Φελνίκος

Eάν στηριχθούμε στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, στις εκτιμήσεις των κομματικών επιτελείων, στις αναλύσεις των διαμορφωτών ευρύτερα της κοινής γνώμης και κυρίως στη γενικευμένη κοινωνική αίσθηση, τότε το αποτέλεσμα της ευρωκάλπης θα είναι νικηφόρο για την αξιωματική αντιπολίτευση. Ο Γ. Παπανδρέου έπειτα από 63 μήνες και τρεις εκλογικές ήττες θα καταφέρει να κερδίσει για πρώτη φορά τον Κ. Καραμανλή.

Η πρώτη ήττα του πρωθυπουργού θα έχει συνέπειες αφενός στη διακυβέρνηση της χώρας και την κυβερνητική συνοχή και αφετέρου στο πολιτικό σύστημα και τις ανακατατάξεις που επέρχονται. Εύλογη και πλέον σοβαρή εξέλιξη που θα δρομολογηθεί, ύστερα από ένα δυσμενές αποτέλεσμα για την κυβέρνηση, θεωρείται η προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Αυτό υποστηρίζουν πληροφορίες από τον κυβερνητικό χώρο, αλλά και πιθανολογείται από τους περισσότερους παράγοντες που επηρεάζουν τα του δημόσιου βίου.

Μάλιστα, η προκήρυξη πρόωρων εκλογών θεωρείται περίπου αναπόφευκτη, ανεξάρτητα από το εύρος της διαφοράς μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας. Για όσους γνωρίζουν τα τεκταινόμενα στο παρασκήνιο, η διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας το μόνο που θα επηρεάσει είναι οι όροι και ο χρόνος προσφυγής στις εθνικές κάλπες. Εάν η διαφορά είναι μικρή, μέχρι δύο μονάδες, τότε ο Κ. Καραμανλής θα θελήσει να εκμεταλλευθεί το κλίμα ανακούφισης και σχετικής ευφορίας που θα καλλιεργηθεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο.

Αυτό, σε συνδυασμό με την πιθανολογούμενη αμφιθυμία που θα επικρατεί στους πράσινους, λόγω των υψηλών προσδοκιών που και τεχνηέντως από τη Ρηγίλλης, τα Μέσα Ενημέρωσης και μερίδα αντιηγετικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ έχουν καλλιεργηθεί σχετικά με το μέγεθος της διαφοράς (το περίφημο 3%), θα δώσει το δικαίωμα στον πρωθυπουργό να ελπίζει ότι μπορεί, αν όχι να καταφέρει μια τρίτη συνεχόμενη εκλογική νίκη σε εθνικές εκλογές, τουλάχιστον να στερήσει την αυτοδυναμία από το ΠΑΣΟΚ.

Μια τέτοια εξέλιξη θα κρατούσε τον Κ. Καραμανλή στο πολιτικό παιχνίδι, καθώς εικάζεται ότι θα αναπτυχθούν ισχυρές πιέσεις και από εξωπολιτικά κέντρα, προκειμένου να υπάρξει συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων με το πρόσθετο επιχείρημα της εξόδου από την οικονομική κρίση.

Η βεβαία άρνηση του Γ. Παπανδρέου να συναινέσει στη σύμπηξη «μεγάλου συνασπισμού» θα δώσει το άλλοθι στον Κ. Καραμανλή να προχωρήσει σε συνεργασία με τον Γ. Καρατζαφέρη, προκειμένου η ενωμένη Δεξιά να διεκδικήσει σε δεύτερο χρόνο τη νίκη επί του ΠΑΣΟΚ.

Αρωγός ή και καταλύτης σε μια τέτοια εξέλιξη φέρονται να είναι οι Οικολόγοι! Η αιφνίδια δημοφιλία που απολαμβάνουν -πέραν της αντικειμενικής δυσαρέσκειας των πολιτών προς το κομματικό κατεστημένο- έχει εν πολλοίς αντιστοίχιση και εξήγηση με την προτέρα δημοσκοπική «πάχυνση» του ΣΥΡΙΖΑ.

Η συρρίκνωση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ τον βγάζει εκτός παιγνίων εξουσίας. Δεν μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στη μη επίτευξη αυτοδυναμίας. Η ενίσχυση των Οικολόγων στις ευρωεκλογές ελπίζεται ότι θα τους ενδυναμώσει πολιτικά, ώστε στις εθνικές εκλογές να μπορέσουν, πιάνοντας το όριο του 3%, να μπουν ως έκτο κόμμα στη Βουλή.

