Φελνίκος

Λάθος κίνηση έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αντί να στείλει τον διευθυντή του γραφείου του στο σπίτι της 16χρονης αλλοδαπής μαθήτριας, που βιάστηκε σε σχολείο της Εύβοιας, έπρεπε να καλέσει τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Προεδρικό Μέγαρο και να τους υποχρεώσει να συμφωνήσουν το αργότερο σε έναν μήνα για εκ βάθρων αλλαγές στην εκπαίδευση. Και να τους απειλήσει ότι θα παραιτηθεί αν δεν συμφωνήσουν. Και να μην περιοριστεί στα θέματα παιδείας.

Απλώς να ξεκινήσει απ’ αυτά, επειδή και οι δυο, και ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου, διακηρύττουν ότι πρώτη προτεραιότητά τους είναι η παιδεία και θέλουν να μείνουν στην ιστορία ως οι πολιτικοί που κατάφεραν να την αλλάξουν. Μετά να τους θέσει τα θέματα πολιτισμού και Μέσων Ενημέρωσης που διαμορφώνουν την κουλτούρα, τα πρότυπα, την αισθητική των πολιτών. Φτάνει πια η αβελτηρία. Στόμωσε και σαπίζει η κοινωνία από τη χυδαιότητα, την ξιπασιά, την ασυδοσία, την ακαλαισθησία και την αμορφωσιά των δήθεν αναμορφωτών και καθοδηγητών.

Ύστερα να απαιτήσει να αντιμετωπιστεί αμέσως και ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους το ασφαλιστικό, που είναι βόμβα στα σπλάγχνα του κράτους και της κοινωνικής συνοχής. Δεν μπορεί να συνεχίζεται η αμεριμνησία και η υποθήκευση του μέλλοντος των ερχόμενων γενιών. Επίσης να τους αναγκάσει να συμφωνήσουν σ’ ένα πρόγραμμα βίαιης εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών με διασφάλιση των οικονομικά και κοινωνικά αδυνάτων. «Ή η χώρα θα εξαφανίσει το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος», δήλωνε πριν από 12 χρόνια ο Α. Παπανδρέου. Και είχε δίκιο. Και ο Κάρολος Παπούλιας, που υπήρξε υπουργός και φίλος του, το γνωρίζει καλά. Όπως το γνωρίζουμε όλοι. Τα ελλείμματα και το χρέος τρώνε τις σάρκες της κοινωνίας, αλλά και του κράτους και του έθνους των Ελλήνων, αφού μας καθιστούν «αιχμάλωτους» σε κάθε είδους πιέσεις.

Και, τέλος, το πέμπτο θέμα που ο Κάρολος Παπούλιας θα έπρεπε να τους θέσει ως ένα ελάχιστο συμφωνίας είναι η δημόσια διοίκηση, που αποτελεί και τη γάγγραινα της κοινωνίας. Το «χειρουργείο» και όχι η θεραπευτική αγωγή είναι η μόνη λύση στην αφασία, τον χρηματισμό, τον κομματισμό και όλες τις άλλες «ασθένειες» που καθημερινά ταλαιπωρούν τους πολίτες και τους ανθρώπους της εργασίας στην επαφή και τις συναλλαγές τους με το Δημόσιο. Η δημόσια διοίκηση, που με τη συμπεριφορά και τη νομοθεσία της αποκοινωνικοποιεί τους μετανάστες συμπολίτες μας και τους σπρώχνει στο περιθώριο, την απομόνωση και την εκμετάλλευση. Η άρνηση να δεχθεί την πολυπολιτισμικότητα της κοινωνίας είναι αυτή που αφήνει παιδιά δεύτερης και αύριο τρίτης γενιάς μεταναστών χωρίς υπηκοότητα και τους οπλίζει με πίκρα και μίσος για τη χώρα μας, καθώς αρνείται το αυτονόητο σε πολίτες της που γεννήθηκαν εδώ, μεγάλωσαν εδώ, μιλούν τη γλώσσα μας και συμμετέχουν στα φορολογικά βάρη.

Λίγο έως πολύ στους πέντε αυτούς τομείς έχει διαμορφωθεί ένας «κοινός τόπος» για το δέον γενέσθαι. Σχεδόν άπαντες το ομολογούν, είτε δημόσια είτε ιδιωτικά. Σίγουρα πάντως ψιθυριστά και με ακριτομυθίες. Κανείς όμως δεν πράττει τίποτε για να γίνουν πράξη οι διαπιστώσεις. Επικρατεί η λογική της ήσσονος προσπάθειας, του ωχαδερφισμού και της αναβλητικότητος. Όλοι το αφήνουν για τον επόμενο.

