπεζες, ειδικά σε μια περίοδο που δοκιμάζεται η ρευστότητά τους;

Θα μπορούσα να αναφερθώ με παραδείγματα και σε πολλές άλλες μικρές ή μεγάλες αβελτηρίες και παλινωδίες που γκρίζαραν πρόωρα την εικόνα της κυβέρνησης. Σε περιπτώσεις που της αφήρεσαν σημαντικό ποσοστό από την ικμάδα και τη δυναμική που είχε όταν εξελέγη.

Σε «επεισόδια» που συνέβαλαν στο να χάσει αρκετή από τη λάμψη της και να αμφισβητείται η ικανότητά της να διεξαγάγει με επιτυχία τον παρατεταμένο πόλεμο για να βγει η χώρα από την κρίση. Σε αστοχίες που πάγωσαν τον αρχικό ενθουσιασμό και συρρίκνωσαν τις ελπίδες των πολιτών.

Σε λάθη που κάλυψαν ακόμη και τα καλά και ριζοσπαστικά που έγιναν και γίνονται αυτό το τρίμηνο σε άλλους τομείς, και ιδιαίτερα στο συμμάζεμα των εξόδων και των κρατικών δαπανών, στην αναμόρφωση του κράτους, στην αξιοκρατία, στη διαβούλευση και στη λογοδοσία, στην άλλη αντίληψη διακυβέρνησης.

Αν ορισμένα ή τα περισσότερα από αυτά είχαν αποφευχθεί, είναι σίγουρον ότι θα ήταν καλύτερη και η αντιμετώπιση από τους εταίρους μας και τις αγορές. Αν η αρχική εικόνα της εκλογής δεν είχε αμαυρωθεί στο εσωτερικό από τις πολλές -μικρές ή μεγαλύτερες- αστοχίες, θα ήταν και καλύτερες οι προσλαμβάνουσες που θα είχαν οι ξένοι για την κυβέρνηση και την ικανότητά της να επαναφέρει τη χώρα στη δημοσιονομική ευνομία.

Δεν είναι τυχαίο ότι στις τρεις-τέσσερις πρώτες εβδομάδες υπήρχε και από το εξωτερικό μια στάση θετικής αναμονής για τη νέα κυβέρνηση. Οι «σφαλιάρες» άρχισαν να πέφτουν μετά, όταν άρχισε η πελαγοδρομία.

Όντως οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και οι αγορές, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, μας την είχαν «στημένη». Είτε γιατί τους είχαμε κοροϊδέψει επανειλημμένα στο παρελθόν με τα στοιχεία και τις στατιστικές. Είτε γιατί θέλουν να αποκομίσουν υπεραξίες.

Είτε γιατί θέλουν ένα «μαύρο πρόβατο» προς συμμόρφωση και των άλλων δημοσιονομικά ατακτούντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είτε γιατί τα μηνύματα που άρχισαν να λαμβάνουν οι διεθνείς αξιολογητές και οίκοι από τους εγχώριους συνομιλητές τους δεν ήταν και τόσο ενθαρρυντικά.

Μόνοι μας λοιπόν σε μεγάλο βαθμό βγάλαμε τα μάτια μας. Πνιγήκαμε σε μια κουταλιά νερό είτε από απειρία είτε από απουσία σχεδίου είτε από ελλειμματική γνώση των οικονομικών. Επειδή δεν κάναμε από την αρχή αυτό που έπρεπε να γίνει.

Ο γράφων, σε ανύποπτο χρόνο, είχε «προφητεύσει» τα επερχόμενα. Μάλιστα από αρκετούς, ακόμη και φίλους, είχε κατηγορηθεί γιατί, από τη δεύτερη κιόλας εβδομάδα αφότου η κυβέρνηση έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης, είχε με τρία συνεχόμενα άρθρα («Με οδηγό τον Γκόρπα», 24/10/2009, «Ραντεβού… στα τυφλά», 1/11/2009, και «Το λάθος του Γιώργου», 7/11/2009) κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου.