Εξακομματική Βουλή είναι δύσκολο να δώσει αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα, όπως δεν θα έδινε και στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υψηλό ποσοστό. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, το ποσοστό που θα λάβουν οι Οικολόγοι στις ευρωεκλογές θα πρέπει να συνεκτιμηθεί και με την προοπτική να υπάρξει ή όχι ισχυρή και αυτοδύναμη κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές. Βέβαια, υπάρχει και η περίπτωση ο Γ. Παπανδρέου να σχηματίσει συμμαχική κυβέρνηση με τους Οικολόγους και ένα τμήμα, το ανανεωτικό, του ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως κι αυτή η περίπτωση μάλλον πρέπει να αποκλειστεί, καθώς θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από όσα θα έλυνε σε μια κυβέρνηση που καλείται να διαχειριστεί την οικονομική κρίση και τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν την ελληνική κοινωνία.

Εάν η διαφορά είναι μεγάλη, άνω των τεσσάρων μονάδων, τότε η προσφυγή σε πρόωρες εκλογές θα προκύψει εξ ανάγκης και όχι με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού. Θεωρείται εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσει η κυβέρνηση να διαχειριστεί το νέο πολιτικό τοπίο που θα προκύψει. Το ΠΑΣΟΚ θα πολλαπλασιάσει τις επιθέσεις και την κριτική, θέτοντας αμέσως και ευθέως ζήτημα δυσαρμονίας της κυβερνητικής -ούτως ή άλλως ισχνής και προβληματικής- πλειοψηφίας με το λαϊκό αίσθημα.

Η ψυχολογία των γαλάζιων σε περίπτωση ήττας με μεγάλη διαφορά θα πέσει στο ναδίρ. Ο αποσυντονισμός της κυβέρνησης θα μεγαλώσει, ενώ θα παγώσει και η διοικητική γραφειοκρατία του Δημοσίου. Δύσκολα θα λαμβάνονται ή θα υπογράφονται, δεδομένου και του κλίματος σκανδάλων και σκανδαλολογίας που επικρατεί, αποφάσεις όχι μόνον από τους κατά νόμον υπεύθυνους, αλλά και από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους.

Η διεθνής θέση της χώρας θα αδυνατίσει, καθώς η κυβέρνηση θα εκλαμβάνεται περίπου ως μεταβατική. Τα σκληρά και επώδυνα μέτρα που απαιτεί η Κομισιόν εάν δεν αναβληθούν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πιστοληπτική μας ικανότητα, τα δημοσιονομικά μας μεγέθη και τη θέση μας στην Ευρωζώνη, θα είναι δύσκολο να εφαρμοστούν, λόγω των κοινωνικών αντιδράσεων που θα υπάρξουν και οι οποίες υποβοηθούμενες από το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι πλέον ισχυρές.

Σ’ αυτά θα πρέπει να συνυπολογιστεί και η πιθανότητα να υπάρξουν ραγδαίες εσωκομματικές εξελίξεις στη Ν.Δ. Ακόμη κι αν αυτές προσώρας τιθασευτούν, η δελφινολογία θα ακμάσει και ο Κ. Καραμανλής αποδυναμωμένος θα βρεθεί ενώπιον υπαρξιακών διλημμάτων σχετικά με το πολιτικό του μέλλον. Η περίπτωση να αφεθεί να λάβει τα μέτρα αυτός -ώστε να μην αναγκαστεί να τα λάβει ο διάδοχός του-, να χρεωθεί το πολιτικό κόστος και κάποια στιγμή να ανατραπεί δεν πρέπει να αποκλειστεί.

Στην πρώτη περίπτωση, της διαφοράς κάτω από τις δύο μονάδες, είναι λίαν πιθανό ο Κ. Καραμανλής να μπει στον πειρασμό να προκηρύξει εκλογές όχι τον Σεπτέμβριο, αλλά τον Ιούλιο. Αφενός για να μην αναγκαστεί να λάβει σκληρά μέτρα, αλλά να θέσει στο εκλογικό σώμα το δίλημμα ότι υπό την ηγεσία του η κρίση θα ξεπεραστεί, καθώς μάλιστα διεθνώς διαφαίνονται σημάδια ανάκαμψης.

Να ζητήσει, δηλαδή, να εγκρίνουν οι πολίτες μια ήπια «πολιτική μεταρρυθμίσεων» και όχι μια «πολιτική-σοκ», άσχετα με το τι θα συμβεί μετά. Και αφετέρου να εκμεταλλευθεί την γκρίνια που πιθανολογεί ότι θα αναπτυχθεί βοηθούντων και των Μέσων Ενημέρωσης στο ΠΑΣΟΚ.

Στη δεύτερη περίπτωση, της διαφοράς πάνω από τέσσερις μονάδες, πιθανότατα η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να πάει σε πρόωρες εκλογές τον Σεπτέμβριο, καθώς θα επικρέμαται η επιτήρηση της Κομισιόν τον Οκτώβριο, αλλά και επειδή θα υπάρχει αδυναμία να συνταχθεί προϋπολογισμός για το 2010.

Σε κάθε, πάντως, περίπτωση, η προσφυγή στις κάλπες τον Σεπτέμβριο δεν θα είναι με πρωτοβουλία του Κ. Καραμανλή, αφού ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι εκλογές τον Σεπτέμβριο ύστερα από ένα τέτοιο δυσμενές αποτέλεσμα θα ισοδυναμούν με παράδοση της εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ, κάτι που ουδέποτε θα του συγχωρεθεί από τα στελέχη και τους οπαδούς της συντηρητικής παράταξης.