Με απλά λόγια, ο Κάρολος Παπούλιας έπρεπε να καλέσει τους αρχηγούς των δύο κομμάτων εξουσίας και να τους επιβάλει να συμφωνήσουν στη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας με συγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. «Για δυο, τρία, πέντε χρόνια θα γίνουν αυτά που όλοι αναγνωρίζουμε ότι πρέπει να γίνουν, αλλά κανείς δεν τα κάνει γιατί δεν αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος της σύγκρουσης», να τους πει, «και ύστερα κάνετε ό,τι νομίζετε».

Τώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη η συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση και διαπληκτίζονται στα κόμματα για τον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι ευκαιρία να υπερβεί τις αρμοδιότητές του ο Κάρολος Παπούλιας και από «ανεύθυνος άρχων» να γίνει ενεργός πολιτικός. Να δημιουργήσει πολιτικό πρόβλημα εκβιάζοντας τα κόμματα. Κι αν δεν τον ακούσουν κι αν δεν δεχθούν αυτά που θα τους πει, να παραιτηθεί και να ηγηθεί ο ίδιος μιας εθνικής προσπάθειας για εξυγίανση και ανάταση της χώρας. Να πάρει μαζί του και τον Κ. Στεφανόπουλο και όσους άλλους νομίζει ότι μπορούν να υπηρετήσουν ένα στόχο ηθικής, πνευματικής και οικονομικής επανάστασης. Ένα προεδρικό προνουτσιαμέντο χρειάζεται η χώρα. Έναν φορέα που θα φτιαχτεί από πάνω. Από ανθρώπους που αποδεδειγμένα δεν έχουν πολιτικές ή κομματικές βλέψεις. Μια εθνική επιτροπή από ανθρώπους που δεν έχουν ιδιοτέλεια και δεν αποβλέπουν στα ωφελήματα της εξουσίας. Αφού ο «τρίτος πόλος» δεν γίνεται από τη βάση, ας γίνει από την κορυφή.

Πολλοί θα αναρωτηθείτε, και προφανώς θα εκπλαγείτε, γι’ αυτό το παράδοξο άλμα. Για τη «γέφυρα» ανάμεσα στη βιασθείσα αλλοδαπή μαθήτρια και την ανάγκη εθνικού «πραξικοπήματος» με επικεφαλής τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
«Πάει, το αφεντικό τρελάθηκε», θα σκεφτείτε και θα πείτε. Ορθώς, ορθότατα. Όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να μην εκτονωνόμαστε απλώς μαζί με τους «παραθυράτους» της τηλεόρασης για τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την παραβατικότητα και τα απαράδεκτα φαινόμενα στις τουαλέτες των σχολείων και στα σαλόνια της κοινωνίας, πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα όσα συνέβησαν στον Αμάρυνθο Ευβοίας, στη Βέροια, στο Ρέθυμνο και τα όσα συμβαίνουν καθημερινά με τους πάσης φύσεως βιασμούς της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι το καθρέφτισμα της σύγχρονης Ελλάδας. Μια κοινωνία που σαπίζει, μια χώρα μπάχαλο. Όλες οι «παρεκτροπές», όλοι οι «βιασμοί», όλες οι «νεοπλασίες», όλη η «ασχήμια» που εντοπίζονται και προβάλλονται -από τα Μέσα Ενημέρωσης και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης- με τρόπο που μεγαλώνει, αντί να περιορίζει την αθλιότητα, έχουν έναν κοινό παρονομαστή· την παρακμή της σύγχρονης Ελλάδας.

Η κοινωνία που ζούμε και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας είναι άρρωστη, φθισική, συφιλιδική. Το έθνος πορεύεται χωρίς αξίες, πρότυπα και στόχους. Το κράτος είναι οπερέτα. Οι ταγοί της, ανύπαρκτοι, αν όχι καραγκιόζηδες. Ένα έθνος, μια χώρα, μια κοινωνία που ζει πάνω από τις δυνάμεις της με δάνεια από το παρελθόν και δανεικά από το μέλλον. Σε μια κοινωνία που δεν παράγει, που δεν σκέφτεται, που έχει αφήσει διαχρονικές αξίες να τις διαχειρίζονται τσαρλατάνοι, φοβικοί, παράφρονες, ρατσιστές, θρησκόληπτοι, φασίστες και εθνικοανόητοι, που θεωρεί την εργασία αγγαρεία και τον νεοπλουτισμό αρετή, είναι απολύτως φυσιολογικό η βιασθείσα 16χρονη Βουλγάρα να εξισώνεται με τους βιαστές της. Είναι απόλυτα φυσιολογικό οι «αρχές» να αξιώνουν από τη μάνα και την κόρη να φύγουν από τον Αμάρυνθο αντί να εκδιώξουν κακήν κακώς αυτούς που έφτιαξαν παλιόπαιδα-βιαστές.

