Φελνίκος

Η χούντα των συνταγματαρχών μοιάζει, και είναι, μια πολύ μακρινή υπόθεση. Μια κηλίδα στον δημοκρατικό βίο που έχει ξεβάψει και εξαφανιστεί οριστικά. Η χώρα έχει γυρίσει σελίδα. Ούτε καν ως εφιάλτης δεν μπορεί να υπομιμνήσκεται η δικτατορία.

Είναι δε επιεικώς γελοίοι όσοι προσπαθούν να βρουν αντιστοιχήσεις με το σήμερα. Ανήκουν στους πνευματικά καθυστερημένους, πολιτικά κρετίνους και ιδεολογικά ψυχοπαθείς όσοι προσπαθούν να εξισώσουν τα τανκς του τότε με τις πολλές, μικρές και μεγάλες, δικτατορίες του χρήματος, των Μέσων Ενημέρωσης της παγκοσμιοποίησης που υπάρχουν σήμερα. Όλες οι αγκυλώσεις, οι στρεβλώσεις, οι απαγορεύσεις και οι δυσπλασίες που εμφανίζονται στον δημόσιο βίο, εγχώριο και διεθνή, αναφέρονται σ’ ένα διαφορετικό επίπεδο συγκρότησης, ανάπτυξης και εξέλιξης της κοινωνίας. Είναι τα οχυρά του μέλλοντος που πρέπει να πέσουν και όχι τα συρματοπλέγματα του παρελθόντος αυτά που μας πληγώνουν.

Όσοι εμφορούνται από αυταρχικές νοοτροπίες είναι αυτοί που υπερπροβάλλουν τα φοβικά σύνδρομα. Αυτοί που δεν έχουν να συνεισφέρουν τίποτα στον Νέο Κόσμο που έρχεται είναι αυτοί που διακινούν τα δήθεν αντιστασιακά σενάρια.
Όποιος φαντασιώνεται με τις Βαλκυρίες του παρελθόντος δεν είναι παρά ένα κοράκι των ευκαιριών του μέλλοντος.

Δεν χρειαζόμαστε σήμερα μοιρολογίστρες και αντιστασιακούς. Χρειαζόμαστε αγγελιαφόρους και πολεμιστές του μέλλοντος. Είναι άλλο πράγμα ο πολεμιστής κι άλλο ο αντιστασιακός. Έχουμε ανάγκη από κατακτητές και όχι από υπερασπιστές. Και μη μου αντιτείνει κάποιος μπαρουφολόγος ότι υπάρχει συσχέτιση μεταξύ άμυνας και επίθεσης. Είναι προφανές ότι αναφέρομαι στη σχέση κυριαρχίας, στο πού πρέπει να ρίξουμε το βάρος των προσπαθειών μας.

Όσο δεν έχουμε και δεν παρουσιάζουμε το διαβατήριο του μέλλοντος, λογικό είναι να γκρινιάζουμε και να τσακωνόμαστε για τα φύλλα πορείας του παρελθόντος. Είναι η εποχή να πούμε τα μεγάλα ΝΑΙ και όχι να συνεχίζουμε να γεμίζουμε τον κατάλογο των ΟΧΙ. Αρκετά με τα λίμπερο της παράδοσης. Καιρός για φουνταριστούς των ανακαλύψεων. Φτάνει πια με τους ακρίτες των συνόρων, καιρός για τους καβαλάρηδες των νέων στεπών. Από την έλλειψη αυτού του σχεδίου για τον Νέο Κόσμο (σε εθνικό και υπερεθνικό πεδίο) πάσχουμε και όσο δεν το βρίσκουμε τόσο θα προσομοιάζουμε στους σταυροφόρους ενός Γκράαλ που δεν υπάρχει.

Χειρότεροι μάλιστα όλων είναι οι ισορροπιστές. Αυτοί είναι οι Μεγάλοι Ιδιοτελείς της Ιστορίας. Με τον μανδύα δήθεν του μεταρρυθμιστή, το μόνο που καταφέρνουν είναι να ανακατεύουν μόνιμα τον χυλό. Όσο ανεγκέφαλοι είναι αυτοί που προσπαθούν να φάνε τη σούπα με το μαχαίρι, εξίσου καταγέλαστοι είναι και αυτοί που θέλουν να μας πείσουν ότι υπάρχει τρόπος να φας στάγδην μια μπριζόλα.