Έγραφε αυτά που σήμερα πολιτικοί και δημοσιολογούντες ανακαλύπτουν ότι πρέπει να γίνουν. Παραθέταμε δε και σειρά μέτρων που έπρεπε να ληφθούν, τα οποία εμπλουτισμένα επαναλάβαμε έπειτα από έναν μήνα.

Θα μου πείτε, αυτά είναι παρελθόν, τώρα τι μπορεί να γίνει; Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές.

Πρώτον, να επιμείνει η κυβέρνηση στην τήρηση πάση θυσία του Προγράμματος Σταθερότητας που κατετέθη. Δεν πρέπει να υπάρξει καμία παρέκκλιση. Οι εταίροι μας θα το εγκρίνουν, αλλά πιθανότατα με αστερίσκους. Αν στο τέλος Μαρτίου οι αστερίσκοι ενεργοποιηθούν, τότε τα χειρότερα θα είναι μπροστά μας. Και θα είναι τόσο χειρότερα, όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Δεύτερον, να ληφθούν κι άλλα μέτρα που θα φέρουν έσοδα χωρίς να την πληρώσουν τα συνήθη φορολογικά υποζύγια. Τα μέτρα είναι γνωστά, πολλά η κυβέρνηση τα έχει υιοθετήσει, καιρός να τα υλοποιήσει. Μέτρα και εισπρακτικά και μείωσης δαπανών και αναπτυξιακά.

Τρίτον, οποιαδήποτε εφεξής αστοχία θα πρέπει να επιφέρει και κυρώσεις. Δεν μπορεί, όπως γράφουμε στην αρχή, να έχει δίκιο ο περιπτεράς και να μην τιμωρείται έστω ένας σύμβουλος ή υπηρεσιακός παράγοντας που ρεζίλεψε την κυβέρνηση.

Οι κυρώσεις θα πρέπει να αφορούν και υπουργούς ή όσους εν πάση περιπτώσει δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη, που δεν μπορεί άλλο να γίνεται αποδεκτό κάποιος να μαθαίνει να κουρεύει στου κασίδη το κεφάλι.

Τέταρτον
, να ανοιχτούν κι άλλα μέτωπα σε άλλους τομείς πέραν της οικονομίας, ώστε να συγκροτηθεί ένα κίνημα υποστήριξης μεταρρυθμίσεων και αλλαγών ευρύτερα στο κράτος και την κοινωνία.

Η στεγνή οικονομική πολιτική, εάν δεν είναι ενταγμένη σ’ ένα ευρύτερο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο για άλμα της κοινωνίας προς τα εμπρός, θα έχει ως αποτέλεσμα τυφλές συγκρούσεις, που θα υπονομεύσουν και αυτή καθαυτή την οικονομική πολιτική, αλλά και θα φθείρουν ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση.

Αυτή τη στιγμή, η κυβέρνηση είναι χωρίς πολιτικούς, συνδικαλιστικούς, πνευματικούς, ακόμη και κομματικούς συμμάχους. Θα πρέπει να τεθούν με ένταση διλήμματα και να χαραχθούν διαχωριστικές γραμμές. Η πλαδαρότητα το μόνο που παράγει είναι ζελέ.

Οι συνεργασίες και οι εθνικές συνεννοήσεις επιτυγχάνονται στη βάση προγραμμάτων, σχεδίων, συμφερόντων και στόχων. Δεν γίνονται στο όνομα απλώς της επίκλησης εθνικής συνεννόησης. Ούτε προϋπόθεσή τους είναι οι κυβερνήσεις συνεργασίας και προσωπικοτήτων.

Πέμπτον, είναι ανάγκη η κυβέρνηση να αποκτήσει μια ομοιογενή ηγετική ομάδα διεύθυνσης. Αυτή τη στιγμή, δίδεται η εντύπωση ύπαρξης πολλαπλών κέντρων, πολλές φορές αντίθετων μεταξύ τους.