Είναι απόλυτα φυσιολογικό ο σύλλογος των καθηγητών να αποφασίζει, όχι ως παιδαγωγός, αλλά ως συνένοχος στο έγκλημα. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να εξισώνουν το θύμα με τους θύτες της, γιατί έτσι κρύβουν και οι ίδιοι τη συνυπευθυνότητά τους. Είναι απόλυτα φυσιολογικό ο Αμάρυνθος να διαλέγει τη λήθη από τη μνήμη. Είναι απόλυτα φυσιολογικό οι «καθαρσιολόγοι» των τηλεπαραθύρων να ερευνούν την παρθενιά της βιασθείσης και όχι τα συντρίμμια της ψυχής της. Είναι απόλυτα φυσιολογικό οι συγγενείς και οι φίλοι να καλύπτουν την ντροπή τους πίσω από «τα ήθελε», αντί να ξεσκεπάσουν την αναπηρία του «ετσιθελισμού» των δημιουργημάτων τους. Είναι απολύτως φυσιολογικό η ανθρώπινη αξιοπρέπεια να αξιολογείται με βάση το χρώμα, τη φυλή, την εθνικότητα, το θρήσκευμα.
Είναι απολύτως φυσιολογικό να γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα σε γηγενείς και αλλοδαπούς και όχι σε ανθρώπους με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Είναι φυσιολογικό να υπάρχουμε «εμείς» και οι «άλλοι». Οι «Έλληνες» και οι «ξένοι».

Το λίπασμα για τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τη βία, την αλητεία είναι η διάλυση της κοινωνίας. Σε μια ισχυρή κοινωνία, οικονομικά ανεπτυγμένη, πολιτιστικά προηγμένη, πολιτικά σοβαρή χωρίς σύνδρομα, φοβίες και μειονεξίες, δεν υπάρχουν περιθώρια να αναπτυχθούν και να γίνουν κυρίαρχες συμπεριφορές όπως αυτές στον Αμάρυνθο, τη Βέροια, το Ρέθυμνο και αλλαχού καθ’ άπασαν την επικράτεια. Όσο δεν αντιμετωπίζονται όλα αυτά, τα φαινόμενα θα πολλαπλασιάζονται και η παραβατικότητα -ιδίως μεταξύ των νέων- θα αυξάνεται.

Αν μείνουμε στην ειδική περίπτωση του Αμάρυνθου και δεν αντιμετωπίσουμε τον γενικό εκπεσμό της κοινωνίας, οι πάσης φύσεως βιασμοί της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν πρόκειται να σταματήσουν.
Αν πάλι τα ρίξουμε όλα στη γενική σαπίλα που υπάρχει, ελλοχεύει ο κίνδυνος να δούμε με επιείκεια την περίπτωση των βιαστών της μαθήτριας, κάτι που ισοδυναμεί με δεύτερο βιασμό της.

Σε όλες τις περιπτώσεις βιασμού η τιμωρία πρέπει να είναι παραδειγματική. Βεβαίως και η πιο σκληρή τιμωρία δεν μπορεί να σφουγγίσει το δάκρυ, ούτε να ξορκίσει τον εφιάλτη που σε ολόκληρη τη ζωή θα στοιχειώνει το θύμα.
Το θέμα είναι να μην το αφήσουμε να πετρώσει στην ψυχή. Να του βρούμε ρωγμές και διαφυγή. Άλλωστε, η υπόθεση της ενσωμάτωσης του άλλου, του ξένου, στη χώρα υποδοχής είναι μια διαρκής αντιπαράθεση ανάμεσα στην ελευθερία και τη μνήμη. Όπως λέει και ο Βασίλης Κατσικονούρης, ο συγγραφέας του θεατρικού έργου «Το γάλα» -μια παράσταση εξαίρετη, που μετά και τον βιασμό στον Αμάρυνθο αξίζει να τη δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι- «η ένταξη σε οποιοδήποτε οργανωμένο κοινωνικό σύνολο προϋποθέτει ένα ποσοστό λήθης· μια σιωπηλή συμφωνία κοινής αμνησίας μεταξύ των μελών».

Για να υπάρξει όμως αυτή η κοινή αμνησία χρειάζεται πρώτα να «χειρουργήσουμε» τον μεγάλο ασθενή, που δεν είναι άλλος από την ελληνική κοινωνία. Αν δεν καθαρίσουμε με τις νεοπλασίες που κατατρώγουν το κοινωνικό σώμα, «ανάνηψη» δεν πρόκειται να υπάρξει.
Και η μόνη μέθοδος να το πετύχουμε είναι η ηθική, μορφωτική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική επανάσταση. Και σ’ αυτήν, έστω και με οποιονδήποτε τρόπο, πρέπει να συμβάλει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μόνον έτσι το ενδιαφέρον του για τη βιασθείσα μαθήτρια θα είναι εκτός από συμβολικό και ουσιαστικό.