Η κοινωνία πλήττει ανυπόφορα με όλους αυτούς τους καθωσπρέπει και τους μημουάπτου των εξελίξεων. Που λένε πολλά και πράττουν ελάχιστα. Χαζεύει, αλλά δεν τη συγκινούν οι σαλτιμπαγκισμοί τους. Περιμένει να σπάσει το σκοινί όπου ακροβατούν. Όχι για να λυπηθεί, αλλά για να γελάσει με το ατύχημά τους. Κι αν δεν σπάσει, θα βρεθεί κάποιος «άτακτος μπόμπιρας» που θα ξεφύγει, θα πάρει ένα μαχαίρι και θα το κόψει. Εύχομαι να ’ναι ένας από τους γιους μου που θα το πράξει ή ένα από τα παιδιά σας. Κάποιος τέλος πάντων μετά από μας, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται -και όπως όλοι καταλαβαίνουμε κι ας μην το ομολογούμε- όσοι συμμετέχουμε και διαμορφώνουμε αυτό που σήμερα ονομάζεται δημόσιος βίος το ’χουμε χάσει το τρένο.

Είμαστε ανίκανοι ή πάρα πολύ βολεμένοι για να εξεγερθούμε. Γιατί αυτό χρειάζεται σήμερα η κοινωνία. Την Εξέγερση, όχι την Αντίσταση. Εμείς, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, κάνουμε σπονδές σε επετείους. Μικρές και μεγάλες. Σημαντικές και ασήμαντες. Εθνικές και παγκόσμιες. Καταστροφής και θριάμβων. Νικών και ηττών. Αυτό όμως που έχει ανάγκη η κοινωνία είναι ένα τρόπαιο του αύριο για να καταθέσει τη ζωή της. Μια νέα Μεγάλη Ιδέα. Έναν νέο Μεγάλο Αντίπαλο. Έναν νέο Μεγάλο Διαχωρισμό. Ένα νέο Προ και Μετά. Να βρει τη ρωγμή του χρόνου και της Ιστορίας για να περάσει απέναντι. Με τα βήματα -μικρά ή μεγάλα, σημειωτόν ή τρέχοντας- δεν κάνουμε τίποτε. Χρειαζόμαστε ένα Νέο Μεγάλο Άλμα προς τα μπρος.

Οι τεχνικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις στις μέρες μας είναι τρομακτικές και αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Όσο όμως δεν διηθίζονται από έναν Νέο Παγκόσμιο Ουμανισμό, όσο δεν «καθοδηγούνται» από έναν Νέο Πνευματικό Οικουμενισμό, είναι αναπόφευκτο ότι θα οδηγούν στη Βαρβαρότητα και όχι τον Πολιτισμό.

Αντί λοιπόν στη χώρα μας να κάνουμε αφιερώματα στα σαράντα χρόνια από την επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας, θα έπρεπε να ανοίξουμε ένα άλμπουμ όπου θα εγγράφονται οι δράσεις μας για την αυριανή μέρα, την 22α Απριλίου. Την Ημέρα της Γης, όπως έχει καθιερωθεί στο διεθνές επετειολόγιο. Αφού έχουμε μάθει να ζούμε με επετείους, ας διαλέξουμε τουλάχιστον την καλύτερη για να θυμηθούμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι. Αφού δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την πολιτική αβελτηρία, να ανακόψουμε τον κοινωνικό εκφασισμό και να καταπολεμήσουμε τον ιδεολογικό αβδηριτισμό, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να εξασφαλίσουμε στα γεννημένα και αγέννητα παιδιά μας το φυσικό περιβάλλον για να ζήσουν ως άνθρωποι και όχι ως μεταλλαγμένοι. Ας τους διασφαλίσουμε τη δυνατότητα να μπορούν, εάν το καταφέρουν, να γράψουν αυτά το Νέο Μεγάλο Μανιφέστο κατά της Παγκόσμιας Δικτατορίας των Ηλιθίων που τους κληροδοτούμε.