Είναι υπόθεση του πρωθυπουργού να ανευρεθεί και να επιβληθεί αυτό το ισχυρό κυβερνητικό κέντρο που θα διαχειρίζεται και θα συντονίζει αποτελεσματικά τις κυβερνητικές υποθέσεις. Το ισχυρότερο πρωθυπουργικό γραφείο, παρ’ ότι εξηγγέλθη, δεν υπάρχει.

Έκτον, δίπλα στο πολιτικό κέντρο διεύθυνσης της κυβέρνησης απαιτείται να υπάρχει και ένα ισχυρό και ικανό επικοινωνιακό κέντρο που θα κάνει «μασημένη τροφή» για τους πολίτες, αλλά και για τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης του εξωτερικού την πολιτική της κυβερνήσεως.

Η ιδέα να συναντηθεί ο πρωθυπουργός με τους διευθυντές των Mέσων Eνημέρωσης προκειμένου, αν όχι να συστρατευθούν στην εθνική υπόθεση, όπως είναι η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, τουλάχιστον να μη λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, ήταν θαυμάσια. Μόνον που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό, και καλόν είναι να επεκταθεί και σε άλλους παράγοντες διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και επηρεασμού των εξελίξεων.

Για παράδειγμα, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν γίνεται αυτό με τους τραπεζίτες, με τους οποίους υπάρχει λόγω της κρίσης κοινότητα συμφερόντων, καθώς οι τράπεζες αποτελούν το νευρικό σύστημα της οικονομίας και τα τμήματά τους βρίσκονται σε συνεχή επαφή με οίκους αξιολόγησης, funds και αγορές. Γιατί να μην αξιοποιηθεί αυτό το δίκτυο επαφών και να μην ενταχθεί σε μια κεντρική κατεύθυνση της χώρας;

Έβδομον, να αναληφθούν πρωτοβουλίες προκειμένου και σε ευρωπαϊκό επίπεδο να υπάρξουν κοινές απαντήσεις και παρεμβάσεις στα κοινοτικά κέντρα από χώρες που υποφέρουν δημοσιονομικά.

Μια «τριμερής» Ελλάδος, Πορτογαλίας, Ισπανίας -χώρες του Νότου που έχουν και σοσιαλιστικές κυβερνήσεις και αντιμετωπίζουν αυξημένα δημοσιονομικά προβλήματα- θα μπορούσε, δεδομένης και της ισπανικής Προεδρίας αυτό το εξάμηνο, να δώσει άλλο χρώμα στον μονεταρισμό της σημερινής Ευρώπης. Στο «τόξο του Νότου» θα μπορούσαν και με άλλη ατζέντα να υπαχθούν και η Κύπρος, η Μάλτα και -γιατί όχι- και η Βουλγαρία.

Οι πρώτες 100 μέρες πέρασαν, όπως πέρασαν. Η κυβέρνηση δεν θα κριθεί από το έργο που παρήγαγε μέχρι τώρα. Δεν είναι κυβέρνηση 100 ημερών, αλλά τετραετίας.

Για να μπορέσει όμως να διαβεί τον κάβο και να φθάσει μέχρι τέλους, θα πρέπει να εξαλείψει τα λάθη και τις αστοχίες που έγιναν. Το επόμενο τεστ θα γίνει σε λιγότερο από 100 ημέρες. Αν «διαβάσει» καλύτερα, θα περάσει, ώστε να δώσει εξετάσεις τον Ιούνιο.

Διαφορετικά, το καλοκαίρι θα είναι καυτό και το φθινόπωρο ετοιμαστείτε για… ριγέ μπλουζάκια. Δεν εννοούμε της φυλακής, αλλά του Τορίνο των αρχών της δεκαετίας του ’70.

Σχόλια:
Συνδιάζοντας και τον τίτλο της επόμενης ανάρτησης προκύπτει το σουρεαλιστικό 'Στα χέρια της moody's ο...περιπτεράς'!!!
Αν βεβαίως δεν τεθεί τέρμα στη σπατάλη χρόνου,όπως υπογραμμίζετε στην επόμενή σας ανάρτηση!!!
 
Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]





<< Αρχική σελίδα

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Εγγραφή σε Αναρτήσεις [Atom]