Μάλιστα, δεν αποκλείεται να προκρίνει έκτακτες διαδικασίες, μη αποκλειόμενης και της μεταβατικής λύσης Σουφλιά, καθώς το προφίλ της Ντόρας Μπακογιάννη με αφορμή το σκάνδαλο Siemens έχει τρωθεί, η λάμψη του Δ. Αβραμόπουλου έχει θαμπώσει, ενώ ο Αντ. Σαμαράς χρειάζεται ακόμη χρόνο για να εμπεδωθεί στη συνείδηση των γαλάζιων ως η ηγετική λύση της «επόμενης μέρας».

Η μόνη περίπτωση να «σπρωχτούν» οι εκλογές για τον Φεβρουάριο του 2010 είναι να υπάρξει ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Κι αυτό είναι η διαφορά γύρω από το 3% όπου έχει έξυπνα, τουλάχιστον εκ μέρους της Ρηγίλλης, τοποθετηθεί ο πήχυς. Όμως, και σ’ αυτή την περίπτωση, το τοπίο μετά την 8η Ιουνίου θα είναι προβληματικό.

Ο Γ. Παπανδρέου έχει δεσμευθεί ότι πρώτα θα λυθεί το πολιτικό πρόβλημα και μετά θα συναινέσει στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Για οκτώ λοιπόν μήνες η χώρα θα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, με μια κυβέρνηση οριακής και εύθραυστης πλειοψηφίας, με μια αντιπολίτευση (όλων των κομμάτων) να κλιμακώνει τις επιθέσεις της για να βρεθεί σε καλύτερη θέση τον Φεβρουάριο, με μια κοινωνία που ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγεί, με μια οικονομία που συνεχώς θα βυθίζεται, ένεκα και της πολιτικής απροσδιοριστίας, και με τον πολιτικό και δημόσιο διάλογο να συνεχίζει να επικεντρώνεται στα σκάνδαλα, πρόσφατα και του παρελθόντος, και όχι στα ζέοντα καθημερινά και χρόνια προβλήματα των πολιτών.

Τούτων δοθέντων, η ευρωκάλπη το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα που θα βγάλει θα είναι νέες εκλογές. Ενδεχομένως, δε, οι νέες εκλογές, εφόσον δεν υπάρξει αυτοδυναμία, να οδηγήσουν και πάλι σε εκλογές, προκειμένου αυτή να επιτευχθεί, βοηθούντος και του νέου εκλογικού νόμου με τον οποίο θα διεξαχθούν.

Τι άλλο θα βγάλει η κάλπη της 7ης Ιουνίου; Υπό την προϋπόθεση ότι θα επιβεβαιωθούν η γενικευμένη κοινωνική αίσθηση και οι δημοσκοπήσεις -που τις τελευταίες ώρες γίνονται ολοένα και πιο δυσμενείς για τη Ν.Δ., αλλά και προσωπικά για την εικόνα του ίδιου του Κ. Καραμανλή, ιδίως στον λεγόμενο μεσαίο χώρο-, πρώτον, θα καταστήσουν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση ομήρους του αποτελέσματος και θα τους αφαιρέσουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις.

Δεύτερον, θα ενδυναμώσουν το ηγετικό και οιονεί πρωθυπουργικό προφίλ του Γ. Παπανδρέου και θα φέρουν το ΠΑΣΟΚ στα πρόθυρα της εξουσίας. Τρίτον, θα ξεκαθαρίσουν τα πρωτεία στον χώρο της Αριστεράς. Το ΚΚΕ θα διατηρήσει τα σκήπτρα και τα διάσημα στην κομμουνιστογενή εκδοχή της, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπει σε περιδίνηση, μη αποκλειομένης εν καιρώ και της διάσπασης.

Τέταρτον, ο ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη θα κατοχυρώσει την κοινοβουλευτική του παρουσία και την αυξανόμενη παρεμβατικότητά του στην «πολυκατοικία» της συντηρητικής παράταξης. Πέμπτον, οι Οικολόγοι θα αποκτήσουν φωνή όχι μόνο στην Ευρωβουλή, αλλά και στα εγχώρια πολιτικά πράγματα. Ενδέχεται, μάλιστα, να γίνουν σοβαρή παράμετρος των πολιτικών εξελίξεων, εφόσον καταφέρουν να διατηρήσουν τη δυναμική τους, κάτι που σίγουρα δεν είναι και τόσο εύκολο όσο προβλέπεται.

Και, έκτον, ο δικομματισμός παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις όχι μόνον δεν καταρρέει, αλλά πιθανότατα μεταμορφούμενος θα συνεχίσει να αποτελεί την πιο έγκυρη και ασφαλή εκδοχή διακυβέρνησης.