Εξάλλου, είναι κωμικό, αν όχι άρρωστο, να μπλοκάρουμε κύτταρα του εγκεφάλου τους με διηγήσεις ιστοριών που μας ανάγκασαν να γράψουμε κάτι καραγκιόζηδες και ψυχασθενείς που ονομάζονταν Παπαδόπουλοι, Μακαρέζοι, Παττακοί, Πατίληδες, Ιωαννίδηδες και άλλοι δεν ξέρω πώς. Δεν υποτιμώ ούτε τους αντιστασιακούς ούτε τις πράξεις τους. Αντίθετα, τους τιμώ και τους τιμούμε όλοι. Εμείς. Τα παιδιά μας όμως πρέπει να μάθουν, να ζήσουν και να κάνουν κάτι άλλο.

Είναι καλύτερα να μάθουν γιατί έχουμε φθάσει σε μια μέρα να ζούμε συμπυκνωμένες και τις τέσσερις εποχές του χρόνου παρά να σπάνε, όπως οι περισσότεροι από εμάς, τα κεφάλια τους γιατί ο Καραμανλής δεν διώχνει τον Τσιτουρίδη, δεν κάνει ανασχηματισμό, δεν στήνει πρόωρες κάλπες!

Είναι προτιμότερο να μάθουν γιατί το φετινό καλοκαίρι θα ’ναι το πιο καυτό των τελευταίων 150 χρόνων, παρά να τους απασχολεί γιατί το κόμμα του Γ. Παπανδρέου δεν μπορεί να καρπωθεί την κυβερνητική φθορά!

Είναι πιο παραγωγικό να μάθουν γιατί η Γη μετατρέπεται σε αφιλόξενο πλανήτη για τον άνθρωπο, παρά να πονοκεφαλιάζουν για να λύσουν τις εξισώσεις των δομημένων ομολόγων!

Είναι πιο δημιουργικό να μάθουν για τη Φύση που χάνεται, παρά για τις παρά φύσιν δραστηριότητες των μηχανισμών εξουσίας και των απαράτσνικων κάθε είδους!

Είναι πιο χρήσιμο να μάθουν για την τρύπα του όζοντος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, παρά για τις χοάνες και τα θερμοκήπια της διαφθοράς!

Είναι πιο σημαντικό να μάθουν για την πολιτική οικολογία, παρά για τη ζωολογία της πολιτικής και τις τερατογενέσεις της, όπως η δικτατορία!

Η 22α Απριλίου κάθε χρόνο αφορά τη δική τους ζωή, ενώ η 21η Απριλίου 1967 αναφέρεται στον θάνατο των γονιών και των παππούδων τους!

Για τη ζωή να τους μιλήσουμε λοιπόν πρέπει και όχι για τον θάνατο. Αυτόν θα τον συναντήσουν ή τον συναντάνε κάθε μέρα με τα ναρκωτικά, τις αρρώστιες, τις επιδημίες, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη φτώχια και όλα τα «άνθη του κακού» που φύτεψε η Δικτατορία του Ανθρώπινου Εγωισμού.

Μόνον αν αποκτήσουν μια δημοκρατική κουλτούρα για τη Γη και το ανθρώπινο είδος, αν ασκηθούν σε μια παγκόσμια συλλογικότητα θα μπορέσουν να εξολοθρεύσουν κάποτε τους κακομούτσουνους, τους γρουσούζηδες και τους καλικάντζαρους που έχουν βάλει στον γύψο της μετριότητας, της ακαλαισθησίας, της αμορφωσιάς και της μιζέριας τη ζωή μας και τη ζωή τους.

Εγώ τουλάχιστον αυτό νιώθω ότι οφείλω να πω στους γιους μου. Για την Ημέρα της Γης και όχι για τη δικτατορία. Δεν ξέρω τι νομίζετε εσείς. Σε τελική ανάλυση, δεν με αφορά. Δημοκρατία έχουμε και όχι δικτατορία...